All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 191 - Chapter 200

สองคนนั้นค่อย ๆ เดินห่างออกไป แต่ฉันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมชนเธอให้ตาย! แก้แค้นสิ! ชนให้ตายไปเลย!ชนให้ตายไปเลย!เสียงปีศาจกระซิบซ้ำ ๆ ในหัวของฉัน ขณะเดียวกันเท้าของฉันก็เหยียบคันเร่งโดยไม่รู้ตัวในเสี้ยววินาที รถพุ่งออกไปเหมือนลูกธนูจากคันธนู มุ่งตรงไปยังทั้งสองคน"ซิงลั่ว เด็กดี หยุดเดี๋ยวนี้!"ในวินาทีที่รถกำลังจะชนพวกเธอ ฉันเหมือนจะได้ยินเสียงของคุณย่าฉันรีบเหยียบเบรกสุดแรงจนรถหมุนล้อกับพื้น เสียงยางเสียดสีดังสนั่น จนเกือบทำให้ยางระเบิด“โอ๊ย!” เฉินเยวี่ยถูกกระแทกจนล้มลงไปชนกับกระถางดอกไม้ที่อยู่ข้าง ๆ เลือดไหลออกจากขาของเธอทันทีโจวอวิ๋น แม่ของเฉินเยวี่ย รีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงเธอขึ้นอย่างลนลานเฉินเยวี่ยถูกพาไปนั่งที่ข้างแปลงดอกไม้ แม่ของเธอช่วยเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากขาให้เธอ จากนั้นถึงได้มีเวลาหันมาสนใจฉันโจวอวิ๋นเดินมาเคาะกระจกรถของฉัน ใบหน้าของเธอแนบชิดกับกระจกพร้อมตะโกนด่าด้วยคำพูดหยาบคาย"แกลงมานี่เดี๋ยวนี้! แกขับรถยังไง ไม่ดูตาม้าตาเรือหรือไง?""ทำไมไม่กล้าลงมา! ฉันบอกเลยนะว่าตรงนี้มีกล้องวงจรปิด แกหนีไปไหนไม่รอดหรอก!""นางเด็กเวร คิดว่าแค่มีรถขับแล้วเก่งมา

เสียงของโจวอวิ๋นหยุดลงทันทีเธอนอนอยู่บนพื้นอยู่นานประมาณสองนาทีก่อนจะลุกขึ้นมา ส่งสายตาอาฆาตมาทางฉัน พร้อมกับบ่นอะไรบางอย่างพลางเดินจากไปฉันมองแผ่นหลังของเธออยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มเยาะและยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยถ้าไม่มีตระกูลกู้ เฉินเยวี่ยกับแม่ก็เป็นแค่พวกไร้ค่า พวกเธอคงไม่มีอำนาจที่จะทำเรื่องชั่ว ๆ และคุณย่าของฉันก็คงไม่ต้องมาตายธรรมชาติของมนุษย์นั้นชั่วร้าย ยิ่งคนโง่เขลาเท่าไหร่ ก็ยิ่งเต็มไปด้วยความโลภและความใคร่ เฉินเยวี่ยที่กล้าทำตัวอวดดีถึงขั้นทำเรื่องที่ทำลายชีวิตคนอื่นได้แบบนี้ แม่ของเธอก็มีส่วนช่วยสร้างนิสัยเหล่านั้นไม่น้อยเลยงั้นก็ปล่อยให้พวกเธอได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อไว้ก็แล้วกันฉันยิ้มบาง ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความสั้น ๆ แล้วส่งออกไป…… ที่คฤหาสน์ตระกูลกู้โจวอวิ๋นยืนอยู่ต่อหน้ากู้เซิ่งเหยียน ร้องไห้จนน้ำตาและน้ำมูกไหลพราก “คุณท่านคะ เฉินกังทิ้งฉันกับเยวี่ยเยวี่ยไว้เพียงลำพังมาตั้งแต่หลายปีก่อน ตอนนี้ในชีวิตฉันก็มีแค่เยวี่ยเยวี่ยเท่านั้น”“ถ้าเยวี่ยเยวี่ยต้องถูกนางเด็กหน้าด้านนั่นส่งเข้าคุก ฉันก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ตระกูลเฉินก็คงต้องจบสิ

เมื่อพ่อบ้านหลี่สบเข้ากับสายตาลุ่มลึกเย็นชาของกู้จือโม่ เขาก็เงียบกริบทันทีกู้จือโม่มองเขาอยู่สองสามวินาที ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังห้องทำงานของกู้เซิ่งเหยียนผู้เป็นปู่ในห้องทำงาน กู้เซิ่งเหยียนไม่ได้พักผ่อน เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองลงไปเห็นโจวอวิ๋นถูกคนรับใช้ของบ้านหิ้วออกไปโยนทิ้งไว้ข้างถนน จากนั้นโจวอวิ๋นก็ลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับพวกคนรับใช้ ก่อนจะถูกคนหนึ่งเตะจนเซและถูกขู่จนเธอยอมลดท่าที และเดินโซเซออกไปอย่างจำนนเสียงเปิดประตูดังขึ้น กู้เซิ่งเหยียนได้ยินจึงค่อย ๆ หันกลับมาหลังจากเหตุการณ์ที่กู้เซิ่งเหยียนช่วยปกป้องเฉินเยวี่ยในคดีที่เธอสั่งให้คนไปลักพาตัวโจวซิงลั่ว กู้จือโม่ก็ทะเลาะกับผู้เป็นปู่อย่างหนัก และไม่เคยกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกเลยเป็นเวลาสองเดือนหลังจากหยุดพักกลับมาที่อวิ๋นเฉิงได้ประมาณครึ่งเดือน เขาก็พักอยู่แต่ในอพาร์ตเมนต์ของตัวเองโดยไม่เคยกลับมาที่บ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียวในวันส่งท้ายปีพ่อบ้านหลี่ไปหาเขาที่อพาร์ตเมนต์ พูดจาเกลี้ยกล่อมด้วยความตั้งใจอยู่นาน แต่เขาก็ยังไม่ยอมกลับบ้านการที่เขาปรากฏตัวในวันนี้ทำให้กู้เซิ่งเหยียนไม่แน่ใจว่ากู้จือโม่รู้เรื่องอะไรบางอ

กู้จือโม่ชะงักทุกการกระทำในทันที ก่อนจะตัดสายโทรศัพท์ไปเฉินเยวี่ยฆ่าย่าของเฉียวซิงลั่วงั้นเหรอ?กู้จือโม่ไม่อยากเชื่อ สมองของเขาเต็มไปด้วยเสียงก้องวุ่นวายเต็มไปหมด"ฉันไม่เชื่อ" เขาพึมพำ ก่อนลุกขึ้นเดินออกไป ขณะที่เดินขาของเขาก็ชนเข้ากับมุมโต๊ะอย่างแรง จนกางเกงขายาวสีเข้มของเขาถูกย้อมด้วยสีแดงสดเขาคว้ากุญแจรถบนโต๊ะแล้วเดินออกไปทันที ราวกับว่ากู้จือโม่ไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อยเมื่อออกจากคลับ เขาตั้งใจจะไปที่ลานจอดรถใต้ดินเพื่อขับรถเอง แต่พอไปถึงก็เพิ่งนึกได้ว่าเขาดื่มเหล้ามาเยอะขณะนั้นมีรถแท็กซี่ที่ถูกจองผ่านแอปเข้ามาพอดี กู้จือโม่จึงไม่รอช้า เขาขึ้นรถทันที "ไปที่อะพาร์ตเมนต์หลี่เซี่ยง"คนขับหันมามองเขาอย่างงุนงง "ที่อยู่นี้ไม่ตรงกับที่อยู่ในที่แจ้งเลยนะครับ คุณเป็นเจ้าของเบอร์โทรศัพท์หมายเลขท้ายศูนย์เจ็ดสามหนึ่งใช่ไหมครับ?"พูดไม่ทันจบ เจ้าของออเดอร์ตัวจริงก็มาถึง"ใช่ ผมเอง!" เจ้าของออเดอร์ยืนอยู่ข้างประตูรถ จ้องมองกู้จือโม่ด้วยความไม่พอใจ "นายเป็นใคร? รถคันนี้ฉันจอง ลงมาซะ"กู้จือโม่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขาควักกระเป๋าสตางค์ออกมา ก่อนจะหยิบธนบัตรสีแดงใบละร้อยหลายใบออกม

เมื่อพวกเขานั่งลง อุ่นไอทั้งสองสายก็โอบล้อมตัวฉันไว้ความกังวลที่เกิดจากสายโทรศัพท์ก็พลันถูกความอบอุ่นนี้ผลักไสออกไปทันใดนั้น ฉันก็ไม่กลัวอีกต่อไปไม่ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นหรือไม่ การมีเพื่อนทั้งสองคนนี้อยู่เคียงข้าง ทำให้ฉันมีความกล้าหาญเพียงพอที่จะเดินหน้าต่อไปฉันสูดหายใจลึกๆ อย่างเงียบๆ และกดรับสายก่อนที่โทรศัพท์จะตัด พร้อมกับเปิดลำโพงเสียงออกมาทันทีที่สายเชื่อมต่อ เสียงทนายที่เคร่งขรึมก็ดังมาจากปลายสาย “คุณเฉียว ผมเพิ่งได้รับแจ้งว่า เฉินเยวี่ยเกิดอาการหัวใจวายอย่างกะทันหันในสถานกักกัน ตอนนี้อาการสาหัส และถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนแล้วครับ”“ใครนะ? ใครหัวใจวาย?”ฉันสะดุ้งขึ้นมาอย่างมึนงง รู้สึกราวกับได้ยินผิดไปทนายกำลังพูดถึงเฉินเยวี่ยใช่ไหม?แต่เฉินเยวี่ยจะเป็นโรคหัวใจได้ยังไงกัน!ฉันอ้าปากหมายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงโกรธเกรี้ยวของเฉิงเฉิงก็ดังขึ้นก่อน “ร่างกายเฉินเยวี่ยแข็งแรงดี จะเป็นโรคหัวใจได้ยังไง!”เมื่อเฉิงเฉิงพูดแทนฉันแล้ว ฉันจึงปิดปากเงียบ รอคำอธิบายจากทนาย"ผมไม่แน่ใจครับ เพิ่งได้รับแจ้งข่าวนี้มา เลยรีบบอกคุณทันที รายละเอียดเพิ่มเติม ตอนนี