All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 181 - Chapter 190

ฉันฝืนยิ้มเล็กน้อยก่อนพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว” เฉิงเฉิงมองฉันลึกซึ้งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันไปพูดกับฟางฉิงหยางที่ยืนอยู่ตรงประตูว่า “ไปกันเถอะ” เสียงประตูปิดดังขึ้น ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่หน้าประตูค่อย ๆ ห่างออกไป เมื่อไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว ฉันหันมองไปทางห้องนอนของคุณย่า น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบงัน ฉันอ้าปากเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาเลย ฉันลุกขึ้นอย่างโซเซ แล้วเดินไปทางห้องของคุณย่า ทั้งห้องว่างเปล่าอย่างน่ากลัว ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน และเครื่องมือต่าง ๆ ในห้องล้วนถูกเก็บออกไปหมดแล้ว สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่คือเตียงที่คุณย่าเคยนอน ฉันทรุดตัวลงบนเตียง ในที่สุดก็สามารถเปล่งเสียงร้องออกมาได้บ้าง ฉันพึมพำเบา ๆ ว่า “คุณย่า ไม่ต้องห่วงนะ หนูจะหาคนที่ทำร้ายคุณย่าให้ได้”ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงล็อกประตูอิเล็กทรอนิกส์ที่หน้าประตูกำลังถูกเปิดออก ฉันนึกว่าเป็นเฉิงเฉิงกับฟางฉิงหยางกลับมา เลยรีบเช็ดน้ำตาออกทันที “พวกเธอเพิ่งออกไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้...” ยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็เผชิญหน้ากับลั่วอี้ฝานที่ดูเหนื่อยล้าเต็มใบหน้า

ชายวัยกลางคนชี้ไปด้านใน พลางยิ้มอ่อนโยน “ไปคุยกันที่ห้องรับรองเถอะ ที่นี่ไม่สะดวกเท่าไหร่”แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ทำให้ฉันตาพร่าแทบจะลืมตาไม่ขึ้น มีเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามา ดึงม่านปิดให้อย่างใส่ใจ และปิดประตูให้เราเรียบร้อย ชายคนนั้นเปิดแฟ้มเอกสารดูไปด้วย แต่สายตากลับคอยเหลือบมาสังเกตปฏิกิริยาของฉันตลอดเวลา ฉันทำทีเป็นนิ่งเฉย แต่เปิดฟังก์ชันบันทึกเสียงในโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ “นี่คือ... คุณเฉียวใช่ไหมครับ? ขณะนี้คดีได้รับการสอบสวนจนเกือบเสร็จสิ้นแล้ว เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสแจ้งให้คุณทราบ” เขาขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะมองตรงมาที่ฉัน ฉันสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ยว่า “หมายความว่า จับตัวคนร้ายได้แล้วใช่ไหม?” เขาดูชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ สองครั้ง “ใช่ จับหัวขโมยได้แล้ว” ฉันจับน้ำเสียงของเขาได้อย่างเฉียบคม พลางขมวดคิ้วถามกลับไปว่า “หัวขโมย?” “ใช่ หัวขโมย จากการสอบสวนอย่างละเอียดของเรา พบว่านี่เป็นคดีลักทรัพย์ในบ้าน และไม่มีหลักฐานที่ชี้ว่ามีฆาตกรแต่อย่างใด” เขาพลิกแฟ้มเอกสารในมือเหมือนกำลังตรวจสอบอย่างตั้งใจ ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะตระหนักขึ้นมาทันทีว่านี่มี

ฉันไม่ปิดบังอะไร เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสถานีตำรวจออกมาหมด ลั่วอี้ฝานเงียบไปครู่หนึ่ง อ้าปากเหมือนจะพูดอยู่หลายครั้งจนในที่สุดก็เอ่ยว่า “ซิงลั่ว ฉันมีข้อสันนิษฐานบางอย่าง” ฉันถอนหายใจ “นายกำลังจะพูดถึงตระกูลกู้ หรือไม่ก็ตระกูลเฉียว ใช่ไหม?” เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเสริมว่า “อวิ๋นเฉิงมีเพียงตระกูลใหญ่เท่านั้นที่มีอิทธิพลขนาดนี้ และคนที่มีความขัดแย้งกับเธอ ก็มีแค่สองตระกูลนี้เท่านั้น” ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันกับเขา “ตอนนี้ ฆาตกรมีคนคอยปกป้องอยู่เบื้องหลัง ท่าทีของตำรวจมันชัดเจนแล้ว เราคงหวังพึ่งพวกเขาไม่ได้” “หลักฐานอย่างลายนิ้วมือก็ไม่มีเหลืออยู่เลย” “ตอนนี้สิ่งเดียวที่พอจะหวังได้คือภาพจากกล้องวงจรปิด แต่ตำรวจบอกว่าวันนั้นกล้องเสีย เราคงต้องลองไปขอความช่วยเหลือจากฝ่ายนิติบุคคลดู” “ถ้ากล้องวงจรปิดดูไม่ได้จริง ๆ ก็เหลือแค่ทางจ้างนักสืบเอกชน ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ เราก็ต้องลองดูสักครั้ง”พูดออกมารวดเดียวตั้งเยอะ แต่จริง ๆ แล้วในใจฉันก็ไม่มั่นใจนัก ลั่วอี้ฝานกลับเป็นคนที่ลงมือทำได้อย่างรวดเร็วและเด็ดขาด เขาลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือมาหาฉัน

ภัตตาคารจุ้ยอี้เซวียน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ ตลอดทั้งคืน บรรดาผู้บริหารต่างพยายามหาเหตุผลให้พวกเราดื่มเหล้า คนในทีมทีละคนสองคนโดนพวกเขาเล่นงานจนเมาหมด สุดท้ายเหลือแค่ฉันคนเดียว ผู้อำนวยการอู๋ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คีบถั่วลิสงเม็ดหนึ่งใส่ปากก่อนพูดว่า “คุณเฉียว อายุยังน้อยแต่เก่งขนาดนี้ ทำเอาพวกคนแก่แบบพวกเรารู้สึกละอายใจจริง ๆ” “มา ๆ ผมขอชนแก้วกับคุณสักหนึ่งครั้ง” พูดจบ ผู้อำนวยการอู๋ก็หมุนขวดเหล้า เทเหล้าขาวหนึ่งแก้ว แล้วเอาน้ำผลไม้ตรงหน้าฉันออกไปแทน ฉันมองพวกเขา ทั้งกลุ่มดูเหมือนพวกเจ้าเล่ห์ ไม่กล้าทำอะไรเกินไป แต่เรื่องบังคับให้ดื่มเหล้านี่ไม่มีใครยอมปล่อยผ่านเลยสักคน ฉันถือแก้วเหล้าลุกขึ้น เติมเหล้าจนเต็มแก้วของผู้อำนวยการอู๋ พร้อมกับส่งยิ้มหวานนุ่มนวลให้ “ผู้อำนวยการอู๋พูดเกินไปแล้ว โครงการทางชานเมืองใต้ พวกเรากับท่านต่างก็เร่งรีบเหมือนกัน ยิ่งเริ่มก่อสร้างได้เร็วเท่าไร ก็จะยิ่งเสร็จเร็วขึ้นเท่านั้นค่ะ”“จีดีพีของอวิ๋นเฉิงติดอันดับต้น ๆ ของประเทศได้ ก็เป็นเพราะการบริหารที่ยอดเยี่ยมของพวกท่านผู้นำเมืองค่ะ” ฉันยกแก้วขึ้นชนกับผู้อำนวยการอู๋ “ควรเป็นฉัน

ความเจ็บปวดบีบแน่นที่อกแล่นเข้ามา พร้อมกับความรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกพุ่งเข้ามาในหัวของฉัน ลำคอราวกับมีบางอย่างอุดตัน แห้งผากและทรมานอย่างยิ่ง ฉันลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาดื่มหนึ่งแก้ว แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความโดยไม่คิดอะไร ถึงได้พบว่านักสืบเอกชนที่ฉันจ้างไว้ส่งข้อความมาหาฉันหลายข้อความ “ระบุตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว รีบติดต่อกลับด่วน!” สองชั่วโมงต่อมา เขาส่งข้อความมาอีกว่า “เจอแล้ว ยืนยันตัวคนร้ายได้แน่นอน หลักฐานอยู่ในมือฉัน ถ้าจ่ายส่วนที่เหลือ ผมจะส่งให้คุณ” หัวใจของฉันเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ มือสั่นด้วยความตื่นเต้นจนควบคุมไม่ได้ ลมหายใจก็พลันหนักขึ้นอย่างไม่รู้ตัว : ‘คุณอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันไปหา’ ฉันพิมพ์ข้อความนี้ด้วยมือที่สั่นเทา แล้วคว้ากระเป๋าสะพายออกจากบ้านทันที อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างรวดเร็วว่า : ‘ที่ร้านกาแฟครั้งก่อน รอคุณอยู่ที่โต๊ะเดิม’ ฉันรีบขึ้นรถบริการเรียกผ่านแอปออนไลน์ ตลอดทางเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ ในที่สุด ฉันก็มาถึงหน้าร้านกาแฟ ฉันเปิดประตูรถแล้ววิ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว เขายังคงแต่งตัวเหมือนเดิม แต่คราวนี้ดูผ่อนคลายมากขึ้น “หลักฐานล่