All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 201 - Chapter 210

ทนายคงรู้ว่าตำรวจทั้งสองจะไม่ยอม จึงรีบถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วกล่าวว่า “ถ้าไม่ได้จริง ๆ งั้นให้พวกเรามองดูจากหน้าต่างก็ยังดี”ฉันจ้องมองตำรวจสองนายด้วยความกังวลแต่ทั้งสองคนไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อน “ไม่ได้ครับ”“ไม่มีใครเข้าใกล้ได้ทั้งนั้น”แม้ทนายจะแสดงบัตรประจำตัวที่ทำงานให้ดู แต่ตำรวจทั้งสองกลับไม่กะพริบตาเลยสักนิดท่าทีของพวกเขาแน่วแน่จนไม่มีช่องทางใดๆ ให้ประนีประนอมความคาดหวังในใจฉันค่อยๆ มอดดับ ฉันมองตำรวจสองคนด้วยสายตาเย็นชา ความสงสัยในใจยิ่งชัดเจนขึ้นทนายถอนหายใจแล้วถอยกลับมาเมื่อเห็นทนายกลับมาด้วยท่าทีหมดหวัง ฉันเม้มปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกันก่อนเถอะค่ะ”คำพูดของฉันฟังดูเย็นชาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งเฉิงเฉิงและคนอื่น ๆ ไว้เบื้องหลังฉันเดินเร็วมาก ราวกับว่าการก้าวเดินที่รวดเร็วนั้นจะช่วยระบายความโกรธในใจออกไปได้เมื่อเดินออกมาจากโถงชั้นหนึ่ง ฉันถึงหยุดฉันยืนอยู่ที่หน้าประตู มองไปไกลอย่างเลื่อนลอย ในใจเริ่มครุ่นคิดถึงจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้ไม่นานนัก มีคนแตะเบา ๆ ที่ไหล่ซ้ายของฉันเฉิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความกังวล “ลั่วเป่า

ฉันยืนหันหลังให้กับกู้จือโม่ ไม่ได้เห็นสีหน้าเขาเลยแต่ฉันสัมผัสได้ว่าตอนที่คำพูดของฉันหลุดออกไป มือใหญ่ที่จับข้อมือฉันอยู่สั่นเล็กน้อย บรรยากาศในบันไดก็หยุดชะงักลง ทันใดนั้นความเศร้าโศกบางอย่างเหมือนแพร่กระจายออกจากตัวเขาไม่กี่วินาทีต่อมา บรรยากาศรอบตัวเหมือนถูกคลุมด้วยความเศร้าหมองนั้นทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่มีความรู้สึกใด ๆ เหลือให้เขาแล้ว แต่หัวใจกลับรู้สึกปวดหนึบอย่างประหลาดฉันเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรต่อ ขณะที่กำลังพยายามจะสะบัดมือของกู้จือโม่ออกจากข้อมือ ฉันก็ได้ยินเสียงของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงเขายิ่งฟังดูเศร้าหนักกว่าเดิม แฝงไว้ด้วยความพ่ายแพ้บางอย่าง "ฉันขอโทษ"ฉันได้แต่แค่นหัวเราะออกมาตอนนี้คำสามคำนี้สำหรับฉันมันไม่มีค่าอะไรเลยจากนั้นฉันก็ได้ยินเขาพูดอีกว่า "อย่าเสี่ยงอีกเลย สิ่งที่เธอต้องการ เธอจะต้องได้มันแน่นอน"พูดจบเขาก็ปล่อยมือฉันและเดินจากไปฉันหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว ตั้งใจจะถามเขาว่าหมายความว่ายังไงแต่กู้จือโม่ดูเหมือนจะไม่ได้คิดจะอธิบายอะไรสิ่งที่ฉันเห็นคือแผ่นหลังของเขาที่ก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และจุดหมายของเขา...เฮอะ ฉันกำลังหวังอะไรอยู่?

“ปึง” เสียงอื้ออึงดังขึ้นในสมองของฉันทันที ร่างกายอ่อนแรงสมองของฉันเมื่อครู่เขาพูดว่าอะไรนะ?"คดีถูกปิดแล้ว?"ฉันตกตะลึงจนไม่อาจควบคุมได้ เสียงสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว "ทำไมถึงปิดคดีไปล่ะคะ?! ทำไมไม่มีใครแจ้งฉันเลย! ทั้งพยาน ทั้งหลักฐานก็มีอยู่ครบ ถ้าฝ่ายโจทก์ยังไม่ได้ถอนฟ้อง คุณมีสิทธิอะไรปิดคดี!"เสียงของฉันดังเกินไป จนทั้งสถานีตำรวจต้องหันมามองเฉิงเฉิงและฟางฉิงหยางเองก็เช่นกันฉันเห็นเงาสองร่างวิ่งตรงมาทางฉันอย่างเร่งรีบผ่านหางตา แต่ในตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้วฉันต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน!"ฉันบอกพวกคุณไว้เลยนะว่าการรับสินบนช่วยฆาตกรให้พ้นผิดมันผิดกฎหมาย!" เสียงของฉันดังขึ้นเรื่อย ๆ จนสถานีตำรวจเหลือเพียงเสียงตะโกนของฉันตรงหน้าฉัน ผู้บัญชาการตำรวจเองก้กำลังหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ สายตาของเขาเย็นเยียบจ้องฉันราวกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งเป็นถ้าเป็นปกติ ฉันอาจจะรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแต่ในตอนนี้ความโกรธได้ครอบงำฉันจนไม่เหลือที่ว่างให้ความกลัวอีกแล้วดวงตาของฉันแดงก่ำ ร่างกายพุ่งไปข้างหน้า หมายจะคว้าปกเสื้อของเขาเพื่อถามให้รู้เรื่องแต่ก่อนที่มือของฉันจะสัมผัสชายเสื้อของผู้กำ

หลังจากฉันออกไป เฉิงเฉิงก็ตื่นขึ้นมา เธอหันไปมองเตียงผู้ป่วยโดยอัตโนมัติ แต่บนเตียงกลับไม่มีฉันอยู่แล้ว เมื่อวานฉันเป็นลมหน้าสถานีตำรวจ เธอตกใจมาก รีบเรียกรถแล้วพาฉันส่งโรงพยาบาลพร้อมกับฟางฉิงหยาง หมอบอกว่าฉันเป็นลมเพราะความเครียดและความโศกเศร้าอย่างรุนแรง แค่ฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว แต่เฉิงเฉิงยังไม่วางใจ คอยเฝ้าฉันอยู่ข้างเตียงตลอดเวลา ช่วยวอร์มมือให้ฉัน ทาปากให้ชุ่มชื้น และทุกครั้งที่ฉันมีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เธอก็รีบเข้ามาดูทันที พอถึงช่วงดึก เฉิงเฉิงเริ่มทนไม่ไหว จึงผล็อยหลับไปในที่สุด ใครจะคิดว่าเพียงแค่ชั่วขณะ พอตื่นขึ้นมาอีกที ฉันกลับหายไปแล้ว เฉิงเฉิงตกใจจนร้องไห้ออกมา มือสั่นเทาควักโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฟางฉิงหยาง “ฟางฉิงหยาง ลั่วเป่าหายไปแล้ว!” ฟางฉิงหยางตกใจจนหน้าถอดสี เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใด รีบขับรถตรงมายังโรงพยาบาลทันที เฉิงเฉิงเพิ่งดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลเสร็จ พอเห็นฟางฉิงหยางมา น้ำตาก็พลันพรั่งพรูอีกครั้ง “ฟางฉิงหยาง…” เฉิงเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะพุ่งเข้าสู่อ้อมอกของฟางฉิงหยาง เธอกอดเขาไว้แน่นแล้วพูดทั้งน้ำตาเสียงสะอ

“รู้แล้ว” กู้จือโม่เดินขึ้นชั้นบนไปทันที ประตูห้องหนังสือปิดอยู่ กู้จือโม่ยกมือเคาะประตูเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงตอบจากข้างในว่า “เข้ามา” เขาจึงบิดลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไป เมื่อประตูห้องเปิดออก กู้จือโม่เห็นเงาร่างชราผู้หนึ่งกำลังนอนเอนหลังอยู่บนระเบียงโดยหันหลังให้เขา มือถือหนังสือปกผ้าฉบับเก่ากำลังอ่านอยู่ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า อีกฝ่ายไม่ได้หันกลับมา มองว่าเป็นพ่อบ้านหลี่จึงพูดขึ้นว่า “มีเรื่องอะไร” กู้จือโม่ไม่ได้ตอบทันที เขาเดินไปยืนอยู่ด้านหลังของกู้เซิ่งเหยียน จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “คุณปู่ เฉินเยวี่ยล่ะ? เธออยู่ไหน” กู้เซิ่งเหยียนหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ กู้เซิ่งเหยียนมองกู้จือโม่เพียงแวบหนึ่งก่อนเบือนสายตาไปด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วเอนตัวกลับไปบนเก้าอี้หวาย เอ่ยเสียงเรียบว่า “กลับมาคราวนี้ก็จะมาทะเลาะกับฉันอีกใช่ไหม?” “ผมแค่อยากรู้ว่าเฉินเยวี่ยอยู่ที่ไหน” “เธออยู่ที่ไหน ไม่จำเป็นที่แกต้องยุ่ง” กู้เซิ่งเหยียนตอบด้วยสีหน้าเย็นชา กู้จือโม่โกรธขึ้นมาทันที “เพราะฆาตกรคนหนึ่ง ปู่ถึงยอมแลกกับชื่อเสียงร้อยปีของตระกูลกู้งั้นเหรอครับ!” “นั่นเป็นการฆ่าโดยไม่เจตนา” กู้เซิ่ง