หวนรักหนีลิขิต의 모든 챕터: 챕터 171 - 챕터 180

ฉันเดินตามลั่วอี้ฝานลงมาชั้นล่าง ตอนกลางคืนเราดื่มเหล้ากันไปบ้าง และคนขับรถที่เพิ่งเรียกก็ยังมาไม่ถึงความเร่งร้อนบนใบหน้าของลั่วอี้ฝานชัดเจนมาก ฉันเม้มริมฝีปากก่อนจะถามขึ้นมาเบา ๆ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?"ลั่วอี้ฝานยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน เขายังคงถือโทรศัพท์ในมือ "แม่ฉันทะเลาะกับพ่ออีกแล้ว คราวนี้แม่ก็ยังใช้วิธีขู่ฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมืออีกเหมือนเคยน่ะ"ฉันเงยหน้ามองเขา รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อคิดว่าคืนนี้เขาเลือกอยู่ที่เมืองอวิ๋นเฉิงเพื่อเป็นห่วงฉันกับคุณย่าแทนที่จะกลับบ้าน ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมา "ขอโทษนะ ที่ฉันกับคุณย่า...""ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรือคุณย่าเลย" ลั่วอี้ฝานพูดแทรก เขายกมือขึ้นบีบสันจมูก สีหน้าแฝงความรู้สึกประชดตัวเอง "แม่ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ครั้งแรกหรอก ทุกปีในคืนวันสิ้นปี ที่บ้านคนอื่นเขามีเสียงหัวเราะ ส่วนบ้านฉันมีแต่เสียงทะเลาะกัน โยนจานแตกเป็นเรื่องปกติ""ในความทรงจำของฉัน ไม่มีเลยสักปีที่ฉันจะได้นั่งทานอาหารค่ำในวันสิ้นปีอย่างสงบสุขกับครอบครัว""ฉันอยู่ที่อวิ๋นเฉิงเพราะเรื่องโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ และเพราะฉันไม่อยากกลับไปเห็นพวกเข

"เพราะเป็นนายที่ช่วยฉันขึ้นจากขุมนรก แต่กลับเป็นนายอีกครั้งที่ผลักฉันลงไปในนรกนั้นด้วยมือของนายเอง"เมื่อฉันพูดจบ กู้จือโม่ดูเหมือนจะอึ้งไปชั่วขณะฉันหันหน้าหนีไป กลิ่นของเขา รวมถึงตัวเขา ทำให้ฉันรู้สึกพะอืดพะอมจนแทบจะอาเจียนในวินาทีที่ฉันเกือบจะอาเจียนออกมา เขาก็ลุกออกไปจากตัวฉันอย่างลนลาน เสียงเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน "ขอโทษ ฉัน..."กู้จือโม่ลุกขึ้นยืน สายตาซับซ้อนจับจ้องมาที่ฉันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาพูดคำว่า "ขอโทษ" อีกครั้งก่อนจะเดินโซเซออกไปฉันมองแผ่นหลังของเขาแล้วหลับตาลง กำมือที่สั่นระริกไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกความกลัวที่กัดกินหัวใจเริ่มจางหายไปเล็กน้อย แต่จู่ ๆ ก็มีเสียง "ตุ้บ!" ดังขึ้น ฉันลืมตา และเห็นกู้จือโม่ล้มลงไปนอนกับพื้นฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงเสื้อที่ถูกเขาดึงจนหลุดลุ่ยให้เข้าที่ แล้วลุกขึ้นยืน "กู้จือโม่ ถ้าจะนอน ไปนอนกลิ้งข้างนอก อย่ามานอนในบ้านฉัน!"แต่คนที่นอนอยู่บนพื้นกลับไม่มีการตอบสนอง"กู้จือโม่!"เขาก็ยังนิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวฉันขมวดคิ้ว เดินเข้าไปใกล้ เห็นว่าเขานอนหลับตาอยู่บนพื้น ที่หน้าท้องเริ่มมีเลือดสีแดงซึมออกมา"กู้จือโม่ ถ้าจะ

"สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของกู้จือโม่ ตอนนี้เขาเป็นลมและกำลังอยู่ระหว่างทางไปโรงพยาบาล คุณช่วยมาที่โรงพยาบาลได้ไหมคะ?""ได้ ๆ โรงพยาบาลไหนครับ เดี๋ยวเราจะรีบไป"เมื่อพ่อบ้านของกู้จือโม่รับคำ ฉันส่งที่อยู่โรงพยาบาลไปให้เขาผ่านโทรศัพท์ของกู้จือโม่ทันทีขณะนั้นแพทย์ฉุกเฉินที่อยู่ใกล้ ๆ วัดอุณหภูมิร่างกายของกู้จือโม่ ก่อนจะพูดว่า "สามสิบเก้าจุดห้าองศา" แล้วรีบหยิบเข็มฉีดยาลดไข้จากกล่องออกมาฉีดให้เขากู้จือโม่ที่กำลังอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น พึมพำออกมาเบา ๆ "ลั่วเป่า อย่าเกลียดฉันเลย""ลั่วเป่า อย่าทำเป็นไม่ชอบฉันนะ""ฉันขอโทษ..."ฉันจับที่นั่งใต้ตัวแน่น พยายามควบคุมความสงบภายในใจ และเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมกับอดทนรอให้รถพยาบาลถึงโรงพยาบาลจู่ ๆ ก็เกิดอาการปวดเสียดแปลบที่หัวใจจนทำให้ฉันน้ำตาคลอ แต่เพียงแค่ชั่วพริบตา ความเจ็บปวดนั้นก็หายไป ฉันเผลอยกมือขึ้นจับตำแหน่งหัวใจตัวเอง ราวกับความเจ็บปวดเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตาฉันสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ได้เมื่อถึงโรงพยาบาล พ่อบ้านของกู้จือโม่ก็ยืนรออยู่แล้ว ฉันบอกแพทย์ว่าเขาเป็นญาติของกู้จือโม่

ฉันไม่รู้ว่าเฉิงเฉิงเรียกฉันอยู่นานแค่ไหน พอฉันได้สติกลับมาอีกที เธอก็มีน้ำตาอาบเต็มใบหน้าแล้ว “ลั่วเป่า มองฉันสิ ลั่วเป่า อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้นะ” “เธอมองฉันหน่อยได้ไหม?” ฉันพยายามขยับดวงตาที่ทั้งแสบทั้งแห้งเจ็บ อยากจะยิ้มให้เธอสักนิด แต่ริมฝีปากกลับไม่ยอมขยับขึ้นเลย น้ำตากลับไหลออกมาเป็นสายราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาด “เฉิงจื่อ...ฉันไม่มีครอบครัวเหลืออีกแล้ว คุณย่าไม่ต้องการฉัน เธอโกรธฉันและจากไปแล้ว...” เฉิงเฉิงมองคุณย่าในอ้อมกอดของฉัน ก่อนจะโน้มตัวเข้ามากอดฉันไว้ “เธอยังมีฉันนะ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง” “คุณย่าไม่ได้ไม่ต้องการเธอหรอกนะ ท่านแค่เหนื่อยมากเกินไป เลยอยากพักผ่อนเท่านั้นเอง” “จริงเหรอ?” ฉันก้มหน้าลงมอง เห็นใบหน้าของคุณย่าดูสงบนิ่ง ไม่ต่างจากเวลาปกติเท่าไหร่ เฉิงเฉิงกอดฉันแน่นขึ้น “ใช่ ลั่วเป่า เธอเชื่อฉันเถอะ”……คนจากนิติของอะพาร์ตเมนต์ สถานีตำรวจ และบุคลากรจากโรงพยาบาลต่างก็พากันมามากมาย ฉันถูกเฉิงเฉิงดึงให้ไปยืนอยู่ข้าง ๆ มองพวกเขาจดบันทึกและตรวจสอบกล้องวงจรปิด ฉันมองดูหมอเดินเข้ามา เพียงไม่นานก็เดินออกไป โดยที่ไม่ได้ทำแม้แต่ทำการซีพีอาร์ ก่อนจะหันมา

วันถัดมา อวิ๋นเฉิงมีฝนตกลงมา ฉันกอดโกศกระดูกและรูปถ่ายของคุณย่าไว้แนบอก พร้อมกับเฉิงเฉิงและฟางฉิงหยางที่มาร่วมส่งคุณย่าไปสู่สุสานอย่างสงบ ฝนในฤดูหนาวนั้นเย็นยะเยือกเป็นพิเศษ ราวกับก้อนน้ำแข็งที่ตกกระทบลงบนร่างกาย แต่ละหยดช่างหนาวเหน็บจนรู้สึกเจ็บลึกถึงขั้วหัวใจ หลุมศพของคุณย่าถูกตั้งขึ้นเรียบร้อยแล้ว ฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ ยื่นมือออกไปอยากจะสัมผัสมัน แต่ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกกลัวขึ้นมา คุณย่าในอดีตเป็นคนที่อ่อนโยนและอบอุ่น แต่ตอนนี้คุณย่ากลับเย็นชาและแข็งกระด้าง ฉันหลับตาลง แล้วก้มหน้าซุกลงกับเข่าของตัวเอง เฉิงเฉิงกางร่มให้ฉันอยู่ข้าง ๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสะอื้น “ลั่วเป่า ถ้ารู้สึกเสียใจ ก็ร้องออกมาเถอะนะ ดีไหม?” ร้องไห้ออกมาเหรอ? ฉันอยากจะร้องไห้ แต่กลับร้องไม่ออก ฝนยิ่งตกลงมาหนักขึ้นเรื่อย ๆ เม็ดฝนกระทบกับร่มสีดำ ส่งเสียงดังเปาะแปะไม่หยุด ฤดูหนาวของอวิ๋นเฉิงไม่เคยมีฝนตกหนักขนาดนี้มาก่อน ราวกับทั้งเมืองถูกปกคลุมไปด้วยความหม่นหมอง “พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเฉิงเฉิงกับฟางฉิงหยาง “ขอบคุณที่อยู่ข้างฉันในช่วงสองวันนี้ อากาศหนาว พวกเธอกลับไปก่อนนะ ฉันขอ