All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 161 - Chapter 170

เหนื่อยเมื่อไหร่ เจ็บเมื่อไหร่ ฉันก็สามารถกลับมาหาย่าได้เสมอฉันรู้ดีว่าย่าจะอยู่ข้างฉันเสมอฉันสูดลมหายใจลึกโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น ก่อนจะกะพริบตาแล้วถามลั่วอี้ฝานว่า “นายมาที่นี่ได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าบริษัทมีเรื่องต้องจัดการเหรอ?”ลั่วอี้ฝานย่อตัวลงไปพูดกับย่าสองสามคำ ก่อนลุกขึ้นมายืน เขารับรถเข็นจากมือฉัน “จัดการเสร็จไปแล้วล่ะ”“ก่อนวันส่งท้ายปีเก่า...” ลั่วอี้ฝานหันมามองฉัน ฉันมองเขากลับ เขายิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล “ไว้ถึงเวลาฉันจะบอกเธออีกทีนะ”ฉันเลิกคิ้วพร้อมเดินตามเขาออกไป “ในฐานะที่ฉันเป็นหุ้นส่วนในการทำงานของนาย ฉันว่าปิดบังกันมันไม่ใช่นิสัยที่ดีเท่าไหร่เลยนะ”ลั่วอี้ฝานก้มตัวตรวจดูว่าที่คาดเข็มขัดนิรภัยของย่าถูกล็อกเรียบร้อยแล้ว ก่อนพูดว่า “ย่าครับ ผมพาเหาะเลยดีไหมครับ?”พูดจบ เขาก็ยืดตัวขึ้นพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาท้าทาย “ถ้าไม่พอใจ ก็ลองตีฉันดูสิ?”ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบอะไร เขาก็เข็นรถเข็นของย่าออกไปด้วยความเร็วฉันยืนอึ้งกับความเป็นเด็กของเขา ก่อนจะได้แต่หัวเราะออกมาบรรยากาศในโรงพยาบาลใกล้ช่วงปีใหม่ดูผ่อนคลายกว่าปกติคนไข้หลายคนที่เห็นลั่วอี้ฝานตะโกนว่า “พี่พยาบาล

รถติดหนักจนใช้เวลาเดินทางถึงสี่สิบนาที ทั้งที่ปกติแค่สิบนาทีก็ถึงแล้วหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตคนแน่นเอี๊ยด ที่จอดรถข้างทางเต็มหมด แม้แต่ที่จอดในชั้นใต้ดินก็ไม่มีเหลือลั่วอี้ฝานก็เลยบอกให้ฉันลงจากรถก่อนแล้วรอเขาอยู่ที่หน้าซูเปอร์มาร์เก็ตฉันกวาดตามองรอบ ๆ ตัว ทุกที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คน ฉันไม่อยากรอที่นี่ แต่ลั่วอี้ฝานไม่เปิดโอกาสให้ฉันปฏิเสธเลย รถเขาแล่นออกไปในพริบตาทันใดนั้นฉันก็อยากจะสบถออกมาดัง ๆฉันหาที่ที่คนน้อยหน่อยเพื่อยืนรอลั่วอี้ฝาน แต่ไม่นานคนที่ซื้อของเสร็จแล้วก็เริ่มมายืนรอรถกันในบริเวณนี้อีกไม่มีทางเลือก ฉันเลยต้องหามุมใหม่ที่คนน้อยกว่าเดิมแต่พอเจอมุมที่ดูสงบขึ้น จู่ ๆ ก็มีคนผลักฉันจากด้านหลัง"ขอโทษครับ ๆ!"ฉันเซไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่ก็ยืนทรงตัวได้ในทันทียังไม่ทันมองเลยว่าใครเป็นคนพูดขอโทษ ดูเหมือนผู้คนรอบตัวจะผลัดเปลี่ยนหน้าไปหมดแล้วทันใดนั้นฉันรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ตัวเองเมื่อหันกลับไปมองก็เห็นกู้จือโม่ยืนอยู่ข้างรถเบนซ์สีดำ มือจับประตูรถไว้ ดูไม่ออกว่าเขากำลังจะขึ้นรถหรือเพิ่งมาถึงสายตาเราประสานกัน แต่ดวงตาของเขาแฝงความรู้สึกบางอย่างที่ฉั

พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็เหมือนนักมายากลที่ล้วงซองเอกสารออกมาจากเสื้อ แล้วยื่นให้ฉัน "ดูนี่สิ"ฉันมองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะรับเอกสารมาเปิดดู ข้างในเขียนว่า ‘สัญญาพัฒนาโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์’ฉันอึ้งไปสองวินาที ก่อนจะเริ่มประมวลผลสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชาติที่แล้วที่ดินผืนนี้ถูกซื้อโดยบริษัทต่างชาติ ซึ่งพัฒนาให้กลายเป็นหมู่บ้านวิลล่าหรูสำหรับคนมีฐานะฉันจำได้ว่าตอนนั้นบริษัทต่างชาติเจ้าของโครงการถือหุ้นเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ตอนนี้เรากลายเป็นหุ้นส่วนครึ่งหนึ่งในโครงการนี้ไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?ฉันมองลั่วอี้ฝานด้วยความสงสัย "หมายความว่ายังไง? นายเอาที่ดินไปแลกสิทธิ์พัฒนากับบริษัทฝั่งนั้นเหรอ?"ลั่วอี้ฝานดีดนิ้วด้วยท่าทางภูมิใจ "ใช่ เธอบอกให้ฉันลองติดต่อกับบริษัทนี้ล่วงหน้าใช่ไหม? ตอนแรกฉันก็คิดเหมือนเธอนั่นแหละ ว่าจะขายที่ดินให้พวกเขาในราคาสูงก็พอ""แต่ตอนที่ที่ดินผืนนี้ถูกตระกูลกู้เล่นงานจนเกิดปัญหา แม้สุดท้ายเราจะซื้อที่ดินมาได้ แต่ฉันรู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องกลืนคำพูดขม ๆ นั่นลงไปแบบนั้น""ก็เลยเปลี่ยนวิธีใหม่ แทนที่จะขาย ฉันเจรจากับบริษัทต่างชาติเพื่อขอร่วมทุนแทน ที่ดินผืนนี้ฉ

ลั่วอี้ฝานหยิบโทรศัพท์ออกมากด ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางมันลง แล้วเดินมาช่วยฉันเก็บจานชามที่เหลือจากมื้ออาหารเมื่อครู่ที่เคทีวี ไคเสวียนเหมินในห้องส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุดชั้นบนสุด มีชายหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ชายผมแดงคนหนึ่งที่เจาะริมฝีปากหันไปเรียกกู้จือโม่ที่นั่งอยู่มุมห้อง “พี่โม่ นั่งคนเดียวทำไม มาสนุกด้วยกันหน่อยสิ!”กู้จือโม่เพียงแค่มองผ่านไปด้วยสายตาเรียบเฉย จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ของเขาต่อบนหน้าจอโทรศัพท์ หน้าโปรไฟล์ของเฉียวซิงลั่วถูกเลื่อนขึ้นเลื่อนลง แต่กลับไม่มีการอัปเดตอะไรเลยกู้จือโม่ขมวดคิ้ว ก่อนจะพิมพ์คำว่า “สวัสดีปีใหม่!” ลงไปในช่องข้อความระหว่างที่เขากำลังลังเลว่าจะกดส่งดีหรือไม่ ชายผมแดงก็เดินเข้ามานั่งข้าง ๆกู้จือโม่ยังไม่ทันได้ปิดหน้าจอ เนื้อหาในโทรศัพท์ก็ถูกอีกฝ่ายเห็นเข้าเต็ม ๆชายผมแดงชะงักไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ผมว่าอย่าส่งเลยดีกว่า”“ทำไมล่ะ?” กู้จือโม่หันมาถามด้วยความสนใจ“คือ...” ชายผมแดงพูดอึกอักอยู่พักหนึ่ง ราวกับกำลังตัดสินใจ ก่อนจะพูดต่อว่า “งั้นผมให้พี่ดูอะไรบางอย่างแล้วกัน”เขาเปิดหน้ากรุ๊ปเพื่อนและเลื่อนหาข้อควา

ทุกคนดื่มเหล้าหมดแก้ว แล้วแยกย้ายกันออกจากห้องไปทีละกลุ่มไม่นานห้องคาราโอเกะที่เคยคึกคักก็เหลือเพียงกู้จือโม่อยู่คนเดียวเขานั่งไถหน้าจอโทรศัพท์ไปมา สลับดูสองภาพถ่ายนั้น พร้อมดื่มเหล้าทีละแก้วในขณะเดียวกันแม่บ้านที่กำลังจะเข้ามาทำความสะอาดห้อง กลับถูกเฉินเยวี่ยหยุดไว้เฉินเยวี่ยยื่นเงินสดจำนวนหนึ่งให้ พร้อมยิ้มพลางอธิบาย "ข้างในมีคนเมาหลับอยู่ค่ะ เป็นคุณชายตระกูลกู้ เขาไม่ชอบให้ใครรบกวน"แม่บ้านดูอึดอัดใจเล็กน้อย แต่ก็รับเงินไว้เฉินเยวี่ยดันเงินใส่กระเป๋าของแม่บ้าน พลางกล่าว "เมื่อกี้ในห้องมีแต่ทายาทของบริษัทใหญ่ ๆ ทั้งนั้น ผู้จัดการของคุณต้องเข้าใจแน่ ไม่มีใครอยากเจอเรื่องยุ่งยากหรอก จริงไหมคะ?"เงินจำนวนนี้ดูเหมือนจะได้ผล แม่บ้านพยักหน้าอย่างลังเล ก่อนจะจากไปเฉินเยวี่ยสะพายกระเป๋าเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วนำถุงผงสีขาวเทลงอ่างล้างหน้า ปล่อยให้มันไหลลงท่อระบายน้ำภายในห้องคาราโอเกะ กู้จือโม่ที่กำลังดื่มเหล้ารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างอุณหภูมิที่เคยปกติ เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อย ๆ อย่างน่าประหลาดไม่นานใบหน้าของกู้จือโม่ก็ขึ้นสีแดงผิดปกติ ดวงตาเริ่มพร่ามัวเขาตระหนักได้ทันท