All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 141 - Chapter 150

ในที่สุด เจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงคนหนึ่งก็เดินออกมา เธอเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเป็นมาตรฐานสำหรับงานบริการของเธอ“สวัสดีค่ะ มีเรื่องอะไรสามารถเข้าไปพูดข้างในได้เลยนะคะ” เธอพูดพร้อมชี้ไปยังห้องชุดที่อยู่ด้านในฉันหันไปสบตากับลั่วอี้ฝาน แล้วยิ้มให้เขาเหมือนต้องการบอกว่า ‘ไม่ต้องห่วง’ จากนั้นจึงเดินตามเจ้าหน้าที่หญิงเข้าไปภายในห้องสอบสวน มีเจ้าหน้าที่ตำรวจชายสองคนนั่งอยู่ตรงข้ามฉัน หนึ่งในนั้นยื่นแก้วน้ำมาให้ “คุณไม่ต้องรีบร้อนนะ ค่อย ๆ พูดก็ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพจนถึงตอนนี้ ฉันถึงได้รู้สึกว่า ตัวเองปลอดภัยแล้วจริง ๆฉันหันมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบจนชวนให้ขนลุก“เมื่อไม่กี่วันก่อน มีคนจ้างวานให้คนมาลักพาตัวฉัน พร้อมทั้งพยายามจะข่มขืนและถ่ายภาพเปลือยของฉันเอาไว้ ตอนนั้นได้มีการแจ้งความไปแล้ว คุณน่าจะมีบันทึกคดีอยู่”“แต่คราวนี้ไม่ต้องสืบสวนอะไรอีกแล้ว ฉันตามเจอคนร้ายเอง และฉันมีหลักฐานชัดเจน”พูดจบ ฉันก็ยื่นโทรศัพท์ส่งไปให้เจ้าหน้าที่“เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปักกิ่ง ชื่อเฉินเยวี่ย เป็นคนจ้างวานพวกคนร้าย ถ้าวันนั้นตำรวจไปช้ากว่าน

เฉียวเจี้ยนกั๋วรู้สึกเหงื่อเย็นไหลซึมเต็มแผ่นหลัง ความกลัวทำให้เขาพูดจาติดขัด “ไม่...ไม่ใช่ครับ ทุกอย่างยังต้องพึ่งพาความเมตตาของท่านเสมอ”กู้เซิ่งเหยียนแค่นเสียงเย็นชา “นายก็ฉลาดใช้ได้ แต่น่าเสียดายที่ลูกนายโง่สิ้นดี!”“ฉันจำได้ว่าเฉียวกรุ๊ปของแกมีสัญญาหลายฉบับกับบริษัทย่อยของกู้กรุ๊ป ขอแค่ฉันพูดคำเดียว สัญญาเหล่านั้นก็จะเป็นแค่เศษกระดาษ!”เฉียวเจี้ยนกั๋วได้ยินดังนั้น รีบโบกมือพลางพูดอย่างลนลาน “คุณกู้ คุณไม่ทราบหรอกครับ ลูกสาวของผมไม่เคยเชื่อฟังตั้งแต่เล็ก ถ้าเธอทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ ผมจะพาเธอกลับมา อยากจัดการยังไงก็ได้เลยครับ”เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ใช้มือลูบหน้าเพื่อสงบใจ ก่อนเงยหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “แต่ผมไม่ทราบเลยว่าเธอทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ และขอความกรุณาอย่าเพิ่งลงโทษที่เฉียวกรุ๊ปได้ไหมครับ?”เฉียวเจี้ยนกั๋วค่อย ๆ รินน้ำชาใส่ถ้วยชาอย่างระมัดระวัง น้ำชาล้นออกมาจนเกือบเต็ม ก่อนจะหยดลงบนตัวกบทอง[footnoteRef:0]ที่ส่งประกายสีแดงออกมา [0: ของตกแต่งบนโต๊ะน้ำชา] “ทั้งหมดขึ้นอยู่กับลูกสาวของแกว่าจะทำยังไง กลับไปสั่งสอนเธอให้ดี!”“เอ่อ ครับ ๆ ท่าน ผมจะกลับไปสั่งสอนเธออ

ฉันพลิกดูรูปถ่ายที่ถ่ายกับคุณย่า พลางพึมพำเบา ๆ ไม่ทันรู้ตัว น้ำตาก็ไหลรินอาบใบหน้าไปเสียแล้วปวดท้องจนฉันต้องขดตัวเองเข้าหากัน ความรู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่ไม่เคยมีมาก่อนก็ถาโถมเข้ามาท่วมทั้งร่างกายผ่านไปอีกประมาณสิบนาทีกว่า เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง“สวัสดีครับ เม่าโถวเดลิเวอรี่ครับ”เสียงผู้ชายที่ไม่คุ้น“คุณวางไว้หน้าประตูเลยค่ะ” ฉันไม่แน่ใจว่ากู้จือโม่ออกไปแล้วหรือยัง เลยไม่กล้าเปิดประตู“งั้นรบกวนให้คะแนนดี ๆ ด้วยนะครับ!” หลังจากพูดประโยคนี้ เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากด้านนอก ฟังดูเหมือนจะเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วผ่านไปสักพักใหญ่ ฉันถึงได้มองออกไปข้างนอกผ่านรูตาแมวเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว ฉันจึงเปิดประตูและหยิบยาเข้ามากู้จือโม่จากไปจริง ๆ แล้วฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะรินน้ำใส่แก้วแล้วกินยาเข้าไป จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาไถเล่นแก้เบื่อความเจ็บปวดจากกระเพาะค่อย ๆ เริ่มทุเลาลง แต่ฉันกลับนอนไม่หลับอีกเลยไม่ได้นอนทั้งคืนเลย จนกระทั่งฟ้าสว่าง ความง่วงถึงค่อย ๆ ถาโถมเข้ามาฉันกำลังจะวางมือถือแล้วนอน ลั่วอี้ฝานก็ส่งข้อความมาพอดีในวินาทีถัดมา ฉันก็ดีดตัวลุกขึ้นจ

ลมหนาวอันเย็นเยียบพัดผ่าน ในขณะนั้นเขาก็ได้รับสายจากบ้านพักคนชรา“สวัสดีค่ะ คุณเฉียว ที่นี่คือบ้านพักคนชราซีหยางนะคะ เช้านี้มีคนอ้างตัวว่าเป็นญาติของคุณมาเยี่ยมผู้สูงอายุในครอบครัวของคุณค่ะ”“ตอนนั้นเราโทรหาคุณ แต่ติดต่อไม่ได้ จึงไม่ได้อนุญาตให้เขาเข้าเยี่ยมค่ะ”“ขอถามหน่อยนะคะ เป็นคนในครอบครัวของคุณหรือเปล่าคะ?”เฉียวเจี้ยนกั๋วถึงกับขมวดคิ้วกระตุกทันที ก่อนจะเข้าใจได้ทันทีว่าต้องเป็นคนของเฉียวซิงลั่ว “พวกคุณทำงานกันยังไง? คนแปลกหน้าก็ปล่อยให้เข้าไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ? บอกไว้เลยนะ ถ้าแม่ผมเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ผมไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่!”เขาวางสายด้วยความโมโหสุดขีด ก่อนจะตะโกนสั่งคนขับรถว่า “กลับรถ! ไปที่บ้านพักคนชรา!”ภายในบ้านพักคนชรา เฉียวเจี้ยนกั๋วนำพาผู้ติดตามบุกเข้าไปอย่างรวดเร็วผู้รับผิดชอบรีบรุดมาด้วยความเร่งรีบ แต่กลับถูกกันไว้ด้านนอกเฉียวเจี้ยนกั๋วสั่งคนให้เก็บของไปด้วย ในขณะเดียวกันก็คว้าคอเสื้อของแม่ตัวเองขึ้นมาอย่างแรง “แก่ไม่ตายสักทีนะ แต่อยากบอกเลยว่าหลานสาวของแม่นี่มันเก่งจริง ๆ จำเอาไว้นะ ไม่ใช่ว่าฉันอยากทำร้ายแม่ แต่เป็นเพราะเฉียวซิงลั่ว ตัวดีนั่นไม่อยากให้แม่อยู

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าต้องการอะไร? เธอไปทำอะไรให้ตระกูลกู้โกรธกันแน่? บอกไว้เลยนะ ถ้าไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ชาตินี้เธออย่าหวังว่าจะได้เจอย่าเธออีก!” “ยาถูกหยุดไปแล้ว ถ้าเธอยังไม่ทำให้ตระกูลกู้หายโกรธล่ะก็ ฉันจะไม่ให้เธอเห็นแม้แต่ศพของย่าเธอ!” เขาพูดจบก็วางสายไปทันที ฉันจ้องมองโทรศัพท์ด้วยความงง ก่อนจะได้สติและกดโทรกลับไปอย่างบ้าคลั่ง ยาของคุณย่าจะขาดไม่ได้เด็ดขาด! แต่ไม่ว่าฉันจะโทรไปกี่ครั้ง อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสายเลย เมื่อเสียงแจ้งว่าไม่มีผู้รับสายดังขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดฉันก็หมดแรงและท้อใจ ลั่วอี้ฝานโกรธจนสบถด่าออกมา ส่วนฉันก็มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาเหม่อลอย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ฉันถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง แล้วกดโทรหาเบอร์ของกู้จือโม่ แทบจะทันทีที่กดโทรออก สายก็ถูกรับอย่างรวดเร็วหลังจากความเงียบไม่กี่วินาที ฉันก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนว่า “กู้จือโม่ พวกนายชนะแล้ว” “อะไรนะ?” ดูเหมือนเขาจะงงเล็กน้อย “เลิกแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรได้แล้ว ตระกูลกู้ของพวกนายนี่ช่างมีวิธีการที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ” ฉันไม่อยากเสียเวลาพูดไร้สาระกับเขามากนัก “ฉันตกลงถ