All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 121 - Chapter 130

คำพูดของกู้จือโม่ดังเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ แม้แต่อธิการบดียังไม่แน่ใจจนต้องถามย้ำอีกครั้ง “จือโม่ นายพูดว่าอะไรนะ?”กู้จือโม่มองอธิการบดี พูดชัดถ้อยชัดคำทีละคำ “ผมบอกว่า ให้จัดการเฉินเยวี่ยตามระเบียบของมหาวิทยาลัยว่าสมควรจะทำอย่างไร”คราวนี้เฉินเยวี่ยร้อนรนขึ้นมา เธอพยายามเอื้อมมือไปดึงกู้จือโม่ แต่คว้าได้เพียงความว่างเปล่าดวงตาของเธอเริ่มแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาอย่างรวดเร็ว“อาโม่...”ฉันเดาว่าคราวนี้เธอคงไม่ได้แกล้ง เพราะการถูกจัดการอย่างจริงจัง สำหรับคนอย่างเฉินเยวี่ยที่ฐานะทางบ้านธรรมดาแต่มีทิฐิสูง ถือเป็นการตอกย้ำที่หนักหนาไม่น้อยฉันมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะถามออกไปตรง ๆ “ทำไม? นายไม่ได้มาช่วยเฉินเยวี่ยเหรอ?”“ใครบอก?” กู้จือโม่เหลือบมองเฉินเยวี่ยแวบหนึ่งด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็ไม่แม้แต่จะมองเธออีกเลยอธิการบดีดูเหมือนจะไม่แน่ใจนัก จึงลองถามด้วยความระมัดระวัง “จือโม่ เรื่องนี้ถ้าจัดการไป เฉินเยวี่ยจะถูกบันทึกความผิดร้ายแรงและประกาศต่อทั้งมหาวิทยาลัย นายแน่ใจเหรอว่าจะไม่ช่วยเธอ?”กู้จือโม่เอนตัวไปด้านหลัง พิงหน้าต่างพลางยิ้มเยาะ “ผมพูดตอนไหนว่าผมจะช่วยเธอ?

ฉันแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฉันมองตัวเองในกระจกแล้วเห็นรอยคล้ำใต้ตาสองข้างที่ชัดเจนคำพูดของกู้จือโม่เหมือนคำสาปที่วนเวียนอยู่ในหัวฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอดีตฉันก็สังเกตเห็นความแตกต่างที่เขามีต่อฉันนับครั้งไม่ถ้วน และพยายามปฏิเสธการเข้ามาใกล้ของเขาอยู่เสมอแต่ครั้งนี้...มันไม่เหมือนเดิมฉันจ้องมองตัวเองในกระจกอย่างเหม่อลอย ภาพในหัวเริ่มฉายถึงแววตาของกู้จือโม่ที่เต็มไปด้วยฉันคำว่า ‘ชอบ’ พยางค์นี้มีน้ำหนักมากแค่ไหนกันนะ?แล้วยังมีคำพูดของเขาที่บอกว่าจะจีบฉันอีก...“ซิงลั่ว รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย”เสียงของหลี่เสี่ยวอวี่ดังมาจากข้างนอก ฉันได้สติก็ตอบรับไปหนึ่งคำ ก่อนจะบ้วนฟองในปากออก ล้างปาก แล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ววันนี้มีเรียนแค่คาบเดียว พอเรียนเสร็จ ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากอัลเลนบอกว่ามีเรื่องด่วน เลยรีบไปที่สตูดิโอทันทียุ่งวุ่นวายจนถึงตอนเย็น เรื่องต่าง ๆ ถึงจะเกือบเสร็จเรียบร้อยฉันทั้งเหนื่อยทั้งหิว อัลเลนเลยชวนไปกินข้าวด้วยกันฉันมองหน้าของเขา แม้ว่าจะแตกต่างอย่างชัดเจน แต่กลับรู้สึกเหมือนเห็นภาพของกู้จือโม่อยู่เสมออ้าปากเตรียมจะปฏิเสธ แต่อัลเลนพูดขึ้

ฉันยังพูดไม่ทันจบ คนที่ถูกเรียกว่าต้าจ้วงก็คว้าแขนฉันไว้แล้วตบหน้าฉันไปหนึ่งทีมุมปากของฉันมีเลือดซึมออกมา ฉันถูกเขากดให้นั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง“ยังบอกว่าจะไม่เอาเรื่องพวกเราอีกเหรอ? คิดว่าฉันจะหลงกลคำหวาน ๆ ของเธอหรือไง?”หวงเหมาถือเชือกมาพันรอบมือของฉันทีละรอบ ๆ ในมือของผู้ชายสองคนนี้ ฉันไม่มีทางที่จะต่อต้านได้เลยแม้แต่นิดเดียวหวงเหมาจ้องฉันด้วยสายตาโลมเลียแล้วพูดว่า “ใช่แล้วต้าจ้วง พวกเราห้ามถูกเธอหลอกเด็ดขาด! ถึงจะตายใต้ต้นโบตั๋น ก็ยังถือว่าเป็นผีที่สุขสม!”“ตายอะไรกัน!” ต้าจ้วงผูกเชือกเป็นปมแน่นแล้วถ่มน้ำลายลงพื้น สีหน้าเหี้ยมเกรียมเผยออกมาเต็มที่ “เจ้านายบอกไว้แล้วว่า ถ้าทำงานนี้สำเร็จ พวกเราสองคนจะได้เสวยสุขร่ำรวยไม่รู้จบ!”“หนึ่งล้านนะหวงเหมา! เงินนี้ซื้อบ้านที่บ้านเกิดเราได้สบาย ๆ แถมยังหาเมียแต่งได้อีกด้วย!”“ชีวิตนี้ถึงจะไม่ได้ร่ำรวยมหาศาล แต่ที่บ้านเกิดของเรา แบบนี้ก็ถือว่ามีกินมีใช้ไม่ขัดสนแล้วล่ะ!”ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนที่จนตรอกมักจะเกิดความกล้าขึ้นมาหรือเปล่า แต่สมองของฉันกลับยิ่งปลอดโปร่งและตื่นตัวมากขึ้นเรื่อย ๆจากบทสนทนาของพวกเขา ฉันมั่นใจแล้วว่ามีคนสั่งให้

“ซิงลั่ว ซิงลั่ว ตอบฉันหน่อย”“ซิงลั่ว?”เสียงของกู้จือโม่ค่อย ๆ ไกลออกไป ฉันแทบจะฟังไม่ออกว่าคำสุดท้ายเขาพูดอะไรก่อนที่สติจะดับวูบ ฉันเห็นเงาสองร่างเลือนรางกำลังค่อย ๆ เข้ามาใกล้“ยายผู้หญิงแพศยานี่ทำไมยังไม่ฟื้นอีก? เสียเรื่องจริง ๆ”เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของหวงเหมาที่อยู่ใกล้จนดูใหญ่โตตรงหน้าเขาจ้องมองฉัน เผยให้เห็นฟันเหลือง ๆ แล้วพูดออกมาพร้อมกลิ่นปากที่เหม็นคลุ้งว่า “ในที่สุดก็ฟื้นสักที ทำเอาฉันรอแทบแย่”ชายคนนั้นหัวเราะอย่างมีเลศนัย ก่อนหันไปตะโกนเรียกคนอื่น “ต้าจ้วง! ยายนี่ฟื้นแล้ว เข้ามาได้เลย!”ฉันปวดหัวแทบระเบิด แต่ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากร่างกายช่วยให้ฉันยังคงมีสติอยู่บ้าง “พวกแกอย่ามาแตะต้องฉันจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันหลุดออกไปได้ ฉันจะ...”ฉันยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกตบหน้าจนมึนไปทันทีฉันมองที่ตำแหน่งของโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว และแวบหนึ่งก็เห็นสีของเคสโทรศัพท์อยู่ราง ๆโชคดีที่พวกเขาไม่รู้ว่าฉันเคยโทรหากู้จือโม่แล้วหน้าของฉันแสบร้อนด้วยความเจ็บ ชายที่ชื่อว่าต้าจ้วงมองฉันด้วยสายตาดุดันเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “ฉันไม่สนว่าเธอแซ่อะไร ในสถาน

ตอนนี้ฉันมัวแต่กังวลเรื่องความปลอดภัยของกู้จือโม่ จนเผลอลืมไปว่ามีคนร้ายลักพาตัวอีกสองคนถ้าวันนี้กู้จือโม่ไม่ได้พาตำรวจมาทันเวลา ฉันไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ลำบากแล้ว” ฉันกล่าวขอบคุณด้วยความสุภาพ ความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายทำให้ฉันต้องทรุดตัวลงนั่งทันทีบรรยากาศเงียบสงัดลงทันที พวกเราต่างนั่งเงียบ รอคอยผลอย่างใจจดใจจ่อที่ประตู ห้องฉุกเฉินมีตัวอักษรสีแดงเรืองแสง ฉันจ้องมองมันตลอดจนเผลอเหม่อลอยหลังจากที่ได้กลับมาเกิดใหม่ เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับกู้จือโม่ก็ย้อนกลับมาในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่าคำพูดของเขาที่ว่า “ฉันจะจีบเธอ” ยังคงก้องอยู่ในหูของฉันไม่จางหายฉันอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว หากรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาจะทำเพื่อฉันได้ถึงเพียงนี้ ตอนนั้นฉันจะยังปฏิเสธเขาอยู่ไหม?หัวใจที่เคยคิดว่าหนาวเหน็บจนไร้ความรู้สึก ดูเหมือนจะเริ่มอุ่นขึ้นทีละน้อยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดคนข้างในก็เปิดประตูออกมา“คุณหมอ กู้จือโม่เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”คุณหมอรับสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของฉัน ขณะถอดหน้ากากออกพลางพูดว่า “มีดถูกดึงออกแล้ว แผลกำลังเย็บอยู่ ต่อจากน