All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 111 - Chapter 120

สักพักก็มีคนถามฉันว่า “หิวน้ำไหม?” หรือ “อยากกินอะไรหรือเปล่า?”แต่ทุกคำถามถูกหลี่เสี่ยวอวี่ปฏิเสธแทนฉันทั้งหมดเพราะฉันถูกจัดให้แสดงเป็นคนสุดท้าย กว่าฉันจะได้รับแจ้งให้เตรียมตัวก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้วปกติฉันเป็นคนที่นอนเร็ว และช่วงสองวันนี้ก็พักผ่อนไม่ค่อยพอ ตอนนี้เลยรู้สึกง่วงมาก แต่ก็พยายามฝืนตัวเองให้ตื่นอยู่ก่อนเดินขึ้นเวที ฉันเหมือนจะเห็นเฉินเยวี่ยแวบ ๆเธอดูเหมือนเพิ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดคนคนนี้ดูแปลกอยู่เสมอแต่ฉันไม่ได้สนใจพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอ สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินขึ้นเวทีทันทีที่ฉันปรากฏตัวบนเวที เสียงพูดคุยในกลุ่มผู้ชมก็เริ่มดังขึ้น"อ้าว นี่เฉียวซิงลั่วเหรอ? เธอเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอ? ยังได้เป็นโชว์สุดท้ายอีก!""เธอสวยมากเลย ดูเหมือนคุณหนูจากบ้านเศรษฐีเลยนะ""แต่ฉันดูเธอแล้ว ต่อให้เล่นได้ ก็คงไม่เก่งเท่าไหร่หรอก"เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปทั่ว บรรยากาศในงานค่อนข้างวุ่นวาย ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสำหรับการแสดงเลยฉันยังคงสงบนิ่ง เดินไปนั่งลงหน้าปลายเปียโน จัดชายกระโปรงให้เรียบ แล้วปลายนิ้วแตะบนคีย์เปียโนเบา ๆเมื่อเสียงเพลงดังขึ้น บรรยากาศในงานก็เงียบลงทัน

“เคร้ง!” พร้อมกับเสียงดังที่ชัดเจน กำไลสีทองวงหนึ่งตกลงบนโต๊ะ เสียงนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุชะงักไปชั่วขณะ ส่วนฉันก็รู้สึกคิ้วกระตุก คงต้องบอกว่าพวกเขาเตรียมตัวมาดีทีเดียวดวงตาของเฉินเยวี่ยเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เธอชูมือขึ้นเพื่อแสดงให้ทุกคนดู “ดูสิ นี่ไง กำไลของฉัน!” พูดจบเธอก็ทำท่าจะหยิบกำไลขึ้นมา แต่ฉันไวกว่า จับมือเธอไว้ก่อน กลัวว่าเธอจะทำลายลายนิ้วมือบนกำไล“เฉินเยวี่ย เธอแน่ใจเหรอว่านี่เป็นของเธอ? จะดูให้ดีกว่านี้อีกสักครั้งไหม?”เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยที่ยืนมุงดูอยู่เริ่มตื่นเต้นมากขึ้น มีเสียงพูดดังลั่น “เฮ้ ถ่ายไว้เร็ว ๆ!” ดังไปทั่วเฉินเยวี่ยชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นของขวัญวันเกิดจากแม่ฉัน ฉันจะจำผิดได้ยังไง?”ระหว่างที่เธอพูด ฉันอาศัยจังหวะนั้นมองกำไลอย่างละเอียดอีกครั้งกำไลวงนี้เป็นรุ่นใหม่ที่ออกในฤดูกาลนี้ แต่เมื่อมองภายใต้แสงไฟ มันดูหมองกว่าปกติและมีสีออกเขียวจางๆหากเป็นของแท้ และได้รับการดูแลอย่างดี คงไม่เกิดสภาพนี้ขึ้น ซึ่งก็ยิ่งยืนยันความสงสัยในใจฉันอาจารย์ที่ปรึกษาตอนนี้หน้าบึ้งจนดูเหมือนหมึกกำลังจะห

“ขอบคุณคุณตำรวจมาก เราขอจัดการเรื่องนี้กันเองดีกว่า” ฉันเซ็นเอกสารที่ตำรวจยื่นมาให้ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องสอบสวนพูดตามตรง ขั้นตอนทางกฎหมายซับซ้อนมาก ฉันไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้เลยประมาณหลังจากที่ฉันออกมา กระแสสังคมเริ่มลุกลามไปทั่ว เดินอยู่ในมหาวิทยาลัย ฉันรู้สึกเหมือนมีสายตามากมายจับจ้องมาที่ตัวเองตลอดเวลาแต่ฉันไม่สนใจหรอก ยังไงคนที่โดนด่าก็ไม่ใช่ฉัน คนบางคนต่างหากที่ต้องซวยแทนไม่นานนัก อาจารย์ที่ปรึกษาก็เรียกฉันไปที่ห้องทำงานเธอยังมีท่าทางเคร่งขรึมเช่นเคย “นักศึกษาเฉียว วันนี้เรื่องที่เกิดขึ้นเธอต้องทนกับความไม่ยุติธรรม ทางมหาวิทยาลัยมีความเห็นว่าจะประกาศตำหนิเฉินเยวี่ยทั่วทั้งมหาวิทยาลัย แต่ขณะเดียวกันก็หวังว่าเรื่องนี้จะไม่บานปลายไปมากกว่านี้ฉันกะพริบตาสองสามครั้ง ทำเป็นคนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา “แต่อาจารย์คะ คุณบอกว่าจะให้เฉินเยวี่ยขอโทษหนูไม่ใช่เหรอคะ? การประกาศตำหนิทั่วทั้งมหาวิทยาลัยเป็นสิ่งที่เธอควรได้รับ แล้วหนูล่ะ? วันนี้หนูถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรมจะให้ผ่านไปเฉย ๆ อย่างนั้นเหรอคะ? หนูขอให้เธอขอโทษหนูต่อหน้าสาธารณชนค่ะ”อาจเป็นเพราะน้ำเสียงที่ฉันถามน

สายตาของกู้จือโม่หม่นลงเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่“คุณปู่ ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ ถ้ามีเวลาผมจะแวะไปเยี่ยม” เขาไม่ได้ตอบรับคำขอของอีกฝ่าย พูดจบก็วางสายไปทันทีกลับมาถึงหอพักก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว วันนี้สรุปงานแบบร่างได้สองเวอร์ชัน ฉันตรวจสอบอีกครั้งว่าไม่มีเรียนในช่วงบ่าย จากนั้นจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า“ซิงลั่ว ตื่น ๆ”ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการถูกเขย่า พอเงยหน้าขึ้นดูก็เห็นว่าเป็นหลี่เสี่ยวอวี่และเจี่ยนซินที่กำลังเรียกฉันอยู่ข้างนอกยังสว่างจ้า ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เพิ่งผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง“มีอะไรเนี่ย ฉันง่วงมาก ขอหลับต่ออีกหน่อย” พูดจบฉันก็พยายามจะเอนตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ทั้งสองคนก็ลากฉันไว้แน่นไม่ให้ล้มลงทั้งสองคนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลเจี่ยนซินพูดด้วยความโมโห “ต้องเป็นยัยเฉินเยวี่ยนั่นอีกแน่ ๆ ที่มาสร้างปัญหาอีกแล้ว!”“ใช่ ๆ ทำไมเธอน่ารังเกียจขนาดนั้น น่าสงสารซิงลั่วของเราจริง ๆ เลย”ฉันขยี้ตาเล็กน้อย “นี่พวกเธอด่าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ปลุกฉันขึ้นมา อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันมาฟังพวกเธอด่าอีก?”“แน่นอนว่าไม่ใช่

อธิการบดีถึงกับชะงัก ก่อนจะหันไปมองทางกู้จือโม่อีกครั้ง ฉันก็หันไปมองเช่นกัน แต่กู้จือโม่ยังคงเงียบอยู่ และบนใบหน้าก็ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาเลยอธิการบดีคงกลัวการล่วงเกินตระกูลกู้จริง ๆ เขาเงียบไปพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไม่ได้มีอยู่จริงบนหน้าผาก เหมือนพยายามปิดบังความลำบากใจของตัวเองเฉินเยวี่ยทำหน้าเศร้าแล้วดึงแขนเสื้อของกู้จือโม่เบา ๆ “อาโม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ คุณปู่บอกให้นายช่วยฉันจัดการเรื่องนี้ อธิการบดีก็ออกหน้าแล้ว ทำไมนักศึกษาเฉียวถึงยังต้องมาบีบฉันอีกล่ะ?”น้ำเสียงของเธอฟังดูจริงใจและไร้เดียงสา แต่คำพูดกลับพุ่งเป้ามาที่ฉันโดยตรง แถมยังแฝงนัยว่าฉันไม่ให้ความเคารพอธิการบดีอีกด้วยถ้าเมื่อวานเธอมีสมองแบบนี้ ก็คงไม่ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้นไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับมาเล่นศิลปะการพูดเสียอย่างนั้นอธิการบดีคงรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้าอยู่เหมือนกัน น้ำเสียงจึงเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น “นักศึกษาเฉียว มหาวิทยาลัยของเราเป็นสถาบันที่มีชื่อเสียง เรื่องนี้ถ้าแพร่ออกไปย่อมส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยอย่างแน่นอน”ฉันมองเขาด้วยความสนใจ เข้าใจได้ทันทีว่านี่คือเวลาที่ฉันควรยื่นข้อเสน