บททั้งหมดของ หวนรักหนีลิขิต: บทที่ 101 - บทที่ 110

เสียงของกู้จือโม่เย็นชาลงอย่างชัดเจนฉันเงยหน้ามองเขาก็เห็นใบหน้าที่ดูหม่นหมองลงทันทีลมพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆเสื้อผ้าบางเบาที่ฉันสวมอยู่ปลิวพลิ้วไปตามแรงลมความเย็นยะเยือกจู่โจมเข้ามาฉันยิ้มเล็กน้อย "เราไม่เคยมีเส้นแบ่งอะไรอยู่แล้ว เพราะเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยตั้งแต่แรก"สิ้นคำพูด ฉันก้าวเดินจากไปเพราะเรื่องของเฉียวซิงอวี่ ทำให้บ้านตระกูลเฉียววุ่นวายกันไปหมดตอนที่ฉันกลับไป ทุกคนในบ้านต่างวุ่นอยู่กับเฉียวซิงอวี่ภายนอก เฉียวซิงอวี่ยังไม่อายุครบสิบแปดปีแต่ความจริงแล้ว เธอคือหลักฐานที่ยืนยันว่าเฉียวเจี้ยนกั๋วเคยนอกใจหลังแต่งงานเธออายุน้อยกว่าฉันแค่สามเดือนเท่านั้นฉันจับราวบันไดค่อยๆ เดินขึ้นไปข้างบนพลางได้ยินเสียงเฉียวซิงอวี่ร้องไห้"ฉันไม่อยากอยู่แล้ว! คนเห็นตั้งมากมาย มันน่าอายเกินไป ฉันจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?""ทั้งหมดเป็นความผิดของทุกคน! เพราะว่าให้ฉันเอายาไปใส่ในน้ำของเฉียวซิงลั่ว เฉียวซิงลั่วเลยตั้งใจแก้แค้นฉัน!""เฉียวซิงลั่ว!"เสียงของเฉียวซิงอวี่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น"ฉันจะฆ่าเธอให้ได้!"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉันยิ้มออกมาเฉียวซิงอวี่ถูกตามใจจนเสียคนจ

ออกมาจากห้องผู้ป่วย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแวบหนึ่งลุงหวังยื่นผ้าปิดตาให้ฉัน “คุณหนู คุณผู้ชายสั่งไว้ครับ”ฉันหันไปมองเขาเล็กน้อย ใบหน้าของลุงหวังแสดงออกถึงความนอบน้อมฉันรับผ้าปิดตามาแล้วสวม ลุงหวังจูงฉันเดินออกไปไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสียงแตรรถดังแว่วๆ มาจากข้างนอกฉันตั้งใจฟังอยู่สักพัก แต่เสียงนั้นก็ดูเหมือนเป็นเพียงแค่ความรู้สึกไปเองวันต่อมาฉันเก็บกระเป๋าเตรียมกลับไปยังเมืองหลวงตั้งแต่เช้าเฉียวเจี้ยนกั๋วไม่อยู่บ้าน แต่หลี่เหม่ยอิงรออยู่ข้างล่างเธอไม่ได้เสแสร้งทำตัวอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป สีหน้าของเธอแสดงความเกลียดชังและขยะแขยงอย่างชัดเจน“เฉียวซิงลั่ว เก่งมากที่จับมือกับคุณชายกู้ไว้ได้ ตอนนี้ฉันไม่กล้าทำอะไร แต่รอก่อนเถอะ สักวันหนึ่งสิ่งที่เธอทำกับซิงอวี่ ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าเป็นสองเท่า”ฉันลากกระเป๋าผ่านเธอไป มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาของเธอ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเดินจากมาเมื่อเครื่องบินลงจอดที่เมืองหลวง ข้อความในวีแชทของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ส่งมาทันที“เฉียวซิงลั่ว ย่าของแกยังอยู่ในมือฉัน ถ้าอยากให้ย่าปลอดภัย ก็ทำตัวดีๆ”หลังจากนั้นก็มีวิด

ฉันที่นอนอยู่ กำลังคิดว่าถ้ากลับไปที่มหาวิทยาลัยตอนนี้จะยังทันไหม แต่จู่ๆ ก็มีเสียง "ตุ้บ" ดังขึ้นข้างหูฉันสะดุ้งเฮือก รีบหันไปมอง ก็เห็นลั่วอี้ฝานตกลงมาจากโซฟา เขากลิ้งไปอีกสองสามรอบก่อนจะหยุดด้วยหน้าคว่ำภาพตรงหน้าทำเอาฉันไม่กล้ามองนาน ใบหน้าที่ลั่วอี้ฝานภูมิใจนักหนาตอนนี้มีรอยยับยู่ยี่เต็มไปหมดฉันคิดว่าเขาน่าจะตื่นเพราะตกแรงขนาดนี้ แต่รออยู่พักหนึ่ง เขาก็แค่บิดตัวเหมือนตัวหนอนไหม จากนั้นก็หลับต่อในท่าเดิมช่วงนี้เมืองหลวงกำลังมีหิมะตก อุณหภูมิก็หนาวที่สุดตั้งแต่เข้าฤดูหนาวมาฉันคิดว่าถ้าปล่อยให้เขานอนแบบนี้ทั้งคืน เขาอาจจะเป็นหวัด เลยรู้สึกผิดขึ้นมาฉันลุกขึ้นแบบโซเซ เดินไปหาลั่วอี้ฝานแล้วยกเท้าเตะเขาเบาๆ “ลั่วอี้ฝาน ตื่นได้แล้ว”“ลั่วอี้ฝาน รีบลุกขึ้นมา ถ้านายยังไม่ลุกอีก จมูกนายคงหักแน่ พรุ่งนี้จะกลายเป็นตัวประหลาด”พูดจบ คนที่นอนอยู่กับพื้นกลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆฉันกลัวว่าเขาจะหายใจไม่ออก เลยย่อตัวลงไปพยายามจับหน้าที่คว่ำของเขาให้หันขึ้นมา แต่เขาหนักจนขยับไม่ไหวจนไม่มีทางเลือก ฉันเลยเดินออกไปตามหาพนักงานแต่ไม่รู้เพราะคลับนี้บริการไม่ดีหรือยังไง ฉันหาอยู่นานก็ไม่เ

ที่ร้านกาแฟฉันนั่งเผชิญหน้ากับลั่วอี้ฝาน สภาพจิตใจของเราทั้งคู่ดูไม่ค่อยสดชื่นนักเพราะผลจากการดื่มเมื่อคืนพอดื่มกาแฟไปได้ครึ่งแก้ว ฉันก็รู้สึกดีขึ้นบ้างเล็กน้อยหลังจากเงียบคิดอยู่สักพัก ฉันเอ่ยขึ้นว่า “ลั่วอี้ฝาน เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันหน่อยดีไหม?”ลั่วอี้ฝานที่กำลังถือโทรศัพท์คุยกับใครบางคนอยู่ หันมามองฉันด้วยความประหลาดใจ “คุยธุรกิจ? เราสองคนเนี่ยนะ?”ฉันพยักหน้า “ใช่แล้ว”ลั่วอี้ฝานขยับตัวนั่งตัวตรง วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “ธุรกิจอะไร?”ฉันจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่างในชาติที่แล้ว ช่วงสิ้นปีนี้ ที่อวิ๋นเฉิงจะมีที่ดินแปลงหนึ่งที่ราคาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะบริษัทต่างชาติเข้ามาลงทุน แต่ตอนนี้รัฐบาลพยายามจะขายที่ดินแปลงนี้มานานแล้ว แต่ยังไม่มีใครซื้อฉันคิดเรื่องนี้มาตลอดหลายวัน ว่าฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง หรือเหมาะกับอะไร ที่จะช่วยให้สะสมทรัพย์สินและสร้างเครือข่ายคนรู้จักได้อย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้ฉันมีเงินไม่มาก และไม่มีเครือข่ายอะไรเลยคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าฉันต้องอาศัยความได้เปรียบจาก "ข้อมูลที่คนอื่นไม่รู้" เพื่อทำธุรกิจ

"แก! แก!"เฉินเยวี่ยโมโหจนหน้าซีด ขณะที่ชี้นิ้วไปที่ลั่วอี้ฝาน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่ใหญ่"แกอะไรล่ะ ยัยขี้เหร่!"ลั่วอี้ฝานพูดจาเจ็บแสบจนเฉินเยวี่ยแทบรับไม่ไหว"พวกแกคอยดูเถอะ!" เฉินเยวี่ยที่โดนสวนจนพูดไม่ออกถึงกับร้องไห้ออกมา ทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะหมุนตัววิ่งจากไปลั่วอี้ฝานมองเฉินเยวี่ยที่วิ่งหนีไป แล้วเงยคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจหันมาถามฉัน "เป็นไงล่ะ ฉันเจ๋งไหม?""เจ๋ง!" ฉันตอบกลับอย่างไม่ขัดใจ พร้อมยกนิ้วโป้งให้เขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่ปากจัดไร้ความสุภาพแบบนี้ นายอาจจะต้องโสดไปตลอดชีวิต"พูดจบ ฉันยืดตัวขึ้นตั้งตรง เตรียมจะเดินจากไปพอดีกับมีรถแท็กซี่ผ่านมาพอดี ฉันยกมือโบกแล้วเปิดประตูเข้าไปในรถ ทิ้งลั่วอี้ฝานที่ยืนอึ้งเพราะโดนฉันตอกกลับไว้ข้างหลังมองผ่านกระจกหลัง ฉันเห็นลั่วอี้ฝานที่ดูโกรธจนควันแทบออกหู ฉากนั้นดูตลกจนฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ความรู้สึกในใจก็เบาลงไปมากหลังจากไม่ได้เจอหลี่เสี่ยวอวี่และเจี่ยนซินมาหลายวัน ฉันกลับมาที่มหาวิทยาลัย นั่งพักสักครู่แล้วนัดพวกเธอออกไปกินข้าวแต่ก่อนฉันไม่เคยกินร้านอาหารข้างทางเลย แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว