All Chapters of หวนรักหนีลิขิต: Chapter 91 - Chapter 100

หลังจากที่เฉิงเฉิงพูดจบ ฉันก็ขมวดคิ้วฉันไม่คุ้นเคยกับฟางฉิงหยางเลย ปกติก็ไม่ได้ติดต่อกัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะต้องขึ้นเรือไปกับพวกเขา เขาสามารถบอกกับเฉิงเฉิงล่วงหน้าได้ยังไง?มีคำตอบหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว แต่ฉันไม่อยากคิดไปในทางนั้นฉันหันกลับมามองเฉิงเฉิง "ฟางฉิงหยางบอกเธอเมื่อไหร่?"“วันพุธไง ตอนนั้นพวกเรากำลังกินข้าวกันอยู่ที่โรงอาหาร เขารับประกันกับฉันเลยว่าเธอจะกลับมา ฉันถึงได้แอบกลับมาอย่างลับ ๆ”“เดิมทีฉันจะส่งข้อความทางวีแชทไปหาเธอ” เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว “แต่ฟางฉิงหยางไม่ยอม บอกว่าอยากให้เธอเซอร์ไพรส์ดีใจตอนเจอฉัน”วันที่หนึ่งมกราคมปีสองพันยี่สิบห้าเป็นวันเสาร์พอดี และก็เป็นวันที่เฉียวเจี้ยนกั๋วโทรหาฉันพอดีด้วยเฉียวเจี้ยนกั๋วและกู้จือโม่วางแผนกันมาก่อนแล้วหรือเปล่า?ฉันเบือนสายตาไปตกอยู่ที่ร่างของกู้จือโม่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอกู้จือโม่ในรอบกว่าครึ่งเดือน นับตั้งแต่เราจากกันไม่ดีที่อพาร์ตเมนต์ของเขาเมื่อครั้งที่แล้วเขาสวมแว่นกันแดด เผยให้เห็นเพียงครึ่งล่างของใบหน้าที่ริมฝีปากเม้มลงเท่านั้น ดูไปแล้วช่างเย็นชาและเข้าถึงยาก ชุดลำลองสีดำทั้งตัวที่สวมใส่อยู่ ทำให้เขาดู

ฉันรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่มีเหตุผล การเคลื่อนไหวที่ถอยกลับอยากที่จะหลบเขา จึงหยุดลงอย่างไม่เป็นธรรมชาติกู้จือโม่ร้อง "หืม?" ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งฉันเม้มริมฝีปากลงแล้วจงใจพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ไม่อยากเห็น"ความขบขันในน้ำเสียงของกู้จือโม่ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า "แต่ฉันอยากให้ลั่วเป่าเห็น ทำยังไงดี?"ที่ปลายหูของฉันมีความรู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ฉันรีบหันหน้าไปอย่างแรง กู้จือโม่ก็หันหน้ามามองฉันในเวลาเดียวกันทันใดนั้น ระยะห่างระหว่างเราสองคนก็เปลี่ยนเป็นใกล้กันมาก ใกล้พอที่จะได้กลิ่นครีมโกนหนวดจากบนคางของเขา"เสร็จแล้ว"เสียงของหมอดังขึ้น ฉันถึงได้สติขึ้นมา ยกมือขึ้นแล้วดันมือของกู้จือโม่ที่ปิดตาของฉันออกไปหมอถอดถุงมือที่ใช้แล้วทิ้งออกแล้ว “มือข้างนี้ห้ามสัมผัสน้ำเป็นเวลาสามวัน ทางที่ดีที่สุดคืออย่าขยับมันบ่อยด้วย ผมจะมาเปลี่ยนยาให้ทุกวัน”“ใช้เวลาประมาณครึ่งเดือนก็จะหายดีแล้ว” หมอพูดพลางเก็บกล่องยาเสร็จเรียบร้อย “จริงสิ ผมใช้ไหมพีดีโอ[footnoteRef:0]ในการเย็บ คุณหนูเฉียวไม่ต้องกังวลเรื่องรอยแผลเป็นนะครับ” [0: ไหมคอลลาเจน ไหมละลายได้]

วันรุ่งขึ้น ฉันถูกเฉิงเฉิงปลุกให้ตื่นฉันซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอก็ดึงฉันออกมาจากใต้ผ้าห่ม "ลั่วเป่า เราจะไปดำน้ำดูปะการังกัน เธออยากไปไหม?"“ไม่ไป” ฉันง่วงมาก จึงยื่นมือข้างนั้นที่บาดเจ็บออกมาให้เธอดู “หมอบอกว่าห้ามโดนน้ำ”ฉันเอ่ยเตือน เฉิงเฉิงถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ เธอเลยเลิกเซ้าซี้จะให้ฉันลุกขึ้นเพียงแค่กำชับฉันไม่กี่ประโยคแล้วจากไปผ่านไปประมาณห้านาที อาการง่วงนอนก็หายเป็นปลิดทิ้ง ฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างจำนนในโชคชะตาพออาบน้ำทำธุระเสร็จแล้ว ฉันก็ไปค้นหาเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางกระเป๋าเดินทางถูกเปิดออก มีชุดกระโปรงอยู่หลายชุดข้างในนั้นฉันเลือกชุดสีขาวบริสุทธิ์ตัวหนึ่งแล้วหยิบมันออกมา แต่เมื่อฉันกางออกก็พบว่าความยาวของกระโปรงยาวถึงแค่ต้นขาของฉันฉันขมวดคิ้วแล้วหยิบสีน้ำเงินอีกตัวหนึ่งออกมา ตัวนี้ยาวกว่าเล็กน้อย แต่ช่วงเอวกับหลังเว้าจนเปิดกว้างเสื้อผ้าทั้งกระเป๋าเดินทาง ฉันเลือกได้แค่เดรสคอวีสีดำตัวเล็กที่รัดเอวแน่นมากมาสวมอย่างแสนจะฝืนใจหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ฉันก็ออกจากห้องเมื่อคืนฉันแทบไม่ได้กินอะไรเลย เลยรู้สึกหิวนิดหน่อยจึงอยากเข้าครัวไปหาอะไรกินเมื่อฉันออกจ

ฉันก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว พยายามซ่อนมือที่กำเม็ดยาไว้ด้านหลังบางทีฉันอาจจะกระโตกกระตากมากเกินไป เพราะหลังจากที่กู้จือโม่จับมือฉันยกค้างกลางอากาศเพียงไม่กี่วินาที เขาก็เก็บมือกลับไป "มือของเธอมีเลือดออก"ฉันเม้มริมฝีปากลงแน่น แต่ยังไม่ทันได้ตอบ เฉิงเฉิงและคนอื่น ๆ ก็กลับมาแล้วเฉิงเฉิงถือถังเล็ก ๆ อยู่ในมือพร้อมวิ่งมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ฉันอย่างรวดเร็ว เธอเอามันให้ฉันดูราวกับว่ากำลังถวายสมบัติ "ลั่วเป่า ดูแมงกะพรุนที่ฉันตกได้สิ ฟางฉิงหยางบอกว่ามันจะเรืองแสงตอนกลางคืนล่ะ"“จริงเหรอ?” ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก และถือโอกาสเหลือบมองแมงกะพรุนสีขุ่น ๆ ในถัง “งั้นเราไปหาตู้ปลามาใส่มันกันเถอะ”เมื่อพูดอย่างนั้น ฉันก็ดึงแขนเฉิงเฉิงกลับไปที่ห้องโดยไม่ได้หันหลังมองกู้จือโม่อีกในห้องไม่มีภาชนะที่เหมาะสมสำหรับเลี้ยงแมงกะพรุน เฉิงเฉิงจึงให้ฟางฉิงหยาง ไปเอาแจกันแก้วใสมาจากที่ไหนสักแห่งมาแทนหลังจากใส่แมงกะพรุนเข้าไปแล้ว เฉิงเฉิงถึงพบว่ามีคราบเลือดแห้ง ๆ บนหลังมือของฉันเฉิงเฉิงจับมือของฉันแล้วขมวดคิ้ว "ลั่วเป่า มือของเธอ"“ไม่เป็นไร” ฉันเหลือบมองหลังมือที่มีเลือดไหลจากการดึงเข็มออก แล้วดึงกระ

กู้จือโม่พาฉันเข้าไปในห้องของเขา ฉันแกล้งทำเป็นไม่สบาย ในไม่ช้าเขาก็วางฉันลงบนเตียงฉันประสานสองมือไว้แน่น และสังเกตเห็นว่าเขากำลังใกล้เข้ามาทีละนิดเมื่อหายใจเข้า กลิ่นต้นสนหิมะยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆฉันเอื้อมมือเจอโคมไฟบนหัวเตียง และเมื่อกำลังจะฟาดไปนั้น กู้จือโม่ก็จับข้อมือของฉันแล้วพูดว่า "อย่าขยับ"ดวงตาของกู้จือโม่มืดมนราวกับเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุดฉันจ้องเขา แล้วเขาก็เอียงศีรษะมาจูบที่หูฉัน "เฉียวซิงอวี่กำลังดูอยู่ข้างนอก"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉันก็มองกู้จือโม่โดยไม่รู้ตัว“อดทนหน่อย” มือสองข้างของคนสองคนประสานกันแนบแน่น เขาบรรจงจูบลงบนคอของฉันเป็นครั้งคราว “เมื่อก่อนตอนที่ฉันไปส่งโครงการให้ตระกูลเฉียว เขามองออกว่าฉันชอบเธอ”“ช่วงนี้ตระกูลกู้เปิดตัวโครงการศูนย์พักฟื้นระดับไฮคลาส เฉียวเจี้ยนกั๋วจึงโทรหาฉันและบอกว่าเนื่องจากปัญหาสุขภาพคุณย่าของเธอ ทำให้เธอไม่สบายใจนัก เขาจึงเสนอให้ฉันพาเธอออกมาเที่ยว”กู้จือโม่จูบเยอะขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันเริ่มทนไม่ไหวไม่รู้ว่าตัวเองได้เรี่ยวแรงมาจากไหน ฉันผลักเขาออกไปแล้วพลิกไปนั่งบนตัวเขาวางสองมือบนตัวเขา ผมยาวที่สยายไหลลงมาจากไหล่จนถึงอ