เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 96
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 97
ฉันก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว พยายามซ่อนมือที่กำเม็ดยาไว้ด้านหลังบางทีฉันอาจจะกระโตกกระตากมากเกินไป เพราะหลังจากที่กู้จือโม่จับมือฉันยกค้างกลางอากาศเพียงไม่กี่วินาที เขาก็เก็บมือกลับไป "มือของเธอมีเลือดออก"ฉันเม้มริมฝีปากลงแน่น แต่ยังไม่ทันได้ตอบ เฉิงเฉิงและคนอื่น ๆ ก็กลับมาแล้วเฉิงเฉิงถือถังเล็ก ๆ อยู่ในมือพร้อมวิ่งมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ฉันอย่างรวดเร็ว เธอเอามันให้ฉันดูราวกับว่ากำลังถวายสมบัติ "ลั่วเป่า ดูแมงกะพรุนที่ฉันตกได้สิ ฟางฉิงหยางบอกว่ามันจะเรืองแสงตอนกลางคืนล่ะ"“จริงเหรอ?” ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก และถือโอกาสเหลือบมองแมงกะพรุนสีขุ่น ๆ ในถัง “งั้นเราไปหาตู้ปลามาใส่มันกันเถอะ”เมื่อพูดอย่างนั้น ฉันก็ดึงแขนเฉิงเฉิงกลับไปที่ห้องโดยไม่ได้หันหลังมองกู้จือโม่อีกในห้องไม่มีภาชนะที่เหมาะสมสำหรับเลี้ยงแมงกะพรุน เฉิงเฉิงจึงให้ฟางฉิงหยาง ไปเอาแจกันแก้วใสมาจากที่ไหนสักแห่งมาแทนหลังจากใส่แมงกะพรุนเข้าไปแล้ว เฉิงเฉิงถึงพบว่ามีคราบเลือดแห้ง ๆ บนหลังมือของฉันเฉิงเฉิงจับมือของฉันแล้วขมวดคิ้ว "ลั่วเป่า มือของเธอ"“ไม่เป็นไร” ฉันเหลือบมองหลังมือที่มีเลือดไหลจากการดึงเข็มออก แล้วดึงกระ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 98
“ว้าว” เฉิงเฉิงอุทานอย่างตื่นเต้น “ลั่วเป่า พวกมันน่ารักจังเลย ใจฉันละลายไปหมดแล้ว”เมื่ออยู่ท่ามกลางความสดใสของเฉิงเฉิง อารมณ์ของฉันผ่อนคลายขึ้นมากผ่านไปประมาณยี่สิบนาที ฝูงโลมาก็ค่อย ๆ ว่ายหายไป จนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นโลมาสีชมพูเลยสักตัวเฉิงเฉิงผิดหวังเล็กน้อย แต่ฉันคิดว่าแค่นี้ก็ดีมากแล้วเพราะท้ายที่สุด พวกเราคือคนที่เข้ามาบุกรุกชีวิตของพวกมันฟางฉิงหยางเข้ามาเย้าแหย่เฉิงเฉิง ฉันมองพวกเขาสองคน แล้วรู้สึกว่าสองคนนี้ทะแม่ง ๆฉันจากไปอย่างไม่อยากเป็นก้างขวางคอ จึงเดินไปหยิบน้ำผลไม้บนโต๊ะแต่จู่ ๆ กู้จือโม่ก็เข้ามาคว้าข้อมือของฉันไว้ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา เขาก็ส่งสัญญาณให้ฉันมองไปยังทิศทางฝั่งพระอาทิตย์ขึ้นเมื่อฉันมองออกไปก็เห็นโลมาสีชมพูลอยอยู่บนผิวน้ำทะเลฉันยกมือขึ้นปิดปากด้วยความประหลาดใจ กู้จือโม่ถามฉันว่า "สวยไหม?"ฉันพยักหน้า แล้วกู้จือโม่ก็พูดขึ้นข้างหูฉันว่า "มันมีชื่อด้วยล่ะ"ฉันหันไปมองเขา กู้จือโม่ยิ้ม "มันชื่อว่าทังเปา[footnoteRef:0]" [0: ซาลาเปาน้ำซุป] ทังเปาฉันนึกออกทันทีว่าตอนมัธยมปลายปีสอง ฉันชอบนั่งกินข้าวกลางวันกับเขาเพราะวันนั้นไปช้าเลยเหลือแต่ซา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 99
กู้จือโม่พาฉันเข้าไปในห้องของเขา ฉันแกล้งทำเป็นไม่สบาย ในไม่ช้าเขาก็วางฉันลงบนเตียงฉันประสานสองมือไว้แน่น และสังเกตเห็นว่าเขากำลังใกล้เข้ามาทีละนิดเมื่อหายใจเข้า กลิ่นต้นสนหิมะยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆฉันเอื้อมมือเจอโคมไฟบนหัวเตียง และเมื่อกำลังจะฟาดไปนั้น กู้จือโม่ก็จับข้อมือของฉันแล้วพูดว่า "อย่าขยับ"ดวงตาของกู้จือโม่มืดมนราวกับเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุดฉันจ้องเขา แล้วเขาก็เอียงศีรษะมาจูบที่หูฉัน "เฉียวซิงอวี่กำลังดูอยู่ข้างนอก"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉันก็มองกู้จือโม่โดยไม่รู้ตัว“อดทนหน่อย” มือสองข้างของคนสองคนประสานกันแนบแน่น เขาบรรจงจูบลงบนคอของฉันเป็นครั้งคราว “เมื่อก่อนตอนที่ฉันไปส่งโครงการให้ตระกูลเฉียว เขามองออกว่าฉันชอบเธอ”“ช่วงนี้ตระกูลกู้เปิดตัวโครงการศูนย์พักฟื้นระดับไฮคลาส เฉียวเจี้ยนกั๋วจึงโทรหาฉันและบอกว่าเนื่องจากปัญหาสุขภาพคุณย่าของเธอ ทำให้เธอไม่สบายใจนัก เขาจึงเสนอให้ฉันพาเธอออกมาเที่ยว”กู้จือโม่จูบเยอะขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันเริ่มทนไม่ไหวไม่รู้ว่าตัวเองได้เรี่ยวแรงมาจากไหน ฉันผลักเขาออกไปแล้วพลิกไปนั่งบนตัวเขาวางสองมือบนตัวเขา ผมยาวที่สยายไหลลงมาจากไหล่จนถึงอ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 100
ถึงขนาดที่ว่า ต่อให้เธอวางยาฉันตอนนี้เพราะอยากให้ฉันอับอายต่อหน้าทุกคนในวันพรุ่งนี้ แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะใช้วิธีเดียวกันเล่นงานเธอกลับ“ฉันช่วยเธอได้นะ” กู้จือโม่เอ่ยปาก "ฐานะของตระกูลหลี่ไม่ได้แย่อะไร และเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเฉียวเจี้ยนกั๋วด้วย"ฉันหันกลับไป แต่กู้จือโม่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างช้า ๆวันต่อมาเมื่อเรือสำราญเทียบท่าที่ท่าเรือ เฉียวเจี้ยนกั๋วก็รีบวิ่งกรูเข้ามาพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งพวกเขาตรงไปที่ห้องนอนของกู้จือโม่ ฉันได้ยินหลี่เหม่ยอิงแกล้งทำเป็นพูดปลอบโยนมาแต่ไกลว่า "คุณเฉียว อย่าโกรธไปเลย ลูกสาวคุณโตแล้ว มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน"ไม่ช้าพวกเขาก็ผลักประตูเข้ามา“คุณชายกู้ ซิงลั่วลูกของเราน่ะเป็นเด็กใสสะอาด ต่อไป…”เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วหยุดลงกะทันหันฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น "หนูทำไมเหรอคะ?"กู้จือโม่เดินออกมาในชุดสีดำทั้งตัว "ที่ประธานเฉียวพูดเมื่อกี้หมายความว่าอะไรครับ?"“แล้วก็” กู้จือโม่กวาดสายตามองคนอื่น ๆ ด้วยดวงตาอันลึกล้ำ "คุณพาคนพวกนี้มาถามหาความผิดจากผมเหรอ?"“พ่อกับป้ามารับน้องใช่ไหมคะ?” ฉันส่งยิ้มให้พวกเข
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 101
เสียงของกู้จือโม่เย็นชาลงอย่างชัดเจนฉันเงยหน้ามองเขาก็เห็นใบหน้าที่ดูหม่นหมองลงทันทีลมพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆเสื้อผ้าบางเบาที่ฉันสวมอยู่ปลิวพลิ้วไปตามแรงลมความเย็นยะเยือกจู่โจมเข้ามาฉันยิ้มเล็กน้อย "เราไม่เคยมีเส้นแบ่งอะไรอยู่แล้ว เพราะเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยตั้งแต่แรก"สิ้นคำพูด ฉันก้าวเดินจากไปเพราะเรื่องของเฉียวซิงอวี่ ทำให้บ้านตระกูลเฉียววุ่นวายกันไปหมดตอนที่ฉันกลับไป ทุกคนในบ้านต่างวุ่นอยู่กับเฉียวซิงอวี่ภายนอก เฉียวซิงอวี่ยังไม่อายุครบสิบแปดปีแต่ความจริงแล้ว เธอคือหลักฐานที่ยืนยันว่าเฉียวเจี้ยนกั๋วเคยนอกใจหลังแต่งงานเธออายุน้อยกว่าฉันแค่สามเดือนเท่านั้นฉันจับราวบันไดค่อยๆ เดินขึ้นไปข้างบนพลางได้ยินเสียงเฉียวซิงอวี่ร้องไห้"ฉันไม่อยากอยู่แล้ว! คนเห็นตั้งมากมาย มันน่าอายเกินไป ฉันจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?""ทั้งหมดเป็นความผิดของทุกคน! เพราะว่าให้ฉันเอายาไปใส่ในน้ำของเฉียวซิงลั่ว เฉียวซิงลั่วเลยตั้งใจแก้แค้นฉัน!""เฉียวซิงลั่ว!"เสียงของเฉียวซิงอวี่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น"ฉันจะฆ่าเธอให้ได้!"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉันยิ้มออกมาเฉียวซิงอวี่ถูกตามใจจนเสียคนจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 102
ฉันพูดจบ เฉียวเจี้ยนกั๋วก็ดูเหมือนจะโกรธจัดหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด สุดท้ายเขาก็ยกมือค้ำโต๊ะก่อนจะเอ่ยว่า“เดี๋ยวฉันจะให้ลุงหวังพาแกไปหาย่าเดี๋ยวนี้”“แต่ถ้าฉันได้ยินเรื่องพวกนี้หลุดไปที่ไหน รับรองว่าย่าแกจะไม่มีโอกาสได้เห็นแสงตะวันของวันพรุ่งนี้แน่นอน”...... เฉียวเจี้ยนกั๋วเจ้าเล่ห์มาก ระหว่างทางที่ไปหาย่า เขาให้ลุงหวังเอาผ้าปิดตามาให้ฉันใส่ เพื่อไม่ให้ฉันมีโอกาสรู้ว่าเรากำลังไปที่ไหนตลอดทางกระจกรถถูกปิดสนิท มองอะไรไม่เห็นเลย ฉันไม่สามารถเดาได้เลยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รถก็จอดลงลุงหวังจับแขนฉันและพาฉันเข้าไปข้างใน จนกระทั่งเราเข้ามาในตัวอาคาร เขาถึงถอดผ้าปิดตาออก“คุณหนู ที่นี่แหละครับ ผมจะรอคุณข้างนอก ครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ผมจะมารับคุณกลับ”ลุงหวังพูดจบก็รีบเดินออกไปเมื่อสายตาสัมผัสกับแสงสว่างกะทันหัน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายตา จึงหลับตาลงชั่วครู่ก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้งฉันมองไปรอบๆ และพบว่านี่ดูเหมือนจะเป็นบ้านพักหลังหนึ่งการตกแต่งเรียบง่ายมาก ห้องต่างๆ ถูกจัดเรียงเป็นสองแถว ตรงสุดทางเดินเป็นผนังสีขาวไม่มีผู้คน และไม่มีอะไร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 103
ออกมาจากห้องผู้ป่วย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแวบหนึ่งลุงหวังยื่นผ้าปิดตาให้ฉัน “คุณหนู คุณผู้ชายสั่งไว้ครับ”ฉันหันไปมองเขาเล็กน้อย ใบหน้าของลุงหวังแสดงออกถึงความนอบน้อมฉันรับผ้าปิดตามาแล้วสวม ลุงหวังจูงฉันเดินออกไปไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสียงแตรรถดังแว่วๆ มาจากข้างนอกฉันตั้งใจฟังอยู่สักพัก แต่เสียงนั้นก็ดูเหมือนเป็นเพียงแค่ความรู้สึกไปเองวันต่อมาฉันเก็บกระเป๋าเตรียมกลับไปยังเมืองหลวงตั้งแต่เช้าเฉียวเจี้ยนกั๋วไม่อยู่บ้าน แต่หลี่เหม่ยอิงรออยู่ข้างล่างเธอไม่ได้เสแสร้งทำตัวอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป สีหน้าของเธอแสดงความเกลียดชังและขยะแขยงอย่างชัดเจน“เฉียวซิงลั่ว เก่งมากที่จับมือกับคุณชายกู้ไว้ได้ ตอนนี้ฉันไม่กล้าทำอะไร แต่รอก่อนเถอะ สักวันหนึ่งสิ่งที่เธอทำกับซิงอวี่ ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าเป็นสองเท่า”ฉันลากกระเป๋าผ่านเธอไป มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาของเธอ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเดินจากมาเมื่อเครื่องบินลงจอดที่เมืองหลวง ข้อความในวีแชทของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ส่งมาทันที“เฉียวซิงลั่ว ย่าของแกยังอยู่ในมือฉัน ถ้าอยากให้ย่าปลอดภัย ก็ทำตัวดีๆ”หลังจากนั้นก็มีวิด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 104
ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ฉันหันไปมองลั่วอี้ฝาน “ดื่มไหม? ฉันเลี้ยงเอง”ลั่วอี้ฝานหันมามองฉันอีกครั้ง แววตาดูแปลกใจ “ดื่มเป็นด้วยเหรอ?”ฉันหันหน้าหนี ทำหน้าตาเหมือนยิ้มเยาะ “ไม่ใช่แค่ดื่มเป็นนะ ยังดื่มจนทำให้นายเมาไม่ได้สติได้เลย เชื่อไหม?”“แค่เธอเนี่ยนะ?” ลั่วอี้ฝานโดนฉันท้าทายเข้าไปก็รีบเลี้ยวรถกลับทันที “ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าเธอจะทำให้ฉันเมาได้ยังไง”ไม่นานนัก เราก็มาถึงคลับแห่งหนึ่งแม้จะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ปกติจะเปิดให้บริการ แต่ลั่วอี้ฝานมีเงิน เขาจัดการเปิดห้องส่วนตัวได้อย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งสั่งเครื่องดื่มหลายแถว สีสันสดใสดูละลานตาฉันตั้งใจอยากดื่มระบายความอึดอัดในใจ พนักงานเพิ่งเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ฉันก็หยิบแก้วขึ้นมา รินเครื่องดื่มแล้วดื่มรวดเดียวหมดฉันมีโรคกระเพาะร้ายแรง ปกติแทบจะไม่แตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลยฉันกลัวความเจ็บปวด เพราะงั้นฉันมักจะหลีกเลี่ยงสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บแต่การที่เฉียวเจี้ยนกั๋วควบคุมฉันได้อีกครั้ง มันทำให้ฉันเจ็บปวดจนทนไม่ไหวฉันอยากระบายความอัดอั้น อยากดื่มให้เมา แล้วลุกขึ้นมาสู้กับพวกเขาอีกครั้งลั่วอี้ฝานดูจะคอไม่แข็งนัก ดื่มไปเพียงไม่กี่แก้
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 341
เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ฉันก็รักษาสีหน้าที่อ่อนโยนไว้ทันที เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งรถจอดลงที่นี่ ฉันก็เดินตามผู้ชายคนนั้นขึ้นไปบนชั้นอย่างรวดเร็วขณะอยู่ในลิฟต์ เขาหันกลับมามองฉันแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาของเขาก็แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจและแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก“ศาสตราจารย์จางเป็นอาจารย์ที่ทุกคนยกย่องมาโดยตลอด การที่เธอได้รับโอกาสนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่หายาก แต่มีบางเรื่องที่ฉันต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมแสร้งทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อจริง ๆ ว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสาและใสซื่อ“ต่อจากนี้ ศาสตราจารย์จางอาจจะให้คำแนะนำเธอเกี่ยวกับบางประเด็น และยังเสนอวิธีที่ดียิ่งขึ้นให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถก้าวไปได้ไกลขึ้นบนเส้นทางที่เกี่ยวข้องนี้”ฉันย่อมรู้ดีว่า ‘วิธี’ ที่ว่าก็คือการเรียนการสอนตามเส้นทางที่เป็นทางการเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พร้อมกับถามเขาด้วยท่าทีไร้เดียงสา“แล้วทำไมถึงนัดที่นี่ล่ะคะ? นัดในห้องเรียนไม่ได้เหรอ?”ฉันแสร้งทำเป็นรู้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 340
หลังจากวางสาย ฉันรีบแจ้งเรื่องนี้ให้ซูข่ายเหวินรู้เป็นอันดับแรก แต่เขากลับไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจอย่างที่ฉันคาดไว้เลย ตรงกันข้าม เขากลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า“ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้คงต้องลำบากเธอหน่อย การต้องอยู่กับคนเลวแบบนี้คงเป็นเรื่องที่เหนื่อยแน่ ๆ เธอต้องทำให้เขาตายใจและลดความระมัดระวังลงให้ได้”ฉันพยักหน้าตอบรับ แน่นอนว่าฉันรู้ดีว่าสิ่งนี้อันตรายแค่ไหน และก็รู้เช่นกันว่าต้องจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบให้ดีที่สุด“อุปกรณ์ที่ฉันให้เธอ อย่าลืมใช้ล่ะ เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแน่ ๆ แต่มั่นใจได้เลยว่าอุปกรณ์ที่ฉันให้ จะสามารถบันทึกหลักฐานความผิดของเขาได้ทั้งหมด”ฉันพยักหน้า เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ซูข่ายเหวินให้ฉันนั้นต้องมีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างแน่นอนด้วยแผนการที่รอบคอบของเราทั้งสองคน เชื่อว่าเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นก็จะไม่มีใครสามารถคุกคามสาว ๆ ที่ไร้เดียงสาเหล่านี้ได้อีกต่อไปเมื่อลมเย็นพัดผ่านตัวฉันในค่ำคืนนี้ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเวลานัดห
