LOGINShare
บทที่ 100
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 101
เสียงของกู้จือโม่เย็นชาลงอย่างชัดเจนฉันเงยหน้ามองเขาก็เห็นใบหน้าที่ดูหม่นหมองลงทันทีลมพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆเสื้อผ้าบางเบาที่ฉันสวมอยู่ปลิวพลิ้วไปตามแรงลมความเย็นยะเยือกจู่โจมเข้ามาฉันยิ้มเล็กน้อย "เราไม่เคยมีเส้นแบ่งอะไรอยู่แล้ว เพราะเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลยตั้งแต่แรก"สิ้นคำพูด ฉันก้าวเดินจากไปเพราะเรื่องของเฉียวซิงอวี่ ทำให้บ้านตระกูลเฉียววุ่นวายกันไปหมดตอนที่ฉันกลับไป ทุกคนในบ้านต่างวุ่นอยู่กับเฉียวซิงอวี่ภายนอก เฉียวซิงอวี่ยังไม่อายุครบสิบแปดปีแต่ความจริงแล้ว เธอคือหลักฐานที่ยืนยันว่าเฉียวเจี้ยนกั๋วเคยนอกใจหลังแต่งงานเธออายุน้อยกว่าฉันแค่สามเดือนเท่านั้นฉันจับราวบันไดค่อยๆ เดินขึ้นไปข้างบนพลางได้ยินเสียงเฉียวซิงอวี่ร้องไห้"ฉันไม่อยากอยู่แล้ว! คนเห็นตั้งมากมาย มันน่าอายเกินไป ฉันจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง?""ทั้งหมดเป็นความผิดของทุกคน! เพราะว่าให้ฉันเอายาไปใส่ในน้ำของเฉียวซิงลั่ว เฉียวซิงลั่วเลยตั้งใจแก้แค้นฉัน!""เฉียวซิงลั่ว!"เสียงของเฉียวซิงอวี่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น"ฉันจะฆ่าเธอให้ได้!"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉันยิ้มออกมาเฉียวซิงอวี่ถูกตามใจจนเสียคนจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 102
ฉันพูดจบ เฉียวเจี้ยนกั๋วก็ดูเหมือนจะโกรธจัดหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด สุดท้ายเขาก็ยกมือค้ำโต๊ะก่อนจะเอ่ยว่า“เดี๋ยวฉันจะให้ลุงหวังพาแกไปหาย่าเดี๋ยวนี้”“แต่ถ้าฉันได้ยินเรื่องพวกนี้หลุดไปที่ไหน รับรองว่าย่าแกจะไม่มีโอกาสได้เห็นแสงตะวันของวันพรุ่งนี้แน่นอน”...... เฉียวเจี้ยนกั๋วเจ้าเล่ห์มาก ระหว่างทางที่ไปหาย่า เขาให้ลุงหวังเอาผ้าปิดตามาให้ฉันใส่ เพื่อไม่ให้ฉันมีโอกาสรู้ว่าเรากำลังไปที่ไหนตลอดทางกระจกรถถูกปิดสนิท มองอะไรไม่เห็นเลย ฉันไม่สามารถเดาได้เลยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รถก็จอดลงลุงหวังจับแขนฉันและพาฉันเข้าไปข้างใน จนกระทั่งเราเข้ามาในตัวอาคาร เขาถึงถอดผ้าปิดตาออก“คุณหนู ที่นี่แหละครับ ผมจะรอคุณข้างนอก ครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ผมจะมารับคุณกลับ”ลุงหวังพูดจบก็รีบเดินออกไปเมื่อสายตาสัมผัสกับแสงสว่างกะทันหัน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายตา จึงหลับตาลงชั่วครู่ก่อนจะลืมขึ้นอีกครั้งฉันมองไปรอบๆ และพบว่านี่ดูเหมือนจะเป็นบ้านพักหลังหนึ่งการตกแต่งเรียบง่ายมาก ห้องต่างๆ ถูกจัดเรียงเป็นสองแถว ตรงสุดทางเดินเป็นผนังสีขาวไม่มีผู้คน และไม่มีอะไร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 103
ออกมาจากห้องผู้ป่วย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแวบหนึ่งลุงหวังยื่นผ้าปิดตาให้ฉัน “คุณหนู คุณผู้ชายสั่งไว้ครับ”ฉันหันไปมองเขาเล็กน้อย ใบหน้าของลุงหวังแสดงออกถึงความนอบน้อมฉันรับผ้าปิดตามาแล้วสวม ลุงหวังจูงฉันเดินออกไปไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสียงแตรรถดังแว่วๆ มาจากข้างนอกฉันตั้งใจฟังอยู่สักพัก แต่เสียงนั้นก็ดูเหมือนเป็นเพียงแค่ความรู้สึกไปเองวันต่อมาฉันเก็บกระเป๋าเตรียมกลับไปยังเมืองหลวงตั้งแต่เช้าเฉียวเจี้ยนกั๋วไม่อยู่บ้าน แต่หลี่เหม่ยอิงรออยู่ข้างล่างเธอไม่ได้เสแสร้งทำตัวอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป สีหน้าของเธอแสดงความเกลียดชังและขยะแขยงอย่างชัดเจน“เฉียวซิงลั่ว เก่งมากที่จับมือกับคุณชายกู้ไว้ได้ ตอนนี้ฉันไม่กล้าทำอะไร แต่รอก่อนเถอะ สักวันหนึ่งสิ่งที่เธอทำกับซิงอวี่ ฉันจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าเป็นสองเท่า”ฉันลากกระเป๋าผ่านเธอไป มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาของเธอ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเดินจากมาเมื่อเครื่องบินลงจอดที่เมืองหลวง ข้อความในวีแชทของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ส่งมาทันที“เฉียวซิงลั่ว ย่าของแกยังอยู่ในมือฉัน ถ้าอยากให้ย่าปลอดภัย ก็ทำตัวดีๆ”หลังจากนั้นก็มีวิด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 104
ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ฉันหันไปมองลั่วอี้ฝาน “ดื่มไหม? ฉันเลี้ยงเอง”ลั่วอี้ฝานหันมามองฉันอีกครั้ง แววตาดูแปลกใจ “ดื่มเป็นด้วยเหรอ?”ฉันหันหน้าหนี ทำหน้าตาเหมือนยิ้มเยาะ “ไม่ใช่แค่ดื่มเป็นนะ ยังดื่มจนทำให้นายเมาไม่ได้สติได้เลย เชื่อไหม?”“แค่เธอเนี่ยนะ?” ลั่วอี้ฝานโดนฉันท้าทายเข้าไปก็รีบเลี้ยวรถกลับทันที “ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าเธอจะทำให้ฉันเมาได้ยังไง”ไม่นานนัก เราก็มาถึงคลับแห่งหนึ่งแม้จะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ปกติจะเปิดให้บริการ แต่ลั่วอี้ฝานมีเงิน เขาจัดการเปิดห้องส่วนตัวได้อย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งสั่งเครื่องดื่มหลายแถว สีสันสดใสดูละลานตาฉันตั้งใจอยากดื่มระบายความอึดอัดในใจ พนักงานเพิ่งเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ฉันก็หยิบแก้วขึ้นมา รินเครื่องดื่มแล้วดื่มรวดเดียวหมดฉันมีโรคกระเพาะร้ายแรง ปกติแทบจะไม่แตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลยฉันกลัวความเจ็บปวด เพราะงั้นฉันมักจะหลีกเลี่ยงสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บแต่การที่เฉียวเจี้ยนกั๋วควบคุมฉันได้อีกครั้ง มันทำให้ฉันเจ็บปวดจนทนไม่ไหวฉันอยากระบายความอัดอั้น อยากดื่มให้เมา แล้วลุกขึ้นมาสู้กับพวกเขาอีกครั้งลั่วอี้ฝานดูจะคอไม่แข็งนัก ดื่มไปเพียงไม่กี่แก้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 105
ฉันที่นอนอยู่ กำลังคิดว่าถ้ากลับไปที่มหาวิทยาลัยตอนนี้จะยังทันไหม แต่จู่ๆ ก็มีเสียง "ตุ้บ" ดังขึ้นข้างหูฉันสะดุ้งเฮือก รีบหันไปมอง ก็เห็นลั่วอี้ฝานตกลงมาจากโซฟา เขากลิ้งไปอีกสองสามรอบก่อนจะหยุดด้วยหน้าคว่ำภาพตรงหน้าทำเอาฉันไม่กล้ามองนาน ใบหน้าที่ลั่วอี้ฝานภูมิใจนักหนาตอนนี้มีรอยยับยู่ยี่เต็มไปหมดฉันคิดว่าเขาน่าจะตื่นเพราะตกแรงขนาดนี้ แต่รออยู่พักหนึ่ง เขาก็แค่บิดตัวเหมือนตัวหนอนไหม จากนั้นก็หลับต่อในท่าเดิมช่วงนี้เมืองหลวงกำลังมีหิมะตก อุณหภูมิก็หนาวที่สุดตั้งแต่เข้าฤดูหนาวมาฉันคิดว่าถ้าปล่อยให้เขานอนแบบนี้ทั้งคืน เขาอาจจะเป็นหวัด เลยรู้สึกผิดขึ้นมาฉันลุกขึ้นแบบโซเซ เดินไปหาลั่วอี้ฝานแล้วยกเท้าเตะเขาเบาๆ “ลั่วอี้ฝาน ตื่นได้แล้ว”“ลั่วอี้ฝาน รีบลุกขึ้นมา ถ้านายยังไม่ลุกอีก จมูกนายคงหักแน่ พรุ่งนี้จะกลายเป็นตัวประหลาด”พูดจบ คนที่นอนอยู่กับพื้นกลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆฉันกลัวว่าเขาจะหายใจไม่ออก เลยย่อตัวลงไปพยายามจับหน้าที่คว่ำของเขาให้หันขึ้นมา แต่เขาหนักจนขยับไม่ไหวจนไม่มีทางเลือก ฉันเลยเดินออกไปตามหาพนักงานแต่ไม่รู้เพราะคลับนี้บริการไม่ดีหรือยังไง ฉันหาอยู่นานก็ไม่เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 106
ฉันเงยหน้ามองเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่โกรธฉันจริงๆ ก่อนจะตอบออกไปว่า “ฉันมากับลั่วอี้ฝาน แค่ไม่ค่อยสบายใจเลยอยากดื่มนิดหน่อย”พูดจบ กลัวว่าเขาจะโกรธ ฉันรีบยื่นมือไปกอดคอเขาไว้ แล้วทำตัวเหมือนลูกแมว เอาแก้มไปถูไถเบาๆ กับหน้าของเขา “อย่าโกรธเลยนะ”......เช้าวันถัดมาฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรงลืมตาขึ้นมา พบว่ารอบตัวมืดสนิทอย่างชัดเจน นี่ไม่ใช่ที่หอพักในมหาวิทยาลัยแน่นอนฉันกดนวดขมับเบาๆ ขณะลุกขึ้นจากเตียง ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออกฉันหันไปมอง เห็นกู้จือโม่เดินเข้ามาฉันขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ “มาทำอะไรที่นี่?”พูดจบถึงได้สังเกตว่านี่ดูเหมือนจะเป็นอพาร์ตเมนต์ของกู้จือโม่กู้จือโม่เปลี่ยนรองเท้าก่อนเดินเข้ามา “เมื่อคืนเธอเมา”พูดไป เขาก็วางของที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะ แล้วหยิบบางอย่างออกมา “รู้สึกไม่สบายไหม? ฉันซื้อซุปแก้เมามาให้”เดี๋ยวนะ เมื่อวานฉันอยู่กับลั่วอี้ฝานไม่ใช่เหรอ? ฉันจำได้ว่าเราดื่มไวน์แดงไปมากกว่าหนึ่งขวด แล้วก็นอนนับดาวบนโซฟาลั่วอี้ฝานเหมือนจะร้องไห้ด้วยแล้วหลังจากนั้นล่ะ?ฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีก ยกมือขึ้นตบหน้าผากเบา ๆ สองครั้ง แต่ก็ยังนึก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 107
ที่ร้านกาแฟฉันนั่งเผชิญหน้ากับลั่วอี้ฝาน สภาพจิตใจของเราทั้งคู่ดูไม่ค่อยสดชื่นนักเพราะผลจากการดื่มเมื่อคืนพอดื่มกาแฟไปได้ครึ่งแก้ว ฉันก็รู้สึกดีขึ้นบ้างเล็กน้อยหลังจากเงียบคิดอยู่สักพัก ฉันเอ่ยขึ้นว่า “ลั่วอี้ฝาน เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันหน่อยดีไหม?”ลั่วอี้ฝานที่กำลังถือโทรศัพท์คุยกับใครบางคนอยู่ หันมามองฉันด้วยความประหลาดใจ “คุยธุรกิจ? เราสองคนเนี่ยนะ?”ฉันพยักหน้า “ใช่แล้ว”ลั่วอี้ฝานขยับตัวนั่งตัวตรง วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “ธุรกิจอะไร?”ฉันจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่างในชาติที่แล้ว ช่วงสิ้นปีนี้ ที่อวิ๋นเฉิงจะมีที่ดินแปลงหนึ่งที่ราคาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะบริษัทต่างชาติเข้ามาลงทุน แต่ตอนนี้รัฐบาลพยายามจะขายที่ดินแปลงนี้มานานแล้ว แต่ยังไม่มีใครซื้อฉันคิดเรื่องนี้มาตลอดหลายวัน ว่าฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง หรือเหมาะกับอะไร ที่จะช่วยให้สะสมทรัพย์สินและสร้างเครือข่ายคนรู้จักได้อย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้ฉันมีเงินไม่มาก และไม่มีเครือข่ายอะไรเลยคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าฉันต้องอาศัยความได้เปรียบจาก "ข้อมูลที่คนอื่นไม่รู้" เพื่อทำธุรกิจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 108
จู่ ๆ ลั่วอี้ฝานก็ไม่รู้ไปเจอลมอะไร เขาเซออกไปข้าง ๆ อย่างแรง แล้วดึงฉันให้ล้มไปพร้อมเขาสามคน หกสายตาประสานกันสีหน้าของเฉินเยวี่ยเปลี่ยนจากความไร้เดียงสาและความน่าสงสารเป็นโกรธจัดและเต็มไปด้วยความเกลียดชังทันที “เฉียวซิงลั่ว!”ฉันที่ตั้งใจจะยื่นมือไปช่วยลั่วอี้ฝานที่ล้มอยู่กับพื้น พอเธอตะโกนมาแบบนั้นก็ชะงักไป จะยื่นมือไปต่อก็ไม่ใช่ จะเก็บกลับมาก็ลำบากสุดท้ายฉันมองลั่วอี้ฝานแล้วตัดสินใจดึงมือกลับมา ไม่ช่วยเขาแล้ว“เธอจงใจมาดูฉันอับอายใช่ไหม!” เฉินเยวี่ยเดินเข้ามาหาฉันด้วยความโกรธ แววตาดูดุดันจู่ ๆ ก็โดนกล่าวหาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันได้แต่มองเธอด้วยความงุนงง และในใจก็อยากจะเหลือบตามองลั่วอี้ฝาน เจ้าตัวต้นเรื่องนี้“เธอเข้าใจผิดแล้ว” ฉันมองเฉินเยวี่ย “ฉันแค่ผ่านมาเฉย ๆ ก็เท่านั้น”“อย่าพึ่งดีใจเกินไปนัก” เฉินเยวี่ยไม่ได้ฟังฉันเลย เธอยังคงจมอยู่ในความคิดของตัวเอง “อาโม่ยังไงก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี”“ถ้าเป็นของเธอ ก็คงเป็นของเธออยู่แล้ว” ลั่วอี้ฝานที่ลุกขึ้นยืนได้แล้ว ยิ้มอย่างจริงใจให้เฉินเยวี่ย “เธอเป็นผู้หญิงเสแสร้ง เขาเป็นผู้ชายห่วย ๆ พวกเธอเหมาะกันดีออก”ฉันกลั้นหัวเราะไม
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 341
เมื่อมีความคิดเช่นนี้ ฉันก็รักษาสีหน้าที่อ่อนโยนไว้ทันที เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งรถจอดลงที่นี่ ฉันก็เดินตามผู้ชายคนนั้นขึ้นไปบนชั้นอย่างรวดเร็วขณะอยู่ในลิฟต์ เขาหันกลับมามองฉันแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาของเขาก็แฝงไปด้วยอารมณ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจและแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก“ศาสตราจารย์จางเป็นอาจารย์ที่ทุกคนยกย่องมาโดยตลอด การที่เธอได้รับโอกาสนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่หายาก แต่มีบางเรื่องที่ฉันต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ”ฉันพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมแสร้งทำท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้อีกฝ่ายเชื่อจริง ๆ ว่าฉันเป็นคนไร้เดียงสาและใสซื่อ“ต่อจากนี้ ศาสตราจารย์จางอาจจะให้คำแนะนำเธอเกี่ยวกับบางประเด็น และยังเสนอวิธีที่ดียิ่งขึ้นให้กับเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถก้าวไปได้ไกลขึ้นบนเส้นทางที่เกี่ยวข้องนี้”ฉันย่อมรู้ดีว่า ‘วิธี’ ที่ว่าก็คือการเรียนการสอนตามเส้นทางที่เป็นทางการเท่านั้น แต่ในตอนนี้ ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พร้อมกับถามเขาด้วยท่าทีไร้เดียงสา“แล้วทำไมถึงนัดที่นี่ล่ะคะ? นัดในห้องเรียนไม่ได้เหรอ?”ฉันแสร้งทำเป็นรู้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 340
หลังจากวางสาย ฉันรีบแจ้งเรื่องนี้ให้ซูข่ายเหวินรู้เป็นอันดับแรก แต่เขากลับไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจอย่างที่ฉันคาดไว้เลย ตรงกันข้าม เขากลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ จากนั้นก็เผยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า“ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้คงต้องลำบากเธอหน่อย การต้องอยู่กับคนเลวแบบนี้คงเป็นเรื่องที่เหนื่อยแน่ ๆ เธอต้องทำให้เขาตายใจและลดความระมัดระวังลงให้ได้”ฉันพยักหน้าตอบรับ แน่นอนว่าฉันรู้ดีว่าสิ่งนี้อันตรายแค่ไหน และก็รู้เช่นกันว่าต้องจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบให้ดีที่สุด“อุปกรณ์ที่ฉันให้เธอ อย่าลืมใช้ล่ะ เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแน่ ๆ แต่มั่นใจได้เลยว่าอุปกรณ์ที่ฉันให้ จะสามารถบันทึกหลักฐานความผิดของเขาได้ทั้งหมด”ฉันพยักหน้า เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ซูข่ายเหวินให้ฉันนั้นต้องมีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างแน่นอนด้วยแผนการที่รอบคอบของเราทั้งสองคน เชื่อว่าเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดโปงอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นก็จะไม่มีใครสามารถคุกคามสาว ๆ ที่ไร้เดียงสาเหล่านี้ได้อีกต่อไปเมื่อลมเย็นพัดผ่านตัวฉันในค่ำคืนนี้ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเวลานัดห
