เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 104
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 105
ฉันที่นอนอยู่ กำลังคิดว่าถ้ากลับไปที่มหาวิทยาลัยตอนนี้จะยังทันไหม แต่จู่ๆ ก็มีเสียง "ตุ้บ" ดังขึ้นข้างหูฉันสะดุ้งเฮือก รีบหันไปมอง ก็เห็นลั่วอี้ฝานตกลงมาจากโซฟา เขากลิ้งไปอีกสองสามรอบก่อนจะหยุดด้วยหน้าคว่ำภาพตรงหน้าทำเอาฉันไม่กล้ามองนาน ใบหน้าที่ลั่วอี้ฝานภูมิใจนักหนาตอนนี้มีรอยยับยู่ยี่เต็มไปหมดฉันคิดว่าเขาน่าจะตื่นเพราะตกแรงขนาดนี้ แต่รออยู่พักหนึ่ง เขาก็แค่บิดตัวเหมือนตัวหนอนไหม จากนั้นก็หลับต่อในท่าเดิมช่วงนี้เมืองหลวงกำลังมีหิมะตก อุณหภูมิก็หนาวที่สุดตั้งแต่เข้าฤดูหนาวมาฉันคิดว่าถ้าปล่อยให้เขานอนแบบนี้ทั้งคืน เขาอาจจะเป็นหวัด เลยรู้สึกผิดขึ้นมาฉันลุกขึ้นแบบโซเซ เดินไปหาลั่วอี้ฝานแล้วยกเท้าเตะเขาเบาๆ “ลั่วอี้ฝาน ตื่นได้แล้ว”“ลั่วอี้ฝาน รีบลุกขึ้นมา ถ้านายยังไม่ลุกอีก จมูกนายคงหักแน่ พรุ่งนี้จะกลายเป็นตัวประหลาด”พูดจบ คนที่นอนอยู่กับพื้นกลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆฉันกลัวว่าเขาจะหายใจไม่ออก เลยย่อตัวลงไปพยายามจับหน้าที่คว่ำของเขาให้หันขึ้นมา แต่เขาหนักจนขยับไม่ไหวจนไม่มีทางเลือก ฉันเลยเดินออกไปตามหาพนักงานแต่ไม่รู้เพราะคลับนี้บริการไม่ดีหรือยังไง ฉันหาอยู่นานก็ไม่เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 106
ฉันเงยหน้ามองเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่โกรธฉันจริงๆ ก่อนจะตอบออกไปว่า “ฉันมากับลั่วอี้ฝาน แค่ไม่ค่อยสบายใจเลยอยากดื่มนิดหน่อย”พูดจบ กลัวว่าเขาจะโกรธ ฉันรีบยื่นมือไปกอดคอเขาไว้ แล้วทำตัวเหมือนลูกแมว เอาแก้มไปถูไถเบาๆ กับหน้าของเขา “อย่าโกรธเลยนะ”......เช้าวันถัดมาฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรงลืมตาขึ้นมา พบว่ารอบตัวมืดสนิทอย่างชัดเจน นี่ไม่ใช่ที่หอพักในมหาวิทยาลัยแน่นอนฉันกดนวดขมับเบาๆ ขณะลุกขึ้นจากเตียง ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออกฉันหันไปมอง เห็นกู้จือโม่เดินเข้ามาฉันขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ “มาทำอะไรที่นี่?”พูดจบถึงได้สังเกตว่านี่ดูเหมือนจะเป็นอพาร์ตเมนต์ของกู้จือโม่กู้จือโม่เปลี่ยนรองเท้าก่อนเดินเข้ามา “เมื่อคืนเธอเมา”พูดไป เขาก็วางของที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะ แล้วหยิบบางอย่างออกมา “รู้สึกไม่สบายไหม? ฉันซื้อซุปแก้เมามาให้”เดี๋ยวนะ เมื่อวานฉันอยู่กับลั่วอี้ฝานไม่ใช่เหรอ? ฉันจำได้ว่าเราดื่มไวน์แดงไปมากกว่าหนึ่งขวด แล้วก็นอนนับดาวบนโซฟาลั่วอี้ฝานเหมือนจะร้องไห้ด้วยแล้วหลังจากนั้นล่ะ?ฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีก ยกมือขึ้นตบหน้าผากเบา ๆ สองครั้ง แต่ก็ยังนึก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 107
ที่ร้านกาแฟฉันนั่งเผชิญหน้ากับลั่วอี้ฝาน สภาพจิตใจของเราทั้งคู่ดูไม่ค่อยสดชื่นนักเพราะผลจากการดื่มเมื่อคืนพอดื่มกาแฟไปได้ครึ่งแก้ว ฉันก็รู้สึกดีขึ้นบ้างเล็กน้อยหลังจากเงียบคิดอยู่สักพัก ฉันเอ่ยขึ้นว่า “ลั่วอี้ฝาน เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันหน่อยดีไหม?”ลั่วอี้ฝานที่กำลังถือโทรศัพท์คุยกับใครบางคนอยู่ หันมามองฉันด้วยความประหลาดใจ “คุยธุรกิจ? เราสองคนเนี่ยนะ?”ฉันพยักหน้า “ใช่แล้ว”ลั่วอี้ฝานขยับตัวนั่งตัวตรง วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “ธุรกิจอะไร?”ฉันจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่างในชาติที่แล้ว ช่วงสิ้นปีนี้ ที่อวิ๋นเฉิงจะมีที่ดินแปลงหนึ่งที่ราคาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะบริษัทต่างชาติเข้ามาลงทุน แต่ตอนนี้รัฐบาลพยายามจะขายที่ดินแปลงนี้มานานแล้ว แต่ยังไม่มีใครซื้อฉันคิดเรื่องนี้มาตลอดหลายวัน ว่าฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง หรือเหมาะกับอะไร ที่จะช่วยให้สะสมทรัพย์สินและสร้างเครือข่ายคนรู้จักได้อย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้ฉันมีเงินไม่มาก และไม่มีเครือข่ายอะไรเลยคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าฉันต้องอาศัยความได้เปรียบจาก "ข้อมูลที่คนอื่นไม่รู้" เพื่อทำธุรกิจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 108
จู่ ๆ ลั่วอี้ฝานก็ไม่รู้ไปเจอลมอะไร เขาเซออกไปข้าง ๆ อย่างแรง แล้วดึงฉันให้ล้มไปพร้อมเขาสามคน หกสายตาประสานกันสีหน้าของเฉินเยวี่ยเปลี่ยนจากความไร้เดียงสาและความน่าสงสารเป็นโกรธจัดและเต็มไปด้วยความเกลียดชังทันที “เฉียวซิงลั่ว!”ฉันที่ตั้งใจจะยื่นมือไปช่วยลั่วอี้ฝานที่ล้มอยู่กับพื้น พอเธอตะโกนมาแบบนั้นก็ชะงักไป จะยื่นมือไปต่อก็ไม่ใช่ จะเก็บกลับมาก็ลำบากสุดท้ายฉันมองลั่วอี้ฝานแล้วตัดสินใจดึงมือกลับมา ไม่ช่วยเขาแล้ว“เธอจงใจมาดูฉันอับอายใช่ไหม!” เฉินเยวี่ยเดินเข้ามาหาฉันด้วยความโกรธ แววตาดูดุดันจู่ ๆ ก็โดนกล่าวหาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันได้แต่มองเธอด้วยความงุนงง และในใจก็อยากจะเหลือบตามองลั่วอี้ฝาน เจ้าตัวต้นเรื่องนี้“เธอเข้าใจผิดแล้ว” ฉันมองเฉินเยวี่ย “ฉันแค่ผ่านมาเฉย ๆ ก็เท่านั้น”“อย่าพึ่งดีใจเกินไปนัก” เฉินเยวี่ยไม่ได้ฟังฉันเลย เธอยังคงจมอยู่ในความคิดของตัวเอง “อาโม่ยังไงก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี”“ถ้าเป็นของเธอ ก็คงเป็นของเธออยู่แล้ว” ลั่วอี้ฝานที่ลุกขึ้นยืนได้แล้ว ยิ้มอย่างจริงใจให้เฉินเยวี่ย “เธอเป็นผู้หญิงเสแสร้ง เขาเป็นผู้ชายห่วย ๆ พวกเธอเหมาะกันดีออก”ฉันกลั้นหัวเราะไม
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 109
"แก! แก!"เฉินเยวี่ยโมโหจนหน้าซีด ขณะที่ชี้นิ้วไปที่ลั่วอี้ฝาน แต่กลับพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่ใหญ่"แกอะไรล่ะ ยัยขี้เหร่!"ลั่วอี้ฝานพูดจาเจ็บแสบจนเฉินเยวี่ยแทบรับไม่ไหว"พวกแกคอยดูเถอะ!" เฉินเยวี่ยที่โดนสวนจนพูดไม่ออกถึงกับร้องไห้ออกมา ทิ้งคำพูดไว้ก่อนจะหมุนตัววิ่งจากไปลั่วอี้ฝานมองเฉินเยวี่ยที่วิ่งหนีไป แล้วเงยคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจหันมาถามฉัน "เป็นไงล่ะ ฉันเจ๋งไหม?""เจ๋ง!" ฉันตอบกลับอย่างไม่ขัดใจ พร้อมยกนิ้วโป้งให้เขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่ปากจัดไร้ความสุภาพแบบนี้ นายอาจจะต้องโสดไปตลอดชีวิต"พูดจบ ฉันยืดตัวขึ้นตั้งตรง เตรียมจะเดินจากไปพอดีกับมีรถแท็กซี่ผ่านมาพอดี ฉันยกมือโบกแล้วเปิดประตูเข้าไปในรถ ทิ้งลั่วอี้ฝานที่ยืนอึ้งเพราะโดนฉันตอกกลับไว้ข้างหลังมองผ่านกระจกหลัง ฉันเห็นลั่วอี้ฝานที่ดูโกรธจนควันแทบออกหู ฉากนั้นดูตลกจนฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ความรู้สึกในใจก็เบาลงไปมากหลังจากไม่ได้เจอหลี่เสี่ยวอวี่และเจี่ยนซินมาหลายวัน ฉันกลับมาที่มหาวิทยาลัย นั่งพักสักครู่แล้วนัดพวกเธอออกไปกินข้าวแต่ก่อนฉันไม่เคยกินร้านอาหารข้างทางเลย แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 110
“เฉียวซิงลั่ว! เธอนี่ไม่มียางอายเลยใช่ไหม? ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”เจี่ยนซินที่นิสัยค่อนข้างใจร้อนอยู่แล้ว ถอนหายใจเฮือกพร้อมกับพูดเสียงเย็น "เฉินเยวี่ย เธอจะเอาให้ได้อะไรนักหนา ถ้าไม่อยากเรียนวันนี้ก็ออกไปเลยสิ"เฉินเยวี่ยไม่คิดว่าเจี่ยนซินจะพูดตรงขนาดนี้ ใบหน้าเธอแดงจัดด้วยความโกรธ เตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเสียงของอาจารย์ที่มีฉายาว่า "จอมทำลายล้าง" ก็ดังขึ้นจากหน้าชั้นเรียน"ตรงนั้นน่ะ จะทะเลาะอะไรกันอีก? ถึงเวลาเรียนแล้ว ทุกคนกลับไปนั่งที่ของตัวเองซะ!"ทันทีที่ได้ยินเสียงจอมทำลายล้างปราม แววตาของเฉินเยวี่ยก็หม่นลง เธอกลืนน้ำลายฝืนอดทน แล้วกัดฟันพูดว่า "เฉียวซิงลั่ว โชคดีไปนะ!"ฉันได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ และเลือกที่จะเมินเธอไป เพราะเฉินเยวี่ยเป็นแบบนี้เสมอเมื่อเห็นว่าห้องเรียนเงียบลง จอมทำลายล้างกวาดสายตาดุๆ ไปทั่วห้อง แล้วเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"อีกสองวันโรงเรียนจะมีงานเลี้ยงตอนเย็น แต่ยังขาดการแสดงอยู่หนึ่งรายการ ห้องเรามีคนมีความสามารถเยอะ ฉันเลยลงชื่อพวกเธอไว้แล้ว ใครจะอาสาไปแสดงบ้าง?"งานเลี้ยง?ทันทีที่อาจารย์พูดจบ ห้องเรียนก็เงียบยิ่งกว่าเดิม ทุกคนทำตั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 111
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแป๊บเดียวก็ครบสองวันช่วงเวลานั้น ฉันพยายามไปที่ห้องซ้อมเปียโนหลายครั้ง แต่บางครั้งห้องก็ปิด บางครั้งก็มีคนใช้งานอยู่แล้ว ที่น่าตลกกว่านั้นคือบางครั้งพวกเขาบอกฉันว่า "กุญแจหาย"มันเป็นข้ออ้างที่ขาดความสร้างสรรค์ ใครใช้สมองนิดหน่อยก็ดูออกว่ามีคนแกล้งและในมหาวิทยาลัยปักกิ่งนี้ คนที่จงใจแกล้งฉันก็มีแค่เฉินเยวี่ยเท่านั้นฉันอดขำไม่ได้ ทำไมเธอถึงพยายามไม่ให้ฉันซ้อมเปียโน?เธอคิดว่าถ้าฉันไม่ได้ซ้อม ฉันจะขึ้นแสดงไม่ได้งั้นเหรอ?ในเมื่อซ้อมไม่ได้ ฉันก็เลยไม่ซ้อมมันแล้ว ใช้เวลานั้นไปคุยเรื่องที่ดินกับลั่วอี้ฝานจะดีกว่าแม้ว่าฉันจะใจเย็น แต่เจี่ยนซิน เพื่อนร่วมห้องที่นิสัยเหมือนเทพธิดาของฉันกลับร้อนใจแทนเธอพยายามประสานงานเรื่องเวลาของห้องซ้อมเปียโนหลายครั้ง จนเกือบจะทะเลาะกับพวกนั้นก่อนการแสดงสองชั่วโมง เธอก็ยอมถอดใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นติ๊กตอก ถ่ายรูป และทำตัวสนุกสนานไปตามเรื่องชุดที่ฉันเลือกสำหรับการแสดงในคืนนี้เป็นชุดเดรสยาวสีน้ำเงิน เพราะเป็นสีที่คุณย่าของฉันชอบมากที่สุดในอดีตฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปชุดส่งให้ผู้ดูแลย่าดู พร้อมทั้งโทรหาเธอทาง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 112
สักพักก็มีคนถามฉันว่า “หิวน้ำไหม?” หรือ “อยากกินอะไรหรือเปล่า?”แต่ทุกคำถามถูกหลี่เสี่ยวอวี่ปฏิเสธแทนฉันทั้งหมดเพราะฉันถูกจัดให้แสดงเป็นคนสุดท้าย กว่าฉันจะได้รับแจ้งให้เตรียมตัวก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้วปกติฉันเป็นคนที่นอนเร็ว และช่วงสองวันนี้ก็พักผ่อนไม่ค่อยพอ ตอนนี้เลยรู้สึกง่วงมาก แต่ก็พยายามฝืนตัวเองให้ตื่นอยู่ก่อนเดินขึ้นเวที ฉันเหมือนจะเห็นเฉินเยวี่ยแวบ ๆเธอดูเหมือนเพิ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดคนคนนี้ดูแปลกอยู่เสมอแต่ฉันไม่ได้สนใจพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอ สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินขึ้นเวทีทันทีที่ฉันปรากฏตัวบนเวที เสียงพูดคุยในกลุ่มผู้ชมก็เริ่มดังขึ้น"อ้าว นี่เฉียวซิงลั่วเหรอ? เธอเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอ? ยังได้เป็นโชว์สุดท้ายอีก!""เธอสวยมากเลย ดูเหมือนคุณหนูจากบ้านเศรษฐีเลยนะ""แต่ฉันดูเธอแล้ว ต่อให้เล่นได้ ก็คงไม่เก่งเท่าไหร่หรอก"เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปทั่ว บรรยากาศในงานค่อนข้างวุ่นวาย ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสำหรับการแสดงเลยฉันยังคงสงบนิ่ง เดินไปนั่งลงหน้าปลายเปียโน จัดชายกระโปรงให้เรียบ แล้วปลายนิ้วแตะบนคีย์เปียโนเบา ๆเมื่อเสียงเพลงดังขึ้น บรรยากาศในงานก็เงียบลงทัน
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 350
พวกเรานัดกันที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ“ฉันอยากร่วมมือกับเธอ เพื่อสร้างแบรนด์เสื้อผ้าใหม่ด้วยกัน”ตอนนี้ฉันมีเงินทุนอยู่บ้าง จึงสามารถออกแบบเสื้อผ้าได้ แล้วเขาจะช่วยฉันบริหารจัดการ พวกเราจะร่วมกันออกแบบและผลิตเสื้อผ้าเหล่านี้ขึ้นมา ซึ่งจะทำให้เราสามารถสร้างแบรนด์ของตัวเองได้ภายในร้านกาแฟ แสงไฟอ่อนโยนส่องกระทบใบหน้าของซูข่ายเหวิน เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น“ร่วมมือกัน? สร้างแบรนด์เสื้อผ้า? ฟังดูเป็นไอเดียที่ยอดเยี่ยมมาก!” เขาเอนตัวมาข้างหน้าอย่างตื่นเต้น ชัดเจนว่าเขาสนใจข้อเสนอของฉันมากฉันพยักหน้าแล้วอธิบายแนวคิดของฉันอย่างละเอียด“ใช่เลย ฉันมีความสนใจอย่างมากในด้านการออกแบบเสื้อผ้า ส่วนเธอเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการนี้มานาน สะสมทั้งประสบการณ์และทรัพยากรมากมาย ฉันคิดว่า ถ้าเราสามารถร่วมมือกันได้ มันคงจะสร้างประกายที่ไม่เหมือนใครขึ้นมาแน่นอน”ซูข่ายเหวินคนกาแฟในถ้วยเบา ๆ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยความคิดของเขาออกมา“นี่เป็นโอกาสที่ดีจริง ๆ แต่เราจำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ก่อนอื่น เราต้องกำหนดตำแหน่งของแบรนด์ให้ชัดเจน ว่าเราจะเดินสายแฟชั่นระดับไฮเอนด์แ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 349
ค่ำคืนค่อย ๆ ล่วงเลย ไฟริมทางในมหาวิทยาลัยเริ่มส่องสว่าง เงาของพวกเราถูกยืดออกยาวใต้แสงไฟฉันเงยหน้ามองกู้จือโม่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความแน่วแน่ ทำให้หัวใจฉันสั่นไหวเล็กน้อยบางที ฉันอาจให้โอกาสเขา และให้โอกาสตัวเองด้วยเช่นกันมองเข้าไปในดวงตาของเขา อยู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ ว่าทำไมถึงเคยยึดติดกับเขามากขนาดนั้น? บางทีอาจเป็นเพราะความรักของฉันที่มีต่อเขามันลึกซึ้งกว่าที่คิดจริง ๆบางทีความรักอาจค่อย ๆ งอก เงยขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ โดยที่เราไม่รู้ตัว หรืออาจเป็นเพราะบางเหตุการณ์ที่ทำให้เมล็ดพันธุ์แห่งความรักถูกหว่านลงในใจฉัน พอรู้ตัวอีกที เมล็ดพันธุ์นั้นก็เติบโตกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ไปแล้ว“จริง ๆ แล้ว ไม่ว่าเราสองคนจะมานั่งคุยอะไรกันที่นี่ในวันนี้ ก็คงไม่ได้คำตอบอะไรอยู่ดี ตอนนี้เรายังเด็กกันอยู่ ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร บางทีตอนนี้เธออาจจะแค่รู้สึกผิดกับฉัน ถึงได้คิดแบบนี้ แต่พอถึงวันที่เธอเติบโตขึ้นจริง ๆ เธอจะยังคิดเหมือนเดิมอยู่ไหม?”ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเยวี่ยกับเขา ฉันไม่มีวันลืม ดังนั้นฉันรู้ดีว่า ตอนนี้เขายังไม่โตพอ แม้ว่าเขาจะดูเก่งกว่าคนทั่วไปมาก แต่ความคิด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 343
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม ราวกับว่าเขาได้จัดฉันให้อยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กสาวที่ยอมประนีประนอมเพื่อผลประโยชน์ไปแล้วอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้อ่อนแอและถูกกดขี่ยังไงก็ได้อย่างที่เขาคิด ฉันมีหลักการและขอบเขตของตัวเองฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อทำให้จิตใจสงบลง จากนั้นก็มองเขาด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ศาสตราจารย์จาง บางทีคุณอาจเข้าใจอะไรผิดไป ฉันมาที่นี่เพราะความหลงใหลในงานออกแบบและความกระหายในความรู้ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอย่างที่คุณว่า ถ้าคุณคิดว่าการกระทำของคุณจะทำให้ฉันยอมจำนน ฉันคงต้องบอกว่าคุณคิดผิดแล้ว”เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าตอบโต้เขาอย่างตรงไปตรงมา สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที ดวงตาเผยให้เห็นแววโกรธเคืองแวบหนึ่งอย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้ถอยหนีเพราะเหตุนี้ ฉันยังคงอธิบายจุดยืนของตัวเองต่อไป“ฉันรู้ว่า ในวงการนี้มีบางคนที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจของตัวเองทำเรื่องที่ไม่เหมาะสม แต่ฉันอยากบอกว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น และฉันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนั้น ฉันให้เกียรติตัวเอง ทั้งยังให้เกียรติผู้อื่น ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย”เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมาเบา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 342
บางทีอาจเป็นเพราะฉันเคยพบเจอผู้คนมามากมาย จึงทำให้ฉันเข้าใจได้ว่าคนประเภทนี้มีความคิดที่รอบคอบเพียงใด และยังทำให้ฉันรับรู้ได้ถึงเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาด้วยนี่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อล่อให้ฉันตกหลุมพรางงั้นเหรอ? ดูเหมือนจะโง่ไปหน่อยนะ แต่ฉันจะไม่รีบร้อนหรอก ของดีมักจะมาในตอนท้าย และฉันมั่นใจว่าจะสามารถจับจุดอ่อนของเขาได้แน่นอนฉันแสร้งทำเป็นมีท่าทีคาดหวังอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นความหมายที่ยากจะคาดเดา จากนั้นสายตาของเขาก็เริ่มเปล่งประกายร้อนแรงขณะมองมาที่ฉัน แล้วก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น“ฉันได้พิจารณาแบบร่างของเธออย่างละเอียดแล้ว ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าค่อนข้างธรรมดานะ แต่ที่เธอสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ในครั้งนี้ คงเป็นเพราะโชคช่วยเสียมากกว่า เพราะอันดับของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้น ๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ครั้งนี้เธอได้รับโอกาสที่ดีมาก ก็หวังว่าเธอจะสามารถใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์และค้นพบศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่”เมื่อได้ยินคำวิจารณ์ของเขา ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จักนิสัยที่แท้จริงของฉันเลย แต่การที่เขาพูดแบบนี้ออกมาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่
