เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 109
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-06 17:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 110
“เฉียวซิงลั่ว! เธอนี่ไม่มียางอายเลยใช่ไหม? ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”เจี่ยนซินที่นิสัยค่อนข้างใจร้อนอยู่แล้ว ถอนหายใจเฮือกพร้อมกับพูดเสียงเย็น "เฉินเยวี่ย เธอจะเอาให้ได้อะไรนักหนา ถ้าไม่อยากเรียนวันนี้ก็ออกไปเลยสิ"เฉินเยวี่ยไม่คิดว่าเจี่ยนซินจะพูดตรงขนาดนี้ ใบหน้าเธอแดงจัดด้วยความโกรธ เตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเสียงของอาจารย์ที่มีฉายาว่า "จอมทำลายล้าง" ก็ดังขึ้นจากหน้าชั้นเรียน"ตรงนั้นน่ะ จะทะเลาะอะไรกันอีก? ถึงเวลาเรียนแล้ว ทุกคนกลับไปนั่งที่ของตัวเองซะ!"ทันทีที่ได้ยินเสียงจอมทำลายล้างปราม แววตาของเฉินเยวี่ยก็หม่นลง เธอกลืนน้ำลายฝืนอดทน แล้วกัดฟันพูดว่า "เฉียวซิงลั่ว โชคดีไปนะ!"ฉันได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ และเลือกที่จะเมินเธอไป เพราะเฉินเยวี่ยเป็นแบบนี้เสมอเมื่อเห็นว่าห้องเรียนเงียบลง จอมทำลายล้างกวาดสายตาดุๆ ไปทั่วห้อง แล้วเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"อีกสองวันโรงเรียนจะมีงานเลี้ยงตอนเย็น แต่ยังขาดการแสดงอยู่หนึ่งรายการ ห้องเรามีคนมีความสามารถเยอะ ฉันเลยลงชื่อพวกเธอไว้แล้ว ใครจะอาสาไปแสดงบ้าง?"งานเลี้ยง?ทันทีที่อาจารย์พูดจบ ห้องเรียนก็เงียบยิ่งกว่าเดิม ทุกคนทำตั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06หวนรักหนีลิขิต บทที่ 111
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแป๊บเดียวก็ครบสองวันช่วงเวลานั้น ฉันพยายามไปที่ห้องซ้อมเปียโนหลายครั้ง แต่บางครั้งห้องก็ปิด บางครั้งก็มีคนใช้งานอยู่แล้ว ที่น่าตลกกว่านั้นคือบางครั้งพวกเขาบอกฉันว่า "กุญแจหาย"มันเป็นข้ออ้างที่ขาดความสร้างสรรค์ ใครใช้สมองนิดหน่อยก็ดูออกว่ามีคนแกล้งและในมหาวิทยาลัยปักกิ่งนี้ คนที่จงใจแกล้งฉันก็มีแค่เฉินเยวี่ยเท่านั้นฉันอดขำไม่ได้ ทำไมเธอถึงพยายามไม่ให้ฉันซ้อมเปียโน?เธอคิดว่าถ้าฉันไม่ได้ซ้อม ฉันจะขึ้นแสดงไม่ได้งั้นเหรอ?ในเมื่อซ้อมไม่ได้ ฉันก็เลยไม่ซ้อมมันแล้ว ใช้เวลานั้นไปคุยเรื่องที่ดินกับลั่วอี้ฝานจะดีกว่าแม้ว่าฉันจะใจเย็น แต่เจี่ยนซิน เพื่อนร่วมห้องที่นิสัยเหมือนเทพธิดาของฉันกลับร้อนใจแทนเธอพยายามประสานงานเรื่องเวลาของห้องซ้อมเปียโนหลายครั้ง จนเกือบจะทะเลาะกับพวกนั้นก่อนการแสดงสองชั่วโมง เธอก็ยอมถอดใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นติ๊กตอก ถ่ายรูป และทำตัวสนุกสนานไปตามเรื่องชุดที่ฉันเลือกสำหรับการแสดงในคืนนี้เป็นชุดเดรสยาวสีน้ำเงิน เพราะเป็นสีที่คุณย่าของฉันชอบมากที่สุดในอดีตฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปชุดส่งให้ผู้ดูแลย่าดู พร้อมทั้งโทรหาเธอทาง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06หวนรักหนีลิขิต บทที่ 112
สักพักก็มีคนถามฉันว่า “หิวน้ำไหม?” หรือ “อยากกินอะไรหรือเปล่า?”แต่ทุกคำถามถูกหลี่เสี่ยวอวี่ปฏิเสธแทนฉันทั้งหมดเพราะฉันถูกจัดให้แสดงเป็นคนสุดท้าย กว่าฉันจะได้รับแจ้งให้เตรียมตัวก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้วปกติฉันเป็นคนที่นอนเร็ว และช่วงสองวันนี้ก็พักผ่อนไม่ค่อยพอ ตอนนี้เลยรู้สึกง่วงมาก แต่ก็พยายามฝืนตัวเองให้ตื่นอยู่ก่อนเดินขึ้นเวที ฉันเหมือนจะเห็นเฉินเยวี่ยแวบ ๆเธอดูเหมือนเพิ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดคนคนนี้ดูแปลกอยู่เสมอแต่ฉันไม่ได้สนใจพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอ สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินขึ้นเวทีทันทีที่ฉันปรากฏตัวบนเวที เสียงพูดคุยในกลุ่มผู้ชมก็เริ่มดังขึ้น"อ้าว นี่เฉียวซิงลั่วเหรอ? เธอเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอ? ยังได้เป็นโชว์สุดท้ายอีก!""เธอสวยมากเลย ดูเหมือนคุณหนูจากบ้านเศรษฐีเลยนะ""แต่ฉันดูเธอแล้ว ต่อให้เล่นได้ ก็คงไม่เก่งเท่าไหร่หรอก"เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปทั่ว บรรยากาศในงานค่อนข้างวุ่นวาย ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสำหรับการแสดงเลยฉันยังคงสงบนิ่ง เดินไปนั่งลงหน้าปลายเปียโน จัดชายกระโปรงให้เรียบ แล้วปลายนิ้วแตะบนคีย์เปียโนเบา ๆเมื่อเสียงเพลงดังขึ้น บรรยากาศในงานก็เงียบลงทัน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-06หวนรักหนีลิขิต บทที่ 113
ฉันจ้องเธอโดยไม่พูดอะไรเลยปัจจุบันนี้กลอุบายแบบนี้ยังใช้อยู่อีกเหรอ?อาจเป็นเพราะสายตาของฉันที่จ้องแรงเกินไป ทำให้เฉินเยวี่ยเริ่มไม่มั่นคงขึ้นมานิดหน่อยเธอยืดตัวตรง แต่ทันทีที่สบตาฉัน เธอกลับขยับถอยไปแอบหลังกำบังเหมือนคิดว่ามันจะเพิ่มความมั่นใจให้เธอได้ “ฉันเพิ่งเจอเธอเท่านั้นเองนะ กำไลวงนี้สำคัญกับฉันมาก ช่วยคืนให้ฉันได้ไหม?”เมื่อเห็นว่าฉันยังคงเงียบ เธอก็เผยแววตาเจ้าเล่ห์ออกมาชั่วขณะ แล้วพูดเสริมด้วยน้ำเสียงกดดัน “หรือว่าเธอรู้สึกผิด? ถ้าเธอเอาออกมาตอนนี้ ฉันอาจจะยกโทษให้เธอในฐานะเพื่อนร่วมชั้นก็ได้ แต่ถ้าเธอไม่เอาออกมา พวกเราคงต้องค้นเองแล้วนะ”ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา คนที่ยืนอยู่ข้างเธอก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้า พวกเขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนฉันเป็นคนขโมยจริงๆเพียงไม่กี่คำ เธอก็ทำให้ฉันกลายเป็นผู้ต้องสงสัยในสายตาคนอื่นทันทีฉันสูดหายใจลึก พยายามข่มความหงุดหงิดในใจ เธอคนนี้จะหยุดหาเรื่องได้เมื่อไหร่กันนะ?“ไม่ใช่ฉันที่เอาไป แล้วทำไมฉันต้องให้เธอค้น? ถ้าเธอหวงแหนกำไลวงนี้มากนัก ทำไมไม่ใส่ไว้ที่ข้อมือ แทนที่จะวางทิ้งไว้ล่ะ? แล้วถ้ามันหาย เธอก็มาตำหนิฉัน เธอคงไม่ได้ให้คว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07หวนรักหนีลิขิต บทที่ 114
“เคร้ง!” พร้อมกับเสียงดังที่ชัดเจน กำไลสีทองวงหนึ่งตกลงบนโต๊ะ เสียงนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุชะงักไปชั่วขณะ ส่วนฉันก็รู้สึกคิ้วกระตุก คงต้องบอกว่าพวกเขาเตรียมตัวมาดีทีเดียวดวงตาของเฉินเยวี่ยเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เธอชูมือขึ้นเพื่อแสดงให้ทุกคนดู “ดูสิ นี่ไง กำไลของฉัน!” พูดจบเธอก็ทำท่าจะหยิบกำไลขึ้นมา แต่ฉันไวกว่า จับมือเธอไว้ก่อน กลัวว่าเธอจะทำลายลายนิ้วมือบนกำไล“เฉินเยวี่ย เธอแน่ใจเหรอว่านี่เป็นของเธอ? จะดูให้ดีกว่านี้อีกสักครั้งไหม?”เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยที่ยืนมุงดูอยู่เริ่มตื่นเต้นมากขึ้น มีเสียงพูดดังลั่น “เฮ้ ถ่ายไว้เร็ว ๆ!” ดังไปทั่วเฉินเยวี่ยชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นของขวัญวันเกิดจากแม่ฉัน ฉันจะจำผิดได้ยังไง?”ระหว่างที่เธอพูด ฉันอาศัยจังหวะนั้นมองกำไลอย่างละเอียดอีกครั้งกำไลวงนี้เป็นรุ่นใหม่ที่ออกในฤดูกาลนี้ แต่เมื่อมองภายใต้แสงไฟ มันดูหมองกว่าปกติและมีสีออกเขียวจางๆหากเป็นของแท้ และได้รับการดูแลอย่างดี คงไม่เกิดสภาพนี้ขึ้น ซึ่งก็ยิ่งยืนยันความสงสัยในใจฉันอาจารย์ที่ปรึกษาตอนนี้หน้าบึ้งจนดูเหมือนหมึกกำลังจะห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07หวนรักหนีลิขิต บทที่ 115
"ฉันสงสัยจริง ๆ เธอรู้ได้ยังไงว่าล็อกเกอร์ของฉันอยู่ตรงไหนในล็อกเกอร์หลายสิบช่องนี้? และเธอรู้ได้ยังไงว่ากุญแจที่ฉันวางไว้บนหลังตู้คือของฉัน?""แล้วทำไมถึงมั่นใจนักว่ากำไลเป็นของฉันที่ขโมยไป ทั้ง ๆ ที่คนอื่นก็เข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากันตั้งหลายคน?"ฉันหยุดพูดครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเฉินเยวี่ยหน้าซีดจนแทบไร้สีเลือด จึงพูดต่อ "หรือที่เธอหมายถึงคือ เพราะเราไม่ถูกกัน ฉันเลยต้องเสี่ยงถูกจับได้เพื่อไปขโมยกำไลของปลอมราคาถูกของเธองั้นเหรอ?""อีกอย่าง เธอพูดเองว่านี่ไม่ใช่กำไลของเธอ แล้วทำไมต้องรีบหนีล่ะ? ทำไมไม่ตามหากำไลของจริงของเธอให้เจอล่ะ?"ความเงียบปกคลุมบริเวณโดยรอบในมหาวิทยาลัยที่เปรียบเสมือนสังคมขนาดย่อม ใคร ๆ ที่อยู่ในที่นี้ต่างก็ฟังออกว่าเรื่องนี้มันเป็นยังไงฉันไม่รีบร้อน แค่ยืนรอให้เฉินเยวี่ยอธิบายไม่ว่าเธอจะใช้คำพูดแบบไหน มันก็จะกลายเป็นดาบสองคม ถ้าเธอยอมรับว่ากำไลเป็นของเธอจริง เธอก็จะถูกติดป้ายว่า "ใช้ของปลอม" และ "คนหลงตัวเอง" ในหมู่เพื่อนนักศึกษาไปตลอด แต่ถ้าเธอไม่ยอมรับ เธอก็ไม่มีทางเสกกำไลของจริงออกมาได้ และดูจากนิสัยของเธอแล้ว คงคิดหาคำอธิบายที่เหมาะสมไม่ได้เพื่อนร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07หวนรักหนีลิขิต บทที่ 116
“ขอบคุณคุณตำรวจมาก เราขอจัดการเรื่องนี้กันเองดีกว่า” ฉันเซ็นเอกสารที่ตำรวจยื่นมาให้ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องสอบสวนพูดตามตรง ขั้นตอนทางกฎหมายซับซ้อนมาก ฉันไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้เลยประมาณหลังจากที่ฉันออกมา กระแสสังคมเริ่มลุกลามไปทั่ว เดินอยู่ในมหาวิทยาลัย ฉันรู้สึกเหมือนมีสายตามากมายจับจ้องมาที่ตัวเองตลอดเวลาแต่ฉันไม่สนใจหรอก ยังไงคนที่โดนด่าก็ไม่ใช่ฉัน คนบางคนต่างหากที่ต้องซวยแทนไม่นานนัก อาจารย์ที่ปรึกษาก็เรียกฉันไปที่ห้องทำงานเธอยังมีท่าทางเคร่งขรึมเช่นเคย “นักศึกษาเฉียว วันนี้เรื่องที่เกิดขึ้นเธอต้องทนกับความไม่ยุติธรรม ทางมหาวิทยาลัยมีความเห็นว่าจะประกาศตำหนิเฉินเยวี่ยทั่วทั้งมหาวิทยาลัย แต่ขณะเดียวกันก็หวังว่าเรื่องนี้จะไม่บานปลายไปมากกว่านี้ฉันกะพริบตาสองสามครั้ง ทำเป็นคนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา “แต่อาจารย์คะ คุณบอกว่าจะให้เฉินเยวี่ยขอโทษหนูไม่ใช่เหรอคะ? การประกาศตำหนิทั่วทั้งมหาวิทยาลัยเป็นสิ่งที่เธอควรได้รับ แล้วหนูล่ะ? วันนี้หนูถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรมจะให้ผ่านไปเฉย ๆ อย่างนั้นเหรอคะ? หนูขอให้เธอขอโทษหนูต่อหน้าสาธารณชนค่ะ”อาจเป็นเพราะน้ำเสียงที่ฉันถามน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-07หวนรักหนีลิขิต บทที่ 117
ทีละน้อย ฉันกลับเผลอใจลอยไปอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว“โดยรวมก็ประมาณนี้แหละ เธอกลับไปลองคุยกับพวกเขาเกี่ยวกับดีไซน์พวกนี้ดูนะ” อัลเลนพูดพลางยื่นกระดาษแบบร่างกลับมาให้ฉันฉันถึงได้สติ รีบรับแบบร่างกลับมา“ได้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ” ฉันพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับกู้จือโม่ พูดจบก็รีบคิดจะหนีออกไปทันที“ครืด!”เสียงเก้าอี้ถูกเลื่อนดังลั่นทำให้ฉันหันไปมองโดยไม่ทันคิดกู้จือโม่ยืนอยู่ มองฉันตรง ๆ ด้วยสายตาจับจ้อง แต่กลับไม่พูดอะไรสักคำฉันรู้สึกงงเล็กน้อย แต่ก็เปิดประตูออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรพอนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ฉันถึงได้สังเกตว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงราวกับกลองเฉียวซิงลั่วเอ๋ย เฉียวซิงลั่ว เธอนี่มันไร้ความกล้าจริง ๆ ในใจฉันแอบหัวเราะเยาะตัวเองอย่างเงียบ ๆ แล้วตัดสินใจไปล้างหน้าเพื่อสงบสติอารมณ์สักหน่อยเสียงน้ำไหลซู่ซ่าช่วยดึงสติฉันกลับมาได้ชั่วคราว มองตัวเองในกระจก ฉันจัดทรงผมที่เปียกน้ำเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อยเดินออกไป“เฉียวซิงลั่ว”เสียงที่คุ้นเคยของกู้จือโม่ดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันชะงักไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตั้งใจจะหยุดเดินเห็นว่าฉันไม่สนใจ กู้จือโม่ก็เดินตรงเข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 248
มองส่งชายคนนั้นจากไป ฉันยืนอยู่ท่ามกลางสายลมเย็น สายลมอันหนาวเหน็บพัดผ่าน ฉันกระชับเสื้อคลุมบางเบาให้แนบตัว แสงไฟข้างทางที่ริบหรี่สลับสว่างส่งแสงสีส้มทอดลงบนตัวฉัน ฉันก้าวเดินช้า ๆ ท่ามกลางสายลมเย็นในรองเท้าส้นสูง แสงไฟถนนสีส้มสะท้อนให้เห็นเงาหลังที่โดดเดี่ยวและอ้างว้างของฉัน ระยะทางไม่ไกลนัก ฉันเดินกลับถึงบ้านแล้วถอดรองเท้าที่กัดเท้าทิ้งไว้บนพื้น เท้าที่ปวดหนึบค่อย ๆ ก้าวไปบนพรมขนแกะ รอยเลือดจาง ๆ ประหนึ่งดอกเหมยที่ประทับลงบนพรม ฉันหยิบแอลกอฮอล์และสำลีก้านมา ใช้น้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดทำความสะอาดบาดแผล ฉันกัดฟันอดทนกับความเจ็บ ปิดแผลด้วยพลาสเตอร์หลังจากทำความสะอาดเสร็จ เปลือกตาหนักอึ้งจนฉันฝืนต่อไปไม่ไหว สุดท้ายจึงค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ ในความฝัน ฉันรู้สึกถึงไออุ่นอันแผ่วเบา ราวกับบ่ายแก่ในสวนที่แสงแดดอ่อนโยนสาดส่องลงบนร่างกาย เงาร่างเลือนรางค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน เห็นเพียงคุณย่าหลังค่อมยิ้มแย้มเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้า ๆ “คุณย่า! คุณย่า!” ฉันร้องไห้จนใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา วิ่งตรงไปหาคุณย่า ฉันอยากอยู่กับคุณย่ามากแค่ไหนกัน! ฉันอยากย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่ไร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 247
สายตาที่จริงจังจ้องฉันเขม็ง ฉันสัมผัสได้ถึงความดื้อรั้นและท่าทางที่ครอบงำของเขา จึงแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ “รัก? นายรู้เหรอว่าความรักคืออะไร?” เขาพูดอยู่ตลอดว่ารักฉัน แต่กลับไม่เคยทำอะไรเลย บางทีอาจเป็นเพราะท่าทีของฉันที่เด็ดขาดเกินไป ทำให้ในสายตาของเขามีแววความกังวลเจืออยู่เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะคาดไม่ถึงว่าฉันจะพูดแบบนี้ และไม่คิดว่าฉันจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาอย่างชัดเจน หลังจากดื่มไปไม่น้อย ฉันก็รู้สึกได้ว่ากระเพาะของตัวเองเริ่มมีอาการแสบร้อน แต่การจะยืนหยัดในสังคมและสร้างพื้นที่ของตัวเองให้ได้ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่จำเป็น ฉันเม้มริมฝีปาก พยายามฝืนยืนตัวตรงอย่างมั่นคง เงยหน้ามองเขาอย่างไม่ยอมก้มหัวและไม่หยิ่งผยอง ดูเหมือนว่าในชาติก่อนก็ไม่ต่างจากตอนนี้เลย ฉันเอาแต่เงยหน้ามองเขาอยู่ตลอด ฉันก็เหมือนต้นไม้ที่หยั่งรากอยู่ในโคลนตม เงยหน้าขึ้นมองกู้จือโม่ที่อยู่บนเมฆอันบริสุทธิ์ไร้ที่ติ “ฉันรักเธอจริง ๆ ความรู้สึกระหว่างเรากับเฉินเยวี่ยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลย ฉันมองผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น” เขาขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะมีความรู้สึกต่อต้านเฉินเยวี่ยอยู่เล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 246
ตระกูลเฉียวในตอนนั้นพยายามจะผูกมัดฉันไว้ ราวกับว่าความรุ่งเรืองหรือความล่มจมของเราต้องไปด้วยกัน แต่สิ่งที่พวกเขาต้องการมาตลอดไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลย สิ่งที่พวกเขาต้องการก็แค่เหยียบย่ำบนตัวฉัน คอยดูดซับพลังและประโยชน์จากฉันเรื่อยไปเท่านั้น และเขารู้ดีถึงสถานการณ์ของฉัน แต่กลับให้โอกาสพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนที่ฉันพลิกสถานการณ์ด้วยความพยายามของตัวเองจนกลายเป็นที่สองได้ ฉันก็รู้แล้วว่าการเอาชนะที่หนึ่งนั้นมันเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันสามารถเป็นที่สองที่ไม่มีใครเหมือนได้ “คุณกู้ ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน เราสองคนก็ยังคงอยู่กันคนละโลก คุณสามารถมีอนาคตที่ดีกับคุณเฉินได้ แต่ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป คดีที่มีหลักฐานชัดเจนกลับถูกตัดสินว่าไม่มีหลักฐานเพียงพอ นั่นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าตระกูลกู้ของพวกคุณอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ในเมื่อพวกคุณแยกแยะถูกผิดไม่ได้ ฉันจะทำให้โลกสีเทานี้มีสีสันเอง” ฉันรู้ว่าตอนนี้คำพูดที่ฉันเอ่ยออกมานั้นฟังดูเหมือนคำประกาศที่ยิ่งใหญ่เกินตัว แต่สักวันหนึ่งฉันจะพยายามจนได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด และทำให้ทุกคนรู้ถึงความสามารถของฉัน ที่จริงแล้วฉันก็แค่ต้องการความยุติธรรมเท
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 245
บีบบังคับผู้หญิงให้ลงน้ำแล้วค่อยช่วยให้ขึ้นฝั่งใหม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนพวกนี้ถนัดที่สุดหรอกเหรอ? แต่เขาพูดแบบนี้ ไม่เหมือนกับเศรษฐีใหญ่ที่กำลังไล่ขอทานไปหรืออย่างไร คิดจะตัดฉันออกไปให้พ้นทางเหรอ? “นายรู้อยู่แล้วว่าฉันถูกบีบบังคับ แต่นายกลับเลือกที่จะช่วยตระกูลเฉียว เป้าหมายของนายก็เพื่อทำให้ฉันกลายเป็นหุ่นเชิดแบบนั้นใช่ไหม? นายคิดจะทำอะไรกันแน่ แค่กระดิกนิ้วฉันก็ต้องวิ่งเข้าหานายงั้นเหรอ? นายคิดว่าฉันเป็นตัวอะไร ของเล่น? ทาสรับใช้? หรือนายคิดว่าฉันไม่มีศักดิ์ศรี สามารถเหยียบย่ำฉันได้ตลอดไปงั้นเหรอ?” ตอนนั้นเขารู้ดีว่าฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากขนาดไหน แต่เขาก็ไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยฉันเลย แถมยังคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นผลจากการกระทำของฉันเองด้วย แม้สุดท้ายจะรู้ว่าใครคือฆาตกร เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับฉัน เอาแต่บอกว่าจะช่วยฉันเท่านั้น แต่ผลลัพธ์ที่ตามมาคือทุกอย่างกลับเงียบหายไป ทั้ง ๆ ที่คดีนี้มีหลักฐานชัดเจนแต่กลับถูกตัดสินว่าไม่มีหลักฐานเพียงพอ ทั้งตระกูลกู้ติดค้างฉันไม่น้อยเลยว่าไหม? “ฉันไม่เคยคิดจะล้อเล่นกับเธอ หรือดูถูกเธอเลย เพียงแต่บางเรื่องฉันทำไม่ได้จริง ๆ ฉันหวังว่าเธอ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 244
การไม่รบกวนเขา คือสิ่งที่ฉันสามารถทำได้มากที่สุด เมื่อฉันก้าวเข้าไปในโรงแรมด้วยชุดเดรสยาวสีฟ้าน้ำทะเล สายตาหลายคู่ก็จับจ้องมาที่ฉันในทันที บางทีสำหรับฉันในตอนนี้ ความอ่อนเยาว์และความงามอาจเป็นทรัพย์สินที่มีค่าที่สุด คนจำนวนมากมักจะมองแต่เปลือกนอกของผู้อื่นอย่างผิวเผิน หากแม้แต่ความตั้งใจที่จะทำความเข้าใจยังไม่มี แล้วโอกาสที่จะพัฒนาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นจะเกิดขึ้นได้อย่างไร? โชคดีที่ตอนนี้ฉันมีทุกอย่างแล้ว ใบหน้าที่ซีดเซียวในอดีตหายไปแล้ว แต่สิ่งที่ได้มาคือร่างกายที่สดใหม่ อ่อนเยาว์ และงดงามกว่าเดิม เมื่อฉันไปร่วมงานเลี้ยงเพียงลำพัง มองดูอาหารอันโอชะบนโต๊ะและกลุ่มคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ใจฉันก็พอจะเข้าใจแล้วว่างานเลี้ยงคืนนี้มีความหมายว่าอย่างไรไม่ใช่เงินทุกก้อนที่จะหามาได้ง่าย ๆ บางก้อนนั้นต้องแลกด้วยชีวิต เพื่อแสดงถึงความจริงใจของตัวเอง และเพื่อให้โดดเด่นท่ามกลางคนเหล่านี้ ฉันยกแก้วขึ้นกล่าวคำเชิญดื่มก่อนเป็นคนแรก จากนั้นก็แสดงเจตจำนงของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาและมั่นใจ คนเหล่านี้ก็ดูจะคอแข็งกันทั้งนั้น อาจเป็นเพราะเก่งเรื่องงานสังคม พอดื่มไปได้สักพัก ฉันก็เริ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 243
เดิมทีอากาศค่อนข้างแจ่มใส แต่ตอนนี้กลับมีฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายยิ่งขึ้น และยังเกิดความไม่สบายใจขึ้นมาในใจ โชคดีที่ไม่นานฉันก็กลับถึงบ้าน และพอถึงบ้าน ฉันรีบลงไปแช่น้ำร้อนในอ่างทันที ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปล่อยวางทุกอย่าง ทำให้จิตใจของตัวเองค่อย ๆ กลับมาสงบอีกครั้ง อย่าให้เรื่องใดมาส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของฉัน และอย่าให้ความรู้สึกใด ๆ มาควบคุมเส้นทางชีวิตของฉัน ชาติที่แล้วฉันใช้เวลาทั้งหมดไปกับการพยายาม แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่เป็นที่น่าพอใจ แถมยังทำให้ฉันรู้สึกขำตัวเอง เพราะการทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดไปกับความรักนั้น สุดท้ายก็แค่ทำให้ตัวเองยิ่งลำบากและน่าสมเพชมากขึ้นเท่านั้น ครั้งนี้ ฉันมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตา แต่ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้หรือไม่ เมื่อฉันยืนอยู่ในห้องมืด ๆ สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ มองลงไปข้างล่างผ่านหน้าต่าง ฝนที่เทกระหน่ำภายใต้แสงไฟถนนกลับดูงดงามอย่างน่าเศร้าใจ พาให้ความคิดของฉันย้อนกลับไปในชาติที่แล้ว ซึ่งเป็นค่ำคืนฝนตกที่เย็นชาและเงียบงันไม่ต่างกัน วันนั้นฉันสวมเสื้อโค้ตผ้าขนสั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 242
เขาเป็นพ่อของฉันจริง ๆ ซึ่งฉันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงข้อนี้ได้ แต่เขากลับต้องการขายลูกสาวเพื่อไต่เต้า แถมยังมองฉันเป็นเพียงเครื่องมือที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ตามใจอีก เขามีลูกสาวสองคน แต่ชีวิตของเราสองคนกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ราวกับว่าฉันเป็นเพียงรองเท้าคู่หนึ่งที่ใครก็สามารถหยิบไปใส่ได้ เขาไม่เคยใส่ใจหรือให้ความสำคัญกับฉันเลย บางทีอาจเป็นเพราะฉันคาดหวังในความสัมพันธ์นี้มากเกินไป หรือเพราะฉันต้องการความรักจากครอบครัวที่ไม่เคยได้รับมาก่อน จึงผลักดันตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนถึงทางตัน “ตอนนั้นตระกูลเฉียวได้รับผลประโยชน์จากฉันไปไม่น้อย ฉันก็หวังให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ แต่ภายหลังก็เพิ่งเข้าใจว่า เรื่องดี ๆ จะมีมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน?” บางทีอาจมีเพียงในสถานการณ์แบบนี้เท่านั้นที่ฉันจะพูดอะไรออกมาได้ แต่ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะช่วยให้ฉันสงบลงได้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเรื่องตลกที่น่าขัน ทำได้เพียงบอกความในใจที่ไม่กล้าพูดออกไปให้คนข้าง ๆ ฟัง เขาเพียงรับฟังอย่างเงียบ ๆ เป็นผู้ฟังที่ซื่อสัตย์ที่สุด ส่วนฉันในตอนนั้นก็ได้แต่ครุ่นคิดทุกสิ่งเงียบ ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ระบายความเจ็บปวดในใจออก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 241
ผู้อาวุโสหนานเผยรอยยิ้มเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ ท่าทีที่มองฉันก็แฝงไว้ด้วยความภูมิใจเล็กน้อย ฉันรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก แต่การจะคว้ามันไว้ได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของฉันเองล้วน ๆ “สาวน้อยเฉียว เธออย่าเพิ่งดีใจไป ฉันอยากแนะนำเขาให้เธอก็จริง แต่เขานิสัยประหลาดกว่าฉันอีกนะ จะทำให้เขายอมรับนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” ผู้อาวุโสหนานรีบพูดขัดทันที ทำให้ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าตอนที่ฉันกำลังตกอยู่ในวิกฤต ฉันคว้าไว้ได้เพียงฟางเส้นสุดท้าย แต่กลับพบว่าฟางเส้นนี้ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย “แต่ด้วยความสามารถของเธอ ฉันเชื่อว่าเธอจัดการได้แน่นอน” ความกดดันถาโถมเข้ามาอย่างมหาศาล จนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะล้มลง และในชั่วขณะหนึ่งก็ไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี ทุกสิ่งในตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย การจะดำเนินไปตามเส้นทางในชาติที่แล้วนั้นเป็นเรื่องยากเหลือเกิน แต่ข้อมูลที่ฉันมีอยู่มากพอที่จะทำให้ฉันคว้าความได้เปรียบล่วงหน้ามื้อนี้เป็นมื้อที่น่าพึงพอใจ แม้จะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่ก็ได้พบกับวิธีแก้ไขใหม่ ๆ แทน เม้มริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไรตลอดทางกลับบ้าน นั่งอยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 240
เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ฉันรู้สึกผิดหวังทันที แต่ก็รีบรวบรวมกำลังใจกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ฉันรู้ดีว่าโอกาสมักเป็นของคนที่เตรียมพร้อม ฉันจึงไม่อาจยอมแพ้ไปง่าย ๆ แบบนี้ นี่คือหนทางเดียวที่ฉันจะพิสูจน์ตัวเองได้ และยังเป็นก้าวแรกในชีวิตของฉันด้วย ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ผู้อาวุโสหนาน ฉันเข้าใจถึงความกังวลของคุณค่ะ แต่ได้โปรดเชื่อว่าโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ไม่ได้เป็นเพียงแค่งานใหม่สำหรับคุณเท่านั้น แต่ยังเป็นเวทีที่สามารถทำให้แสงแห่งศิลปะของคุณเปล่งประกายได้อีกครั้งด้วย อีกทั้งฉันเชื่อว่าโครงการที่คุณกำลังทำอยู่และโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ต้องมีความเชื่อมโยงที่น่าอัศจรรย์บางอย่าง ซึ่งสามารถสร้างแรงบันดาลใจและส่งเสริมซึ่งกันและกันได้ค่ะ” หลังจากที่ผู้อาวุโสหนานได้ยินดังนั้น แววตาก็ฉายแววความสงสัยขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนคำพูดของฉันจะดึงดูดความสนใจของเขา จนเขาเริ่มพิจารณาข้อเสนอของฉันอีกครั้ง ฉันรีบฉวยโอกาสกล่าวต่อไปว่า “ผู้อาวุโสหนาน คุณทราบหรือเปล่าคะว่าฉันชื่นชมคุณมาโดยตลอด ผลงานของคุณมอบทั้งแรงบันดาลใจและข้อคิดให้ฉันมากมาย ส่วนโครงการเซาท์เ
