บทที่ 94

ฉันเหลือบมองโทรศัพท์และเห็นว่าเพิ่งจะตีสามเท่านั้น

ด้วยกลัวว่าจะรบกวนเฉิงเฉิงเข้า ฉันจึงหยิบผ้าห่มจากตู้มาคลุมบนตัว เตรียมจะออกไปดูดาว

ไม่รู้ว่าสภาพอากาศในปีนี้ผิดปกติหรือเปล่า แต่ลมที่พัดมาโดนตัวฉันกลับรู้สึกอุ่นนิดหน่อย

ท้องฟ้าที่ห่างไกลจากตัวเมืองช่างพร่างพราวเป็นประกายระยิบระยับ เป็นทิวทัศน์งดงามที่หาดูไม่ได้หากอยู่ในเมือง

ฉันนั่งขัดสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงประตูถูกผลักเปิดดังขึ้น

ฉันหันกลับไปมอง ก็เห็นกู้จือโม่เดินออกมาจากประตูอีกบานแล้วเดินมาหยุดอยู่ที่ราวบันได

เขายังคงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมของเขา คนทั้งคนเดินออกมาจากในความมืดมิด ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวและเหงาอย่างอธิบายไม่ได้

ฉันส่ายหัว คิดว่าความคิดของตัวเองนั้นมันตลกมากเกินไปหน่อย

เขาคือกู้จือโม่เชียวนะ

เป็นคนที่ใคร ๆ ต่างชื่นชมมาโดยตลอด เขาจะเหงาได้ยังไงกัน

ตอนที่ฉันเตรียมจะกลับ จู่ ๆ ก็เห็นกู้จือโม่หยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งซอง จากนั้นดึงออกมาตัวหนึ่ง กัดแล้วจุดไฟแช็ค

ควันสีขาวขดตัวลอยขึ้นอย่างแผ่วเบา ฉันเห็นกู้จือโม่สูบมันอีกสองครั้ง

กู้จือโม่เริ่มสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ในความทรงจำของฉัน เขาเหมือนจะไม่เคย