บทที่ 92

หนุ่ม ๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์เองก็ไม่มีใครตอบสนองกลับมาสักคน ฉันมองดูหวังเยวี่ยนเขวี้ยงแก้วไวน์มาทางฉัน จากนั้นยื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณ

ครู่ต่อมา แก้วทรงสูงที่โปร่งใสก็กระแทกเข้ากับหลังมือของฉัน

เศษแก้วที่แหลมคมตกลงมา และในไม่ช้าเลือดสด ๆ ก็ไหลจากหลังมือแล้วหยดลงไปที่พื้น

ฉันเจ็บจนต้องนั่งยอง ๆ ลงกับพื้น เฉิงเฉิงรีบปรี่เข้ามาช่วยประคองฉัน "ลั่วเป่า"

เมื่อได้ยินเสียงความวุ่นวายกู้จือโม่และฟางฉิงหยางก็ลงมาจากดาดฟ้า ทันทีที่เขาเห็นว่ามือของฉันเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าของกู้จือโม่ก็มืดครึ้มลง

เขาเดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบผ้าสะอาดมาพันบริเวณจุดที่เลือดออก “เจ็บตรงไหนบ้าง?”

ฉันกลัวเจ็บมาก แต่ก็ทนได้เก่งมากเช่นกัน

เมื่อก่อนฉันป่วยหนักถึงขนาดนั้น ไข้ขึ้นสูงจนสะลึมสะลือไปหมด ฉันก็ไม่เคยร้องไห้

ทว่าตอนนี้น้ำตากลับเอ่อคลอขึ้นเต็มขอบตา ฉันเงยหน้าขึ้นมองกู้จือโม่ ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "ไม่รู้ เจ็บ"

หลังจากที่ฉันพูดว่า "เจ็บ" ความวิตกกังวลของกู้จือโม่ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

เขาตะโกนบอกฟางฉิงหยางให้ไปตามหมอประจำเรือมา จากนั้นก็อุ้มฉันแล้วเดินเข้าไปในห้อง "ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวหมอก็