LOGINShare
บทที่ 126
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 127
“ซิงลั่ว ซิงลั่ว ตอบฉันหน่อย”“ซิงลั่ว?”เสียงของกู้จือโม่ค่อย ๆ ไกลออกไป ฉันแทบจะฟังไม่ออกว่าคำสุดท้ายเขาพูดอะไรก่อนที่สติจะดับวูบ ฉันเห็นเงาสองร่างเลือนรางกำลังค่อย ๆ เข้ามาใกล้“ยายผู้หญิงแพศยานี่ทำไมยังไม่ฟื้นอีก? เสียเรื่องจริง ๆ”เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของหวงเหมาที่อยู่ใกล้จนดูใหญ่โตตรงหน้าเขาจ้องมองฉัน เผยให้เห็นฟันเหลือง ๆ แล้วพูดออกมาพร้อมกลิ่นปากที่เหม็นคลุ้งว่า “ในที่สุดก็ฟื้นสักที ทำเอาฉันรอแทบแย่”ชายคนนั้นหัวเราะอย่างมีเลศนัย ก่อนหันไปตะโกนเรียกคนอื่น “ต้าจ้วง! ยายนี่ฟื้นแล้ว เข้ามาได้เลย!”ฉันปวดหัวแทบระเบิด แต่ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากร่างกายช่วยให้ฉันยังคงมีสติอยู่บ้าง “พวกแกอย่ามาแตะต้องฉันจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันหลุดออกไปได้ ฉันจะ...”ฉันยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกตบหน้าจนมึนไปทันทีฉันมองที่ตำแหน่งของโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว และแวบหนึ่งก็เห็นสีของเคสโทรศัพท์อยู่ราง ๆโชคดีที่พวกเขาไม่รู้ว่าฉันเคยโทรหากู้จือโม่แล้วหน้าของฉันแสบร้อนด้วยความเจ็บ ชายที่ชื่อว่าต้าจ้วงมองฉันด้วยสายตาดุดันเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “ฉันไม่สนว่าเธอแซ่อะไร ในสถาน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 128
หัวใจเหมือนถูกบีบแน่นจนแทบขาด ฉันเจ็บปวดจนรู้สึกว้าวุ่นไปหมด!คมมีดปักลึกเข้าไปในเนื้อและเลือด แต่ไม่รู้กู้จือโม่เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เขาตอบโต้กลับด้วยการโจมตีต้าจ้วงจนล้มลงไปทันที!ในที่สุด ตำรวจจำนวนมากก็กรูกันเข้ามาทางประตู!เจ้าหน้าที่นำหน้าหลายคนถือกระบองและโล่ เข้าควบคุมตัวทั้งสองคนได้อย่างรวดเร็ว!ตอนนี้พวกเขาถึงเริ่มรู้สึกกลัว ร้องไห้จนทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหลปนกันพลางพูดว่า “คุณตำรวจ พวกเราโดนใส่ร้าย! เราไม่ได้ทำอะไรเลย!”“มีคนสั่งให้พวกเราทำแบบนี้ จะมาจับพวกเราทำไมล่ะ คุณตำรวจควรไปจับตัวเขาสิ!”หลังจากโดนเตะไปหนึ่งที พวกเขาก็ยอมสงบลงในที่สุด เลิกโวยวายร้องลั่นเสียที!ท่ามกลางฝูงชน ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมา ดูเหมือนจะมีตำแหน่งไม่น้อย ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน รีบเข้าไปประคองกู้จือโม่พลางถามว่า “คุณชายกู้ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เมื่อเห็นเสื้อของกู้จือโม่เปื้อนเลือด ชายวัยกลางคนถึงกับสะดุ้งตกใจพลางพูดว่า “คุณชายกู้ บาดแผลของคุณ...”กู้จือโม่ลุกขึ้น ยกมือปัดเขาออก แม้จะก้าวเดินอย่างลำบาก แต่ยังมุ่งตรงมาหาฉันอย่างชัดเจน!ผู้กำกับการเพิ่งตั้งสติได้ รีบตะโกนสั่งว่า “พ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 129
ตอนนี้ฉันมัวแต่กังวลเรื่องความปลอดภัยของกู้จือโม่ จนเผลอลืมไปว่ามีคนร้ายลักพาตัวอีกสองคนถ้าวันนี้กู้จือโม่ไม่ได้พาตำรวจมาทันเวลา ฉันไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ลำบากแล้ว” ฉันกล่าวขอบคุณด้วยความสุภาพ ความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายทำให้ฉันต้องทรุดตัวลงนั่งทันทีบรรยากาศเงียบสงัดลงทันที พวกเราต่างนั่งเงียบ รอคอยผลอย่างใจจดใจจ่อที่ประตู ห้องฉุกเฉินมีตัวอักษรสีแดงเรืองแสง ฉันจ้องมองมันตลอดจนเผลอเหม่อลอยหลังจากที่ได้กลับมาเกิดใหม่ เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับกู้จือโม่ก็ย้อนกลับมาในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่าคำพูดของเขาที่ว่า “ฉันจะจีบเธอ” ยังคงก้องอยู่ในหูของฉันไม่จางหายฉันอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว หากรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาจะทำเพื่อฉันได้ถึงเพียงนี้ ตอนนั้นฉันจะยังปฏิเสธเขาอยู่ไหม?หัวใจที่เคยคิดว่าหนาวเหน็บจนไร้ความรู้สึก ดูเหมือนจะเริ่มอุ่นขึ้นทีละน้อยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดคนข้างในก็เปิดประตูออกมา“คุณหมอ กู้จือโม่เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”คุณหมอรับสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของฉัน ขณะถอดหน้ากากออกพลางพูดว่า “มีดถูกดึงออกแล้ว แผลกำลังเย็บอยู่ ต่อจากน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 130
กู้จือโม่เข้ารับการผ่าตัดด้วยการดมยาสลบ ชั่วครู่เขาคงยังไม่ฟื้นตัวขึ้นมาฉันอยากจะเดินออกไป แต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ยกเท้าไม่ขึ้นนั่งอยู่สักพัก ความรู้สึกไม่สบายใจก็ค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายผ่านไปอีกสองชั่วโมง พ่อบ้านของกู้จือโม่เดินออกมาแล้วพูดว่า “คุณเฉียว คุณชายฟื้นแล้วครับ”กู้จือโม่ฟื้นแล้ว...ฉันสูดลมหายใจลึก ความหนักอึ้งในใจเหมือนก้อนหินที่กดทับอยู่ ในที่สุดก็หายไปฉันพยักหน้าเบา ๆ แต่ทันทีที่ลุกขึ้นยืน โลกทั้งใบก็หมุนคว้าง และในวินาทีต่อมาฉันก็จมดิ่งเข้าสู่ความมืดมิดเมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง แสงแดดอ่อน ๆ ก็ส่องผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องฉันลืมตาขึ้น ก็ได้ยินเสียงของกู้จือโม่ดังขึ้นข้างหูว่า “ตื่นแล้วเหรอ? มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายบ้างไหม?”“แม่บ้านอู๋ รีบไปตามหมอมาเร็ว!”พอหันไปก็เห็นกู้จือโม่ที่มีรอยฟกช้ำบนแก้มจากการต่อสู้กับคนร้ายเขานั่งอยู่บนรถเข็น มีสายน้ำเกลือที่หลังมือ อาจเป็นเพราะเสียเลือดมาก ทำให้สีหน้าดูไม่ค่อยดีนักสายตาของฉันมองไปที่บริเวณหน้าท้องของเขา แต่เพราะมีเสื้อผ้าปิดอยู่ ฉันจึงไม่สามารถบอกได้ว่าแผลลึกหรือร้ายแรงแค่ไหนเมื่อครู่ในความฝัน ฉากในฝั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 131
"เฉียวซิงลั่ว เธอต้องการผลักไสฉันออกไปจริง ๆ ใช่ไหม?" เสียงของกู้จือโม่เต็มไปด้วยความเย็นชา พร้อมกับบรรยากาศรอบตัวเขาที่กดดันลงอย่างชัดเจนฉันเม้มปาก ไม่ตอบอะไร กลัวคำพูดต่อไปของเขาฉันอยากให้เขาหยุดพูด แต่ก่อนที่ฉันจะเอ่ยปาก เขากลับพูดต่อ"เธอก็ชอบฉันเหมือนกันใช่ไหม? แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับล่ะ?""ตอนที่เห็นฉันถูกแทง เธอกลัวมากใช่ไหม? เธอพูดอะไรกับฉันบ้างตอนนั้น ฉันได้ยินทุกคำ"คำพูดของกู้จือโม่เหมือนหินก้อนหนึ่งที่ถูกโยนลงไปในทะเลสาบที่สงบนิ่ง ทันทีที่มันสัมผัสผิวน้ำ คลื่นกระเพื่อมก็ปรากฏความทรงจำที่ฉันพยายามลืม ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งจนไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไปตอนที่กู้จือโม่ถูกคนร้ายแทง เลือดของเขาไหลซึมเปื้อนเสื้อผ้าจนชุ่มฉันมองเห็นเลือดที่เปรอะเปื้อนเสื้อของเขา และมองดูเขาทรุดลงข้างฉัน ก่อนจะแก้มัดเชือกบนตัวฉันแล้วหมดสติไปฉันกลัว... กลัวมากกว่าตอนที่รู้ว่าเขาไม่มีวันรักฉันในชาติก่อนฉันกลัวว่าจะไม่มีเขาอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว ฉันกลัวว่าจะไม่ได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป และกลัวว่าในอนาคตเมื่อพูดถึงเขา จะต้องเริ่มต้นด้วยคำว่า ‘ตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่’ฉันกลัวท
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 132
ฉันกับกู้จือโม่ทะเลาะกันโดยไม่มีเหตุผล คุณอู๋ดูงุนงงอย่างเห็นได้ชัด "คุณชาย...คุณหนู..."ความรู้สึกน้อยใจที่ไม่มีที่มาพุ่งเข้ามาในใจ ฉันดึงผ้าห่มลงจากหน้า แต่พบว่ากู้จือโม่ไม่อยู่แล้วคุณอู๋ยืนอยู่ข้างเตียงของฉัน ดูเหมือนไม่รู้จะทำยังไงดี "คุณหนู..."ฉันสูดลมหายใจลึก พยายามกดความรู้สึกทั้งหมดลงไป แล้วส่งยิ้มให้คุณอู๋ "คุณอู๋ รบกวนไปดูคุณชายกู้หน่อยนะคะ ตามเขาไปให้แน่ใจว่าเขากลับถึงห้องพักผู้ป่วยอย่างปลอดภัยก็พอ""ฉันไม่มีปัญหาอะไร ตุณไปเถอะค่ะ"เมื่อฉันพูดแบบนั้น คุณอู๋พยักหน้าและรีบวิ่งออกไปห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ฉันนอนมองเพดานอยู่นาน ความรู้สึกอึดอัดในใจจึงค่อย ๆ เบาบางลงฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหา ลั่วอี้ฝาน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็โทรกลับมาเสียงของเขาในสายฟังดูไม่ผ่อนคลายเหมือนเคย "มีอะไรหรือเปล่า? พอดีเพิ่งกินข้าวกับคณะกรรมการเสร็จ พึ่งออกมาจากโรงแรม"ก่อนหน้านี้ฉันตั้งใจจะใช้เงินสองล้านหยวนเพื่อซื้อที่ดินผืนนั้น แต่ลั่วอี้ฝานลองติดต่อหลายทางแล้วพบว่าถ้าไม่ผ่านการประมูลตามกฎหมาย อาจจะได้ราคาถูกลงอีกสามถึงสี่แสนหยวนช่วงนี้เขาเลยต้องวิ่งหาเส้นสายทุกทาง เพื่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 133
"ยังมีใครอีก?""เฉินเยวี่ย""ผู้หญิงคนนั้นเหรอ?"ฉันตอบรับด้วยเสียง "อืม""เธอกล้าเหรอ?"ฤดูหนาวลึกเข้ามาอีกระดับ ใบของต้นการบูรแทบจะหลุดร่วงหมด เหลือเพียงกิ่งก้านเปลือยเปล่ายื่นออกไปฉันไม่รู้ว่าเฉินเยวี่ยจะกล้าหรือไม่ แต่สิ่งที่ฉันรู้คือ ความอิจฉาสามารถทำให้คนเปลี่ยนแปลงจนดูไม่เหมือนเดิมได้ฉันไม่ได้ประเมินตัวเองสูงเกินไป แต่ก็ไม่ดูถูกธรรมชาติของมนุษย์ และข้อสงสัยของฉันก็ไม่ได้ไร้ที่มาที่ไป"วันนั้น ตอนที่คนร้ายที่รับโทรศัพท์ เสียงที่ฉันได้ยินในวินาทีแรกเหมือนเสียงของผู้หญิง"ตอนนั้นฉันยังไม่กล้ายืนยัน แต่เมื่อคิดย้อนไป ฉันนึกถึงตอนที่เรียนมัธยมปลายปีสอง เฉิงเฉิงเคยหลงใหลนักพากย์เสียงชายคนหนึ่งที่เสียงไพเราะมากเธอใช้เวลาทั้งกลางวันและกลางคืนฟังเสียงของนักพากย์คนนั้นทุกครั้งที่มีโอกาสแต่ไม่นานก็มีข่าวออกมาว่านักพากย์คนนั้นแท้จริงเป็นผู้หญิง เสียงนั้นถูกแต่งเสียงผ่านอุปกรณ์เสียงและโปรแกรมตัดต่อเฉิงเฉิงเสียใจจนหมดอาลัย และเริ่มค้นคว้าวิธีแยกแยะเสียงจริงของคน ฉันอยู่กับเธอทุกวัน เลยได้ยินเรื่องเหล่านี้จากเธอบ่อย ๆเมื่อครู่ฉันตั้งใจฟังเสียงในความทรงจำอีกครั้ง และก็ชัด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 134
ฉันจับมือของกู้จือโม่ไว้ มือของเขาร้อนอย่างกับไฟ ฉันจึงขอให้พ่อบ้านช่วยเอาน้ำมาให้เพื่อลดไข้ด้วยวิธีทางกายภาพฉันใช้ผ้าชุบน้ำเย็นวางไว้ที่หน้าผาก และใช้แอลกอฮอล์เช็ดตามฝ่ามือ แผ่นหลัง และฝ่าเท้าของเขา หลังวุ่นวายกว่าชั่วโมง อุณหภูมิร่างกายของเขาก็ลดลงเล็กน้อยเสื้อผ้าของเขาเปียกชื้นไปหมด ฉันที่ไม่สามารถยกเขาได้จึงขอให้เจ้าหน้าที่ที่ดูแลช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาตลอดกระบวนการทั้งหมด กู้จือโม่ไม่ได้ลืมตาขึ้นเลยแม้แต่น้อยฉันรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย จับมือเขาไว้แน่นแล้วเรียกเขา “กู้จือโม่ ตื่นเถอะ ลืมตาขึ้นมาดูฉันหน่อยได้ไหม?”หลังจากที่ฉันพูดจบ เขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีฉันดีใจอย่างท่วมท้น ฉันพยุงตัวเองขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น “กู้จือโม่ นายฟื้นแล้วเหรอ?”แววตาของเขาในตอนแรกดูเลื่อนลอย แต่ค่อย ๆ กลับมาแจ่มใสขึ้นทีละน้อยเขาจ้องมองฉันโดยไม่พูดอะไร ฉันเริ่มรู้สึกกังวล จึงยื่นมือแตะหน้าผากเขาอีกครั้ง “หรือจะเป็นไข้จนเบลอไปแล้ว?”“ทั้ง ๆ ที่ไข้ก็ลดลงแล้วนี่นา” ฉันพูดพลางหันไปขอให้พ่อบ้านเรียกหมอ แต่กลับถูกมือของกู้จือโม่คว้าไว้แน่น“ไม่
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
