บทที่ 130

กู้จือโม่เข้ารับการผ่าตัดด้วยการดมยาสลบ ชั่วครู่เขาคงยังไม่ฟื้นตัวขึ้นมา

ฉันอยากจะเดินออกไป แต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ยกเท้าไม่ขึ้น

นั่งอยู่สักพัก ความรู้สึกไม่สบายใจก็ค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย

ผ่านไปอีกสองชั่วโมง พ่อบ้านของกู้จือโม่เดินออกมาแล้วพูดว่า “คุณเฉียว คุณชายฟื้นแล้วครับ”

กู้จือโม่ฟื้นแล้ว...

ฉันสูดลมหายใจลึก ความหนักอึ้งในใจเหมือนก้อนหินที่กดทับอยู่ ในที่สุดก็หายไป

ฉันพยักหน้าเบา ๆ แต่ทันทีที่ลุกขึ้นยืน โลกทั้งใบก็หมุนคว้าง และในวินาทีต่อมาฉันก็จมดิ่งเข้าสู่ความมืดมิด

เมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง แสงแดดอ่อน ๆ ก็ส่องผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้อง

ฉันลืมตาขึ้น ก็ได้ยินเสียงของกู้จือโม่ดังขึ้นข้างหูว่า “ตื่นแล้วเหรอ? มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายบ้างไหม?”

“แม่บ้านอู๋ รีบไปตามหมอมาเร็ว!”

พอหันไปก็เห็นกู้จือโม่ที่มีรอยฟกช้ำบนแก้มจากการต่อสู้กับคนร้าย

เขานั่งอยู่บนรถเข็น มีสายน้ำเกลือที่หลังมือ อาจเป็นเพราะเสียเลือดมาก ทำให้สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก

สายตาของฉันมองไปที่บริเวณหน้าท้องของเขา แต่เพราะมีเสื้อผ้าปิดอยู่ ฉันจึงไม่สามารถบอกได้ว่าแผลลึกหรือร้ายแรงแค่ไหน

เมื่อครู่ในความฝัน ฉากในฝั