LOGINShare
บทที่ 122
Last Updated:
2024-12-09 17:00:01Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 123
ฉันแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน พอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฉันมองตัวเองในกระจกแล้วเห็นรอยคล้ำใต้ตาสองข้างที่ชัดเจนคำพูดของกู้จือโม่เหมือนคำสาปที่วนเวียนอยู่ในหัวฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอดีตฉันก็สังเกตเห็นความแตกต่างที่เขามีต่อฉันนับครั้งไม่ถ้วน และพยายามปฏิเสธการเข้ามาใกล้ของเขาอยู่เสมอแต่ครั้งนี้...มันไม่เหมือนเดิมฉันจ้องมองตัวเองในกระจกอย่างเหม่อลอย ภาพในหัวเริ่มฉายถึงแววตาของกู้จือโม่ที่เต็มไปด้วยฉันคำว่า ‘ชอบ’ พยางค์นี้มีน้ำหนักมากแค่ไหนกันนะ?แล้วยังมีคำพูดของเขาที่บอกว่าจะจีบฉันอีก...“ซิงลั่ว รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย”เสียงของหลี่เสี่ยวอวี่ดังมาจากข้างนอก ฉันได้สติก็ตอบรับไปหนึ่งคำ ก่อนจะบ้วนฟองในปากออก ล้างปาก แล้วรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ววันนี้มีเรียนแค่คาบเดียว พอเรียนเสร็จ ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากอัลเลนบอกว่ามีเรื่องด่วน เลยรีบไปที่สตูดิโอทันทียุ่งวุ่นวายจนถึงตอนเย็น เรื่องต่าง ๆ ถึงจะเกือบเสร็จเรียบร้อยฉันทั้งเหนื่อยทั้งหิว อัลเลนเลยชวนไปกินข้าวด้วยกันฉันมองหน้าของเขา แม้ว่าจะแตกต่างอย่างชัดเจน แต่กลับรู้สึกเหมือนเห็นภาพของกู้จือโม่อยู่เสมออ้าปากเตรียมจะปฏิเสธ แต่อัลเลนพูดขึ้
Last Updated : 2024-12-09หวนรักหนีลิขิต บทที่ 124
ฉันปวดหัวมาก แถมฉันคิดอะไรไม่ออกเลยสักนิดเดียวหรือว่าเฉียวเจี้ยนกั๋วไปล่วงเกินใครเข้าหรือเปล่า? หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการที่เฉียวเจี้ยนกั๋ววางไว้เองตั้งแต่ต้น?ทันใดนั้น เสียง “หึ่ง ๆ” ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันโทรศัพท์มือถือ!ฉันก้มลงมอง กระเป๋าของฉันถูกพวกเขาโยนไปอยู่ตรงกำแพงใกล้ ๆ ไม่ไกลจากตัวฉันนักฉันพยายามขยับมือ แต่เชือกผูกแน่นมาก เชือกที่มัดขาไว้ก็แน่นไม่แพ้กันหลังจากใช้เวลานาน ในที่สุดฉันก็คลำไปเจอเศษไม้ที่มีเหลี่ยมอยู่ด้านหลังเก้าอี้ฉันมองไปที่ประตู ขณะค่อย ๆ ใช้เชือกถูไปมาบนเศษไม้นั้นทีละนิดทีละน้อยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ดูเหมือนว่าเชือกจะเริ่มขาดไปเล็กน้อยแล้วฉันพยายามดิ้น และในที่สุดเชือกก็เริ่มคลายออกนิดหน่อยในที่สุดก็เริ่มมีความหวัง หลังจากผ่านนาน เชือกก็ขาดออกไปเป็นวงหนึ่งในใจรู้สึกดีใจอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคนพูดอยู่ข้างนอกเสียงชายหยาบกระด้างดังขึ้นว่า “เข้าไปดูสิว่านางนั่นสิว่าตื่นหรือยัง!”อีกเสียงหนึ่งที่แหลมกว่าเล็กน้อยตอบกลับว่า “ได้!”ไม่นานนัก ประตูห้องที่ล็อกไว้แน่นก็ถูกเปิดออกฉันพยายามกลั้นความกลัวไว้ ทำทีเป็นว่ายังไม
Last Updated : 2024-12-09หวนรักหนีลิขิต บทที่ 125
ฉันยังพูดไม่ทันจบ คนที่ถูกเรียกว่าต้าจ้วงก็คว้าแขนฉันไว้แล้วตบหน้าฉันไปหนึ่งทีมุมปากของฉันมีเลือดซึมออกมา ฉันถูกเขากดให้นั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง“ยังบอกว่าจะไม่เอาเรื่องพวกเราอีกเหรอ? คิดว่าฉันจะหลงกลคำหวาน ๆ ของเธอหรือไง?”หวงเหมาถือเชือกมาพันรอบมือของฉันทีละรอบ ๆ ในมือของผู้ชายสองคนนี้ ฉันไม่มีทางที่จะต่อต้านได้เลยแม้แต่นิดเดียวหวงเหมาจ้องฉันด้วยสายตาโลมเลียแล้วพูดว่า “ใช่แล้วต้าจ้วง พวกเราห้ามถูกเธอหลอกเด็ดขาด! ถึงจะตายใต้ต้นโบตั๋น ก็ยังถือว่าเป็นผีที่สุขสม!”“ตายอะไรกัน!” ต้าจ้วงผูกเชือกเป็นปมแน่นแล้วถ่มน้ำลายลงพื้น สีหน้าเหี้ยมเกรียมเผยออกมาเต็มที่ “เจ้านายบอกไว้แล้วว่า ถ้าทำงานนี้สำเร็จ พวกเราสองคนจะได้เสวยสุขร่ำรวยไม่รู้จบ!”“หนึ่งล้านนะหวงเหมา! เงินนี้ซื้อบ้านที่บ้านเกิดเราได้สบาย ๆ แถมยังหาเมียแต่งได้อีกด้วย!”“ชีวิตนี้ถึงจะไม่ได้ร่ำรวยมหาศาล แต่ที่บ้านเกิดของเรา แบบนี้ก็ถือว่ามีกินมีใช้ไม่ขัดสนแล้วล่ะ!”ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนที่จนตรอกมักจะเกิดความกล้าขึ้นมาหรือเปล่า แต่สมองของฉันกลับยิ่งปลอดโปร่งและตื่นตัวมากขึ้นเรื่อย ๆจากบทสนทนาของพวกเขา ฉันมั่นใจแล้วว่ามีคนสั่งให้
Last Updated : 2024-12-10หวนรักหนีลิขิต บทที่ 126
ฉันพยายามมองหวงเหมาอย่างแนบเนียน ขณะที่เขากำลังถือโทรศัพท์เพื่อถามเบอร์ฉัน แต่ต้าจ้วงก็กลับมาในตอนนั้น“หวงเหมา แกกำลังทำอะไรอยู่?” ต้าจ้วงพูดพร้อมกับสีหน้ามืดครึ้ม พลางแย่งโทรศัพท์ของหวงเหมาไป “แกนี่มันโง่จริง ๆ โดนพูดหว่านล้อมแค่ไม่กี่คำจนลืมไปแล้วหรือไงว่าแกแซ่อะไร!”“ไม่…”“นางตัวดี!”ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ต้าจ้วงก็ฟาดฉันด้วยฝ่ามืออีกครั้งเขาตบฉันด้วยแรงเต็มที่ จนฉันมืดแปดด้านไปชั่วขณะ และได้ยินเสียง ‘หึ่ง ๆ’ ในหู“ห้ามคุยกับเธออีก!” ต้าจ้วงกระชากหวงเหมาออกไปข้างนอกพลางตะโกนว่า “ถ้าแกกล้าทำเสียเรื่อง แกเชื่อไหมว่าฉันจะตอนแกซะ!”เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ห่างออกไป ฉันต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยฝ่ามือนั้นเมื่อครู่ไม่รู้ว่าทำให้ฉันบาดเจ็บตรงไหน แต่ความเจ็บปวดก็เล่นงานฉันเป็นระลอก ๆ......“ฮัลโหล? ฮัลโหล?” กู้จือโม่เรียกซ้ำไม่หยุด แต่ปลายสายกลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย “ซิงลั่ว ซิงลั่ว ตอบฉันหน่อยได้ไหม? ซิงลั่ว?”สีหน้าของกู้จือโม่มืดครึ้มถึงขีดสุด เขาคว้ากุญแจรถแล้วก้าวออกไปอย่างรวดเร็วหลังขึ้นรถ เขายืนยันว่าโทรศัพท์ของเฉียวซิงลั่วยังคงอยู่ในสาย จากนั้นจึงขับร
Last Updated : 2024-12-10หวนรักหนีลิขิต บทที่ 127
“ซิงลั่ว ซิงลั่ว ตอบฉันหน่อย”“ซิงลั่ว?”เสียงของกู้จือโม่ค่อย ๆ ไกลออกไป ฉันแทบจะฟังไม่ออกว่าคำสุดท้ายเขาพูดอะไรก่อนที่สติจะดับวูบ ฉันเห็นเงาสองร่างเลือนรางกำลังค่อย ๆ เข้ามาใกล้“ยายผู้หญิงแพศยานี่ทำไมยังไม่ฟื้นอีก? เสียเรื่องจริง ๆ”เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าของหวงเหมาที่อยู่ใกล้จนดูใหญ่โตตรงหน้าเขาจ้องมองฉัน เผยให้เห็นฟันเหลือง ๆ แล้วพูดออกมาพร้อมกลิ่นปากที่เหม็นคลุ้งว่า “ในที่สุดก็ฟื้นสักที ทำเอาฉันรอแทบแย่”ชายคนนั้นหัวเราะอย่างมีเลศนัย ก่อนหันไปตะโกนเรียกคนอื่น “ต้าจ้วง! ยายนี่ฟื้นแล้ว เข้ามาได้เลย!”ฉันปวดหัวแทบระเบิด แต่ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากร่างกายช่วยให้ฉันยังคงมีสติอยู่บ้าง “พวกแกอย่ามาแตะต้องฉันจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันหลุดออกไปได้ ฉันจะ...”ฉันยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกตบหน้าจนมึนไปทันทีฉันมองที่ตำแหน่งของโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว และแวบหนึ่งก็เห็นสีของเคสโทรศัพท์อยู่ราง ๆโชคดีที่พวกเขาไม่รู้ว่าฉันเคยโทรหากู้จือโม่แล้วหน้าของฉันแสบร้อนด้วยความเจ็บ ชายที่ชื่อว่าต้าจ้วงมองฉันด้วยสายตาดุดันเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “ฉันไม่สนว่าเธอแซ่อะไร ในสถาน
Last Updated : 2024-12-10หวนรักหนีลิขิต บทที่ 128
หัวใจเหมือนถูกบีบแน่นจนแทบขาด ฉันเจ็บปวดจนรู้สึกว้าวุ่นไปหมด!คมมีดปักลึกเข้าไปในเนื้อและเลือด แต่ไม่รู้กู้จือโม่เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เขาตอบโต้กลับด้วยการโจมตีต้าจ้วงจนล้มลงไปทันที!ในที่สุด ตำรวจจำนวนมากก็กรูกันเข้ามาทางประตู!เจ้าหน้าที่นำหน้าหลายคนถือกระบองและโล่ เข้าควบคุมตัวทั้งสองคนได้อย่างรวดเร็ว!ตอนนี้พวกเขาถึงเริ่มรู้สึกกลัว ร้องไห้จนทั้งน้ำตาและน้ำมูกไหลปนกันพลางพูดว่า “คุณตำรวจ พวกเราโดนใส่ร้าย! เราไม่ได้ทำอะไรเลย!”“มีคนสั่งให้พวกเราทำแบบนี้ จะมาจับพวกเราทำไมล่ะ คุณตำรวจควรไปจับตัวเขาสิ!”หลังจากโดนเตะไปหนึ่งที พวกเขาก็ยอมสงบลงในที่สุด เลิกโวยวายร้องลั่นเสียที!ท่ามกลางฝูงชน ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมา ดูเหมือนจะมีตำแหน่งไม่น้อย ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน รีบเข้าไปประคองกู้จือโม่พลางถามว่า “คุณชายกู้ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เมื่อเห็นเสื้อของกู้จือโม่เปื้อนเลือด ชายวัยกลางคนถึงกับสะดุ้งตกใจพลางพูดว่า “คุณชายกู้ บาดแผลของคุณ...”กู้จือโม่ลุกขึ้น ยกมือปัดเขาออก แม้จะก้าวเดินอย่างลำบาก แต่ยังมุ่งตรงมาหาฉันอย่างชัดเจน!ผู้กำกับการเพิ่งตั้งสติได้ รีบตะโกนสั่งว่า “พ
Last Updated : 2024-12-10หวนรักหนีลิขิต บทที่ 129
ตอนนี้ฉันมัวแต่กังวลเรื่องความปลอดภัยของกู้จือโม่ จนเผลอลืมไปว่ามีคนร้ายลักพาตัวอีกสองคนถ้าวันนี้กู้จือโม่ไม่ได้พาตำรวจมาทันเวลา ฉันไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง“ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ลำบากแล้ว” ฉันกล่าวขอบคุณด้วยความสุภาพ ความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายทำให้ฉันต้องทรุดตัวลงนั่งทันทีบรรยากาศเงียบสงัดลงทันที พวกเราต่างนั่งเงียบ รอคอยผลอย่างใจจดใจจ่อที่ประตู ห้องฉุกเฉินมีตัวอักษรสีแดงเรืองแสง ฉันจ้องมองมันตลอดจนเผลอเหม่อลอยหลังจากที่ได้กลับมาเกิดใหม่ เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับกู้จือโม่ก็ย้อนกลับมาในความคิดครั้งแล้วครั้งเล่าคำพูดของเขาที่ว่า “ฉันจะจีบเธอ” ยังคงก้องอยู่ในหูของฉันไม่จางหายฉันอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว หากรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาจะทำเพื่อฉันได้ถึงเพียงนี้ ตอนนั้นฉันจะยังปฏิเสธเขาอยู่ไหม?หัวใจที่เคยคิดว่าหนาวเหน็บจนไร้ความรู้สึก ดูเหมือนจะเริ่มอุ่นขึ้นทีละน้อยไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดคนข้างในก็เปิดประตูออกมา“คุณหมอ กู้จือโม่เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”คุณหมอรับสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของฉัน ขณะถอดหน้ากากออกพลางพูดว่า “มีดถูกดึงออกแล้ว แผลกำลังเย็บอยู่ ต่อจากน
Last Updated : 2024-12-11หวนรักหนีลิขิต บทที่ 130
กู้จือโม่เข้ารับการผ่าตัดด้วยการดมยาสลบ ชั่วครู่เขาคงยังไม่ฟื้นตัวขึ้นมาฉันอยากจะเดินออกไป แต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ยกเท้าไม่ขึ้นนั่งอยู่สักพัก ความรู้สึกไม่สบายใจก็ค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายผ่านไปอีกสองชั่วโมง พ่อบ้านของกู้จือโม่เดินออกมาแล้วพูดว่า “คุณเฉียว คุณชายฟื้นแล้วครับ”กู้จือโม่ฟื้นแล้ว...ฉันสูดลมหายใจลึก ความหนักอึ้งในใจเหมือนก้อนหินที่กดทับอยู่ ในที่สุดก็หายไปฉันพยักหน้าเบา ๆ แต่ทันทีที่ลุกขึ้นยืน โลกทั้งใบก็หมุนคว้าง และในวินาทีต่อมาฉันก็จมดิ่งเข้าสู่ความมืดมิดเมื่อฉันลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง แสงแดดอ่อน ๆ ก็ส่องผ่านม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องฉันลืมตาขึ้น ก็ได้ยินเสียงของกู้จือโม่ดังขึ้นข้างหูว่า “ตื่นแล้วเหรอ? มีตรงไหนรู้สึกไม่สบายบ้างไหม?”“แม่บ้านอู๋ รีบไปตามหมอมาเร็ว!”พอหันไปก็เห็นกู้จือโม่ที่มีรอยฟกช้ำบนแก้มจากการต่อสู้กับคนร้ายเขานั่งอยู่บนรถเข็น มีสายน้ำเกลือที่หลังมือ อาจเป็นเพราะเสียเลือดมาก ทำให้สีหน้าดูไม่ค่อยดีนักสายตาของฉันมองไปที่บริเวณหน้าท้องของเขา แต่เพราะมีเสื้อผ้าปิดอยู่ ฉันจึงไม่สามารถบอกได้ว่าแผลลึกหรือร้ายแรงแค่ไหนเมื่อครู่ในความฝัน ฉากในฝั
Last Updated : 2024-12-11
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 248
มองส่งชายคนนั้นจากไป ฉันยืนอยู่ท่ามกลางสายลมเย็น สายลมอันหนาวเหน็บพัดผ่าน ฉันกระชับเสื้อคลุมบางเบาให้แนบตัว แสงไฟข้างทางที่ริบหรี่สลับสว่างส่งแสงสีส้มทอดลงบนตัวฉัน ฉันก้าวเดินช้า ๆ ท่ามกลางสายลมเย็นในรองเท้าส้นสูง แสงไฟถนนสีส้มสะท้อนให้เห็นเงาหลังที่โดดเดี่ยวและอ้างว้างของฉัน ระยะทางไม่ไกลนัก ฉันเดินกลับถึงบ้านแล้วถอดรองเท้าที่กัดเท้าทิ้งไว้บนพื้น เท้าที่ปวดหนึบค่อย ๆ ก้าวไปบนพรมขนแกะ รอยเลือดจาง ๆ ประหนึ่งดอกเหมยที่ประทับลงบนพรม ฉันหยิบแอลกอฮอล์และสำลีก้านมา ใช้น้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดทำความสะอาดบาดแผล ฉันกัดฟันอดทนกับความเจ็บ ปิดแผลด้วยพลาสเตอร์หลังจากทำความสะอาดเสร็จ เปลือกตาหนักอึ้งจนฉันฝืนต่อไปไม่ไหว สุดท้ายจึงค่อย ๆ หลับตาลงอย่างช้า ๆ ในความฝัน ฉันรู้สึกถึงไออุ่นอันแผ่วเบา ราวกับบ่ายแก่ในสวนที่แสงแดดอ่อนโยนสาดส่องลงบนร่างกาย เงาร่างเลือนรางค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน เห็นเพียงคุณย่าหลังค่อมยิ้มแย้มเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้า ๆ “คุณย่า! คุณย่า!” ฉันร้องไห้จนใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา วิ่งตรงไปหาคุณย่า ฉันอยากอยู่กับคุณย่ามากแค่ไหนกัน! ฉันอยากย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่ไร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 247
สายตาที่จริงจังจ้องฉันเขม็ง ฉันสัมผัสได้ถึงความดื้อรั้นและท่าทางที่ครอบงำของเขา จึงแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ “รัก? นายรู้เหรอว่าความรักคืออะไร?” เขาพูดอยู่ตลอดว่ารักฉัน แต่กลับไม่เคยทำอะไรเลย บางทีอาจเป็นเพราะท่าทีของฉันที่เด็ดขาดเกินไป ทำให้ในสายตาของเขามีแววความกังวลเจืออยู่เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะคาดไม่ถึงว่าฉันจะพูดแบบนี้ และไม่คิดว่าฉันจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาอย่างชัดเจน หลังจากดื่มไปไม่น้อย ฉันก็รู้สึกได้ว่ากระเพาะของตัวเองเริ่มมีอาการแสบร้อน แต่การจะยืนหยัดในสังคมและสร้างพื้นที่ของตัวเองให้ได้ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่จำเป็น ฉันเม้มริมฝีปาก พยายามฝืนยืนตัวตรงอย่างมั่นคง เงยหน้ามองเขาอย่างไม่ยอมก้มหัวและไม่หยิ่งผยอง ดูเหมือนว่าในชาติก่อนก็ไม่ต่างจากตอนนี้เลย ฉันเอาแต่เงยหน้ามองเขาอยู่ตลอด ฉันก็เหมือนต้นไม้ที่หยั่งรากอยู่ในโคลนตม เงยหน้าขึ้นมองกู้จือโม่ที่อยู่บนเมฆอันบริสุทธิ์ไร้ที่ติ “ฉันรักเธอจริง ๆ ความรู้สึกระหว่างเรากับเฉินเยวี่ยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลย ฉันมองผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น” เขาขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะมีความรู้สึกต่อต้านเฉินเยวี่ยอยู่เล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 246
ตระกูลเฉียวในตอนนั้นพยายามจะผูกมัดฉันไว้ ราวกับว่าความรุ่งเรืองหรือความล่มจมของเราต้องไปด้วยกัน แต่สิ่งที่พวกเขาต้องการมาตลอดไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลย สิ่งที่พวกเขาต้องการก็แค่เหยียบย่ำบนตัวฉัน คอยดูดซับพลังและประโยชน์จากฉันเรื่อยไปเท่านั้น และเขารู้ดีถึงสถานการณ์ของฉัน แต่กลับให้โอกาสพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนที่ฉันพลิกสถานการณ์ด้วยความพยายามของตัวเองจนกลายเป็นที่สองได้ ฉันก็รู้แล้วว่าการเอาชนะที่หนึ่งนั้นมันเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันสามารถเป็นที่สองที่ไม่มีใครเหมือนได้ “คุณกู้ ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน เราสองคนก็ยังคงอยู่กันคนละโลก คุณสามารถมีอนาคตที่ดีกับคุณเฉินได้ แต่ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป คดีที่มีหลักฐานชัดเจนกลับถูกตัดสินว่าไม่มีหลักฐานเพียงพอ นั่นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่าตระกูลกู้ของพวกคุณอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ในเมื่อพวกคุณแยกแยะถูกผิดไม่ได้ ฉันจะทำให้โลกสีเทานี้มีสีสันเอง” ฉันรู้ว่าตอนนี้คำพูดที่ฉันเอ่ยออกมานั้นฟังดูเหมือนคำประกาศที่ยิ่งใหญ่เกินตัว แต่สักวันหนึ่งฉันจะพยายามจนได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด และทำให้ทุกคนรู้ถึงความสามารถของฉัน ที่จริงแล้วฉันก็แค่ต้องการความยุติธรรมเท
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 245
บีบบังคับผู้หญิงให้ลงน้ำแล้วค่อยช่วยให้ขึ้นฝั่งใหม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนพวกนี้ถนัดที่สุดหรอกเหรอ? แต่เขาพูดแบบนี้ ไม่เหมือนกับเศรษฐีใหญ่ที่กำลังไล่ขอทานไปหรืออย่างไร คิดจะตัดฉันออกไปให้พ้นทางเหรอ? “นายรู้อยู่แล้วว่าฉันถูกบีบบังคับ แต่นายกลับเลือกที่จะช่วยตระกูลเฉียว เป้าหมายของนายก็เพื่อทำให้ฉันกลายเป็นหุ่นเชิดแบบนั้นใช่ไหม? นายคิดจะทำอะไรกันแน่ แค่กระดิกนิ้วฉันก็ต้องวิ่งเข้าหานายงั้นเหรอ? นายคิดว่าฉันเป็นตัวอะไร ของเล่น? ทาสรับใช้? หรือนายคิดว่าฉันไม่มีศักดิ์ศรี สามารถเหยียบย่ำฉันได้ตลอดไปงั้นเหรอ?” ตอนนั้นเขารู้ดีว่าฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากขนาดไหน แต่เขาก็ไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วยฉันเลย แถมยังคิดว่าทั้งหมดนี้เป็นผลจากการกระทำของฉันเองด้วย แม้สุดท้ายจะรู้ว่าใครคือฆาตกร เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับฉัน เอาแต่บอกว่าจะช่วยฉันเท่านั้น แต่ผลลัพธ์ที่ตามมาคือทุกอย่างกลับเงียบหายไป ทั้ง ๆ ที่คดีนี้มีหลักฐานชัดเจนแต่กลับถูกตัดสินว่าไม่มีหลักฐานเพียงพอ ทั้งตระกูลกู้ติดค้างฉันไม่น้อยเลยว่าไหม? “ฉันไม่เคยคิดจะล้อเล่นกับเธอ หรือดูถูกเธอเลย เพียงแต่บางเรื่องฉันทำไม่ได้จริง ๆ ฉันหวังว่าเธอ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 244
การไม่รบกวนเขา คือสิ่งที่ฉันสามารถทำได้มากที่สุด เมื่อฉันก้าวเข้าไปในโรงแรมด้วยชุดเดรสยาวสีฟ้าน้ำทะเล สายตาหลายคู่ก็จับจ้องมาที่ฉันในทันที บางทีสำหรับฉันในตอนนี้ ความอ่อนเยาว์และความงามอาจเป็นทรัพย์สินที่มีค่าที่สุด คนจำนวนมากมักจะมองแต่เปลือกนอกของผู้อื่นอย่างผิวเผิน หากแม้แต่ความตั้งใจที่จะทำความเข้าใจยังไม่มี แล้วโอกาสที่จะพัฒนาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นจะเกิดขึ้นได้อย่างไร? โชคดีที่ตอนนี้ฉันมีทุกอย่างแล้ว ใบหน้าที่ซีดเซียวในอดีตหายไปแล้ว แต่สิ่งที่ได้มาคือร่างกายที่สดใหม่ อ่อนเยาว์ และงดงามกว่าเดิม เมื่อฉันไปร่วมงานเลี้ยงเพียงลำพัง มองดูอาหารอันโอชะบนโต๊ะและกลุ่มคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ใจฉันก็พอจะเข้าใจแล้วว่างานเลี้ยงคืนนี้มีความหมายว่าอย่างไรไม่ใช่เงินทุกก้อนที่จะหามาได้ง่าย ๆ บางก้อนนั้นต้องแลกด้วยชีวิต เพื่อแสดงถึงความจริงใจของตัวเอง และเพื่อให้โดดเด่นท่ามกลางคนเหล่านี้ ฉันยกแก้วขึ้นกล่าวคำเชิญดื่มก่อนเป็นคนแรก จากนั้นก็แสดงเจตจำนงของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาและมั่นใจ คนเหล่านี้ก็ดูจะคอแข็งกันทั้งนั้น อาจเป็นเพราะเก่งเรื่องงานสังคม พอดื่มไปได้สักพัก ฉันก็เริ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 243
เดิมทีอากาศค่อนข้างแจ่มใส แต่ตอนนี้กลับมีฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายยิ่งขึ้น และยังเกิดความไม่สบายใจขึ้นมาในใจ โชคดีที่ไม่นานฉันก็กลับถึงบ้าน และพอถึงบ้าน ฉันรีบลงไปแช่น้ำร้อนในอ่างทันที ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปล่อยวางทุกอย่าง ทำให้จิตใจของตัวเองค่อย ๆ กลับมาสงบอีกครั้ง อย่าให้เรื่องใดมาส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของฉัน และอย่าให้ความรู้สึกใด ๆ มาควบคุมเส้นทางชีวิตของฉัน ชาติที่แล้วฉันใช้เวลาทั้งหมดไปกับการพยายาม แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่เป็นที่น่าพอใจ แถมยังทำให้ฉันรู้สึกขำตัวเอง เพราะการทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดไปกับความรักนั้น สุดท้ายก็แค่ทำให้ตัวเองยิ่งลำบากและน่าสมเพชมากขึ้นเท่านั้น ครั้งนี้ ฉันมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตา แต่ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้หรือไม่ เมื่อฉันยืนอยู่ในห้องมืด ๆ สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ มองลงไปข้างล่างผ่านหน้าต่าง ฝนที่เทกระหน่ำภายใต้แสงไฟถนนกลับดูงดงามอย่างน่าเศร้าใจ พาให้ความคิดของฉันย้อนกลับไปในชาติที่แล้ว ซึ่งเป็นค่ำคืนฝนตกที่เย็นชาและเงียบงันไม่ต่างกัน วันนั้นฉันสวมเสื้อโค้ตผ้าขนสั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 242
เขาเป็นพ่อของฉันจริง ๆ ซึ่งฉันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงข้อนี้ได้ แต่เขากลับต้องการขายลูกสาวเพื่อไต่เต้า แถมยังมองฉันเป็นเพียงเครื่องมือที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ตามใจอีก เขามีลูกสาวสองคน แต่ชีวิตของเราสองคนกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ราวกับว่าฉันเป็นเพียงรองเท้าคู่หนึ่งที่ใครก็สามารถหยิบไปใส่ได้ เขาไม่เคยใส่ใจหรือให้ความสำคัญกับฉันเลย บางทีอาจเป็นเพราะฉันคาดหวังในความสัมพันธ์นี้มากเกินไป หรือเพราะฉันต้องการความรักจากครอบครัวที่ไม่เคยได้รับมาก่อน จึงผลักดันตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนถึงทางตัน “ตอนนั้นตระกูลเฉียวได้รับผลประโยชน์จากฉันไปไม่น้อย ฉันก็หวังให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ แต่ภายหลังก็เพิ่งเข้าใจว่า เรื่องดี ๆ จะมีมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน?” บางทีอาจมีเพียงในสถานการณ์แบบนี้เท่านั้นที่ฉันจะพูดอะไรออกมาได้ แต่ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะช่วยให้ฉันสงบลงได้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเรื่องตลกที่น่าขัน ทำได้เพียงบอกความในใจที่ไม่กล้าพูดออกไปให้คนข้าง ๆ ฟัง เขาเพียงรับฟังอย่างเงียบ ๆ เป็นผู้ฟังที่ซื่อสัตย์ที่สุด ส่วนฉันในตอนนั้นก็ได้แต่ครุ่นคิดทุกสิ่งเงียบ ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ระบายความเจ็บปวดในใจออก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 241
ผู้อาวุโสหนานเผยรอยยิ้มเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ ท่าทีที่มองฉันก็แฝงไว้ด้วยความภูมิใจเล็กน้อย ฉันรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก แต่การจะคว้ามันไว้ได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของฉันเองล้วน ๆ “สาวน้อยเฉียว เธออย่าเพิ่งดีใจไป ฉันอยากแนะนำเขาให้เธอก็จริง แต่เขานิสัยประหลาดกว่าฉันอีกนะ จะทำให้เขายอมรับนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” ผู้อาวุโสหนานรีบพูดขัดทันที ทำให้ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าตอนที่ฉันกำลังตกอยู่ในวิกฤต ฉันคว้าไว้ได้เพียงฟางเส้นสุดท้าย แต่กลับพบว่าฟางเส้นนี้ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย “แต่ด้วยความสามารถของเธอ ฉันเชื่อว่าเธอจัดการได้แน่นอน” ความกดดันถาโถมเข้ามาอย่างมหาศาล จนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะล้มลง และในชั่วขณะหนึ่งก็ไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี ทุกสิ่งในตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย การจะดำเนินไปตามเส้นทางในชาติที่แล้วนั้นเป็นเรื่องยากเหลือเกิน แต่ข้อมูลที่ฉันมีอยู่มากพอที่จะทำให้ฉันคว้าความได้เปรียบล่วงหน้ามื้อนี้เป็นมื้อที่น่าพึงพอใจ แม้จะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่ก็ได้พบกับวิธีแก้ไขใหม่ ๆ แทน เม้มริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไรตลอดทางกลับบ้าน นั่งอยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 240
เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ฉันรู้สึกผิดหวังทันที แต่ก็รีบรวบรวมกำลังใจกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ฉันรู้ดีว่าโอกาสมักเป็นของคนที่เตรียมพร้อม ฉันจึงไม่อาจยอมแพ้ไปง่าย ๆ แบบนี้ นี่คือหนทางเดียวที่ฉันจะพิสูจน์ตัวเองได้ และยังเป็นก้าวแรกในชีวิตของฉันด้วย ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ผู้อาวุโสหนาน ฉันเข้าใจถึงความกังวลของคุณค่ะ แต่ได้โปรดเชื่อว่าโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ไม่ได้เป็นเพียงแค่งานใหม่สำหรับคุณเท่านั้น แต่ยังเป็นเวทีที่สามารถทำให้แสงแห่งศิลปะของคุณเปล่งประกายได้อีกครั้งด้วย อีกทั้งฉันเชื่อว่าโครงการที่คุณกำลังทำอยู่และโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ต้องมีความเชื่อมโยงที่น่าอัศจรรย์บางอย่าง ซึ่งสามารถสร้างแรงบันดาลใจและส่งเสริมซึ่งกันและกันได้ค่ะ” หลังจากที่ผู้อาวุโสหนานได้ยินดังนั้น แววตาก็ฉายแววความสงสัยขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนคำพูดของฉันจะดึงดูดความสนใจของเขา จนเขาเริ่มพิจารณาข้อเสนอของฉันอีกครั้ง ฉันรีบฉวยโอกาสกล่าวต่อไปว่า “ผู้อาวุโสหนาน คุณทราบหรือเปล่าคะว่าฉันชื่นชมคุณมาโดยตลอด ผลงานของคุณมอบทั้งแรงบันดาลใจและข้อคิดให้ฉันมากมาย ส่วนโครงการเซาท์เ
