LOGINShare
บทที่ 163
Last Updated:
2024-12-19 17:00:00Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 164
รถติดหนักจนใช้เวลาเดินทางถึงสี่สิบนาที ทั้งที่ปกติแค่สิบนาทีก็ถึงแล้วหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตคนแน่นเอี๊ยด ที่จอดรถข้างทางเต็มหมด แม้แต่ที่จอดในชั้นใต้ดินก็ไม่มีเหลือลั่วอี้ฝานก็เลยบอกให้ฉันลงจากรถก่อนแล้วรอเขาอยู่ที่หน้าซูเปอร์มาร์เก็ตฉันกวาดตามองรอบ ๆ ตัว ทุกที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คน ฉันไม่อยากรอที่นี่ แต่ลั่วอี้ฝานไม่เปิดโอกาสให้ฉันปฏิเสธเลย รถเขาแล่นออกไปในพริบตาทันใดนั้นฉันก็อยากจะสบถออกมาดัง ๆฉันหาที่ที่คนน้อยหน่อยเพื่อยืนรอลั่วอี้ฝาน แต่ไม่นานคนที่ซื้อของเสร็จแล้วก็เริ่มมายืนรอรถกันในบริเวณนี้อีกไม่มีทางเลือก ฉันเลยต้องหามุมใหม่ที่คนน้อยกว่าเดิมแต่พอเจอมุมที่ดูสงบขึ้น จู่ ๆ ก็มีคนผลักฉันจากด้านหลัง"ขอโทษครับ ๆ!"ฉันเซไปข้างหน้าเล็กน้อย แต่ก็ยืนทรงตัวได้ในทันทียังไม่ทันมองเลยว่าใครเป็นคนพูดขอโทษ ดูเหมือนผู้คนรอบตัวจะผลัดเปลี่ยนหน้าไปหมดแล้วทันใดนั้นฉันรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ตัวเองเมื่อหันกลับไปมองก็เห็นกู้จือโม่ยืนอยู่ข้างรถเบนซ์สีดำ มือจับประตูรถไว้ ดูไม่ออกว่าเขากำลังจะขึ้นรถหรือเพิ่งมาถึงสายตาเราประสานกัน แต่ดวงตาของเขาแฝงความรู้สึกบางอย่างที่ฉั
Last Updated : 2024-12-19หวนรักหนีลิขิต บทที่ 165
ลั่วอี้ฝานชอบซื้อของจริง ๆ กว่าพวกเราจะเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตได้ เราสองคนก็มีของเต็มสองมือจนแทบถือไม่ไหวพอจัดการขนของเข้าใส่ท้ายรถจนเรียบร้อย เขาก็โบกมือใหญ่ ๆ อีกครั้งแล้วพูดว่า "เสร็จเรื่องซื้อของในซูเปอร์ฯ แล้ว เดี๋ยวไปตลาดอาหารทะเลกันต่อ ซื้อกุ้งอาร์กติกกับปูจักรพรรดิกลับบ้านกัน!""ไม่ไปแล้ว! ฉันไม่ไหวแล้ว!" ฉันยกมือทั้งสองที่โดนถุงรัดจนแดงขึ้นให้เขาดู "ฉันถืออะไรไม่ไหวแล้ว ถ้าจะไป นายไปเองเถอะ ฉันเรียกแท็กซี่กลับบ้านดีกว่า"พูดจบก็พอดีมีแท็กซี่คันหนึ่งแล่นผ่านมา ฉันยกมือโบกแท็กซี่ให้จอดลงทันที แต่ก่อนที่ฉันจะเดินไปถึง กลับมีคนอื่นพุ่งเข้าไปขึ้นแท็กซี่ก่อน"...!" ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ส่วนลั่วอี้ฝานหัวเราะลั่นเขาหัวเราะจนพอใจ เดินเข้ามาหาฉันก่อนจะผลักฉันไปที่รถ "โอเค โอเค วันนี้ไม่ไปแล้ว ไว้ค่อยไปพรุ่งนี้แทนแล้วกัน"พวกเรากลับถึงอพาร์ตเมนต์ตอนหกโมงครึ่ง ขนของที่ซื้อกลับมาจัดเข้าที่เรียบร้อย พอหันมามองกัน ท้องของเราทั้งคู่ก็ร้องโครกออกมาพร้อมกันเราจ้องหน้ากันอยู่นานจนลั่วอี้ฝานเป็นฝ่ายพูดก่อน "ให้ฉันทำบะหมี่ให้กินไหม?""นายทำเป็นเหรอ?"ฉันมองหน้าเขาด้วยความสงสัย แน่
Last Updated : 2024-12-20หวนรักหนีลิขิต บทที่ 166
พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็เหมือนนักมายากลที่ล้วงซองเอกสารออกมาจากเสื้อ แล้วยื่นให้ฉัน "ดูนี่สิ"ฉันมองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะรับเอกสารมาเปิดดู ข้างในเขียนว่า ‘สัญญาพัฒนาโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์’ฉันอึ้งไปสองวินาที ก่อนจะเริ่มประมวลผลสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชาติที่แล้วที่ดินผืนนี้ถูกซื้อโดยบริษัทต่างชาติ ซึ่งพัฒนาให้กลายเป็นหมู่บ้านวิลล่าหรูสำหรับคนมีฐานะฉันจำได้ว่าตอนนั้นบริษัทต่างชาติเจ้าของโครงการถือหุ้นเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ตอนนี้เรากลายเป็นหุ้นส่วนครึ่งหนึ่งในโครงการนี้ไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?ฉันมองลั่วอี้ฝานด้วยความสงสัย "หมายความว่ายังไง? นายเอาที่ดินไปแลกสิทธิ์พัฒนากับบริษัทฝั่งนั้นเหรอ?"ลั่วอี้ฝานดีดนิ้วด้วยท่าทางภูมิใจ "ใช่ เธอบอกให้ฉันลองติดต่อกับบริษัทนี้ล่วงหน้าใช่ไหม? ตอนแรกฉันก็คิดเหมือนเธอนั่นแหละ ว่าจะขายที่ดินให้พวกเขาในราคาสูงก็พอ""แต่ตอนที่ที่ดินผืนนี้ถูกตระกูลกู้เล่นงานจนเกิดปัญหา แม้สุดท้ายเราจะซื้อที่ดินมาได้ แต่ฉันรู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องกลืนคำพูดขม ๆ นั่นลงไปแบบนั้น""ก็เลยเปลี่ยนวิธีใหม่ แทนที่จะขาย ฉันเจรจากับบริษัทต่างชาติเพื่อขอร่วมทุนแทน ที่ดินผืนนี้ฉ
Last Updated : 2024-12-20หวนรักหนีลิขิต บทที่ 167
“ก็ได้ ก็ได้! เจ้าแม่ความงามของเราอย่างเฉียวซิงลั่วพูดอะไรก็ถูกทั้งนั้น!” ลั่วอี้ฝานพูดด้วยน้ำเสียงแซวพร้อมเดินไปทางห้องครัว“ฉันขอดูหน่อยนะว่าวันนี้เชฟเฉียวจะทำอะไรกิน? น้ำต้มผักหรือไข่ผัดมะเขือเทศอีกแล้วรึเปล่า?”คำพูดเขาทำเอาฉันปรี๊ดขึ้นมาทันที คว้าหมอนอิงบนโซฟาแล้วปาใส่เขา “ถ้าพูดจาแบบนี้อีก ฉันโยนออกไปนอกหน้าต่างแน่!”ลั่วอี้ฝานหันกลับมารับหมอนได้พอดี แล้วปามันกลับมาที่ฉันอีกที “ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ!”ฉันมองพื้นห้องที่เลอะเทอะ ก่อนจะก้มลงเก็บกวาดไปพลางพูดไปว่า “ฉันเหนื่อยแทบตาย แค่จัดบ้านไปได้ครึ่งเดียวเอง นายมาก็ดีแล้ว สองคนช่วยกันงานจะได้เสร็จไวขึ้น”ลั่วอี้ฝานถึงกับหยุดมองไปรอบ ๆ บ้าน ก่อนพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “เออ แฮะ ดูดีเหมือนกันนะ”“แน่นอนอยู่แล้ว!” พวกเราช่วยกันจัดบ้านไปด้วยหยอกล้อไปด้วยจนเสร็จ ตอนนั้นฟ้ามืดพอดีฉันไปตั้งหม้อหุงข้าวไว้ก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนโซฟา ลูบท้องตัวเองไปพลางบ่น “หิวจะตายอยู่แล้ว อยากกินตอนนี้เลย”ทันใดนั้นเอง เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นลั่วอี้ฝานลุกไปเปิดประตู กลับมาพร้อมถุงใหญ่ในมือฉันมองเขาด้วยความสงสัย “ของในบ้านก็จัดเสร็จหมดแล้ว นี
Last Updated : 2024-12-20หวนรักหนีลิขิต บทที่ 168
ลั่วอี้ฝานหยิบโทรศัพท์ออกมากด ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางมันลง แล้วเดินมาช่วยฉันเก็บจานชามที่เหลือจากมื้ออาหารเมื่อครู่ที่เคทีวี ไคเสวียนเหมินในห้องส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุดชั้นบนสุด มีชายหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ชายผมแดงคนหนึ่งที่เจาะริมฝีปากหันไปเรียกกู้จือโม่ที่นั่งอยู่มุมห้อง “พี่โม่ นั่งคนเดียวทำไม มาสนุกด้วยกันหน่อยสิ!”กู้จือโม่เพียงแค่มองผ่านไปด้วยสายตาเรียบเฉย จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ของเขาต่อบนหน้าจอโทรศัพท์ หน้าโปรไฟล์ของเฉียวซิงลั่วถูกเลื่อนขึ้นเลื่อนลง แต่กลับไม่มีการอัปเดตอะไรเลยกู้จือโม่ขมวดคิ้ว ก่อนจะพิมพ์คำว่า “สวัสดีปีใหม่!” ลงไปในช่องข้อความระหว่างที่เขากำลังลังเลว่าจะกดส่งดีหรือไม่ ชายผมแดงก็เดินเข้ามานั่งข้าง ๆกู้จือโม่ยังไม่ทันได้ปิดหน้าจอ เนื้อหาในโทรศัพท์ก็ถูกอีกฝ่ายเห็นเข้าเต็ม ๆชายผมแดงชะงักไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ผมว่าอย่าส่งเลยดีกว่า”“ทำไมล่ะ?” กู้จือโม่หันมาถามด้วยความสนใจ“คือ...” ชายผมแดงพูดอึกอักอยู่พักหนึ่ง ราวกับกำลังตัดสินใจ ก่อนจะพูดต่อว่า “งั้นผมให้พี่ดูอะไรบางอย่างแล้วกัน”เขาเปิดหน้ากรุ๊ปเพื่อนและเลื่อนหาข้อควา
Last Updated : 2024-12-20หวนรักหนีลิขิต บทที่ 169
มีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับเฉินเยวี่ยเดินเข้ามาเอาเสื้อคลุมมาคลุมให้เธอ "ใส่ซะเถอะ เดี๋ยวจะป่วยเอา"เฉินเยวี่ยมาจากครอบครัวธรรมดา การที่เธอสามารถเข้ามาอยู่ในกลุ่มของเหล่าลูกคนรวยได้นั้น เป็นเพราะกู้จือโม่ตั้งแต่มัธยมต้น กู้จือโม่ก็ถูกบังคับให้พาเฉินเยวี่ยมาเล่นด้วย ดังนั้นคนในกลุ่มจึงรู้จักเธอไม่มากก็น้อยในกลุ่มนี้มีเพียงส่วนน้อยที่มีท่าทีเป็นมิตรกับเธอ ส่วนใหญ่จะอยู่ในสถานะผู้สังเกตการณ์ และก็มีไม่น้อยที่ดูถูกเธออาจจะด้วยความต้องการให้คนยอมรับและความรู้สึกต่ำต้อย เฉินเยวี่ยจึงมักจะไม่ปฏิเสธคนในกลุ่ม แม้จะไม่เต็มใจแต่เธอก็สวมเสื้อคลุมนั้น"โอ๊ย เธอจะไปยุ่งอะไร? คนเขาอยากแต่งแบบนี้ก็เพื่ออาโม่ไม่ใช่หรือไง?"มีคนแซว ทำให้ทั้งห้องหัวเราะกันครืนเมื่อถูกจับได้ถึงความตั้งใจที่ซ่อนอยู่ เฉินเยวี่ยอายจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็ต้องหัวเราะไปพร้อมกับคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความอับอายเหตุการณ์เล็ก ๆ นี้ไม่ได้ทำลายบรรยากาศการเฉลิมฉลองข้ามปีของกลุ่ม ทุกคนกลับมาสนุกสนานได้อย่างรวดเร็วกู้จือโม่ยังคงคิดถึงแต่เฉียวซิงลั่ว จนดูแตกต่างจากบรรยากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเฉินเยวี่ยค่อย ๆ เลื่อนต
Last Updated : 2024-12-21หวนรักหนีลิขิต บทที่ 170
ทุกคนดื่มเหล้าหมดแก้ว แล้วแยกย้ายกันออกจากห้องไปทีละกลุ่มไม่นานห้องคาราโอเกะที่เคยคึกคักก็เหลือเพียงกู้จือโม่อยู่คนเดียวเขานั่งไถหน้าจอโทรศัพท์ไปมา สลับดูสองภาพถ่ายนั้น พร้อมดื่มเหล้าทีละแก้วในขณะเดียวกันแม่บ้านที่กำลังจะเข้ามาทำความสะอาดห้อง กลับถูกเฉินเยวี่ยหยุดไว้เฉินเยวี่ยยื่นเงินสดจำนวนหนึ่งให้ พร้อมยิ้มพลางอธิบาย "ข้างในมีคนเมาหลับอยู่ค่ะ เป็นคุณชายตระกูลกู้ เขาไม่ชอบให้ใครรบกวน"แม่บ้านดูอึดอัดใจเล็กน้อย แต่ก็รับเงินไว้เฉินเยวี่ยดันเงินใส่กระเป๋าของแม่บ้าน พลางกล่าว "เมื่อกี้ในห้องมีแต่ทายาทของบริษัทใหญ่ ๆ ทั้งนั้น ผู้จัดการของคุณต้องเข้าใจแน่ ไม่มีใครอยากเจอเรื่องยุ่งยากหรอก จริงไหมคะ?"เงินจำนวนนี้ดูเหมือนจะได้ผล แม่บ้านพยักหน้าอย่างลังเล ก่อนจะจากไปเฉินเยวี่ยสะพายกระเป๋าเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วนำถุงผงสีขาวเทลงอ่างล้างหน้า ปล่อยให้มันไหลลงท่อระบายน้ำภายในห้องคาราโอเกะ กู้จือโม่ที่กำลังดื่มเหล้ารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างอุณหภูมิที่เคยปกติ เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อย ๆ อย่างน่าประหลาดไม่นานใบหน้าของกู้จือโม่ก็ขึ้นสีแดงผิดปกติ ดวงตาเริ่มพร่ามัวเขาตระหนักได้ทันท
Last Updated : 2024-12-21หวนรักหนีลิขิต บทที่ 171
ฉันเดินตามลั่วอี้ฝานลงมาชั้นล่าง ตอนกลางคืนเราดื่มเหล้ากันไปบ้าง และคนขับรถที่เพิ่งเรียกก็ยังมาไม่ถึงความเร่งร้อนบนใบหน้าของลั่วอี้ฝานชัดเจนมาก ฉันเม้มริมฝีปากก่อนจะถามขึ้นมาเบา ๆ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?"ลั่วอี้ฝานยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน เขายังคงถือโทรศัพท์ในมือ "แม่ฉันทะเลาะกับพ่ออีกแล้ว คราวนี้แม่ก็ยังใช้วิธีขู่ฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมืออีกเหมือนเคยน่ะ"ฉันเงยหน้ามองเขา รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อคิดว่าคืนนี้เขาเลือกอยู่ที่เมืองอวิ๋นเฉิงเพื่อเป็นห่วงฉันกับคุณย่าแทนที่จะกลับบ้าน ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมา "ขอโทษนะ ที่ฉันกับคุณย่า...""ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรือคุณย่าเลย" ลั่วอี้ฝานพูดแทรก เขายกมือขึ้นบีบสันจมูก สีหน้าแฝงความรู้สึกประชดตัวเอง "แม่ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ครั้งแรกหรอก ทุกปีในคืนวันสิ้นปี ที่บ้านคนอื่นเขามีเสียงหัวเราะ ส่วนบ้านฉันมีแต่เสียงทะเลาะกัน โยนจานแตกเป็นเรื่องปกติ""ในความทรงจำของฉัน ไม่มีเลยสักปีที่ฉันจะได้นั่งทานอาหารค่ำในวันสิ้นปีอย่างสงบสุขกับครอบครัว""ฉันอยู่ที่อวิ๋นเฉิงเพราะเรื่องโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ และเพราะฉันไม่อยากกลับไปเห็นพวกเข
Last Updated : 2024-12-21
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 244
การไม่รบกวนเขา คือสิ่งที่ฉันสามารถทำได้มากที่สุด เมื่อฉันก้าวเข้าไปในโรงแรมด้วยชุดเดรสยาวสีฟ้าน้ำทะเล สายตาหลายคู่ก็จับจ้องมาที่ฉันในทันที บางทีสำหรับฉันในตอนนี้ ความอ่อนเยาว์และความงามอาจเป็นทรัพย์สินที่มีค่าที่สุด คนจำนวนมากมักจะมองแต่เปลือกนอกของผู้อื่นอย่างผิวเผิน หากแม้แต่ความตั้งใจที่จะทำความเข้าใจยังไม่มี แล้วโอกาสที่จะพัฒนาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นจะเกิดขึ้นได้อย่างไร? โชคดีที่ตอนนี้ฉันมีทุกอย่างแล้ว ใบหน้าที่ซีดเซียวในอดีตหายไปแล้ว แต่สิ่งที่ได้มาคือร่างกายที่สดใหม่ อ่อนเยาว์ และงดงามกว่าเดิม เมื่อฉันไปร่วมงานเลี้ยงเพียงลำพัง มองดูอาหารอันโอชะบนโต๊ะและกลุ่มคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ใจฉันก็พอจะเข้าใจแล้วว่างานเลี้ยงคืนนี้มีความหมายว่าอย่างไรไม่ใช่เงินทุกก้อนที่จะหามาได้ง่าย ๆ บางก้อนนั้นต้องแลกด้วยชีวิต เพื่อแสดงถึงความจริงใจของตัวเอง และเพื่อให้โดดเด่นท่ามกลางคนเหล่านี้ ฉันยกแก้วขึ้นกล่าวคำเชิญดื่มก่อนเป็นคนแรก จากนั้นก็แสดงเจตจำนงของตัวเองอย่างตรงไปตรงมาและมั่นใจ คนเหล่านี้ก็ดูจะคอแข็งกันทั้งนั้น อาจเป็นเพราะเก่งเรื่องงานสังคม พอดื่มไปได้สักพัก ฉันก็เริ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 243
เดิมทีอากาศค่อนข้างแจ่มใส แต่ตอนนี้กลับมีฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหัน ทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายยิ่งขึ้น และยังเกิดความไม่สบายใจขึ้นมาในใจ โชคดีที่ไม่นานฉันก็กลับถึงบ้าน และพอถึงบ้าน ฉันรีบลงไปแช่น้ำร้อนในอ่างทันที ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปล่อยวางทุกอย่าง ทำให้จิตใจของตัวเองค่อย ๆ กลับมาสงบอีกครั้ง อย่าให้เรื่องใดมาส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของฉัน และอย่าให้ความรู้สึกใด ๆ มาควบคุมเส้นทางชีวิตของฉัน ชาติที่แล้วฉันใช้เวลาทั้งหมดไปกับการพยายาม แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่เป็นที่น่าพอใจ แถมยังทำให้ฉันรู้สึกขำตัวเอง เพราะการทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดไปกับความรักนั้น สุดท้ายก็แค่ทำให้ตัวเองยิ่งลำบากและน่าสมเพชมากขึ้นเท่านั้น ครั้งนี้ ฉันมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตา แต่ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้หรือไม่ เมื่อฉันยืนอยู่ในห้องมืด ๆ สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ มองลงไปข้างล่างผ่านหน้าต่าง ฝนที่เทกระหน่ำภายใต้แสงไฟถนนกลับดูงดงามอย่างน่าเศร้าใจ พาให้ความคิดของฉันย้อนกลับไปในชาติที่แล้ว ซึ่งเป็นค่ำคืนฝนตกที่เย็นชาและเงียบงันไม่ต่างกัน วันนั้นฉันสวมเสื้อโค้ตผ้าขนสั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 242
เขาเป็นพ่อของฉันจริง ๆ ซึ่งฉันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงข้อนี้ได้ แต่เขากลับต้องการขายลูกสาวเพื่อไต่เต้า แถมยังมองฉันเป็นเพียงเครื่องมือที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ตามใจอีก เขามีลูกสาวสองคน แต่ชีวิตของเราสองคนกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ราวกับว่าฉันเป็นเพียงรองเท้าคู่หนึ่งที่ใครก็สามารถหยิบไปใส่ได้ เขาไม่เคยใส่ใจหรือให้ความสำคัญกับฉันเลย บางทีอาจเป็นเพราะฉันคาดหวังในความสัมพันธ์นี้มากเกินไป หรือเพราะฉันต้องการความรักจากครอบครัวที่ไม่เคยได้รับมาก่อน จึงผลักดันตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนถึงทางตัน “ตอนนั้นตระกูลเฉียวได้รับผลประโยชน์จากฉันไปไม่น้อย ฉันก็หวังให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ แต่ภายหลังก็เพิ่งเข้าใจว่า เรื่องดี ๆ จะมีมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน?” บางทีอาจมีเพียงในสถานการณ์แบบนี้เท่านั้นที่ฉันจะพูดอะไรออกมาได้ แต่ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะช่วยให้ฉันสงบลงได้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเรื่องตลกที่น่าขัน ทำได้เพียงบอกความในใจที่ไม่กล้าพูดออกไปให้คนข้าง ๆ ฟัง เขาเพียงรับฟังอย่างเงียบ ๆ เป็นผู้ฟังที่ซื่อสัตย์ที่สุด ส่วนฉันในตอนนั้นก็ได้แต่ครุ่นคิดทุกสิ่งเงียบ ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ระบายความเจ็บปวดในใจออก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 241
ผู้อาวุโสหนานเผยรอยยิ้มเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ ท่าทีที่มองฉันก็แฝงไว้ด้วยความภูมิใจเล็กน้อย ฉันรู้ว่านี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก แต่การจะคว้ามันไว้ได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของฉันเองล้วน ๆ “สาวน้อยเฉียว เธออย่าเพิ่งดีใจไป ฉันอยากแนะนำเขาให้เธอก็จริง แต่เขานิสัยประหลาดกว่าฉันอีกนะ จะทำให้เขายอมรับนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” ผู้อาวุโสหนานรีบพูดขัดทันที ทำให้ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าตอนที่ฉันกำลังตกอยู่ในวิกฤต ฉันคว้าไว้ได้เพียงฟางเส้นสุดท้าย แต่กลับพบว่าฟางเส้นนี้ช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย “แต่ด้วยความสามารถของเธอ ฉันเชื่อว่าเธอจัดการได้แน่นอน” ความกดดันถาโถมเข้ามาอย่างมหาศาล จนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะล้มลง และในชั่วขณะหนึ่งก็ไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี ทุกสิ่งในตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย การจะดำเนินไปตามเส้นทางในชาติที่แล้วนั้นเป็นเรื่องยากเหลือเกิน แต่ข้อมูลที่ฉันมีอยู่มากพอที่จะทำให้ฉันคว้าความได้เปรียบล่วงหน้ามื้อนี้เป็นมื้อที่น่าพึงพอใจ แม้จะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่ก็ได้พบกับวิธีแก้ไขใหม่ ๆ แทน เม้มริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไรตลอดทางกลับบ้าน นั่งอยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 240
เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ฉันรู้สึกผิดหวังทันที แต่ก็รีบรวบรวมกำลังใจกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ฉันรู้ดีว่าโอกาสมักเป็นของคนที่เตรียมพร้อม ฉันจึงไม่อาจยอมแพ้ไปง่าย ๆ แบบนี้ นี่คือหนทางเดียวที่ฉันจะพิสูจน์ตัวเองได้ และยังเป็นก้าวแรกในชีวิตของฉันด้วย ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ผู้อาวุโสหนาน ฉันเข้าใจถึงความกังวลของคุณค่ะ แต่ได้โปรดเชื่อว่าโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ไม่ได้เป็นเพียงแค่งานใหม่สำหรับคุณเท่านั้น แต่ยังเป็นเวทีที่สามารถทำให้แสงแห่งศิลปะของคุณเปล่งประกายได้อีกครั้งด้วย อีกทั้งฉันเชื่อว่าโครงการที่คุณกำลังทำอยู่และโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ต้องมีความเชื่อมโยงที่น่าอัศจรรย์บางอย่าง ซึ่งสามารถสร้างแรงบันดาลใจและส่งเสริมซึ่งกันและกันได้ค่ะ” หลังจากที่ผู้อาวุโสหนานได้ยินดังนั้น แววตาก็ฉายแววความสงสัยขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนคำพูดของฉันจะดึงดูดความสนใจของเขา จนเขาเริ่มพิจารณาข้อเสนอของฉันอีกครั้ง ฉันรีบฉวยโอกาสกล่าวต่อไปว่า “ผู้อาวุโสหนาน คุณทราบหรือเปล่าคะว่าฉันชื่นชมคุณมาโดยตลอด ผลงานของคุณมอบทั้งแรงบันดาลใจและข้อคิดให้ฉันมากมาย ส่วนโครงการเซาท์เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 239
ฉันสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจที่จะพูดคุยกับผู้อาวุโสหนานให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น หวังว่าจะสามารถกระตุ้นความรักและความมุ่งมั่นที่เขามีต่อศิลปะสวนภูมิทัศน์ในใจของเขาได้ “ผู้อาวุโสหนาน คุณรู้ไหมคะ? ฉันคิดมาตลอดว่าสวนไม่ได้เป็นแค่การจัดวางสิ่งปลูกสร้างกับต้นไม้ แต่มันเหมือนภาพวาดที่มีชีวิต เป็นโลกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและเรื่องราว และในฐานะที่คุณเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะจีน น่าจะเข้าใจเสน่ห์ของการผสมผสานศิลปะกับการใช้งานได้อย่างสมบูรณ์แบบ” ฉันมองผู้อาวุโสหนานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความปรารถนา หวังว่าสายตานั้นจะสื่อความรู้สึกของฉันออกไปได้ ผู้อาวุโสหนานได้ยินดังนั้น แววตาก็เปล่งประกายวาบหนึ่ง ก่อนจะวางถ้วยชาลงและดูเหมือนจะจมอยู่ในความคิด ฉันรู้ว่าฉันได้แตะต้องจุดที่อ่อนไหวบางอย่างในใจของเขาเข้าแล้ว คนระดับปรมาจารย์ในแวดวงวิชาการแบบนี้มักไม่ใส่ใจเรื่องเงินทอง สำหรับพวกเขา เป็นเพียงของนอกกายเท่านั้น พวกเขาเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่ลอยล่องกลางทะเล ซึ่งต้องการคนที่เข้าใจและเข้าถึงได้อย่างแท้จริง และฉันสามารถมอบคุณค่าทางอารมณ์ที่เพียงพอให้กับเขาได้ อีกทั้งยังตอบสนองความปรารถนาของเขาได้อ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 238
ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดหนักเพื่อหาเรื่องคุย ก็ไม่คาดคิดว่าผู้อาวุโสหนานจะเป็นฝ่ายพูดถึงโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ขึ้นมาก่อนเอง โครงการนี้เดิมทีตั้งใจจะสร้างสวนสไตล์พิเศษ คล้ายกับพระราชวังต้องห้ามสมัยโบราณ แต่ต้องตอบสนองความต้องการด้านความงามยุคสมัยใหม่ โดยผสานเทคโนโลยีล้ำสมัยเข้ากับความงดงามของสวนโบราณอย่างลงตัว ตอนนี้แบบร่างเบื้องต้นได้ออกแบบเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังมีรายละเอียดหลายจุดที่ยังไม่ได้ปรับแก้ มีเพียงโครงร่างคร่าว ๆ เท่านั้น แน่นอนว่าฉันหวังว่าเขาจะเข้าร่วมโครงการนี้ เพื่อช่วยเราเติมเต็มรายละเอียดให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น “โครงการในตอนนี้ยังอยู่ขั้นตอนเริ่มต้น จำเป็นต้องมีแบบร่างและแนวคิดการออกแบบที่ยอดเยี่ยมเพียงพอ เพื่อให้โครงการนี้พัฒนาต่อไปได้อย่างราบรื่นในอนาคตค่ะ” ความหมายข้างต้นชัดเจนมาก หากเราไม่สามารถนำเสนอแบบร่างที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามพึงพอใจได้อย่างเต็มที่ ก็จะไม่สามารถเจรจาธุรกิจนี้ต่อได้ ผู้อาวุโสหนานดูเหมือนจะใส่ใจอยู่ไม่น้อย แต่เพียงแค่นั่งจิบชาโดยไม่เอ่ยคำใด ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แววตาของเขาแฝงด้วยความคิดคำนึงเล็กน้อย บางครั้ง การอยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 237
“เริ่มพยายามตั้งแต่เนิ่น ๆ งั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสหนานทวนคำพูดของฉัน ดวงตาแสดงความชื่นชมเล็กน้อย “หนุ่มสาวที่มีความคิดแบบนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่หาได้ยากจริง ๆ” เขาลุกขึ้นยืน เดินช้า ๆ ไปยังริมหน้าต่าง มองออกไปไกลราวกับกำลังนึกถึงบางสิ่งในความทรงจำ “เธอรู้ไหม สาวน้อยเฉียว ตอนฉันยังหนุ่ม ฉันเองก็เคยเป็นเหมือนเธอ มีทั้งความฝันและความมุ่งมั่น อยากสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาให้ได้” เสียงของผู้อาวุโสหนานเจือด้วยความเก่าแก่และความรู้สึกซาบซึ้ง “แต่กาลเวลาไม่เคยปรานีใคร ตอนนี้ฉันก็หมดเรี่ยวแรงไปมากแล้ว แค่หวังว่าจะหาหนุ่มสาวที่มีศักยภาพสักคน มารับช่วงต่อจากฉันได้” ฉันยืนอยู่เงียบ ๆ ที่ข้าง ๆ ฟังคำพูดของผู้อาวุโสหนาน พลันเกิดความรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้ดีว่านี่อาจเป็นโอกาสที่ใกล้เคียงกับความสำเร็จที่สุดสำหรับฉัน “ผู้อาวุโสหนาน คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ” ฉันพูดอย่างจริงจัง “ไม่ใช่แค่เพื่อตัวฉันเอง แต่เพื่อความคาดหวังของคุณด้วย”ผู้อาวุโสหนานหันกลับมามองฉัน ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจเล็กน้อย “ดีมาก สาวน้อย ฉันเชื่อในตัวเธอ แต่จำไว้นะ ความสำเร็จไม่ใช
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 236
บนใบหน้าของลั่วอี้ฝานมีแววประหลาดใจเล็กน้อย คล้ายกับได้เจอเพื่อนรู้ใจที่เข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร ผู้อาวุโสหนานก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “สาวน้อย เธอเล่นหมากรุกเป็นไหม?” จู่ ๆ ก็ถูกเรียกชื่อ ฉันนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะได้สติกลับมาแล้วตอบว่า “เคยเล่นในมือถือไม่กี่ครั้งเองค่ะ ดูเหมือนว่าจะเล่นไม่เป็นค่ะ” ฉันพูดอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งดูเหมือนผู้อาวุโสหนานจะชอบความตรงไปตรงมาของฉันเช่นกัน ท่านโบกมือเรียกฉันพร้อมพูดว่า “มานี่สิ เดี๋ยวฉันสอนให้” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปหา นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของกระดานหมากรุก ผู้อาวุโสหนานอธิบายกฎของหมากล้อมให้ฉันฟัง ฉันตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ ไม่นานนักผู้ช่วยก็เอากระดานหมากรุกชุดใหม่มาให้ ผู้อาวุโสหนานส่งหมากสีดำให้ฉันพร้อมพูดว่า “ลองดูไหม?” ฉันรับมาก่อนจะพูดด้วยความลำบากใจปนลังเลว่า “แต่คุณปู่ต้องอย่าโกรธจนปาแผ่นกระดานนะคะ” “แล้วก็ห้ามไล่พวกเราออกไปด้วยนะคะ”ฉันกอดถ้วยหมากล้อมไว้ มือขวาหยิบหมากสองตัวขึ้นมา พร้อมกล่าวว่า “แม่น้ำแยงซีคลื่นลูกเก่าผลักดันคลื่นลูกใหม่ คุณต้องให้โอกาสพวกเราเติบโตบ้างนะคะ” ความจริงตอนที่พูดคำพวก
