LOGINShare
บทที่ 170
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 171
ฉันเดินตามลั่วอี้ฝานลงมาชั้นล่าง ตอนกลางคืนเราดื่มเหล้ากันไปบ้าง และคนขับรถที่เพิ่งเรียกก็ยังมาไม่ถึงความเร่งร้อนบนใบหน้าของลั่วอี้ฝานชัดเจนมาก ฉันเม้มริมฝีปากก่อนจะถามขึ้นมาเบา ๆ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?"ลั่วอี้ฝานยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน เขายังคงถือโทรศัพท์ในมือ "แม่ฉันทะเลาะกับพ่ออีกแล้ว คราวนี้แม่ก็ยังใช้วิธีขู่ฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมืออีกเหมือนเคยน่ะ"ฉันเงยหน้ามองเขา รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อคิดว่าคืนนี้เขาเลือกอยู่ที่เมืองอวิ๋นเฉิงเพื่อเป็นห่วงฉันกับคุณย่าแทนที่จะกลับบ้าน ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมา "ขอโทษนะ ที่ฉันกับคุณย่า...""ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรือคุณย่าเลย" ลั่วอี้ฝานพูดแทรก เขายกมือขึ้นบีบสันจมูก สีหน้าแฝงความรู้สึกประชดตัวเอง "แม่ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ครั้งแรกหรอก ทุกปีในคืนวันสิ้นปี ที่บ้านคนอื่นเขามีเสียงหัวเราะ ส่วนบ้านฉันมีแต่เสียงทะเลาะกัน โยนจานแตกเป็นเรื่องปกติ""ในความทรงจำของฉัน ไม่มีเลยสักปีที่ฉันจะได้นั่งทานอาหารค่ำในวันสิ้นปีอย่างสงบสุขกับครอบครัว""ฉันอยู่ที่อวิ๋นเฉิงเพราะเรื่องโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ และเพราะฉันไม่อยากกลับไปเห็นพวกเข
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 172
ในหัวของฉันนึกถึงภาพของกู้จือโม่ที่เจอหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตโดยไม่รู้ตัวพอเปิดประตู ใบหน้าของกู้จือโม่ก็ปรากฏตรงหน้าฉันรีบตั้งสติและพยายามปิดประตู แต่เขากลับแทรกตัวเข้ามาในบ้านก่อนใบหน้าของเขาแดงผิดปกติ กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลในลมหายใจของเขา"ออกไป!"ฉันชี้ไปที่ประตูพร้อมกับทำหน้าเย็นชาดวงตาของกู้จือโม่มองฉันอย่างลึกซึ้ง แต่สิ่งที่ฉันเห็นในแววตาของเขาคือความต้องการที่รุนแรงไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อ เขาก็กดตัวเข้ามาใกล้และจูบฉันอย่างรุนแรง"กู้จือโม่! ไอ้สารเลว! นายปล่อยนะ...""อื้อ..." ฉันพยายามดิ้นรน แต่ไม่มีแม้แต่ประโยคที่สมบูรณ์หลุดออกจากปากฉันเลยจูบของกู้จือโม่หนักแน่นและดุดัน ราวกับว่าเขาต้องการกลืนกินฉันทั้งตัวในขณะที่เราทั้งสองเซไปมา เขาก็ลากฉันมาที่ห้องนั่งเล่นเสียงดอกไม้ไฟดังมาจากภายนอก รวมถึงเสียงพิธีกรในทีวีที่กำลังรายงานข่าวปีใหม่กู้จือโม่ดันฉันลงบนโซฟา ริมฝีปากของเขาค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงมา "ลั่วเป่า ฉันต้องการเธอ..."ฉันพยายามผลักเขาออก แต่แรงของฉันก็ไม่มีทางสู้เขาได้เลยเพดานที่อยู่เหนือหัวเหมือนจะหมุนไปหมด ทำให้ดวงตาของฉันพร่ามัว มือของกู้จือโม่ล้วงเข้าไป
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 173
"เพราะเป็นนายที่ช่วยฉันขึ้นจากขุมนรก แต่กลับเป็นนายอีกครั้งที่ผลักฉันลงไปในนรกนั้นด้วยมือของนายเอง"เมื่อฉันพูดจบ กู้จือโม่ดูเหมือนจะอึ้งไปชั่วขณะฉันหันหน้าหนีไป กลิ่นของเขา รวมถึงตัวเขา ทำให้ฉันรู้สึกพะอืดพะอมจนแทบจะอาเจียนในวินาทีที่ฉันเกือบจะอาเจียนออกมา เขาก็ลุกออกไปจากตัวฉันอย่างลนลาน เสียงเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน "ขอโทษ ฉัน..."กู้จือโม่ลุกขึ้นยืน สายตาซับซ้อนจับจ้องมาที่ฉันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาพูดคำว่า "ขอโทษ" อีกครั้งก่อนจะเดินโซเซออกไปฉันมองแผ่นหลังของเขาแล้วหลับตาลง กำมือที่สั่นระริกไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกความกลัวที่กัดกินหัวใจเริ่มจางหายไปเล็กน้อย แต่จู่ ๆ ก็มีเสียง "ตุ้บ!" ดังขึ้น ฉันลืมตา และเห็นกู้จือโม่ล้มลงไปนอนกับพื้นฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงเสื้อที่ถูกเขาดึงจนหลุดลุ่ยให้เข้าที่ แล้วลุกขึ้นยืน "กู้จือโม่ ถ้าจะนอน ไปนอนกลิ้งข้างนอก อย่ามานอนในบ้านฉัน!"แต่คนที่นอนอยู่บนพื้นกลับไม่มีการตอบสนอง"กู้จือโม่!"เขาก็ยังนิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวฉันขมวดคิ้ว เดินเข้าไปใกล้ เห็นว่าเขานอนหลับตาอยู่บนพื้น ที่หน้าท้องเริ่มมีเลือดสีแดงซึมออกมา"กู้จือโม่ ถ้าจะ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 174
เฉินเยวี่ยกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ สายตาจับจ้องอยู่กับภาพในห้องนั้น ยิ่งมอง ความเกลียดชังและความอิจฉาในใจก็ยิ่งทวีคูณสิ่งที่เธอพยายามอย่างหนักที่จะได้มา แต่เฉียวซิงลั่วกลับไม่เห็นค่าเฉียวซิงลั่วใจร้ายกับกู้จือโม่ขนาดนั้น แม้กระทั่งตอนที่เขาล้มลงหมดสติบนพื้น เธอก็ยังแสดงสีหน้าเรียบเฉย ถ้าหมอไม่ยืนกราน เธอคงไม่พาเขาไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำเฉินเยวี่ยนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่บาร์ ก่อนหน้านี้ยาออกฤทธิ์แล้ว แต่เมื่อเธอเข้าไปใกล้ กู้จือโม่กลับมองเธอด้วยความรังเกียจ ราวกับว่าเธอเป็นขยะที่เกาะติดตัวเขา ก่อนจะผลักเธอออกอย่างแรงทำไมล่ะ?! "ทำไมถึงเป็นแบบนี้?!"เฉินเยวี่ยใบหน้าหม่นหมอง ดวงตาวาวโรจน์ เดินไปยังประตูหน้าของบ้านเฉียวซิงลั่ว ก่อนจะทุบประตูเสียงดัง "กึกแอ๊ด..." ประตูเปิดแง้มออกเล็กน้อย เฉินเยวี่ยชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะดันประตูเข้าไปโดยไม่ลังเลเธอมองไปที่บริเวณหน้าประตู ทางเดินมีตุ๊กตากระต่ายตัวเล็ก ๆ ตกอยู่บนพื้น เป็นสิ่งที่หล่นลงมาตอนที่กู้จือโม่จูบเฉียวซิงลั่วเฉินเยวี่ยเดินลึกเข้าไปอีกเล็กน้อย เห็นสภาพห้องรับแขกที่ยุ่งเหยิง ผ้าห่มที่เคยพาดอยู่บนโซฟาร่วงลงพื้นไปครึ่งหนึ่ง หมอนอ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 175
"สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของกู้จือโม่ ตอนนี้เขาเป็นลมและกำลังอยู่ระหว่างทางไปโรงพยาบาล คุณช่วยมาที่โรงพยาบาลได้ไหมคะ?""ได้ ๆ โรงพยาบาลไหนครับ เดี๋ยวเราจะรีบไป"เมื่อพ่อบ้านของกู้จือโม่รับคำ ฉันส่งที่อยู่โรงพยาบาลไปให้เขาผ่านโทรศัพท์ของกู้จือโม่ทันทีขณะนั้นแพทย์ฉุกเฉินที่อยู่ใกล้ ๆ วัดอุณหภูมิร่างกายของกู้จือโม่ ก่อนจะพูดว่า "สามสิบเก้าจุดห้าองศา" แล้วรีบหยิบเข็มฉีดยาลดไข้จากกล่องออกมาฉีดให้เขากู้จือโม่ที่กำลังอยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น พึมพำออกมาเบา ๆ "ลั่วเป่า อย่าเกลียดฉันเลย""ลั่วเป่า อย่าทำเป็นไม่ชอบฉันนะ""ฉันขอโทษ..."ฉันจับที่นั่งใต้ตัวแน่น พยายามควบคุมความสงบภายในใจ และเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมกับอดทนรอให้รถพยาบาลถึงโรงพยาบาลจู่ ๆ ก็เกิดอาการปวดเสียดแปลบที่หัวใจจนทำให้ฉันน้ำตาคลอ แต่เพียงแค่ชั่วพริบตา ความเจ็บปวดนั้นก็หายไป ฉันเผลอยกมือขึ้นจับตำแหน่งหัวใจตัวเอง ราวกับความเจ็บปวดเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตาฉันสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ได้เมื่อถึงโรงพยาบาล พ่อบ้านของกู้จือโม่ก็ยืนรออยู่แล้ว ฉันบอกแพทย์ว่าเขาเป็นญาติของกู้จือโม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 176
“คุณย่า อย่าโกรธหนูเลยนะ ตื่นขึ้นมาเถอะ ได้ไหมคะ?”ฉันลดเสียงลงต่ำและกอดคุณย่าไว้แน่นแต่ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร หรือร้องไห้มากแค่ไหน คุณย่าก็ไม่ตอบรับฉันอีกแล้ว“คุณย่า...”น้ำตาหยดใหญ่ไหลลงมาไม่หยุด ฉันก้มหน้าซบลงที่ไหล่ของคุณย่า “คุณย่า ตื่นสิคะ...”…… “ลั่วเป่ากลับมาจริง ๆ เหรอ?” เฉิงเฉิงถือโทรศัพท์ไว้แน่น มองภาพในเฟรนด์โซนที่ฟางฉิงหยางส่งมาเป็นภาพของลั่วอี้ฝานกับเฉียวซิงลั่ว และหญิงชราท่านหนึ่งใต้ภาพนั้นระบุพิกัดว่าอยู่ที่อะพาร์ตเมนต์หลี่เสี่ยงแห่งอวิ๋นเฉิง“ทำไมเธอกลับมาแล้วไม่บอกฉันเลย?” เฉิงเฉิงโทรหาฟางฉิงหยางด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะโกหกพ่อแม่ด้วยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดว่ากำลังจะไปหามิตรสหายเพื่อฉลองปีใหม่ แล้วรีบวิ่งออกไปทันทีฟางฉิงหยางที่เพิ่งออกมาจากบ้าน คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “อาจจะกลัวว่าเธอจะไม่อยู่ฉลองคืนส่งท้ายปีเก่ากับครอบครัวดี ๆ ก็เลยอยากรอให้วันนี้ผ่านไปก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้เซอร์ไพรส์เธอหรือเปล่า?”เฉิงเฉิงนึกถึงคืนส่งท้ายปีเก่าในอดีต ที่เฉียวเจี้ยนกั๋วมักจะพาหลี่เหม่ยอิงกับเฉียวซิงอวี่ไปฉลองปีใหม่ที่ต่างประเทศ ปล่อยให้เฉียวซิงลั่วยู่บ้านคนเดียว เธอก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 177
ฉันไม่รู้ว่าเฉิงเฉิงเรียกฉันอยู่นานแค่ไหน พอฉันได้สติกลับมาอีกที เธอก็มีน้ำตาอาบเต็มใบหน้าแล้ว “ลั่วเป่า มองฉันสิ ลั่วเป่า อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้นะ” “เธอมองฉันหน่อยได้ไหม?” ฉันพยายามขยับดวงตาที่ทั้งแสบทั้งแห้งเจ็บ อยากจะยิ้มให้เธอสักนิด แต่ริมฝีปากกลับไม่ยอมขยับขึ้นเลย น้ำตากลับไหลออกมาเป็นสายราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาด “เฉิงจื่อ...ฉันไม่มีครอบครัวเหลืออีกแล้ว คุณย่าไม่ต้องการฉัน เธอโกรธฉันและจากไปแล้ว...” เฉิงเฉิงมองคุณย่าในอ้อมกอดของฉัน ก่อนจะโน้มตัวเข้ามากอดฉันไว้ “เธอยังมีฉันนะ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง” “คุณย่าไม่ได้ไม่ต้องการเธอหรอกนะ ท่านแค่เหนื่อยมากเกินไป เลยอยากพักผ่อนเท่านั้นเอง” “จริงเหรอ?” ฉันก้มหน้าลงมอง เห็นใบหน้าของคุณย่าดูสงบนิ่ง ไม่ต่างจากเวลาปกติเท่าไหร่ เฉิงเฉิงกอดฉันแน่นขึ้น “ใช่ ลั่วเป่า เธอเชื่อฉันเถอะ”……คนจากนิติของอะพาร์ตเมนต์ สถานีตำรวจ และบุคลากรจากโรงพยาบาลต่างก็พากันมามากมาย ฉันถูกเฉิงเฉิงดึงให้ไปยืนอยู่ข้าง ๆ มองพวกเขาจดบันทึกและตรวจสอบกล้องวงจรปิด ฉันมองดูหมอเดินเข้ามา เพียงไม่นานก็เดินออกไป โดยที่ไม่ได้ทำแม้แต่ทำการซีพีอาร์ ก่อนจะหันมา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 178
“เฉิงจื่อ” เสียงของฉันที่ร้องไห้จนแหบพร่าเหมือนจะขาดออกเป็นเส้น ๆ แต่ฉันพยายามพูดออกมา “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันไหว เธอไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ได้” พูดจบ ฉันหันไปมองฟางฉิงหยาง เขาเข้าใจความหมายของฉันทันที จึงเดินไปหาเฉิงเฉิงแล้วกอดเธอไว้ “ปล่อยให้ซิงลั่วอยู่กับคุณย่าสักพักเถอะ” ฉันหันหลังแล้วเดินไปหาคุณย่า ภายใต้การแต่งหน้าของช่างเสริมสวยสำหรับผู้วายชนม์ คุณย่าดูอ่อนวัยลงมาก และดูสวยขึ้นกว่าเดิมมากเช่นกัน ในช่วงแรกที่ฉันและคุณย่าต้องพึ่งพาอาศัยกัน คุณย่าก็เป็นที่รู้จักในหมู่บ้านว่าเป็นคุณยายตัวเล็กที่สวยสะดุดตา ตอนนั้นถึงเราจะยากจน แต่คุณย่าก็มักจะพยายามอย่างเต็มที่ในขอบเขตที่ท่านทำได้ เพื่อให้เราทั้งสองดูดีอยู่เสมอ ผมเผ้าถูกหวีจัดแต่งอย่างเรียบร้อย เพราะเราสวมใส่เสื้อผ้าที่สะอาดและมีมารยาทดี ไม่ว่าเรากับคุณย่าจะเดินไปที่ไหน ก็มักจะมีคนเรียกให้เรานั่งพัก หรือไม่ก็ให้ของกินกับฉันเสมอ ฉันจำได้ว่า ตอนนั้นคุณย่าเป็นคนที่ได้รับความเคารพนับถือในหมู่บ้าน คุณยายตัวเล็กที่แสนดีแบบนั้น... น้ำตาเห่อร้อนเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง ฉันหันหน้าหนีแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออก ช่างเสริมสวยกำลังหว
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
