LOGINShare
บทที่ 175
Last Updated:
2024-12-22 17:00:00Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 176
“คุณย่า อย่าโกรธหนูเลยนะ ตื่นขึ้นมาเถอะ ได้ไหมคะ?”ฉันลดเสียงลงต่ำและกอดคุณย่าไว้แน่นแต่ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร หรือร้องไห้มากแค่ไหน คุณย่าก็ไม่ตอบรับฉันอีกแล้ว“คุณย่า...”น้ำตาหยดใหญ่ไหลลงมาไม่หยุด ฉันก้มหน้าซบลงที่ไหล่ของคุณย่า “คุณย่า ตื่นสิคะ...”…… “ลั่วเป่ากลับมาจริง ๆ เหรอ?” เฉิงเฉิงถือโทรศัพท์ไว้แน่น มองภาพในเฟรนด์โซนที่ฟางฉิงหยางส่งมาเป็นภาพของลั่วอี้ฝานกับเฉียวซิงลั่ว และหญิงชราท่านหนึ่งใต้ภาพนั้นระบุพิกัดว่าอยู่ที่อะพาร์ตเมนต์หลี่เสี่ยงแห่งอวิ๋นเฉิง“ทำไมเธอกลับมาแล้วไม่บอกฉันเลย?” เฉิงเฉิงโทรหาฟางฉิงหยางด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะโกหกพ่อแม่ด้วยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียดว่ากำลังจะไปหามิตรสหายเพื่อฉลองปีใหม่ แล้วรีบวิ่งออกไปทันทีฟางฉิงหยางที่เพิ่งออกมาจากบ้าน คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “อาจจะกลัวว่าเธอจะไม่อยู่ฉลองคืนส่งท้ายปีเก่ากับครอบครัวดี ๆ ก็เลยอยากรอให้วันนี้ผ่านไปก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยให้เซอร์ไพรส์เธอหรือเปล่า?”เฉิงเฉิงนึกถึงคืนส่งท้ายปีเก่าในอดีต ที่เฉียวเจี้ยนกั๋วมักจะพาหลี่เหม่ยอิงกับเฉียวซิงอวี่ไปฉลองปีใหม่ที่ต่างประเทศ ปล่อยให้เฉียวซิงลั่วยู่บ้านคนเดียว เธอก
Last Updated : 2024-12-22หวนรักหนีลิขิต บทที่ 177
ฉันไม่รู้ว่าเฉิงเฉิงเรียกฉันอยู่นานแค่ไหน พอฉันได้สติกลับมาอีกที เธอก็มีน้ำตาอาบเต็มใบหน้าแล้ว “ลั่วเป่า มองฉันสิ ลั่วเป่า อย่าทำให้ฉันตกใจแบบนี้นะ” “เธอมองฉันหน่อยได้ไหม?” ฉันพยายามขยับดวงตาที่ทั้งแสบทั้งแห้งเจ็บ อยากจะยิ้มให้เธอสักนิด แต่ริมฝีปากกลับไม่ยอมขยับขึ้นเลย น้ำตากลับไหลออกมาเป็นสายราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาด “เฉิงจื่อ...ฉันไม่มีครอบครัวเหลืออีกแล้ว คุณย่าไม่ต้องการฉัน เธอโกรธฉันและจากไปแล้ว...” เฉิงเฉิงมองคุณย่าในอ้อมกอดของฉัน ก่อนจะโน้มตัวเข้ามากอดฉันไว้ “เธอยังมีฉันนะ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง” “คุณย่าไม่ได้ไม่ต้องการเธอหรอกนะ ท่านแค่เหนื่อยมากเกินไป เลยอยากพักผ่อนเท่านั้นเอง” “จริงเหรอ?” ฉันก้มหน้าลงมอง เห็นใบหน้าของคุณย่าดูสงบนิ่ง ไม่ต่างจากเวลาปกติเท่าไหร่ เฉิงเฉิงกอดฉันแน่นขึ้น “ใช่ ลั่วเป่า เธอเชื่อฉันเถอะ”……คนจากนิติของอะพาร์ตเมนต์ สถานีตำรวจ และบุคลากรจากโรงพยาบาลต่างก็พากันมามากมาย ฉันถูกเฉิงเฉิงดึงให้ไปยืนอยู่ข้าง ๆ มองพวกเขาจดบันทึกและตรวจสอบกล้องวงจรปิด ฉันมองดูหมอเดินเข้ามา เพียงไม่นานก็เดินออกไป โดยที่ไม่ได้ทำแม้แต่ทำการซีพีอาร์ ก่อนจะหันมา
Last Updated : 2024-12-23หวนรักหนีลิขิต บทที่ 178
“เฉิงจื่อ” เสียงของฉันที่ร้องไห้จนแหบพร่าเหมือนจะขาดออกเป็นเส้น ๆ แต่ฉันพยายามพูดออกมา “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันไหว เธอไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ได้” พูดจบ ฉันหันไปมองฟางฉิงหยาง เขาเข้าใจความหมายของฉันทันที จึงเดินไปหาเฉิงเฉิงแล้วกอดเธอไว้ “ปล่อยให้ซิงลั่วอยู่กับคุณย่าสักพักเถอะ” ฉันหันหลังแล้วเดินไปหาคุณย่า ภายใต้การแต่งหน้าของช่างเสริมสวยสำหรับผู้วายชนม์ คุณย่าดูอ่อนวัยลงมาก และดูสวยขึ้นกว่าเดิมมากเช่นกัน ในช่วงแรกที่ฉันและคุณย่าต้องพึ่งพาอาศัยกัน คุณย่าก็เป็นที่รู้จักในหมู่บ้านว่าเป็นคุณยายตัวเล็กที่สวยสะดุดตา ตอนนั้นถึงเราจะยากจน แต่คุณย่าก็มักจะพยายามอย่างเต็มที่ในขอบเขตที่ท่านทำได้ เพื่อให้เราทั้งสองดูดีอยู่เสมอ ผมเผ้าถูกหวีจัดแต่งอย่างเรียบร้อย เพราะเราสวมใส่เสื้อผ้าที่สะอาดและมีมารยาทดี ไม่ว่าเรากับคุณย่าจะเดินไปที่ไหน ก็มักจะมีคนเรียกให้เรานั่งพัก หรือไม่ก็ให้ของกินกับฉันเสมอ ฉันจำได้ว่า ตอนนั้นคุณย่าเป็นคนที่ได้รับความเคารพนับถือในหมู่บ้าน คุณยายตัวเล็กที่แสนดีแบบนั้น... น้ำตาเห่อร้อนเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง ฉันหันหน้าหนีแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออก ช่างเสริมสวยกำลังหว
Last Updated : 2024-12-23หวนรักหนีลิขิต บทที่ 179
วันถัดมา อวิ๋นเฉิงมีฝนตกลงมา ฉันกอดโกศกระดูกและรูปถ่ายของคุณย่าไว้แนบอก พร้อมกับเฉิงเฉิงและฟางฉิงหยางที่มาร่วมส่งคุณย่าไปสู่สุสานอย่างสงบ ฝนในฤดูหนาวนั้นเย็นยะเยือกเป็นพิเศษ ราวกับก้อนน้ำแข็งที่ตกกระทบลงบนร่างกาย แต่ละหยดช่างหนาวเหน็บจนรู้สึกเจ็บลึกถึงขั้วหัวใจ หลุมศพของคุณย่าถูกตั้งขึ้นเรียบร้อยแล้ว ฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ ยื่นมือออกไปอยากจะสัมผัสมัน แต่ไม่รู้ทำไมกลับรู้สึกกลัวขึ้นมา คุณย่าในอดีตเป็นคนที่อ่อนโยนและอบอุ่น แต่ตอนนี้คุณย่ากลับเย็นชาและแข็งกระด้าง ฉันหลับตาลง แล้วก้มหน้าซุกลงกับเข่าของตัวเอง เฉิงเฉิงกางร่มให้ฉันอยู่ข้าง ๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสะอื้น “ลั่วเป่า ถ้ารู้สึกเสียใจ ก็ร้องออกมาเถอะนะ ดีไหม?” ร้องไห้ออกมาเหรอ? ฉันอยากจะร้องไห้ แต่กลับร้องไม่ออก ฝนยิ่งตกลงมาหนักขึ้นเรื่อย ๆ เม็ดฝนกระทบกับร่มสีดำ ส่งเสียงดังเปาะแปะไม่หยุด ฤดูหนาวของอวิ๋นเฉิงไม่เคยมีฝนตกหนักขนาดนี้มาก่อน ราวกับทั้งเมืองถูกปกคลุมไปด้วยความหม่นหมอง “พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเฉิงเฉิงกับฟางฉิงหยาง “ขอบคุณที่อยู่ข้างฉันในช่วงสองวันนี้ อากาศหนาว พวกเธอกลับไปก่อนนะ ฉันขอ
Last Updated : 2024-12-23หวนรักหนีลิขิต บทที่ 180
เสียงของกู้จือโม่แว่วมาถึง ฉันเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ขอโทษนะ” กู้จือโม่เอ่ยพลางมองฉัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ฉันมองเขา ในใจไม่มีแม้แต่คลื่นไหวเล็ก ๆ แล้ว ไม่เกลียดและไม่รักแล้ว ฉันลุกขึ้นยืนและเดินผ่านเขาไป แต่กู้จือโม่ยื่นมือมาจับข้อมือของฉันไว้ “ลั่วเป่า ฉันไม่รู้... ฉันไม่รู้เลยว่าจะกลายเป็นแบบนี้” “ฉัน...” “กู้จือโม่” ฉันขัดจังหวะเขา พลางเอียงหน้ามองเขา สังเกตเห็นนิ้วมือที่จับด้ามร่มแน่นจนขาวซีดเพราะความพยายามควบคุมตัวเอง ฉันเบือนสายตาออก แล้วเงยหน้าขึ้นมองดวงตาของเขา นี่คือคนที่ฉันเคยรักมากที่สุด ฉันไม่อาจปฏิเสธตัวเองได้ว่า ในช่วงที่ผ่านมา ฉันเคยหวั่นไหวกับเขามาก่อน ฉันรักเขา ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะอยากอยู่กับเขา ฉันเฝ้าฝันอย่างฟุ้งซ่าน บางที...ถ้าเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง บทสรุปของเราอาจจะดีขึ้น ฉันโลภมาก ฉันหลอกตัวเอง ฉันปล่อยให้ความยึดมั่นที่ค่อย ๆ พังทลายบอกฉันว่า ครั้งหนึ่งฉันเคยอยากอยู่กับเขาจริง ๆ “ต่อไปนี้ เราคือคนแปลกหน้ากัน” “ถ้านายเจอฉัน ขอให้นายหลีกทางด้วย” “ถ้านายเจอฉัน ขอให้ทำเหมือนไม่รู้จักฉัน” พูดจบ ฉันดึงมือที่เขากำลังจับออก กู
Last Updated : 2024-12-23หวนรักหนีลิขิต บทที่ 181
ฉันฝืนยิ้มเล็กน้อยก่อนพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว” เฉิงเฉิงมองฉันลึกซึ้งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันไปพูดกับฟางฉิงหยางที่ยืนอยู่ตรงประตูว่า “ไปกันเถอะ” เสียงประตูปิดดังขึ้น ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่หน้าประตูค่อย ๆ ห่างออกไป เมื่อไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว ฉันหันมองไปทางห้องนอนของคุณย่า น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบงัน ฉันอ้าปากเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาเลย ฉันลุกขึ้นอย่างโซเซ แล้วเดินไปทางห้องของคุณย่า ทั้งห้องว่างเปล่าอย่างน่ากลัว ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน และเครื่องมือต่าง ๆ ในห้องล้วนถูกเก็บออกไปหมดแล้ว สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่คือเตียงที่คุณย่าเคยนอน ฉันทรุดตัวลงบนเตียง ในที่สุดก็สามารถเปล่งเสียงร้องออกมาได้บ้าง ฉันพึมพำเบา ๆ ว่า “คุณย่า ไม่ต้องห่วงนะ หนูจะหาคนที่ทำร้ายคุณย่าให้ได้”ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงล็อกประตูอิเล็กทรอนิกส์ที่หน้าประตูกำลังถูกเปิดออก ฉันนึกว่าเป็นเฉิงเฉิงกับฟางฉิงหยางกลับมา เลยรีบเช็ดน้ำตาออกทันที “พวกเธอเพิ่งออกไปไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้...” ยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็เผชิญหน้ากับลั่วอี้ฝานที่ดูเหนื่อยล้าเต็มใบหน้า
Last Updated : 2024-12-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 182
ร่างกายคงถึงขีดจำกัดแล้ว ไม่นานฉันก็รู้สึกเวียนหัวและปวดหัวขึ้นมา มองดูเฉิงเฉิงที่ยังค้นหาในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับหัวข้อ “วิธีตามหาผู้ร้ายที่บุกเข้ามาบ้านอย่างรวดเร็ว” ฉันไม่กล้าบอกเธอถึงสภาพร่างกายของตัวเองที่กำลังแย่ลง “เฉิงจื่อ ฉันง่วงจัง” ฉันพูดเบา ๆ พลางหรี่ตาลง รู้สึกหมดแรงจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย เห็นฉันยอมนอนพัก เฉิงเฉิงก็ยิ้มด้วยความดีใจ “ได้เลย เธอไปนอนในห้องเถอะ ฉันจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเธอเอง” เธอลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเข้ามาช่วยพยุงฉัน ฉันไม่อยากขยับตัว เธอจึงพูดต่อว่า “นอนตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเอาผ้าห่มมาให้” เธอรีบก้าวเข้าไปในห้องของฉัน แล้วอุ้มผ้าห่มออกมาคลุมให้ฉัน ฉันไม่อาจฝืนต่อไปได้อีกแล้ว และหลับลึก ในความฝันอันเลือนราง ฉันเห็นเฉิงเฉิงฟาดฟางฉิงหยางและลั่วอี้ฝานคนละทีพลางพูดว่า “เบาหน่อย ลั่วเป่ากำลังจะนอน”ฉันได้เจอคุณย่าอีกครั้ง เรากลับไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนั้นอีกครั้ง คุณย่ากำลังยืนอยู่ที่ปากทางหมู่บ้าน ย่าเรียกฉัน “เด็กดี รีบกลับมาเถอะ ย่าจะพากลับบ้านไปกินข้าว” ฉันยิ้มดีใจแล้วกางแขนวิ่งเข้าไปหา แต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า วินาทีถ
Last Updated : 2024-12-24หวนรักหนีลิขิต บทที่ 183
ชายวัยกลางคนชี้ไปด้านใน พลางยิ้มอ่อนโยน “ไปคุยกันที่ห้องรับรองเถอะ ที่นี่ไม่สะดวกเท่าไหร่”แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ทำให้ฉันตาพร่าแทบจะลืมตาไม่ขึ้น มีเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามา ดึงม่านปิดให้อย่างใส่ใจ และปิดประตูให้เราเรียบร้อย ชายคนนั้นเปิดแฟ้มเอกสารดูไปด้วย แต่สายตากลับคอยเหลือบมาสังเกตปฏิกิริยาของฉันตลอดเวลา ฉันทำทีเป็นนิ่งเฉย แต่เปิดฟังก์ชันบันทึกเสียงในโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ “นี่คือ... คุณเฉียวใช่ไหมครับ? ขณะนี้คดีได้รับการสอบสวนจนเกือบเสร็จสิ้นแล้ว เพียงแต่ยังไม่มีโอกาสแจ้งให้คุณทราบ” เขาขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะมองตรงมาที่ฉัน ฉันสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ยว่า “หมายความว่า จับตัวคนร้ายได้แล้วใช่ไหม?” เขาดูชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ สองครั้ง “ใช่ จับหัวขโมยได้แล้ว” ฉันจับน้ำเสียงของเขาได้อย่างเฉียบคม พลางขมวดคิ้วถามกลับไปว่า “หัวขโมย?” “ใช่ หัวขโมย จากการสอบสวนอย่างละเอียดของเรา พบว่านี่เป็นคดีลักทรัพย์ในบ้าน และไม่มีหลักฐานที่ชี้ว่ามีฆาตกรแต่อย่างใด” เขาพลิกแฟ้มเอกสารในมือเหมือนกำลังตรวจสอบอย่างตั้งใจ ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะตระหนักขึ้นมาทันทีว่านี่มี
Last Updated : 2024-12-24
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 240
เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ฉันรู้สึกผิดหวังทันที แต่ก็รีบรวบรวมกำลังใจกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ฉันรู้ดีว่าโอกาสมักเป็นของคนที่เตรียมพร้อม ฉันจึงไม่อาจยอมแพ้ไปง่าย ๆ แบบนี้ นี่คือหนทางเดียวที่ฉันจะพิสูจน์ตัวเองได้ และยังเป็นก้าวแรกในชีวิตของฉันด้วย ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ผู้อาวุโสหนาน ฉันเข้าใจถึงความกังวลของคุณค่ะ แต่ได้โปรดเชื่อว่าโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ไม่ได้เป็นเพียงแค่งานใหม่สำหรับคุณเท่านั้น แต่ยังเป็นเวทีที่สามารถทำให้แสงแห่งศิลปะของคุณเปล่งประกายได้อีกครั้งด้วย อีกทั้งฉันเชื่อว่าโครงการที่คุณกำลังทำอยู่และโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ต้องมีความเชื่อมโยงที่น่าอัศจรรย์บางอย่าง ซึ่งสามารถสร้างแรงบันดาลใจและส่งเสริมซึ่งกันและกันได้ค่ะ” หลังจากที่ผู้อาวุโสหนานได้ยินดังนั้น แววตาก็ฉายแววความสงสัยขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนคำพูดของฉันจะดึงดูดความสนใจของเขา จนเขาเริ่มพิจารณาข้อเสนอของฉันอีกครั้ง ฉันรีบฉวยโอกาสกล่าวต่อไปว่า “ผู้อาวุโสหนาน คุณทราบหรือเปล่าคะว่าฉันชื่นชมคุณมาโดยตลอด ผลงานของคุณมอบทั้งแรงบันดาลใจและข้อคิดให้ฉันมากมาย ส่วนโครงการเซาท์เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 239
ฉันสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจที่จะพูดคุยกับผู้อาวุโสหนานให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น หวังว่าจะสามารถกระตุ้นความรักและความมุ่งมั่นที่เขามีต่อศิลปะสวนภูมิทัศน์ในใจของเขาได้ “ผู้อาวุโสหนาน คุณรู้ไหมคะ? ฉันคิดมาตลอดว่าสวนไม่ได้เป็นแค่การจัดวางสิ่งปลูกสร้างกับต้นไม้ แต่มันเหมือนภาพวาดที่มีชีวิต เป็นโลกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและเรื่องราว และในฐานะที่คุณเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะจีน น่าจะเข้าใจเสน่ห์ของการผสมผสานศิลปะกับการใช้งานได้อย่างสมบูรณ์แบบ” ฉันมองผู้อาวุโสหนานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความปรารถนา หวังว่าสายตานั้นจะสื่อความรู้สึกของฉันออกไปได้ ผู้อาวุโสหนานได้ยินดังนั้น แววตาก็เปล่งประกายวาบหนึ่ง ก่อนจะวางถ้วยชาลงและดูเหมือนจะจมอยู่ในความคิด ฉันรู้ว่าฉันได้แตะต้องจุดที่อ่อนไหวบางอย่างในใจของเขาเข้าแล้ว คนระดับปรมาจารย์ในแวดวงวิชาการแบบนี้มักไม่ใส่ใจเรื่องเงินทอง สำหรับพวกเขา เป็นเพียงของนอกกายเท่านั้น พวกเขาเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่ลอยล่องกลางทะเล ซึ่งต้องการคนที่เข้าใจและเข้าถึงได้อย่างแท้จริง และฉันสามารถมอบคุณค่าทางอารมณ์ที่เพียงพอให้กับเขาได้ อีกทั้งยังตอบสนองความปรารถนาของเขาได้อ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 238
ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดหนักเพื่อหาเรื่องคุย ก็ไม่คาดคิดว่าผู้อาวุโสหนานจะเป็นฝ่ายพูดถึงโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ขึ้นมาก่อนเอง โครงการนี้เดิมทีตั้งใจจะสร้างสวนสไตล์พิเศษ คล้ายกับพระราชวังต้องห้ามสมัยโบราณ แต่ต้องตอบสนองความต้องการด้านความงามยุคสมัยใหม่ โดยผสานเทคโนโลยีล้ำสมัยเข้ากับความงดงามของสวนโบราณอย่างลงตัว ตอนนี้แบบร่างเบื้องต้นได้ออกแบบเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังมีรายละเอียดหลายจุดที่ยังไม่ได้ปรับแก้ มีเพียงโครงร่างคร่าว ๆ เท่านั้น แน่นอนว่าฉันหวังว่าเขาจะเข้าร่วมโครงการนี้ เพื่อช่วยเราเติมเต็มรายละเอียดให้สมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น “โครงการในตอนนี้ยังอยู่ขั้นตอนเริ่มต้น จำเป็นต้องมีแบบร่างและแนวคิดการออกแบบที่ยอดเยี่ยมเพียงพอ เพื่อให้โครงการนี้พัฒนาต่อไปได้อย่างราบรื่นในอนาคตค่ะ” ความหมายข้างต้นชัดเจนมาก หากเราไม่สามารถนำเสนอแบบร่างที่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามพึงพอใจได้อย่างเต็มที่ ก็จะไม่สามารถเจรจาธุรกิจนี้ต่อได้ ผู้อาวุโสหนานดูเหมือนจะใส่ใจอยู่ไม่น้อย แต่เพียงแค่นั่งจิบชาโดยไม่เอ่ยคำใด ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แววตาของเขาแฝงด้วยความคิดคำนึงเล็กน้อย บางครั้ง การอยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 237
“เริ่มพยายามตั้งแต่เนิ่น ๆ งั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสหนานทวนคำพูดของฉัน ดวงตาแสดงความชื่นชมเล็กน้อย “หนุ่มสาวที่มีความคิดแบบนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่หาได้ยากจริง ๆ” เขาลุกขึ้นยืน เดินช้า ๆ ไปยังริมหน้าต่าง มองออกไปไกลราวกับกำลังนึกถึงบางสิ่งในความทรงจำ “เธอรู้ไหม สาวน้อยเฉียว ตอนฉันยังหนุ่ม ฉันเองก็เคยเป็นเหมือนเธอ มีทั้งความฝันและความมุ่งมั่น อยากสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาให้ได้” เสียงของผู้อาวุโสหนานเจือด้วยความเก่าแก่และความรู้สึกซาบซึ้ง “แต่กาลเวลาไม่เคยปรานีใคร ตอนนี้ฉันก็หมดเรี่ยวแรงไปมากแล้ว แค่หวังว่าจะหาหนุ่มสาวที่มีศักยภาพสักคน มารับช่วงต่อจากฉันได้” ฉันยืนอยู่เงียบ ๆ ที่ข้าง ๆ ฟังคำพูดของผู้อาวุโสหนาน พลันเกิดความรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้ดีว่านี่อาจเป็นโอกาสที่ใกล้เคียงกับความสำเร็จที่สุดสำหรับฉัน “ผู้อาวุโสหนาน คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ค่ะ” ฉันพูดอย่างจริงจัง “ไม่ใช่แค่เพื่อตัวฉันเอง แต่เพื่อความคาดหวังของคุณด้วย”ผู้อาวุโสหนานหันกลับมามองฉัน ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจเล็กน้อย “ดีมาก สาวน้อย ฉันเชื่อในตัวเธอ แต่จำไว้นะ ความสำเร็จไม่ใช
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 236
บนใบหน้าของลั่วอี้ฝานมีแววประหลาดใจเล็กน้อย คล้ายกับได้เจอเพื่อนรู้ใจที่เข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร ผู้อาวุโสหนานก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “สาวน้อย เธอเล่นหมากรุกเป็นไหม?” จู่ ๆ ก็ถูกเรียกชื่อ ฉันนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะได้สติกลับมาแล้วตอบว่า “เคยเล่นในมือถือไม่กี่ครั้งเองค่ะ ดูเหมือนว่าจะเล่นไม่เป็นค่ะ” ฉันพูดอย่างตรงไปตรงมา ซึ่งดูเหมือนผู้อาวุโสหนานจะชอบความตรงไปตรงมาของฉันเช่นกัน ท่านโบกมือเรียกฉันพร้อมพูดว่า “มานี่สิ เดี๋ยวฉันสอนให้” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปหา นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของกระดานหมากรุก ผู้อาวุโสหนานอธิบายกฎของหมากล้อมให้ฉันฟัง ฉันตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ ไม่นานนักผู้ช่วยก็เอากระดานหมากรุกชุดใหม่มาให้ ผู้อาวุโสหนานส่งหมากสีดำให้ฉันพร้อมพูดว่า “ลองดูไหม?” ฉันรับมาก่อนจะพูดด้วยความลำบากใจปนลังเลว่า “แต่คุณปู่ต้องอย่าโกรธจนปาแผ่นกระดานนะคะ” “แล้วก็ห้ามไล่พวกเราออกไปด้วยนะคะ”ฉันกอดถ้วยหมากล้อมไว้ มือขวาหยิบหมากสองตัวขึ้นมา พร้อมกล่าวว่า “แม่น้ำแยงซีคลื่นลูกเก่าผลักดันคลื่นลูกใหม่ คุณต้องให้โอกาสพวกเราเติบโตบ้างนะคะ” ความจริงตอนที่พูดคำพวก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 235
ออกจากบ้านเดิมตระกูลเฉียว ฉันกับลั่วอี้ฝานขึ้นรถแล้วจากไปทันทีที่ขึ้นรถเสียงหยอกล้อของลั่วอี้ฝานก็ดังขึ้นทันที "เฉียวซิงลั่ว เธอเตรียมตัวมาดีจริง ๆ ถึงขั้นพกเครื่องรูดบัตรมาเลยเหรอ? ในกระเป๋าเธอคงไม่ได้ใส่เครื่องนับเงินมาด้วยใช่ไหม? เอามาให้ฉันดูหน่อยสิ จะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง"มือข้างหนึ่งของเขายื่นมาตรงหน้าฉันฉันตบมือลงบนฝ่ามือของเขาเสียงดัง "เพียะ!" พร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงรำคาญ "ฉันจะพกเครื่องนับเงินไปทำไมกันล่ะ"แถมหลี่เหม่ยอิงก็คงไม่พกเงินสดหนึ่งร้อยล้านบาทมาให้ฉันหรอกโง่จริง ๆ"นี่" ฉันคลายมือออก เผยให้เห็นบัตรเอทีเอ็มที่อยู่ด้านล่างลั่วอี้ฝานตาเป็นประกายทันที เขาหยิบบัตรเอทีเอ็มขึ้นมา พร้อมกับอุทานอย่างตกใจว่า “นี่มันไม่ใช่หนึ่งร้อยล้านบาทที่หลี่เหม่ยอิงให้เธอหรอกเหรอ?!”"ใช่แล้ว เอาไว้เป็นเงินสำรองสำหรับบริษัท""ดีขนาดนี้เชียว?" ลั่วอี้ฝานเลิกคิ้วฉันตอบ "ใช่ บริษัทมีปัญหา ฉันก็ช่วยได้แค่เรื่องเงินนี่แหละ""ว่าแต่ พรุ่งนี้ไปเจอผู้อาวุโสหนาน นายเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ"ฉันมองไปที่ลั่วอี้ฝานเขาเป็นผู้รับผิดชอบโครงการ ส่วนฉันก็แค่ช่วยเปิดทางเล็กน้อยถ้าเขาไม่ไป โครง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 234
เมื่อมองเฉียวซิงอวี่ ฉันเผลอคิดเพลินไปว่าที่จริงแล้วเธอก็โชคดีไม่น้อยไม่ว่าจะอย่างไร หลี่เหม่ยอิงก็ยังรักเธอและพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอได้สิ่งที่ดีที่สุดแม้ฉันจะเคยด่าว่าเธอทั้งโง่ทั้งไร้เดียงสา แต่บางทีความโง่และไร้เดียงสาแบบนี้อาจเป็นความสุขอย่างหนึ่ง“ฉันง่วงแล้ว จะไปนอนก่อน” ฉันลุกขึ้น ไม่สนใจลั่วอี้ฝาน “ถ้านายไม่กลับบ้านคืนนี้ ก็ไปนอนที่ห้องรับรองแล้วกัน”……เช้าวันรุ่งขึ้นฉันกับลั่วอี้ฝานพาบอดี้การ์ดคุมตัวเฉียวซิงอวี่กลับไปที่บ้านเก่าของตระกูลเฉียว ในตอนที่ไปถึงหลี่เหม่ยอิงก็รออยู่ที่นั่นด้วยสีหน้ากระวนกระวายเฉียวซิงอวี่อุทานออกมาด้วยความดีใจ “แม่คะ!”“ซิงอวี่!” หลี่เหม่ยอิงรีบวิ่งเข้ามาหาพวกเราโดยไม่ทันคิด“หยุดอยู่ตรงนั้น!”ลั่วอี้ฝานตะโกนห้าม น้ำเสียงเย็นชาเต็มไปด้วยการข่มขู่ “ถ้าคุณกล้าเข้ามาอีกก้าวเดียว เราจะไม่ออมมือกับเธอ”หลี่เหม่ยอิงหยุดการเคลื่อนไหวทันที ดวงตามองฉันอย่างเย็นชา ราวกับงูพิษที่กำลังแลบลิ้น "เฉียวซิงลั่ว การลักพาตัวมันผิดกฎหมายนะ!"“แล้วการเอาน้ำกรดมาสาดคนอื่นไม่ผิดกฎหมายหรือไง?” ฉันสวนกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาหลี่เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 233
ฉันโทรหาหลี่เหม่ยอิงครั้งแรกเธอไม่รับ ฉันจึงโทรซ้ำอีกครั้งเสียงของหลี่เหม่ยอิงเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเธอรับสาย “เฉียวซิงลั่ว นางเด็กสารเลว พ่อเธอตายเพราะเธอแล้ว ยังจะโทรมาหาฉันอีกทำไม!”ฉันไม่ได้ตอบอะไร ทว่าใช้เล็บที่เพิ่งทำใหม่ขึ้นมาแตะใบหน้าที่แดงก่ำจากการถูกตบของเฉียวซิงอวี่เฉียวซิงอวี่ร้องไห้ออกมาทันที “แม่คะ ช่วยหนูด้วย!”หลี่เหม่ยอิงเงียบไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปทันที “ซิงอวี่เหรอ? เฉียวซิงลั่ว เธอทำอะไรลูกสาวฉัน!”“หึ” ฉันหัวเราะเยาะ เอาโทรศัพท์แนบหู “คุณป้าพูดผิดแล้วล่ะค่ะ ไม่ใช่ฉันที่ทำอะไรน้องสาวตัวเอง คุณป้าน่าจะถามลูกสาวที่แสนดีมากกว่าว่าเธอทำอะไรฉัน”“ให้เวลาครึ่งชั่วโมง... ไม่สิ” ฉันหยุดคิดและเผยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้เช้าเก้าโมง เจอกันที่บ้านเดิมตระกูลเฉียว” พูดจบ ฉันก็ตัดสายทันที…… ที่อะพาร์ตเมนต์หลี่เสี่ยงลั่วอี้ฝานมัดมือและเท้าของเฉียวซิงอวี่ แล้วโยนเธอไว้ที่ระเบียงเฉียวซิงอวี่ยังคงร้องไห้เสียงดัง “เฉียวซิงลั่ว ปล่อยฉันนะ! เธอไม่มีสิทธิ์มาจับฉัน! ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ!”ฉันรำคาญเสียงร้องไห้ของเธอ จึงเดินไปที่ครัว เพื่อหยิบผ้าขี้ริ้วออกมา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 232
เมื่อเห็นว่าฉันปลอดภัย ลั่วอี้ฝานจึงลากร่างของคนที่สาดน้ำกรดใส่ฉันขึ้นมาฉันเดินเข้าไปใกล้พวกเขา ยกมือขึ้นถอดหน้ากากของคนร้ายทันใดนั้นเองใบหน้าของเฉียวซิงอวี่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าฉัน"เฉียวซิงอวี่?"ฉันจ้องมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ดวงตาแดงก่ำ เธอตะโกนด้วยเสียงสะอื้น “ทำไมเธอไม่ไปตายซะ! เฉียวซิงลั่ว ทำไมเธอไม่ไปตายซะ!""แกทำลายพ่อฉัน ทำลายครอบครัวฉันจนพังพินาศ!""เฉียวซิงลั่ว นางสารเลว! ไปตายซะ!""ฉันไม่น่าจะใช้แค่น้ำกรดสาดแก ฉันควรจะเอามีดแทงแกให้ตายไปเลยด้วยซ้ำ!"ใบหน้าฉันเริ่มเย็นชาเมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวซิงอวี่ เมื่อเธอพูดจบฉันก็ยกมือขึ้นตบหน้าอีกฝ่ายด้วยแรงทั้งหมดที่มีฉันใส่แรงทั้งหมดลงไปในฝ่ามือนั้นใบหน้าครึ่งหนึ่งของเฉียวซิงอวี่แดงก่ำและบวมขึ้นทันที หมวกที่เธอสวมหล่นลงพื้น เผยให้เห็นผมยาวสยายฉันมองเธอด้วยสายตาเย็นชา เธอคนที่มีสายเลือดครึ่งหนึ่งเหมือนกับฉันเมื่อครั้งที่อยู่บนเรือ ฉันเคยรู้สึกผิดที่ทำร้ายเธอ เพราะต้องการปกป้องตัวเองจากแผนการของเฉียวเจี้ยนกั๋ว แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกดีใจที่ครั้งนั้นฉันไม่ลังเลที่จะลงมือสำหรับคนในตระกูลเฉียว นอกจากคุณ
