LOGINShare
บทที่ 165
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 166
พูดจบ ลั่วอี้ฝานก็เหมือนนักมายากลที่ล้วงซองเอกสารออกมาจากเสื้อ แล้วยื่นให้ฉัน "ดูนี่สิ"ฉันมองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะรับเอกสารมาเปิดดู ข้างในเขียนว่า ‘สัญญาพัฒนาโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์’ฉันอึ้งไปสองวินาที ก่อนจะเริ่มประมวลผลสิ่งที่อยู่ตรงหน้าชาติที่แล้วที่ดินผืนนี้ถูกซื้อโดยบริษัทต่างชาติ ซึ่งพัฒนาให้กลายเป็นหมู่บ้านวิลล่าหรูสำหรับคนมีฐานะฉันจำได้ว่าตอนนั้นบริษัทต่างชาติเจ้าของโครงการถือหุ้นเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ตอนนี้เรากลายเป็นหุ้นส่วนครึ่งหนึ่งในโครงการนี้ไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?ฉันมองลั่วอี้ฝานด้วยความสงสัย "หมายความว่ายังไง? นายเอาที่ดินไปแลกสิทธิ์พัฒนากับบริษัทฝั่งนั้นเหรอ?"ลั่วอี้ฝานดีดนิ้วด้วยท่าทางภูมิใจ "ใช่ เธอบอกให้ฉันลองติดต่อกับบริษัทนี้ล่วงหน้าใช่ไหม? ตอนแรกฉันก็คิดเหมือนเธอนั่นแหละ ว่าจะขายที่ดินให้พวกเขาในราคาสูงก็พอ""แต่ตอนที่ที่ดินผืนนี้ถูกตระกูลกู้เล่นงานจนเกิดปัญหา แม้สุดท้ายเราจะซื้อที่ดินมาได้ แต่ฉันรู้สึกอึดอัดใจมากที่ต้องกลืนคำพูดขม ๆ นั่นลงไปแบบนั้น""ก็เลยเปลี่ยนวิธีใหม่ แทนที่จะขาย ฉันเจรจากับบริษัทต่างชาติเพื่อขอร่วมทุนแทน ที่ดินผืนนี้ฉ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 167
“ก็ได้ ก็ได้! เจ้าแม่ความงามของเราอย่างเฉียวซิงลั่วพูดอะไรก็ถูกทั้งนั้น!” ลั่วอี้ฝานพูดด้วยน้ำเสียงแซวพร้อมเดินไปทางห้องครัว“ฉันขอดูหน่อยนะว่าวันนี้เชฟเฉียวจะทำอะไรกิน? น้ำต้มผักหรือไข่ผัดมะเขือเทศอีกแล้วรึเปล่า?”คำพูดเขาทำเอาฉันปรี๊ดขึ้นมาทันที คว้าหมอนอิงบนโซฟาแล้วปาใส่เขา “ถ้าพูดจาแบบนี้อีก ฉันโยนออกไปนอกหน้าต่างแน่!”ลั่วอี้ฝานหันกลับมารับหมอนได้พอดี แล้วปามันกลับมาที่ฉันอีกที “ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ!”ฉันมองพื้นห้องที่เลอะเทอะ ก่อนจะก้มลงเก็บกวาดไปพลางพูดไปว่า “ฉันเหนื่อยแทบตาย แค่จัดบ้านไปได้ครึ่งเดียวเอง นายมาก็ดีแล้ว สองคนช่วยกันงานจะได้เสร็จไวขึ้น”ลั่วอี้ฝานถึงกับหยุดมองไปรอบ ๆ บ้าน ก่อนพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “เออ แฮะ ดูดีเหมือนกันนะ”“แน่นอนอยู่แล้ว!” พวกเราช่วยกันจัดบ้านไปด้วยหยอกล้อไปด้วยจนเสร็จ ตอนนั้นฟ้ามืดพอดีฉันไปตั้งหม้อหุงข้าวไว้ก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนโซฟา ลูบท้องตัวเองไปพลางบ่น “หิวจะตายอยู่แล้ว อยากกินตอนนี้เลย”ทันใดนั้นเอง เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นลั่วอี้ฝานลุกไปเปิดประตู กลับมาพร้อมถุงใหญ่ในมือฉันมองเขาด้วยความสงสัย “ของในบ้านก็จัดเสร็จหมดแล้ว นี
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 168
ลั่วอี้ฝานหยิบโทรศัพท์ออกมากด ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางมันลง แล้วเดินมาช่วยฉันเก็บจานชามที่เหลือจากมื้ออาหารเมื่อครู่ที่เคทีวี ไคเสวียนเหมินในห้องส่วนตัวที่ใหญ่ที่สุดชั้นบนสุด มีชายหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังสนุกสนานกันอย่างเต็มที่ชายผมแดงคนหนึ่งที่เจาะริมฝีปากหันไปเรียกกู้จือโม่ที่นั่งอยู่มุมห้อง “พี่โม่ นั่งคนเดียวทำไม มาสนุกด้วยกันหน่อยสิ!”กู้จือโม่เพียงแค่มองผ่านไปด้วยสายตาเรียบเฉย จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ของเขาต่อบนหน้าจอโทรศัพท์ หน้าโปรไฟล์ของเฉียวซิงลั่วถูกเลื่อนขึ้นเลื่อนลง แต่กลับไม่มีการอัปเดตอะไรเลยกู้จือโม่ขมวดคิ้ว ก่อนจะพิมพ์คำว่า “สวัสดีปีใหม่!” ลงไปในช่องข้อความระหว่างที่เขากำลังลังเลว่าจะกดส่งดีหรือไม่ ชายผมแดงก็เดินเข้ามานั่งข้าง ๆกู้จือโม่ยังไม่ทันได้ปิดหน้าจอ เนื้อหาในโทรศัพท์ก็ถูกอีกฝ่ายเห็นเข้าเต็ม ๆชายผมแดงชะงักไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ผมว่าอย่าส่งเลยดีกว่า”“ทำไมล่ะ?” กู้จือโม่หันมาถามด้วยความสนใจ“คือ...” ชายผมแดงพูดอึกอักอยู่พักหนึ่ง ราวกับกำลังตัดสินใจ ก่อนจะพูดต่อว่า “งั้นผมให้พี่ดูอะไรบางอย่างแล้วกัน”เขาเปิดหน้ากรุ๊ปเพื่อนและเลื่อนหาข้อควา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 169
มีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับเฉินเยวี่ยเดินเข้ามาเอาเสื้อคลุมมาคลุมให้เธอ "ใส่ซะเถอะ เดี๋ยวจะป่วยเอา"เฉินเยวี่ยมาจากครอบครัวธรรมดา การที่เธอสามารถเข้ามาอยู่ในกลุ่มของเหล่าลูกคนรวยได้นั้น เป็นเพราะกู้จือโม่ตั้งแต่มัธยมต้น กู้จือโม่ก็ถูกบังคับให้พาเฉินเยวี่ยมาเล่นด้วย ดังนั้นคนในกลุ่มจึงรู้จักเธอไม่มากก็น้อยในกลุ่มนี้มีเพียงส่วนน้อยที่มีท่าทีเป็นมิตรกับเธอ ส่วนใหญ่จะอยู่ในสถานะผู้สังเกตการณ์ และก็มีไม่น้อยที่ดูถูกเธออาจจะด้วยความต้องการให้คนยอมรับและความรู้สึกต่ำต้อย เฉินเยวี่ยจึงมักจะไม่ปฏิเสธคนในกลุ่ม แม้จะไม่เต็มใจแต่เธอก็สวมเสื้อคลุมนั้น"โอ๊ย เธอจะไปยุ่งอะไร? คนเขาอยากแต่งแบบนี้ก็เพื่ออาโม่ไม่ใช่หรือไง?"มีคนแซว ทำให้ทั้งห้องหัวเราะกันครืนเมื่อถูกจับได้ถึงความตั้งใจที่ซ่อนอยู่ เฉินเยวี่ยอายจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็ต้องหัวเราะไปพร้อมกับคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความอับอายเหตุการณ์เล็ก ๆ นี้ไม่ได้ทำลายบรรยากาศการเฉลิมฉลองข้ามปีของกลุ่ม ทุกคนกลับมาสนุกสนานได้อย่างรวดเร็วกู้จือโม่ยังคงคิดถึงแต่เฉียวซิงลั่ว จนดูแตกต่างจากบรรยากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเฉินเยวี่ยค่อย ๆ เลื่อนต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 170
ทุกคนดื่มเหล้าหมดแก้ว แล้วแยกย้ายกันออกจากห้องไปทีละกลุ่มไม่นานห้องคาราโอเกะที่เคยคึกคักก็เหลือเพียงกู้จือโม่อยู่คนเดียวเขานั่งไถหน้าจอโทรศัพท์ไปมา สลับดูสองภาพถ่ายนั้น พร้อมดื่มเหล้าทีละแก้วในขณะเดียวกันแม่บ้านที่กำลังจะเข้ามาทำความสะอาดห้อง กลับถูกเฉินเยวี่ยหยุดไว้เฉินเยวี่ยยื่นเงินสดจำนวนหนึ่งให้ พร้อมยิ้มพลางอธิบาย "ข้างในมีคนเมาหลับอยู่ค่ะ เป็นคุณชายตระกูลกู้ เขาไม่ชอบให้ใครรบกวน"แม่บ้านดูอึดอัดใจเล็กน้อย แต่ก็รับเงินไว้เฉินเยวี่ยดันเงินใส่กระเป๋าของแม่บ้าน พลางกล่าว "เมื่อกี้ในห้องมีแต่ทายาทของบริษัทใหญ่ ๆ ทั้งนั้น ผู้จัดการของคุณต้องเข้าใจแน่ ไม่มีใครอยากเจอเรื่องยุ่งยากหรอก จริงไหมคะ?"เงินจำนวนนี้ดูเหมือนจะได้ผล แม่บ้านพยักหน้าอย่างลังเล ก่อนจะจากไปเฉินเยวี่ยสะพายกระเป๋าเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วนำถุงผงสีขาวเทลงอ่างล้างหน้า ปล่อยให้มันไหลลงท่อระบายน้ำภายในห้องคาราโอเกะ กู้จือโม่ที่กำลังดื่มเหล้ารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างอุณหภูมิที่เคยปกติ เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อย ๆ อย่างน่าประหลาดไม่นานใบหน้าของกู้จือโม่ก็ขึ้นสีแดงผิดปกติ ดวงตาเริ่มพร่ามัวเขาตระหนักได้ทันท
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 171
ฉันเดินตามลั่วอี้ฝานลงมาชั้นล่าง ตอนกลางคืนเราดื่มเหล้ากันไปบ้าง และคนขับรถที่เพิ่งเรียกก็ยังมาไม่ถึงความเร่งร้อนบนใบหน้าของลั่วอี้ฝานชัดเจนมาก ฉันเม้มริมฝีปากก่อนจะถามขึ้นมาเบา ๆ "เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?"ลั่วอี้ฝานยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน เขายังคงถือโทรศัพท์ในมือ "แม่ฉันทะเลาะกับพ่ออีกแล้ว คราวนี้แม่ก็ยังใช้วิธีขู่ฆ่าตัวตายด้วยการกรีดข้อมืออีกเหมือนเคยน่ะ"ฉันเงยหน้ามองเขา รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อคิดว่าคืนนี้เขาเลือกอยู่ที่เมืองอวิ๋นเฉิงเพื่อเป็นห่วงฉันกับคุณย่าแทนที่จะกลับบ้าน ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมา "ขอโทษนะ ที่ฉันกับคุณย่า...""ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรือคุณย่าเลย" ลั่วอี้ฝานพูดแทรก เขายกมือขึ้นบีบสันจมูก สีหน้าแฝงความรู้สึกประชดตัวเอง "แม่ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ครั้งแรกหรอก ทุกปีในคืนวันสิ้นปี ที่บ้านคนอื่นเขามีเสียงหัวเราะ ส่วนบ้านฉันมีแต่เสียงทะเลาะกัน โยนจานแตกเป็นเรื่องปกติ""ในความทรงจำของฉัน ไม่มีเลยสักปีที่ฉันจะได้นั่งทานอาหารค่ำในวันสิ้นปีอย่างสงบสุขกับครอบครัว""ฉันอยู่ที่อวิ๋นเฉิงเพราะเรื่องโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ และเพราะฉันไม่อยากกลับไปเห็นพวกเข
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 172
ในหัวของฉันนึกถึงภาพของกู้จือโม่ที่เจอหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตโดยไม่รู้ตัวพอเปิดประตู ใบหน้าของกู้จือโม่ก็ปรากฏตรงหน้าฉันรีบตั้งสติและพยายามปิดประตู แต่เขากลับแทรกตัวเข้ามาในบ้านก่อนใบหน้าของเขาแดงผิดปกติ กลิ่นแอลกอฮอล์อบอวลในลมหายใจของเขา"ออกไป!"ฉันชี้ไปที่ประตูพร้อมกับทำหน้าเย็นชาดวงตาของกู้จือโม่มองฉันอย่างลึกซึ้ง แต่สิ่งที่ฉันเห็นในแววตาของเขาคือความต้องการที่รุนแรงไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อ เขาก็กดตัวเข้ามาใกล้และจูบฉันอย่างรุนแรง"กู้จือโม่! ไอ้สารเลว! นายปล่อยนะ...""อื้อ..." ฉันพยายามดิ้นรน แต่ไม่มีแม้แต่ประโยคที่สมบูรณ์หลุดออกจากปากฉันเลยจูบของกู้จือโม่หนักแน่นและดุดัน ราวกับว่าเขาต้องการกลืนกินฉันทั้งตัวในขณะที่เราทั้งสองเซไปมา เขาก็ลากฉันมาที่ห้องนั่งเล่นเสียงดอกไม้ไฟดังมาจากภายนอก รวมถึงเสียงพิธีกรในทีวีที่กำลังรายงานข่าวปีใหม่กู้จือโม่ดันฉันลงบนโซฟา ริมฝีปากของเขาค่อย ๆ เลื่อนต่ำลงมา "ลั่วเป่า ฉันต้องการเธอ..."ฉันพยายามผลักเขาออก แต่แรงของฉันก็ไม่มีทางสู้เขาได้เลยเพดานที่อยู่เหนือหัวเหมือนจะหมุนไปหมด ทำให้ดวงตาของฉันพร่ามัว มือของกู้จือโม่ล้วงเข้าไป
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 173
"เพราะเป็นนายที่ช่วยฉันขึ้นจากขุมนรก แต่กลับเป็นนายอีกครั้งที่ผลักฉันลงไปในนรกนั้นด้วยมือของนายเอง"เมื่อฉันพูดจบ กู้จือโม่ดูเหมือนจะอึ้งไปชั่วขณะฉันหันหน้าหนีไป กลิ่นของเขา รวมถึงตัวเขา ทำให้ฉันรู้สึกพะอืดพะอมจนแทบจะอาเจียนในวินาทีที่ฉันเกือบจะอาเจียนออกมา เขาก็ลุกออกไปจากตัวฉันอย่างลนลาน เสียงเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน "ขอโทษ ฉัน..."กู้จือโม่ลุกขึ้นยืน สายตาซับซ้อนจับจ้องมาที่ฉันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาพูดคำว่า "ขอโทษ" อีกครั้งก่อนจะเดินโซเซออกไปฉันมองแผ่นหลังของเขาแล้วหลับตาลง กำมือที่สั่นระริกไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ คลายออกความกลัวที่กัดกินหัวใจเริ่มจางหายไปเล็กน้อย แต่จู่ ๆ ก็มีเสียง "ตุ้บ!" ดังขึ้น ฉันลืมตา และเห็นกู้จือโม่ล้มลงไปนอนกับพื้นฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงเสื้อที่ถูกเขาดึงจนหลุดลุ่ยให้เข้าที่ แล้วลุกขึ้นยืน "กู้จือโม่ ถ้าจะนอน ไปนอนกลิ้งข้างนอก อย่ามานอนในบ้านฉัน!"แต่คนที่นอนอยู่บนพื้นกลับไม่มีการตอบสนอง"กู้จือโม่!"เขาก็ยังนิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหวฉันขมวดคิ้ว เดินเข้าไปใกล้ เห็นว่าเขานอนหลับตาอยู่บนพื้น ที่หน้าท้องเริ่มมีเลือดสีแดงซึมออกมา"กู้จือโม่ ถ้าจะ
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
