LOGINShare
บทที่ 190
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 191
สองคนนั้นค่อย ๆ เดินห่างออกไป แต่ฉันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมชนเธอให้ตาย! แก้แค้นสิ! ชนให้ตายไปเลย!ชนให้ตายไปเลย!เสียงปีศาจกระซิบซ้ำ ๆ ในหัวของฉัน ขณะเดียวกันเท้าของฉันก็เหยียบคันเร่งโดยไม่รู้ตัวในเสี้ยววินาที รถพุ่งออกไปเหมือนลูกธนูจากคันธนู มุ่งตรงไปยังทั้งสองคน"ซิงลั่ว เด็กดี หยุดเดี๋ยวนี้!"ในวินาทีที่รถกำลังจะชนพวกเธอ ฉันเหมือนจะได้ยินเสียงของคุณย่าฉันรีบเหยียบเบรกสุดแรงจนรถหมุนล้อกับพื้น เสียงยางเสียดสีดังสนั่น จนเกือบทำให้ยางระเบิด“โอ๊ย!” เฉินเยวี่ยถูกกระแทกจนล้มลงไปชนกับกระถางดอกไม้ที่อยู่ข้าง ๆ เลือดไหลออกจากขาของเธอทันทีโจวอวิ๋น แม่ของเฉินเยวี่ย รีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงเธอขึ้นอย่างลนลานเฉินเยวี่ยถูกพาไปนั่งที่ข้างแปลงดอกไม้ แม่ของเธอช่วยเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากขาให้เธอ จากนั้นถึงได้มีเวลาหันมาสนใจฉันโจวอวิ๋นเดินมาเคาะกระจกรถของฉัน ใบหน้าของเธอแนบชิดกับกระจกพร้อมตะโกนด่าด้วยคำพูดหยาบคาย"แกลงมานี่เดี๋ยวนี้! แกขับรถยังไง ไม่ดูตาม้าตาเรือหรือไง?""ทำไมไม่กล้าลงมา! ฉันบอกเลยนะว่าตรงนี้มีกล้องวงจรปิด แกหนีไปไหนไม่รอดหรอก!""นางเด็กเวร คิดว่าแค่มีรถขับแล้วเก่งมา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 192
"ช่วยด้วย! มีคนกำลังพยายามจะฆ่าคน!"ฉันขับรถตามพวกเธอจนกระทั่งออกจากประตูทางออกของชุมชน ก่อนที่จะเลี้ยวรถออกไปอีกทางในที่เปลี่ยว ฉันจอดรถริมถนน ทิ้งตัวลงพิงเบาะนั่งด้วยหัวใจที่สับสนสายตาของฉันจ้องมองน้ำในแม่น้ำใต้สะพานที่ไหลเอื่อย ๆ อยู่นาน กว่าจะรู้สึกสงบลงเมื่อสงบลง ฉันก็เริ่มคิดอย่างมีเหตุผลอีกครั้งตอนนี้ฉันมีหลักฐานทั้งหมดในมือแล้ว รวมถึงการที่เฉินเยวี่ยเผลอสารภาพออกมาเองในช่วงที่เธอตื่นตระหนกด้วยขั้นตอนต่อไปก็คือ แจ้งความและดำเนินคดีไม่ถูกสิ...คุณปู่กู้ปกป้องเฉินเยวี่ยมาตลอด ด้วยอิทธิพลของตระกูลกู้ในอวิ๋นเฉิง การทำลายหลักฐานหรือปกปิดเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องยากความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่สถานีตำรวจครั้งก่อน ฉันอดกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือไม่ได้ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้ พี่ชายของเฉิงเฉิงครอบครัวของเฉิงเฉิงล้วนอยู่ในวงการราชการ หากฉันไม่สามารถสู้ด้วยตัวเองได้ ฉันก็จะต้องใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟันฉันใช้เวลาพิมพ์ข้อความนานพอสมควร คิดทบทวนถ้อยคำทุกประโยคอย่างละเอียด ก่อนที่จะรวบรวมทุกอย่างส่งเป็นข้อความไปให้พี่ชายของเฉิงเฉิงรออยู่สักพัก แต่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 193
เสียงของโจวอวิ๋นหยุดลงทันทีเธอนอนอยู่บนพื้นอยู่นานประมาณสองนาทีก่อนจะลุกขึ้นมา ส่งสายตาอาฆาตมาทางฉัน พร้อมกับบ่นอะไรบางอย่างพลางเดินจากไปฉันมองแผ่นหลังของเธออยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มเยาะและยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยถ้าไม่มีตระกูลกู้ เฉินเยวี่ยกับแม่ก็เป็นแค่พวกไร้ค่า พวกเธอคงไม่มีอำนาจที่จะทำเรื่องชั่ว ๆ และคุณย่าของฉันก็คงไม่ต้องมาตายธรรมชาติของมนุษย์นั้นชั่วร้าย ยิ่งคนโง่เขลาเท่าไหร่ ก็ยิ่งเต็มไปด้วยความโลภและความใคร่ เฉินเยวี่ยที่กล้าทำตัวอวดดีถึงขั้นทำเรื่องที่ทำลายชีวิตคนอื่นได้แบบนี้ แม่ของเธอก็มีส่วนช่วยสร้างนิสัยเหล่านั้นไม่น้อยเลยงั้นก็ปล่อยให้พวกเธอได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อไว้ก็แล้วกันฉันยิ้มบาง ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความสั้น ๆ แล้วส่งออกไป…… ที่คฤหาสน์ตระกูลกู้โจวอวิ๋นยืนอยู่ต่อหน้ากู้เซิ่งเหยียน ร้องไห้จนน้ำตาและน้ำมูกไหลพราก “คุณท่านคะ เฉินกังทิ้งฉันกับเยวี่ยเยวี่ยไว้เพียงลำพังมาตั้งแต่หลายปีก่อน ตอนนี้ในชีวิตฉันก็มีแค่เยวี่ยเยวี่ยเท่านั้น”“ถ้าเยวี่ยเยวี่ยต้องถูกนางเด็กหน้าด้านนั่นส่งเข้าคุก ฉันก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ตระกูลเฉินก็คงต้องจบสิ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 194
โจวอวิ๋นยืนขึ้นทันทีและพยักหน้าอย่างแรง "ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะคุณท่าน""แต่ในขณะเดียวกัน..." กู้เซิ่งเหยียนจ้องไปที่โจวอวิ๋น "การหมั้นหมายของเด็กสองคนที่เคยสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ จะถือว่าเป็นโมฆะ"โจวอวิ๋นไม่คาดคิดว่ากู้เซิ่งเหยียนจะยกเลิกการหมั้นหมาย เธอนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากแล้วร้องไห้ออกมา "คุณท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ! ทำแบบนี้ก็เหมือนไปแยกคนรักกันออกจากกันไม่ใช่เหรอคะ?""เด็กสองคนรักกันมากนะคะ" โจวอวิ๋นทรุดตัวลงบนเก้าอี้อีกครั้ง "นี่ไม่ใช่การทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาหรอกเหรอ?""ถ้าทำแบบนี้ เด็กสองคนจะต้องโกรธท่านแน่ ๆ""อาโม่ไม่ได้ชอบเฉินเยวี่ย" กู้เซิ่งเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ฉันจะส่งเธอกับเฉินเยวี่ยไปอยู่ต่างประเทศ ตั้งแต่นั้นไป อย่าได้กลับมาอีก""ไม่..." โจวอวิ๋นตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "ไม่มีทาง! อาโม่น่ะเหรอที่จะไม่ชอบเยวี่ยเยวี่ยของฉัน?!""เด็กสองคนโตมาด้วยกัน อาโม่ดูแลเยวี่ยเยวี่ยดีมาก แล้วเขาจะไม่ชอบเยวี่ยเยวี่ยได้ยังไง?""พาแขกออกไปได้แล้ว" กู้เซิ่งเหยียนหมดความอดทน เขาหันหลังเดินออกจากห้องทำงานทันทีโจวอวิ๋นรีบ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 195
เมื่อพ่อบ้านหลี่สบเข้ากับสายตาลุ่มลึกเย็นชาของกู้จือโม่ เขาก็เงียบกริบทันทีกู้จือโม่มองเขาอยู่สองสามวินาที ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังห้องทำงานของกู้เซิ่งเหยียนผู้เป็นปู่ในห้องทำงาน กู้เซิ่งเหยียนไม่ได้พักผ่อน เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองลงไปเห็นโจวอวิ๋นถูกคนรับใช้ของบ้านหิ้วออกไปโยนทิ้งไว้ข้างถนน จากนั้นโจวอวิ๋นก็ลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับพวกคนรับใช้ ก่อนจะถูกคนหนึ่งเตะจนเซและถูกขู่จนเธอยอมลดท่าที และเดินโซเซออกไปอย่างจำนนเสียงเปิดประตูดังขึ้น กู้เซิ่งเหยียนได้ยินจึงค่อย ๆ หันกลับมาหลังจากเหตุการณ์ที่กู้เซิ่งเหยียนช่วยปกป้องเฉินเยวี่ยในคดีที่เธอสั่งให้คนไปลักพาตัวโจวซิงลั่ว กู้จือโม่ก็ทะเลาะกับผู้เป็นปู่อย่างหนัก และไม่เคยกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกเลยเป็นเวลาสองเดือนหลังจากหยุดพักกลับมาที่อวิ๋นเฉิงได้ประมาณครึ่งเดือน เขาก็พักอยู่แต่ในอพาร์ตเมนต์ของตัวเองโดยไม่เคยกลับมาที่บ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียวในวันส่งท้ายปีพ่อบ้านหลี่ไปหาเขาที่อพาร์ตเมนต์ พูดจาเกลี้ยกล่อมด้วยความตั้งใจอยู่นาน แต่เขาก็ยังไม่ยอมกลับบ้านการที่เขาปรากฏตัวในวันนี้ทำให้กู้เซิ่งเหยียนไม่แน่ใจว่ากู้จือโม่รู้เรื่องอะไรบางอ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 196
ฟางฉิงหยางที่แอบออกมาโดยไม่ให้เฉิงเฉิงรู้ ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็เปิดประตูห้องส่วนตัวเข้าไปก็เห็นกู้จือโม่กำลังดื่มเหล้าอยู่ ขวดไวน์แดงบนโต๊ะพร่องไปแล้วกว่าครึ่งมือซ้ายของกู้จือโม่คีบบุหรี่อยู่ ส่วนมือขวาถือโทรศัพท์ก้มหน้าทำอะไรบางอย่าง จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูจึงเงยหน้าขึ้นมองในฐานะเพื่อนสนิทของกู้จือโม่ การเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาล้วนอยู่ในสายตาของฟางฉิงหยางจากที่ไม่เคยแตะบุหรี่และเหล้า ชายหนุ่มก็กลายเป็นคนที่สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า และเงียบขรึมมากขึ้น บาดแผลจากการถูกแทงเมื่อไม่นานมานี้ก็ยังไม่หายดี แถมยังผ่ายผอมลงจนแทบจำไม่ได้ รัศมีรอบตัวของเขาดูเย็นชาและไม่เป็นมิตรฟางฉิงหยางถอนหายใจ เดินเข้าไปหา “แผลหายดีแล้วหรือไง นายยังจะสูบบุหรี่อีก?”“เร็ว ๆ นี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับซิงลั่วหรือเปล่า?” กู้จือโม่เงยหน้าขึ้นพลางดับบุหรี่ในที่เขี่ยอย่างไม่สนใจ“...” ฟางฉิงหยางมองเพื่อนสนิทอย่างหนักใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรกู้จือโม่มองเขานิ่ง ๆ “เฉิงเฉิงห้ามไม่ให้นายพูด?”“งั้นก็ไม่ต้องพูด” กู้จือโม่ยิ้มบาง ๆ ยกขวดไวน์มารินให้ฟางฉิงหยาง “ดื่มหน่อยไหม? นานแล้วที่พวกเราไม่ไ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 197
กู้จือโม่ชะงักทุกการกระทำในทันที ก่อนจะตัดสายโทรศัพท์ไปเฉินเยวี่ยฆ่าย่าของเฉียวซิงลั่วงั้นเหรอ?กู้จือโม่ไม่อยากเชื่อ สมองของเขาเต็มไปด้วยเสียงก้องวุ่นวายเต็มไปหมด"ฉันไม่เชื่อ" เขาพึมพำ ก่อนลุกขึ้นเดินออกไป ขณะที่เดินขาของเขาก็ชนเข้ากับมุมโต๊ะอย่างแรง จนกางเกงขายาวสีเข้มของเขาถูกย้อมด้วยสีแดงสดเขาคว้ากุญแจรถบนโต๊ะแล้วเดินออกไปทันที ราวกับว่ากู้จือโม่ไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อยเมื่อออกจากคลับ เขาตั้งใจจะไปที่ลานจอดรถใต้ดินเพื่อขับรถเอง แต่พอไปถึงก็เพิ่งนึกได้ว่าเขาดื่มเหล้ามาเยอะขณะนั้นมีรถแท็กซี่ที่ถูกจองผ่านแอปเข้ามาพอดี กู้จือโม่จึงไม่รอช้า เขาขึ้นรถทันที "ไปที่อะพาร์ตเมนต์หลี่เซี่ยง"คนขับหันมามองเขาอย่างงุนงง "ที่อยู่นี้ไม่ตรงกับที่อยู่ในที่แจ้งเลยนะครับ คุณเป็นเจ้าของเบอร์โทรศัพท์หมายเลขท้ายศูนย์เจ็ดสามหนึ่งใช่ไหมครับ?"พูดไม่ทันจบ เจ้าของออเดอร์ตัวจริงก็มาถึง"ใช่ ผมเอง!" เจ้าของออเดอร์ยืนอยู่ข้างประตูรถ จ้องมองกู้จือโม่ด้วยความไม่พอใจ "นายเป็นใคร? รถคันนี้ฉันจอง ลงมาซะ"กู้จือโม่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขาควักกระเป๋าสตางค์ออกมา ก่อนจะหยิบธนบัตรสีแดงใบละร้อยหลายใบออกม
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 198
แต่ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่ยังอยู่ต่อไปให้ดีที่สุดฉันพูดล้อเล่นกับสองคนนั้นแบบไม่คาดคิด ฟางฉิงหยางและเฉิงเฉิงก็หน้าแดงจนเห็นได้ชัดในทันที“ลั่วเป่า เธอชักจะร้ายแล้วนะ กล้าล้อฉันได้แล้ว”เฉิงเฉิงพูดพลางเหลือบตามองฟางฉิงหยางด้วยความเขินอาย ดวงตาทั้งสองคนสบกัน สายตาแห่งความสุขในดวงตาพวกเขาราวกับคลื่นเล็ก ๆ ในน้ำที่กระเพื่อมอย่างแผ่วเบาบ้านที่เคยเงียบเหงาเพราะการจากไปของคุณย่ากลับถูกแต่งแต้มด้วยแสงสว่างอ่อนโยนอีกครั้งฉันมองดูทั้งสองคน ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ โดยไม่รู้ตัว หัวใจที่หม่นหมองก็พลอยเบาขึ้นตามไปด้วย"เฮ้ ลั่วเป่า เธอยิ้มแล้ว!"เฉิงเฉิงอุทานขึ้นมาอย่างตื่นเต้น พร้อมใช้ข้อศอกสะกิดฟางฉิงหยาง ให้เขามองดูฟางฉิงหยางเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องมาที่ใบหน้าฉัน ราวกับว่าเขาโล่งใจไปบ้าง "ใช่แล้ว ลั่วเป่า ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมาสักที""นั่นน่ะสิ พักนี้เธอไม่ยิ้มเลย พวกเรา..." เฉิงเฉิงพูดไม่จบ เสียงเธอเริ่มสั่นเล็กน้อย ดวงตาเริ่มแดง เธอหันหน้าไปอีกทางราวกับจะกลั้นน้ำตา ไม่สามารถพูดต่อได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีช่วงนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 352
จางเสี่ยวพยักหน้าเห็นด้วย และเสริมว่า “นอกจากนี้ เราต้องให้ความสำคัญกับการเลือกใช้เนื้อผ้าและความประณีตในการตัดเย็บ เพื่อให้ลูกค้าสัมผัสได้ถึงคุณภาพและมูลค่าของมันตั้งแต่แรกเห็น”ในช่วงเวลาต่อจากนี้ พวกเราก็รีบลงมือออกแบบอย่างรวดเร็วฉันวางแนวคิดเกี่ยวกับสไตล์โดยรวมและการออกแบบลวดลาย โดยมุ่งเน้นไปที่การคัดเลือกเนื้อผ้าและควบคุมกระบวนการผลิต พยายามทำให้ทุกองค์ประกอบสมบูรณ์แบบที่สุดหากต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่โดดเด่นเพียงพอ เราต้องเข้าใจความต้องการของลูกค้าเป็นอย่างดี และตอนนี้ฉันต้องการสร้างสรรค์เสื้อผ้าที่ผสมผสานองค์ประกอบของอดีตและปัจจุบันเข้าด้วยกันฉันรู้ดีว่า หากต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่สามารถดึงดูดสายตาของลูกค้าได้อย่างรวดเร็ว และยังคงรักษาความนิยมในตลาดได้อย่างยาวนาน จำเป็นต้องหาจุดสมดุลที่ลงตัวระหว่างความวินเทจและความทันสมัยให้ได้ฉันหลับตาลง จินตนาการถึงองค์ประกอบสุดคลาสสิกจากอดีต กระดุมแบบจีนที่ประณีต เส้นสายอันอ่อนช้อยของกี่เพ้า รวมถึงการตัดเย็บที่เรียบง่ายและการจับคู่สีที่ทันสมัยฉันพยายามผสานองค์ประกอบเหล่านี้เข้าด้วยกันอย่างลงตัว เพื่อให้เสื้อผ้ามีทั้งกลิ่นอายของประวั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 351
“เธอกับฉันต่างก็รู้ดีว่าชื่อเสียงไม่ได้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน มันต้องใช้เวลาสั่งสมและสะสมผลงาน สำหรับปัญหาที่เธอพูดถึง ฉันมีแนวคิดเบื้องต้นอยู่สองสามข้อ”“ก่อนอื่น เราสามารถเริ่มต้นจากแนวคิด ‘เล็กแต่โดดเด่น’ โดยใช้โซเชียลมีเดียและการกำหนดตลาดเป้าหมายอย่างแม่นยำ เพื่อดึงดูดกลุ่มแฟนคลับที่ภักดีในช่วงแรก เราสามารถผสมผสานแนวคิดการออกแบบของฉันเข้ากับประสบการณ์ด้านการบริหารของเธอ ร่วมกันสร้างคอลเลกชันแบบลิมิเต็ดอิดิชั่นหรือซีรีส์แนวคอนเซ็ปต์ ที่ให้แต่ละชิ้นงานมีเรื่องราวและเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งจะช่วยให้ได้รับความสนใจได้ง่ายขึ้น”“นอกจากนี้ สำหรับปัญหาที่ว่า การออกแบบของเธออาจถูกตั้งคำถามหรือไม่ได้รับความสนใจมากพอ เราสามารถใช้กลยุทธ์ ‘คอนเทนต์คือสิ่งสำคัญ’ โดยการนำเสนอภาพถ่ายคุณภาพสูง บอกเล่าเรื่องราวของแบรนด์อย่างละเอียด และให้โมเดลสื่อสารอารมณ์ของเสื้อผ้าได้อย่างแม่นยำ เพื่อให้แต่ละชิ้นงานไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แต่เป็นการส่งต่อวัฒนธรรมและทัศนคติ นอกจากนี้ เราสามารถเชิญแฟชั่นบล็อกเกอร์หรือเคโอแอลที่มีอิทธิพลมาทดลองใส่และช่วยโปรโมต เพื่อใช้พลังของพวกเขาในการขยายอิทธิพลของแบรนด์ให้กว้างขึ้น”“นอ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 350
พวกเรานัดกันที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ“ฉันอยากร่วมมือกับเธอ เพื่อสร้างแบรนด์เสื้อผ้าใหม่ด้วยกัน”ตอนนี้ฉันมีเงินทุนอยู่บ้าง จึงสามารถออกแบบเสื้อผ้าได้ แล้วเขาจะช่วยฉันบริหารจัดการ พวกเราจะร่วมกันออกแบบและผลิตเสื้อผ้าเหล่านี้ขึ้นมา ซึ่งจะทำให้เราสามารถสร้างแบรนด์ของตัวเองได้ภายในร้านกาแฟ แสงไฟอ่อนโยนส่องกระทบใบหน้าของซูข่ายเหวิน เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น“ร่วมมือกัน? สร้างแบรนด์เสื้อผ้า? ฟังดูเป็นไอเดียที่ยอดเยี่ยมมาก!” เขาเอนตัวมาข้างหน้าอย่างตื่นเต้น ชัดเจนว่าเขาสนใจข้อเสนอของฉันมากฉันพยักหน้าแล้วอธิบายแนวคิดของฉันอย่างละเอียด“ใช่เลย ฉันมีความสนใจอย่างมากในด้านการออกแบบเสื้อผ้า ส่วนเธอเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการนี้มานาน สะสมทั้งประสบการณ์และทรัพยากรมากมาย ฉันคิดว่า ถ้าเราสามารถร่วมมือกันได้ มันคงจะสร้างประกายที่ไม่เหมือนใครขึ้นมาแน่นอน”ซูข่ายเหวินคนกาแฟในถ้วยเบา ๆ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยความคิดของเขาออกมา“นี่เป็นโอกาสที่ดีจริง ๆ แต่เราจำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ ก่อนอื่น เราต้องกำหนดตำแหน่งของแบรนด์ให้ชัดเจน ว่าเราจะเดินสายแฟชั่นระดับไฮเอนด์แ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 349
ค่ำคืนค่อย ๆ ล่วงเลย ไฟริมทางในมหาวิทยาลัยเริ่มส่องสว่าง เงาของพวกเราถูกยืดออกยาวใต้แสงไฟฉันเงยหน้ามองกู้จือโม่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความแน่วแน่ ทำให้หัวใจฉันสั่นไหวเล็กน้อยบางที ฉันอาจให้โอกาสเขา และให้โอกาสตัวเองด้วยเช่นกันมองเข้าไปในดวงตาของเขา อยู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ ว่าทำไมถึงเคยยึดติดกับเขามากขนาดนั้น? บางทีอาจเป็นเพราะความรักของฉันที่มีต่อเขามันลึกซึ้งกว่าที่คิดจริง ๆบางทีความรักอาจค่อย ๆ งอก เงยขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ โดยที่เราไม่รู้ตัว หรืออาจเป็นเพราะบางเหตุการณ์ที่ทำให้เมล็ดพันธุ์แห่งความรักถูกหว่านลงในใจฉัน พอรู้ตัวอีกที เมล็ดพันธุ์นั้นก็เติบโตกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ไปแล้ว“จริง ๆ แล้ว ไม่ว่าเราสองคนจะมานั่งคุยอะไรกันที่นี่ในวันนี้ ก็คงไม่ได้คำตอบอะไรอยู่ดี ตอนนี้เรายังเด็กกันอยู่ ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร บางทีตอนนี้เธออาจจะแค่รู้สึกผิดกับฉัน ถึงได้คิดแบบนี้ แต่พอถึงวันที่เธอเติบโตขึ้นจริง ๆ เธอจะยังคิดเหมือนเดิมอยู่ไหม?”ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเยวี่ยกับเขา ฉันไม่มีวันลืม ดังนั้นฉันรู้ดีว่า ตอนนี้เขายังไม่โตพอ แม้ว่าเขาจะดูเก่งกว่าคนทั่วไปมาก แต่ความคิด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 348
แววตาของเขาสะท้อนอารมณ์ที่ซับซ้อนออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บหรือเจอเรื่องร้าย”ฉันถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้สึกซับซ้อนอยู่ไม่น้อยความห่วงใยของกู้จือโม่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกดดันไปด้วยฉันไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรที่หุนหันพลันแล่นเพราะความเข้าใจผิดนั้น“กู้จือโม่ ฉันรู้ว่านายหวังดี แต่ฉันกับซูข่ายเหวินเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ เราทั้งคู่กำลังพยายามเปิดโปงความผิดของศาสตราจารย์จาง ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ”ฉันพยายามทำให้น้ำเสียงของตัวเองฟังดูจริงใจที่สุดเขาเงียบไปสักพัก แล้วค่อย ๆ พยักหน้า“ได้ ฉันเชื่อเธอ แต่เธอต้องระวังตัวให้ดี ศาสตราจารย์จางไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่าย ๆ”ฉันมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ แล้วพยักหน้าเบา ๆ“ฉันจะระวังตัว ขอบคุณนะ กู้จือโม่”เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาสะท้อนความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย“ไม่ต้องเกรงใจ ไปเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่หอพักเอง”พวกเราเดินไปด้วยกันในบริเวณโรงเรียน แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องกระทบตัวเรา ให้ความรู้สึกอบอุ่นและเงียบสงบฉันรู้สึกถึงความสงบและความมั่นใจที่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 347
ฉันแค่นหัวเราะเย็นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนผู้หญิงตรงหน้าดูจะไม่พอใจอย่างมากในตอนนี้“ฉันก็ไม่อยากพูดคำสวยหรูพวกนี้กับคุณ และก็ไม่มีเวลาจะเสียไปมากกว่านี้ เพราะฉะนั้นพอแค่นี้เถอะ ฉันจะไปแล้ว”ฉันหันหลังแล้วเดินจากไป ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด่าทออยู่ข้างหลัง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้เลยพอฉันกลับมาถึงมหาวิทยาลัยก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอยู่ไม่ไกลตามคาดกู้จือโม่เดินเข้ามาหาทันที พร้อมจ้องมองฉันด้วยสายตาร้อนแรง“ได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”ฉันยิ้มบาง ๆ พยายามทำให้ตัวเองไม่ดูอ่อนแอจนเกินไป“ไม่มีอะไรน่าห่วง แค่บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”กู้จือโม่ดูเหมือนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉันนัก เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล“เธอแน่ใจนะ? ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ต้องบอกฉันนะ”ฉันพยักหน้าเบา ๆ ความอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นในใจในโลกที่ซับซ้อนใบนี้ การมีใครสักคนที่ห่วงใยอยู่เสมอเป็นเรื่องที่อบอุ่นใจฉันไม่ได้แหลมคมเฉียบขาดเหมือนเมื่อก่อน และก็ไม่มีออร่าที่แข็งแกร่งแบบเดิมอีกแล้ว“ขอบคุณนะ ฉันจะระวังตัว”กู้จือโม่ดูเหมือนจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฉั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 346
ในช่วงหลายวันต่อมา ฉันและซูข่ายเหวินให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของตำรวจอย่างเต็มที่ พร้อมทั้งติดตามข่าวจากสื่ออย่างใกล้ชิดไม่นานนัก อาชญากรรมของศาสตราจารย์จางก็ถูกเปิดเผยออกมาทีละเรื่องแต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้กลับถูกกลบด้วยเหตุการณ์อื่นอย่างรวดเร็วและเรื่องนี้ก็ถูกตำรวจจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่าคำตอบสุดท้ายจะทำให้ฉันประหลาดใจมาก โดยเฉพาะตอนที่ตำรวจยืนอยู่ตรงหน้าฉันและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง“จากการสืบสวนของเรา พบว่าผู้ก่อเหตุเพียงแค่ต้องการปล้นเท่านั้น และไม่ได้มีเจตนาถูกจ้างวานให้ฆ่าแต่อย่างใด”ฉันเบิกตากว้าง แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินปล้นงั้นเหรอ?เป็นไปได้ยังไง?คนนั้นชัดเจนว่าเล็งเป้าหมายมาที่ฉันโดยตรง แถมยังทิ้งคำพูดที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์จางไว้หลังจากก่อเหตุ นี่มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญได้จริง ๆ เหรอ?“แต่... มีดในมือของเขา วิธีที่เขาโจมตีฉัน รวมถึงคำพูดนั้น...”ฉันพยายามอธิบาย แต่เสียงของฉันกลับอ่อนลงเรื่อย ๆซูข่ายเหวินจับมือฉันไว้ เป็นสัญญาณให้ฉันสงบสติอารมณ์ลงเขาหันไปมองตำรวจ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่เข้าใจตำรวจดู
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 345
ฉันตกใจอย่างมาก คาดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะลงมือทำร้ายฉันจริง ๆฉันรีบปรับสภาพจิตใจของตัวเองอย่างรวดเร็ว เตรียมพร้อมรับมือกับการโจมตีที่อาจตามมาคนขี่มอเตอร์ไซค์ดูเหมือนไม่คิดจะให้ฉันมีโอกาสได้พักหายใจเลย เขาเงื้อไม้เบสบอลขึ้นอีกครั้งแล้วฟาดมาทางฉันอย่างรุนแรง!ฉันหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว พลางมองหาจังหวะที่จะตอบโต้กลับไปหลังจากปะทะกันไปหลายครั้ง ฉันสังเกตได้ว่าคนคนนี้มีฝีมือพอตัว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างเป็นทางการฉันรู้สึกยินดีอยู่ลึก ๆ ในใจ เพราะเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะเอาชนะเขาได้ฉันเริ่มเป็นฝ่ายโจมตีก่อน พยายามทำลายจังหวะของเขาเพื่อให้เขาเสียสมดุลและเปิดช่องโหว่หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดอยู่พักหนึ่ง ฉันก็พบช่องโหว่และซัดหมัดตรงเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรง!เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นฉันถือโอกาสพุ่งเข้าไป หวังจะควบคุมตัวเขาให้สิ้นฤทธิ์แต่ในขณะนั้นเอง เขากลับควักมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วพุ่งแทงมาทางฉัน!ฉันตกใจสุดขีด รีบถอยหลังออกไปทันทีแต่ฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงที่ไม่มีแรงมากนัก จะรับมือกับชายที่ดุดันเช่นนี้ได้อย่างไร?มีดสั้นพุ่งตรงมาทางฉัน ก่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 344
“บางทีคุณอาจพูดถูก หากไม่มีการสนับสนุนจากคุณ ฉันอาจต้องเผชิญกับอุปสรรคและความท้าทายมากขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่า ตราบใดที่ฉันพยายามมากพอและยืนหยัดอย่างมั่นคง สักวันหนึ่งฉันจะทำให้ความฝันของตัวเองเป็นจริงได้ และฉันก็เชื่อว่า บนโลกนี้ยังมีอีกหลายคนที่มีความฝันและพรสวรรค์เหมือนฉัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคุณ แต่ก็สามารถประสบความสำเร็จในวงการนี้ได้!”เขาชัดเจนว่าโกรธจัดเพราะคำพูดของฉัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองฉันอย่างดุดัน“เธอคิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะเปลี่ยนอะไรได้งั้นเหรอ? ฉันจะบอกให้รู้ไว้เลยนะว่าเธอคิดผิด! เธอจะต้องเสียใจในทุกสิ่งที่เธอทำในวันนี้แน่นอน!”ฉันยิ้มบาง ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน“บางทีฉันอาจจะเสียใจ แต่ฉันจะไม่มีวันเสียใจในสิ่งที่ฉันเลือก เพราะฉันรู้ดีว่า มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวของตัวเอง และทำให้ฉันสามารถเติมเต็มความฝันของตัวเองได้ และสำหรับคุณ ศาสตราจารย์จาง คุณจะต้องกลายเป็นฝันร้ายของตัวเอง”พูดจบ ฉันหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไปตอนนั้นเอง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาซูข่ายเหวิน“หลักฐานทั้งหมดเก็บรวบรวมเรียบร้อยหรือ
