MasukShare
บทที่ 198
Bab terkait
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 199
เมื่อพวกเขานั่งลง อุ่นไอทั้งสองสายก็โอบล้อมตัวฉันไว้ความกังวลที่เกิดจากสายโทรศัพท์ก็พลันถูกความอบอุ่นนี้ผลักไสออกไปทันใดนั้น ฉันก็ไม่กลัวอีกต่อไปไม่ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นหรือไม่ การมีเพื่อนทั้งสองคนนี้อยู่เคียงข้าง ทำให้ฉันมีความกล้าหาญเพียงพอที่จะเดินหน้าต่อไปฉันสูดหายใจลึกๆ อย่างเงียบๆ และกดรับสายก่อนที่โทรศัพท์จะตัด พร้อมกับเปิดลำโพงเสียงออกมาทันทีที่สายเชื่อมต่อ เสียงทนายที่เคร่งขรึมก็ดังมาจากปลายสาย “คุณเฉียว ผมเพิ่งได้รับแจ้งว่า เฉินเยวี่ยเกิดอาการหัวใจวายอย่างกะทันหันในสถานกักกัน ตอนนี้อาการสาหัส และถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนแล้วครับ”“ใครนะ? ใครหัวใจวาย?”ฉันสะดุ้งขึ้นมาอย่างมึนงง รู้สึกราวกับได้ยินผิดไปทนายกำลังพูดถึงเฉินเยวี่ยใช่ไหม?แต่เฉินเยวี่ยจะเป็นโรคหัวใจได้ยังไงกัน!ฉันอ้าปากหมายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงโกรธเกรี้ยวของเฉิงเฉิงก็ดังขึ้นก่อน “ร่างกายเฉินเยวี่ยแข็งแรงดี จะเป็นโรคหัวใจได้ยังไง!”เมื่อเฉิงเฉิงพูดแทนฉันแล้ว ฉันจึงปิดปากเงียบ รอคำอธิบายจากทนาย"ผมไม่แน่ใจครับ เพิ่งได้รับแจ้งข่าวนี้มา เลยรีบบอกคุณทันที รายละเอียดเพิ่มเติม ตอนนี
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 200
ทนายเองก็รู้เรื่องนี้ดี เมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงเฉิง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังทันทีหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเตือนพวกเราอย่างเคร่งขรึมว่า “ครั้งนี้พวกคุณต้องใจเย็นห้ามทำอะไรบุ่มบ่ามเด็ดขาดนะครับ”แต่ฉันรู้สึกว่า คำเตือนนี้เขาหมายถึงฉันเป็นพิเศษในสายตาของเขา ฉันมีประวัติในเรื่องนี้มาก่อนรถเคลื่อนตัวเข้าสู่โรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกอย่างรวดเร็ว หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อสอบถามถึงที่อยู่ของเฉินเยวี่ยเมื่อเจ้าหน้าที่ได้ยินชื่อเฉินเยวี่ย สีหน้าของเธอแสดงถึงความระแวดระวัง สายตาจ้องมองพวกเราราวกับว่าเป็นอาชญากร ก่อนจะย้อนถามกลับว่า “พวกคุณเป็นใครคะ?”“ฉัน...” ฉันเพิ่งจะเริ่มพูด แต่ทันใดนั้นข้อมือก็ถูกใครบางคนจับไว้ พร้อมกับแรงดึงที่ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธพาฉันถอยไปข้างหลังฉันก้มมองมือตัวเอง เห็นมือที่เรียวยาวและเต็มไปด้วยข้อกระดูกชัดเจน แล้วเงยหน้ามองทนายที่อยู่ข้างๆทนายที่จับสังเกตได้ว่าฉันมองอยู่ เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้ฉัน ราวกับส่งสัญญาณให้ฉันวางใจและปล่อยให้เขาจัดการเรื่องนี้เองฉันลดสายตาลง แล้วถอยหลังออกมาอย่างว่าง่ายทนายเดินขึ้นไ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 201
ทนายคงรู้ว่าตำรวจทั้งสองจะไม่ยอม จึงรีบถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วกล่าวว่า “ถ้าไม่ได้จริง ๆ งั้นให้พวกเรามองดูจากหน้าต่างก็ยังดี”ฉันจ้องมองตำรวจสองนายด้วยความกังวลแต่ทั้งสองคนไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อน “ไม่ได้ครับ”“ไม่มีใครเข้าใกล้ได้ทั้งนั้น”แม้ทนายจะแสดงบัตรประจำตัวที่ทำงานให้ดู แต่ตำรวจทั้งสองกลับไม่กะพริบตาเลยสักนิดท่าทีของพวกเขาแน่วแน่จนไม่มีช่องทางใดๆ ให้ประนีประนอมความคาดหวังในใจฉันค่อยๆ มอดดับ ฉันมองตำรวจสองคนด้วยสายตาเย็นชา ความสงสัยในใจยิ่งชัดเจนขึ้นทนายถอนหายใจแล้วถอยกลับมาเมื่อเห็นทนายกลับมาด้วยท่าทีหมดหวัง ฉันเม้มปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกันก่อนเถอะค่ะ”คำพูดของฉันฟังดูเย็นชาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งเฉิงเฉิงและคนอื่น ๆ ไว้เบื้องหลังฉันเดินเร็วมาก ราวกับว่าการก้าวเดินที่รวดเร็วนั้นจะช่วยระบายความโกรธในใจออกไปได้เมื่อเดินออกมาจากโถงชั้นหนึ่ง ฉันถึงหยุดฉันยืนอยู่ที่หน้าประตู มองไปไกลอย่างเลื่อนลอย ในใจเริ่มครุ่นคิดถึงจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้ไม่นานนัก มีคนแตะเบา ๆ ที่ไหล่ซ้ายของฉันเฉิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความกังวล “ลั่วเป่า
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 202
ฉันมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง พอมั่นใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็น ก็รีบเปิดประตูแทรกตัวเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูอย่างเบามือหมอคนนี้เพิ่งเดินออกมาจากห้องของเฉินเยวี่ย ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอเจ้าของไข้ของเธอประวัติการรักษาของเฉินเยวี่ยต้องอยู่ที่นี่แน่ ๆแล้วมันจะอยู่ที่ไหนกันนะ?ฉันมองไปรอบ ๆ แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่คอมพิวเตอร์บนโต๊ะน่าเสียดายที่คอมพิวเตอร์ถูกล็อกรหัสผ่าน ฉันเปิดไม่ได้ จึงหันไปสนใจตู้เก็บเอกสารแทนฉันรีบเดินไปเปิดประตูตู้อย่างลวก ๆ แล้วเริ่มค้นหาข้อมูลอย่างรวดเร็วเอกสารในตู้นั้นมีจำนวนมากมายมหาศาล ถึงจะพยายามหาอย่างสุดความสามารถ แต่ฉันก็เพิ่งค้นได้เพียงเล็กน้อย และยังไม่เจอประวัติของเฉินเยวี่ยแต่ฉันไม่ยอมแพ้ฉันยังคงค้นหาอย่างตั้งใจขณะที่ฉันกำลังจะเปลี่ยนไปค้นชั้นเล็กอีกช่องหนึ่ง เสียงคนพูดคุยกันดังขึ้นที่หน้าห้อง พร้อมกับเสียงลูกบิดประตูถูกหมุนฉันสะดุ้งเฮือก รีบเก็บเอกสารทั้งหมดกลับเข้าไปในที่เดิมแล้วปิดตู้ให้เรียบร้อยแต่ยังไม่ทันจะหาทางออกจากห้อง ประตูก็ถูกเปิดออกใช่แล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้ใครคิดว่าฉันเป็นขโมย ฉันแค่ปิดประตู แต่ไม่ได้ล็อกคนข้างนอกจึงสา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 203
ฉันยืนหันหลังให้กับกู้จือโม่ ไม่ได้เห็นสีหน้าเขาเลยแต่ฉันสัมผัสได้ว่าตอนที่คำพูดของฉันหลุดออกไป มือใหญ่ที่จับข้อมือฉันอยู่สั่นเล็กน้อย บรรยากาศในบันไดก็หยุดชะงักลง ทันใดนั้นความเศร้าโศกบางอย่างเหมือนแพร่กระจายออกจากตัวเขาไม่กี่วินาทีต่อมา บรรยากาศรอบตัวเหมือนถูกคลุมด้วยความเศร้าหมองนั้นทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่มีความรู้สึกใด ๆ เหลือให้เขาแล้ว แต่หัวใจกลับรู้สึกปวดหนึบอย่างประหลาดฉันเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรต่อ ขณะที่กำลังพยายามจะสะบัดมือของกู้จือโม่ออกจากข้อมือ ฉันก็ได้ยินเสียงของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงเขายิ่งฟังดูเศร้าหนักกว่าเดิม แฝงไว้ด้วยความพ่ายแพ้บางอย่าง "ฉันขอโทษ"ฉันได้แต่แค่นหัวเราะออกมาตอนนี้คำสามคำนี้สำหรับฉันมันไม่มีค่าอะไรเลยจากนั้นฉันก็ได้ยินเขาพูดอีกว่า "อย่าเสี่ยงอีกเลย สิ่งที่เธอต้องการ เธอจะต้องได้มันแน่นอน"พูดจบเขาก็ปล่อยมือฉันและเดินจากไปฉันหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว ตั้งใจจะถามเขาว่าหมายความว่ายังไงแต่กู้จือโม่ดูเหมือนจะไม่ได้คิดจะอธิบายอะไรสิ่งที่ฉันเห็นคือแผ่นหลังของเขาที่ก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และจุดหมายของเขา...เฮอะ ฉันกำลังหวังอะไรอยู่?
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 204
คำพูดของเฉิงเฉิง เงียบหายไปในห้องที่เต็มไปด้วยความอึดอัดเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรอีก แต่ฉันไม่อยากฟังแล้วเพราะฉันรู้ดีว่ามีคนที่มีอิทธิพลบางคนที่สามารถแทรกแซงถึงขั้นโยกย้ายตำแหน่งในระบบราชการได้แต่จะทำไมล่ะ?ตราบใดที่เฉินเยวี่ยยังไม่ได้รับโทษที่ควรจะได้รับ เรื่องนี้ก็จะไม่มีวันจบแต่ฉันคาดไม่ถึงเลยว่าโอกาสจะมาถึงเร็วขนาดนี้เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันได้รับโทรศัพท์จากคนที่อ้างตัวว่าเป็นพนักงานส่งพัสดุ เขาบอกว่ามีพัสดุในเมืองส่งถึงฉัน ให้ฉันลงไปรับตอนแรกฉันยังสงสัยอยู่ในใจว่า ใครส่งอะไรมาให้แต่เมื่อเห็นชื่อผู้ส่งบนพัสดุ หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวฉัน ฉันนึกถึงคำพูดของกู้จือโม่เมื่อวานเขาบอกว่า "สิ่งที่เธอต้องการ เธอจะได้รับมัน"ดังนั้นในพัสดุนี้...ฉันพยายามกดความตื่นเต้นในใจไว้ รีบแกะซองพัสดุอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเอกสารเวชระเบียนภายในนั้น หัวใจฉันแทบจะกระเด็นออกมา แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะสรุปอะไรฉันรีบเปิดเอกสารเวชระเบียนนั้นออกมา อ่านทุกคำอย่างรวดเร็ว และมุ่งหน้าไปที่สรุปท้ายสุดว่านี่คือหลักฐานที่ฉันต้องการจริง ๆ หรือเปล่าข้อคว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 205
“ปึง” เสียงอื้ออึงดังขึ้นในสมองของฉันทันที ร่างกายอ่อนแรงสมองของฉันเมื่อครู่เขาพูดว่าอะไรนะ?"คดีถูกปิดแล้ว?"ฉันตกตะลึงจนไม่อาจควบคุมได้ เสียงสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว "ทำไมถึงปิดคดีไปล่ะคะ?! ทำไมไม่มีใครแจ้งฉันเลย! ทั้งพยาน ทั้งหลักฐานก็มีอยู่ครบ ถ้าฝ่ายโจทก์ยังไม่ได้ถอนฟ้อง คุณมีสิทธิอะไรปิดคดี!"เสียงของฉันดังเกินไป จนทั้งสถานีตำรวจต้องหันมามองเฉิงเฉิงและฟางฉิงหยางเองก็เช่นกันฉันเห็นเงาสองร่างวิ่งตรงมาทางฉันอย่างเร่งรีบผ่านหางตา แต่ในตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้วฉันต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน!"ฉันบอกพวกคุณไว้เลยนะว่าการรับสินบนช่วยฆาตกรให้พ้นผิดมันผิดกฎหมาย!" เสียงของฉันดังขึ้นเรื่อย ๆ จนสถานีตำรวจเหลือเพียงเสียงตะโกนของฉันตรงหน้าฉัน ผู้บัญชาการตำรวจเองก้กำลังหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ สายตาของเขาเย็นเยียบจ้องฉันราวกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งเป็นถ้าเป็นปกติ ฉันอาจจะรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแต่ในตอนนี้ความโกรธได้ครอบงำฉันจนไม่เหลือที่ว่างให้ความกลัวอีกแล้วดวงตาของฉันแดงก่ำ ร่างกายพุ่งไปข้างหน้า หมายจะคว้าปกเสื้อของเขาเพื่อถามให้รู้เรื่องแต่ก่อนที่มือของฉันจะสัมผัสชายเสื้อของผู้กำ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 206
ฉันคิดว่าถ้าฉันได้หลักฐานมา ก็จะสามารถส่งเฉินเยวี่ยเข้าคุกได้ แต่ใครจะคิดว่า สุดท้ายแล้วก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี คดีถูกปิดแล้ว และเฉินเยวี่ยก็ถูกพาตัวไปแล้วเช่นกัน ตอนนี้ฉันไม่มีโอกาสแม้แต่จะชนเธอให้ตายแล้วด้วยซ้ำ ฉันหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะตบหลังมือของเฉิงเฉิงเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร” เมื่อเฉิงเฉิงได้ยินฉันพูดเช่นนั้น น้ำตาก็พรั่งพรูออกมา “ลั่วเป่า เธอไม่ต้องกลั้นน้ำตาไว้หรอกนะ ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาได้เลย อยู่ต่อหน้าเรา ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก” ฉันมองดูเฉิงเฉิง มองดูเธอปล่อยน้ำตาไหลพรั่งพรูราวกับเขื่อนแตกแม้แต่ฟางฉิงหยาง ดวงตาก็ยังเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ได้ยินเสียงสะอื้นของเฉิงเฉิง แต่ในดวงตาของฉันกลับแห้งผากไร้น้ำตาฉันร้องไห้ไม่ออกแม้กระทั่งเมื่อเห็นน้ำตาในดวงตาของเฉิงเฉิงและฟางฉิงหยาง ฉันกลับรู้สึกเลือนลาง ราวกับว่าฉากแบบนี้ห่างไกลจากตัวฉันเหลือเกิน ไกลเสียจนฉันไม่อาจสัมผัสถึงอารมณ์ใด ๆ ได้เลย ฉันจ้องมองพวกเขาอย่างเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ว่า “ฉันอยากกลับบ้าน” เฉิงเฉิงดูเหมือนจะตกใจกลัวกับสิ่งที่ฉันพูด พอได้ยินฉันบอกว่าอ
Bab terbaru
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 370
“อย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงคำรามของหัวหน้าชายดังมาจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ และแฝงความเร่งรีบอย่างชัดเจนแต่ฉันรู้ดีว่า นี่คือโอกาสสุดท้ายของฉันฉันพุ่งเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลังเล โถมตัวเข้าหาหน้าต่างทันที ใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเปิดบานหน้าต่างที่หนักและเก่าไปสุดแรงสายลมเย็นพัดกระทบใบหน้า พร้อมกับกลิ่นอายของค่ำคืน ทำให้ฉันลืมความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้าไปชั่วขณะฉันลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันตัวเตรียมหนีไป แต่ทันใดนั้นเอง ปลายเสื้อของฉันก็ถูกกระชากเอาไว้!“ปล่อยฉันนะ!”ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ พยายามดิ้นรนสุดแรง แต่แรงที่จับฉันไว้นั้นแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว ราวกับจะดึงฉันกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่ปรานีในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด ฉันเหวี่ยงมีดปอกผลไม้ในมือออกไปอย่างสุดแรง แม้ว่าจะไม่ได้แทงเข้าเป้าตรง ๆ แต่คมมีดก็เฉือนเข้าที่แขนของเขา ทิ้งรอยแผลลึกไว้พร้อมกับเลือดที่ไหลซึมออกมา!ความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอคลายมือโดยไม่รู้ตัว ฉันฉวยโอกาสนี้สะบัดตัวหลุดจากการควบคุม แล้วกระโจนออกไปทันที ร่างของฉันลอยอยู่กลางอากาศ แขวนตัวอยู่เหนือพื้นด้านล่าง!‘กระโดดเร็ว!’ฉันตะโกน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 369
ในตอนนั้นเอง ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอย่างกะทันหันฉันต้องการหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อพิสูจน์ตัวตนของพวกเขา หรืออย่างน้อยก็ถ่วงเวลาไว้ เพื่อรอโอกาสที่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ได้แต่ฉันก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือพวกเขากำลังทดสอบขีดจำกัดของฉันฉันเป็นผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตามลำพัง ไร้ที่พึ่งพาเผชิญกับสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้ จำเป็นต้องรักษาความสงบและใช้สติปัญญาอย่างถึงที่สุดฉันกวาดตามองชายเหล่านั้นอย่างเงียบ ๆ โดยประมาณแล้วดูเหมือนว่าจะมีเพียงสามคนฉันคำนวณในใจเงียบ ๆ หากจำเป็นต้องลงมือ อย่างน้อยฉันต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาเสียก่อนดังนั้น ฉันจึงจงใจเพิ่มระดับเสียง ทำท่าเหมือนกำลังหาโทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันก็ใช้หางตาสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขาอย่างระมัดระวัง“ขอโทษค่ะ ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของฉันจะอยู่ในห้องนั่งเล่น รอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมา”พูดจบ ฉันค่อย ๆ หมุนตัวทำท่าเหมือนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่แท้จริงแล้ว ฉันใช้ปลายเท้าเกี่ยวเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงขอบประตู กระถางนั้นเป็นเพียงของตกแต่งในชีวิตประจ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 368
ชายคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความหนักแน่นฉันพยักหน้า พยายามทำให้เสียงของตัวเองฟังดูนิ่งสงบที่สุด“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรเหรอคะ?”“พวกเราเป็นทีมปฏิบัติการพิเศษของตำรวจ เกี่ยวกับเหตุการณ์ปล้นในช่วงเช้าวันนี้ เรามีบางเรื่องที่ต้องสอบถามคุณเพิ่มเติม”ชายที่เป็นผู้นำยื่นบัตรประจำตัวให้ดู น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังที่ไม่อาจมองข้ามได้ฉันชะงักไปเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเหตุปล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา จะโยงมาถึงตัวฉันได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้สงบที่สุด ก่อนจะขยับตัวหลบไปด้านข้าง เตรียมให้พวกเขาเข้ามาในบ้านแต่ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ดึกขนาดนี้ ตำรวจจะมาหาฉันถึงบ้านได้อย่างไรกัน?ฉันหยุดเดินทันที ความระแวงพุ่งขึ้นสุดขีด สายตากวาดมองไปมาระหว่างชายเหล่านั้น พยายามจับพิรุธจากแววตาของพวกเขาในตอนนั้นเอง เบาะแสเล็กน้อยบางอย่างก็สะดุดตาฉันชายที่เป็นหัวหน้าถึงแม้จะแสดงบัตรออกมา แต่ในสายตาที่พร่ามัวของฉัน บัตรใบนั้นดูเหมือนจะมีแสงสะท้อนที่ผิดปกติ ไม่เหมือนกับวัสดุพลาสติกทั่วไปที่ควรจะเป็นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 367
สำหรับกู้จือโม่ ความรักของเขามีหรือไม่มี ก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปบางที สักวันหนึ่ง เขาอาจยอมทิ้งฉันเพื่อครอบครัวของเขาก็เป็นได้คิดมาถึงตรงนี้ ฉันเผลอแสดงรอยยิ้มขมขื่นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความปล่อยวางเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเก็บข้าวของเสร็จล่วงหน้าแล้วและออกเดินไปตามทางแสงแดดลอดผ่านกลุ่มเมฆบางเบา โปรยเป็นลวดลายลงบนพื้น เติมความอบอุ่นให้กับเช้าวันนี้ที่เงียบเหงาขึ้นมาเล็กน้อยฉันสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปลึก ๆ พยายามปล่อยความหม่นหมองของเมื่อคืนออกไปทั้งหมด และเตรียมตัวต้อนรับวันใหม่บนท้องถนน ผู้คนเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างเร่งรีบและวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ในใจกลับมีทิศทางที่ชัดเจน ฉันจะมุ่งมั่นกับชีวิตและหน้าที่ของตัวเองให้มากขึ้น และจะไม่ให้ความรู้สึกมาผูกมัดฉันอีกต่อไปขณะที่ฉันกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบสงบรอบตัวฉันหันกลับไปมอง เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงมาหาฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก ขณะที่ด้านหลังของเขามีกลุ่มชายฉกรรจ์สีหน้าดุดันไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด เห็นได้ชัดว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 366
เมื่อหลินเฉี่ยนได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอแดงก่ำ แต่เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาการอยู่ที่นี่ต่อไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์น่าอึดอัดขึ้น ฉันหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันทีเดินอยู่บนถนนอันเงียบสงัด ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เด็กหนุ่มที่เคยอ่อนโยนและน่ารักในวันวาน กลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องของความรู้สึกในตอนนี้ดูเหมือนจะสามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้ แต่กลับสูญเสียอิสรภาพในการเลือกความรักของตัวเองไม่รู้ว่าเดินมาได้นานแค่ไหน ฉันก็พบว่าตัวเองมาถึงริมแม่น้ำแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำพอดีสายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเบา ๆ นำพาความเย็นเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะช่วยพัดพาความหงุดหงิดในใจให้จางหายไปด้วยฉันเดินทอดน่องเพียงลำพังบนถนนที่มีแสงไฟสลัว ในหัวยังคงฉายภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟซ้ำแล้วซ้ำเล่าความรัก ความรับผิดชอบ ผลประโยชน์ของครอบครัว... คำเหล่านี้สานกันเป็นใยซับซ้อนในความคิดของฉัน ทำให้ยากที่จะหลุดพ้นบางเรื่องฉันเคยผ่านมันมาแล้ว แต่บางเรื่องกลับทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการอยู่ดีฉันหยุดเดิน เ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 365
สีหน้าของลู่เฉินเต็มไปด้วยความสับสน เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบหลบสายตากลับไป ราวกับกำลังชั่งใจและตัดสินใจบางอย่างในใจฉันรับรู้ได้ถึงความสับสนและความเจ็บปวดในใจของเขา ไม่ใช่แค่เพราะหลินเฉี่ยนที่อยู่ตรงหน้า แต่ยังเป็นเพราะทางเลือกที่เขาเคยทำ รวมถึงความไม่แน่นอนต่ออนาคตของตัวเอง“หลินเฉี่ยน เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ”น้ำเสียงของลู่เฉินพยายามรักษาความสงบ แต่ความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวังที่ซ่อนอยู่กลับไม่อาจปกปิดได้“ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยเรื่องนี้ เราหาเวลาคุยกันให้ดีอีกทีได้ไหม?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลินเฉี่ยนไม่ได้ดีขึ้นมากนัก แต่เธอดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าสถานการณ์ตรงนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยเรื่องนี้ เธอจึงสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง“ก็ได้ แต่ฉันต้องการคำตอบที่ชัดเจนจากคุณตอนนี้เลย เกี่ยวกับการหมั้นของเรา คุณคิดยังไงกันแน่?”ลู่เฉินนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างช้า ๆ ในที่สุด“หลินเฉี่ยน ผมรู้ว่าฉันติดค้างคำอธิบายกับคุณ เกี่ยวกับการหมั้น ผมไม่เคยคิดจะหนี เพียงแต่... ผมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความคิดของตัวเอง ธุรกิจของครอบครัว อนาคตของเราสักหน่อย เร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 364
ในคำพูดของเขา มีทั้งความจำใจต่อสถานการณ์ปัจจุบัน ความคิดถึงอดีต และความสับสนต่ออนาคตที่ไม่แน่นอนฉันตระหนักได้ว่าหนทางชีวิตของแต่ละคนล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เราต่างก็ใช้วิธีของตัวเองในการประนีประนอมกับโลกใบนี้ และพูดคุยกับตัวเองภายในใจฉันแตะหลังมือของเขาเบา ๆ อย่างแผ่วเบา มอบกำลังใจให้เขาโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“จริง ๆ แล้ว ทุกเส้นทางชีวิตล้วนมีคุณค่าและความหมายในแบบของตัวเอง การที่นายรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว นั่นก็เป็นความรับผิดชอบและความกล้าหาญในอีกรูปแบบหนึ่ง ส่วนเรื่องการแต่งงาน แม้ว่าตอนแรกอาจจะรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่ชีวิตเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง ใครจะรู้ได้ล่ะว่า คู่ชีวิตในอนาคตอาจกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนายก็ได้?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาฉายแววคลายกังวลขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว“เธอพูดถูกนะ เฉียวเฉียว บางทีฉันอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไป”ท่ามกลางบทสนทนา กลิ่นหอมของกาแฟอบอวลไปทั่วอากาศ ราวกับพาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลามัธยมที่ไร้กังวลอีกครั้ง“จริง ๆ แล้ว นายอาจรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้เหมือนกรงขัง แต่พวกเราที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 363
ในตอนนั้น หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ยังต้องฝืนยิ้มต่อหน้าผู้คน และเล่นตามบทบาทในพิธีศพอันแสนไร้สาระทุกครั้งที่ฉันมองแผ่นหลังของไอ้สารเลวนั่น ความโกรธและความเศร้าที่ไม่อาจบรรยายได้ก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจคนที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาที่มั่นคงที่สุดของฉัน กลับเลือกที่จะใช้การจากไปของคุณย่าเพื่อตอบสนองความต้องการเห็นแก่ตัวของตัวเอง ในช่วงเวลาที่ฉันต้องการความเข้าใจและการสนับสนุนมากที่สุดหลังจากพิธีศพจบลง ฉันเดินวนเวียนอยู่เพียงลำพังในสวนหลังบ้าน แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบและเงียบเหงาเป็นพิเศษฉันหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นที่เคยใช้ร่วมกับคุณย่า รอยยิ้มของเธอ คำสอนของย่า ราวกับยังคงก้องอยู่ข้างหูน้ำตาไหลรินอย่างเงียบงันในช่วงเวลานี้ ความคับแค้น ความโกรธ และความไม่ยอมรับทุกอย่าง ถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุดแต่ตอนนี้ คนที่เจ็บปวดจริง ๆ คือเฉิงเฉิง ฉันรู้สึกทรมานใจเหลือเกินเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นคนหมดอาลัยตายอยากหลังจากการจากไปของคุณย่า ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกันฉันสูดลมหายใจลึก พยายามทำให้ตัวเองสงบลง แล้วหันไปมองเฉิงเฉิงด้วยความต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 362
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ เฉียวเฉียว การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน แต่เช่นเดียวกับที่เธอกล่าวไว้ เราทุกคนจำเป็นต้องหาหนทางที่จะก้าวออกจากความเศร้าและกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง คุณทำได้ และฉันเชื่อว่าฉันก็ทำได้เช่นกัน”เสียงของเฉิงเฉิงเต็มไปด้วยความหนักแน่นมากขึ้น แม้ว่าดวงตาจะยังคงแดงก่ำ แต่ความปรารถนาที่จะใช้ชีวิตก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ“ฉันจำได้ว่า คุณย่าเคยบอกฉันว่า ชีวิตก็เหมือนการเดินทาง เราจะได้พบเจอผู้คนมากมาย และก็ต้องลาจากกับหลายคนเช่นกัน การจากไปของแต่ละคนมีไว้เพื่อให้เราซาบซึ้งกับคนที่ยังอยู่เคียงข้างเรามากขึ้น และให้เห็นคุณค่าของเส้นทางชีวิตข้างหน้าของตัวเอง ฉันคิดว่า ตอนนี้ย่าคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง มองฉันด้วยความอ่อนโยน และหวังให้ฉันเข้มแข็งก้าวต่อไป”ฉันจับมือเธอเบา ๆ มอบกำลังใจให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ“เฉิงเฉิง คำพูดของย่าเธอถูกต้องแล้ว เราต้องก้าวต่อไปโดยมีความรักของเธออยู่กับเรา พรุ่งนี้เราจะเผชิญกับพิธีศพด้วยกัน แม้ว่ามันจะยาก แต่ก็นับเป็นการอำลาย่าของเธอ และเป็นก้าวสำคัญของการเติบโตของเราเอง”คืนนั้น เราคุยกันมากมาย ตั้งแต่ความทรง
