เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 200
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-28 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 201
ทนายคงรู้ว่าตำรวจทั้งสองจะไม่ยอม จึงรีบถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วกล่าวว่า “ถ้าไม่ได้จริง ๆ งั้นให้พวกเรามองดูจากหน้าต่างก็ยังดี”ฉันจ้องมองตำรวจสองนายด้วยความกังวลแต่ทั้งสองคนไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อน “ไม่ได้ครับ”“ไม่มีใครเข้าใกล้ได้ทั้งนั้น”แม้ทนายจะแสดงบัตรประจำตัวที่ทำงานให้ดู แต่ตำรวจทั้งสองกลับไม่กะพริบตาเลยสักนิดท่าทีของพวกเขาแน่วแน่จนไม่มีช่องทางใดๆ ให้ประนีประนอมความคาดหวังในใจฉันค่อยๆ มอดดับ ฉันมองตำรวจสองคนด้วยสายตาเย็นชา ความสงสัยในใจยิ่งชัดเจนขึ้นทนายถอนหายใจแล้วถอยกลับมาเมื่อเห็นทนายกลับมาด้วยท่าทีหมดหวัง ฉันเม้มปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกันก่อนเถอะค่ะ”คำพูดของฉันฟังดูเย็นชาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งเฉิงเฉิงและคนอื่น ๆ ไว้เบื้องหลังฉันเดินเร็วมาก ราวกับว่าการก้าวเดินที่รวดเร็วนั้นจะช่วยระบายความโกรธในใจออกไปได้เมื่อเดินออกมาจากโถงชั้นหนึ่ง ฉันถึงหยุดฉันยืนอยู่ที่หน้าประตู มองไปไกลอย่างเลื่อนลอย ในใจเริ่มครุ่นคิดถึงจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้ไม่นานนัก มีคนแตะเบา ๆ ที่ไหล่ซ้ายของฉันเฉิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงแฝงความกังวล “ลั่วเป่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-29หวนรักหนีลิขิต บทที่ 202
ฉันมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง พอมั่นใจว่าไม่มีใครสังเกตเห็น ก็รีบเปิดประตูแทรกตัวเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูอย่างเบามือหมอคนนี้เพิ่งเดินออกมาจากห้องของเฉินเยวี่ย ดูเหมือนเขาจะเป็นหมอเจ้าของไข้ของเธอประวัติการรักษาของเฉินเยวี่ยต้องอยู่ที่นี่แน่ ๆแล้วมันจะอยู่ที่ไหนกันนะ?ฉันมองไปรอบ ๆ แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่คอมพิวเตอร์บนโต๊ะน่าเสียดายที่คอมพิวเตอร์ถูกล็อกรหัสผ่าน ฉันเปิดไม่ได้ จึงหันไปสนใจตู้เก็บเอกสารแทนฉันรีบเดินไปเปิดประตูตู้อย่างลวก ๆ แล้วเริ่มค้นหาข้อมูลอย่างรวดเร็วเอกสารในตู้นั้นมีจำนวนมากมายมหาศาล ถึงจะพยายามหาอย่างสุดความสามารถ แต่ฉันก็เพิ่งค้นได้เพียงเล็กน้อย และยังไม่เจอประวัติของเฉินเยวี่ยแต่ฉันไม่ยอมแพ้ฉันยังคงค้นหาอย่างตั้งใจขณะที่ฉันกำลังจะเปลี่ยนไปค้นชั้นเล็กอีกช่องหนึ่ง เสียงคนพูดคุยกันดังขึ้นที่หน้าห้อง พร้อมกับเสียงลูกบิดประตูถูกหมุนฉันสะดุ้งเฮือก รีบเก็บเอกสารทั้งหมดกลับเข้าไปในที่เดิมแล้วปิดตู้ให้เรียบร้อยแต่ยังไม่ทันจะหาทางออกจากห้อง ประตูก็ถูกเปิดออกใช่แล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้ใครคิดว่าฉันเป็นขโมย ฉันแค่ปิดประตู แต่ไม่ได้ล็อกคนข้างนอกจึงสา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-29หวนรักหนีลิขิต บทที่ 203
ฉันยืนหันหลังให้กับกู้จือโม่ ไม่ได้เห็นสีหน้าเขาเลยแต่ฉันสัมผัสได้ว่าตอนที่คำพูดของฉันหลุดออกไป มือใหญ่ที่จับข้อมือฉันอยู่สั่นเล็กน้อย บรรยากาศในบันไดก็หยุดชะงักลง ทันใดนั้นความเศร้าโศกบางอย่างเหมือนแพร่กระจายออกจากตัวเขาไม่กี่วินาทีต่อมา บรรยากาศรอบตัวเหมือนถูกคลุมด้วยความเศร้าหมองนั้นทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่มีความรู้สึกใด ๆ เหลือให้เขาแล้ว แต่หัวใจกลับรู้สึกปวดหนึบอย่างประหลาดฉันเม้มปากแน่นไม่พูดอะไรต่อ ขณะที่กำลังพยายามจะสะบัดมือของกู้จือโม่ออกจากข้อมือ ฉันก็ได้ยินเสียงของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงเขายิ่งฟังดูเศร้าหนักกว่าเดิม แฝงไว้ด้วยความพ่ายแพ้บางอย่าง "ฉันขอโทษ"ฉันได้แต่แค่นหัวเราะออกมาตอนนี้คำสามคำนี้สำหรับฉันมันไม่มีค่าอะไรเลยจากนั้นฉันก็ได้ยินเขาพูดอีกว่า "อย่าเสี่ยงอีกเลย สิ่งที่เธอต้องการ เธอจะต้องได้มันแน่นอน"พูดจบเขาก็ปล่อยมือฉันและเดินจากไปฉันหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว ตั้งใจจะถามเขาว่าหมายความว่ายังไงแต่กู้จือโม่ดูเหมือนจะไม่ได้คิดจะอธิบายอะไรสิ่งที่ฉันเห็นคือแผ่นหลังของเขาที่ก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และจุดหมายของเขา...เฮอะ ฉันกำลังหวังอะไรอยู่?
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-29หวนรักหนีลิขิต บทที่ 204
คำพูดของเฉิงเฉิง เงียบหายไปในห้องที่เต็มไปด้วยความอึดอัดเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรอีก แต่ฉันไม่อยากฟังแล้วเพราะฉันรู้ดีว่ามีคนที่มีอิทธิพลบางคนที่สามารถแทรกแซงถึงขั้นโยกย้ายตำแหน่งในระบบราชการได้แต่จะทำไมล่ะ?ตราบใดที่เฉินเยวี่ยยังไม่ได้รับโทษที่ควรจะได้รับ เรื่องนี้ก็จะไม่มีวันจบแต่ฉันคาดไม่ถึงเลยว่าโอกาสจะมาถึงเร็วขนาดนี้เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันได้รับโทรศัพท์จากคนที่อ้างตัวว่าเป็นพนักงานส่งพัสดุ เขาบอกว่ามีพัสดุในเมืองส่งถึงฉัน ให้ฉันลงไปรับตอนแรกฉันยังสงสัยอยู่ในใจว่า ใครส่งอะไรมาให้แต่เมื่อเห็นชื่อผู้ส่งบนพัสดุ หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวฉัน ฉันนึกถึงคำพูดของกู้จือโม่เมื่อวานเขาบอกว่า "สิ่งที่เธอต้องการ เธอจะได้รับมัน"ดังนั้นในพัสดุนี้...ฉันพยายามกดความตื่นเต้นในใจไว้ รีบแกะซองพัสดุอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเอกสารเวชระเบียนภายในนั้น หัวใจฉันแทบจะกระเด็นออกมา แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะสรุปอะไรฉันรีบเปิดเอกสารเวชระเบียนนั้นออกมา อ่านทุกคำอย่างรวดเร็ว และมุ่งหน้าไปที่สรุปท้ายสุดว่านี่คือหลักฐานที่ฉันต้องการจริง ๆ หรือเปล่าข้อคว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-29หวนรักหนีลิขิต บทที่ 205
“ปึง” เสียงอื้ออึงดังขึ้นในสมองของฉันทันที ร่างกายอ่อนแรงสมองของฉันเมื่อครู่เขาพูดว่าอะไรนะ?"คดีถูกปิดแล้ว?"ฉันตกตะลึงจนไม่อาจควบคุมได้ เสียงสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว "ทำไมถึงปิดคดีไปล่ะคะ?! ทำไมไม่มีใครแจ้งฉันเลย! ทั้งพยาน ทั้งหลักฐานก็มีอยู่ครบ ถ้าฝ่ายโจทก์ยังไม่ได้ถอนฟ้อง คุณมีสิทธิอะไรปิดคดี!"เสียงของฉันดังเกินไป จนทั้งสถานีตำรวจต้องหันมามองเฉิงเฉิงและฟางฉิงหยางเองก็เช่นกันฉันเห็นเงาสองร่างวิ่งตรงมาทางฉันอย่างเร่งรีบผ่านหางตา แต่ในตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้วฉันต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน!"ฉันบอกพวกคุณไว้เลยนะว่าการรับสินบนช่วยฆาตกรให้พ้นผิดมันผิดกฎหมาย!" เสียงของฉันดังขึ้นเรื่อย ๆ จนสถานีตำรวจเหลือเพียงเสียงตะโกนของฉันตรงหน้าฉัน ผู้บัญชาการตำรวจเองก้กำลังหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ สายตาของเขาเย็นเยียบจ้องฉันราวกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งเป็นถ้าเป็นปกติ ฉันอาจจะรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแต่ในตอนนี้ความโกรธได้ครอบงำฉันจนไม่เหลือที่ว่างให้ความกลัวอีกแล้วดวงตาของฉันแดงก่ำ ร่างกายพุ่งไปข้างหน้า หมายจะคว้าปกเสื้อของเขาเพื่อถามให้รู้เรื่องแต่ก่อนที่มือของฉันจะสัมผัสชายเสื้อของผู้กำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30หวนรักหนีลิขิต บทที่ 206
ฉันคิดว่าถ้าฉันได้หลักฐานมา ก็จะสามารถส่งเฉินเยวี่ยเข้าคุกได้ แต่ใครจะคิดว่า สุดท้ายแล้วก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี คดีถูกปิดแล้ว และเฉินเยวี่ยก็ถูกพาตัวไปแล้วเช่นกัน ตอนนี้ฉันไม่มีโอกาสแม้แต่จะชนเธอให้ตายแล้วด้วยซ้ำ ฉันหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะตบหลังมือของเฉิงเฉิงเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร” เมื่อเฉิงเฉิงได้ยินฉันพูดเช่นนั้น น้ำตาก็พรั่งพรูออกมา “ลั่วเป่า เธอไม่ต้องกลั้นน้ำตาไว้หรอกนะ ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาได้เลย อยู่ต่อหน้าเรา ไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก” ฉันมองดูเฉิงเฉิง มองดูเธอปล่อยน้ำตาไหลพรั่งพรูราวกับเขื่อนแตกแม้แต่ฟางฉิงหยาง ดวงตาก็ยังเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ได้ยินเสียงสะอื้นของเฉิงเฉิง แต่ในดวงตาของฉันกลับแห้งผากไร้น้ำตาฉันร้องไห้ไม่ออกแม้กระทั่งเมื่อเห็นน้ำตาในดวงตาของเฉิงเฉิงและฟางฉิงหยาง ฉันกลับรู้สึกเลือนลาง ราวกับว่าฉากแบบนี้ห่างไกลจากตัวฉันเหลือเกิน ไกลเสียจนฉันไม่อาจสัมผัสถึงอารมณ์ใด ๆ ได้เลย ฉันจ้องมองพวกเขาอย่างเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ว่า “ฉันอยากกลับบ้าน” เฉิงเฉิงดูเหมือนจะตกใจกลัวกับสิ่งที่ฉันพูด พอได้ยินฉันบอกว่าอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30หวนรักหนีลิขิต บทที่ 207
หลังจากฉันออกไป เฉิงเฉิงก็ตื่นขึ้นมา เธอหันไปมองเตียงผู้ป่วยโดยอัตโนมัติ แต่บนเตียงกลับไม่มีฉันอยู่แล้ว เมื่อวานฉันเป็นลมหน้าสถานีตำรวจ เธอตกใจมาก รีบเรียกรถแล้วพาฉันส่งโรงพยาบาลพร้อมกับฟางฉิงหยาง หมอบอกว่าฉันเป็นลมเพราะความเครียดและความโศกเศร้าอย่างรุนแรง แค่ฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว แต่เฉิงเฉิงยังไม่วางใจ คอยเฝ้าฉันอยู่ข้างเตียงตลอดเวลา ช่วยวอร์มมือให้ฉัน ทาปากให้ชุ่มชื้น และทุกครั้งที่ฉันมีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เธอก็รีบเข้ามาดูทันที พอถึงช่วงดึก เฉิงเฉิงเริ่มทนไม่ไหว จึงผล็อยหลับไปในที่สุด ใครจะคิดว่าเพียงแค่ชั่วขณะ พอตื่นขึ้นมาอีกที ฉันกลับหายไปแล้ว เฉิงเฉิงตกใจจนร้องไห้ออกมา มือสั่นเทาควักโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฟางฉิงหยาง “ฟางฉิงหยาง ลั่วเป่าหายไปแล้ว!” ฟางฉิงหยางตกใจจนหน้าถอดสี เขาไม่สนใจสิ่งอื่นใด รีบขับรถตรงมายังโรงพยาบาลทันที เฉิงเฉิงเพิ่งดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลเสร็จ พอเห็นฟางฉิงหยางมา น้ำตาก็พลันพรั่งพรูอีกครั้ง “ฟางฉิงหยาง…” เฉิงเฉิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะพุ่งเข้าสู่อ้อมอกของฟางฉิงหยาง เธอกอดเขาไว้แน่นแล้วพูดทั้งน้ำตาเสียงสะอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30หวนรักหนีลิขิต บทที่ 208
ฉันคิดว่า หากครั้งนี้ฉันไม่มา ไม่นานนักลานบ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ก็คงจะหายไปในสายธารแห่งกาลเวลา เช่นเดียวกับคุณย่า พอคิดถึงตรงนี้ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกจมูกแสบจนเจ็บ น้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตา ฉันเบือนสายตาไปทางอื่น สูดลมหายใจกลั้นสะอื้น ก่อนกดความรู้สึกอยากร้องไห้ลง แล้วหยิบกระเป๋าเดินทางเดินเข้าไปข้างใน รองเท้าเหยียบลงบนพื้นหญ้าหนาทึบ ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบา ๆ ตามจังหวะก้าวเดิน ฉันเดินต่อไปตามทาง ก้าวขึ้นบันไดหินที่แตกร้าว วางกระเป๋าเดินทางไว้บนพื้นที่เรียบ แล้วเงยหน้ามองชายคาที่เหลือกระเบื้องอยู่เพียงไม่กี่แผ่น ความรู้สึกกังวลพลันเอ่อล้นขึ้นมาในใจ แต่วินาทีถัดมา ฉันก็รีบกดความรู้สึกนั้นลงไป ฉันมองหาทิศทางเล็กน้อยแล้วเดินไปยังตัวบ้านหลัก เมื่อผลักประตูเข้าไป กลุ่มฝุ่นหนาก็พุ่งเข้ามาอย่างแรงจนแทบสำลัก ทำเอาฉันน้ำตาแทบไหลออกมา ฉันรีบเอียงตัวหลบ พร้อมรอให้ฝุ่นในบ้านจางลงบ้าง ก่อนจะยกเท้าเดินเข้าไปข้างในทุกย่างก้าวที่เดินเข้าไป ความทรงจำที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ก็ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง ‘คุณย่า หนูอยากกินขนมเค้กพุทราแดงค่ะ’ ‘ฮือ ๆ โต๊ะนี่ชนหนูค่ะ คุณย่าช่วยตีมันให้หนูหน่อย’ ‘ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30
บทล่าสุด
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 220
จริงดังคาด พอเขากลับถึงบ้าน เพียงคิดถึงหน้าฉันในตอนกลางคืน ใบหน้าก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด ส่วนเรื่องที่เขาพยายามจะหลอกเอาเงินจากฉัน ฉันก็ได้บอกกับลั่วอี้ฝานแล้วเหมือนกัน ตอนที่เขารู้เรื่องนี้ สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนักและเต็มไปด้วยความสับสน “ทั้งที่เป็นครอบครัวกันแท้ ๆ ทำไมต้องมาถึงขั้นนี้ด้วย?” ลั่วอี้ฝานถามด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาเผยให้เห็นถึงความสับสนและไม่แน่ใจ ฉันตอบเขาอย่างตรงไปตรงมา “บนโลกใบนี้มีคนมากมายที่ทำทุกอย่างเพียงเพราะผลประโยชน์ และพวกเขาก็เหมือนกับปลิงฝูงหนึ่ง ที่นอกจากดูดเลือดก็ไม่รู้จะทำอะไรได้อีกแล้ว” ใบหน้าของลั่วอี้ฝานเผยความตกตะลึงออกมา คงไม่เคยคาดคิดว่าคำพูดจากปากของฉันจะไร้ความปรานีถึงเพียงนี้ “เราจำเป็นต้องทำลายตระกูลเฉียวจริง ๆ เหรอ?” ลั่วอี้ฝานจ้องหน้าฉัน พยายามจับความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของฉัน น่าเสียดาย ที่ฉันยังเหมือนเดิม เย็นชาเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง และจะแสดงความเป็นมนุษย์ออกมาเพียงเล็กน้อยในช่วงเวลาที่ไม่มีใครล่วงรู้เท่านั้น “ตระกูลเฉียวโลภไม่รู้จักพอ ฉันเคยถูกพวกเขาดูดจนหมดตัวมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้จะไม่ยอมอีกต่อไป” ฉันจะไม่คาดหวัง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 219
โครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์เป็นพื้นที่ที่มีข้อได้เปรียบด้านสิ่งแวดล้อมอย่างมาก หากใช้แผนงานนี้ อาจทำให้ที่นี่กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งใหม่ของอวิ๋นเฉิงก็เป็นได้ “ขอบคุณสำหรับความทุ่มเท” ฉันไม่ลังเลที่จะชื่นชมลั่วอี้ฝาน เพราะแผนงานนี้ได้แสดงให้เห็นถึงศักยภาพของโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ได้อย่างเต็มที่ จนไม่ต้องกังวลเลยว่าจะไม่มีเงินไหลมาเทมา เงื่อนไขสำคัญคือพวกเธอต้องสามารถดำเนินแผนงานนี้ได้อย่างราบรื่น หลังจากพิจารณาแผนงานนี้อย่างละเอียดแล้ว ฉันกับลั่วอี้ฝานก็จัดประชุมเล็ก ๆ เพื่อปรับแก้ไขแผนงานนี้ เมื่อแก้ไขจนเกือบสมบูรณ์แล้ว ก็ถือว่าเสร็จสิ้นไปส่วนหนึ่ง เหลือเพียงแค่ดำเนินการตามแผนงานนี้ให้สำเร็จ ขณะที่ฉันกำลังยุ่งวุ่นวาย สายโทรศัพท์ที่เข้ามาก็ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “เรื่องของย่าแก ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก” เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วดังมาจากปลายสาย “มีอะไรก็พูดมาในโทรศัพท์นี่แหละ” ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่ ไม่มีเวลาเล่นเกมทายปริศนากับเขา “ถ้าอยากรู้ว่าย่าของแกทิ้งของสำคัญอะไรไว้ให้ก่อนตาย ก็มาเจอฉันที่สตาร์ไลท์ คาเฟ่” เฉียวเจี้ยนกั๋วพูดจบแล้ววางสายไปทันที
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 218
“ดี ดี ดี” วันหน้ายังอีกยาวไกลใช่ไหม? งั้นก็รอไป รอจนเธอกลับมา แล้วค่อยสะสางบัญชีของวันนี้ทีละเรื่องให้หมดจด! เฉินเยวี่ยเอ่ยคำว่า “ดี” สามครั้งติดกัน ก่อนจะกลั้นความโกรธไว้แล้วก้าวขึ้นเครื่องบินเที่ยวนี้ไป ฉันรู้ดีว่า การต่อสู้ระหว่างฉันกับเธอยังไม่จบสิ้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก “เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆ” เฉิงเฉิงเบ้ปาก แสดงความไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้ “ใช่แล้วล่ะ” ฉันหัวเราะเยาะในใจ แต่ภายนอกยังคงสงบนิ่ง เฉินเยวี่ยฆ่าคนแต่กลับไม่ต้องรับโทษ ก็เพราะมีกู้เซิ่งเหยียนคอยช่วยเหลือทุกทาง ส่งเธอหนีไปต่างประเทศเพื่อหลบเลี่ยงปัญหา แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาทำแบบนี้ ต่อให้มีเหตุผลแค่ไหน ก็ต้องติดคุกสิบกว่ายี่สิบปีอยู่ดี ต้องยอมรับว่าคำพูดของเฉิงเฉิงไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆสายตาฉันแวบผ่านความเยือกเย็น ก่อนจะพูดกับเฉิงเฉิงว่า “พวกเรากลับกันเถอะ” ละครฉากนี้จบลงแล้ว ก็ควรไปทำเรื่องอื่นต่อได้แล้ว เฉิงเฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เห็นฉันกำลังจะเดินลับไปไกล จึงรีบเร่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ หลังจากฉันกับเฉิงเฉิงออกจากสนามบิน ฉันก็สั่งให้คนไปตรวจสอบเรื่องต
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 217
เฉินเยวี่ยได้ยินดังนั้น ก็รีบควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าทันที“หนูจะโทรเดี๋ยวนี้ จะโทรเดี๋ยวนี้เลย” ด้วยความร้อนรน มือของเฉินเยวี่ยสั่นไปหมด ค้นกระเป๋าอยู่หลายครั้งก็ยังหยิบโทรศัพท์ออกมาไม่ได้ ตำรวจดึงตัวโจวอวิ๋นขึ้น พร้อมแสดงเอกสารที่เกี่ยวข้องให้เฉินเยวี่ยดู “เราจะพาตัวเธอไปที่สถานีก่อน หากมีปัญหาอะไร พวกคุณสามารถให้ทนายมาติดต่อที่สถานีได้” พูดจบก็เตรียมจะพาตัวโจวอวิ๋นไปทันที โจวอวิ๋นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ร้องไห้โวยวายลั่นว่า “ฉันจะไม่ไปสถานีตำรวจ! ฉันจะไปต่างประเทศ! ฉันต้องไปต่างประเทศ!” “เยวี่ยเยวี่ย รีบโทรหาคุณปู่กู้เดี๋ยวนี้!” เฉินเยวี่ยร้องไห้ พลางพยายามหาโทรศัพท์จนเจอและกดโทรออก แต่ทางฝั่งกู้เซิ่งเหยียนไม่มีใครรับสาย โทรติดต่อไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสายเลยสักครั้ง เสียงประกาศดังขึ้นแจ้งเตือนว่าเที่ยวบินของเฉินเยวี่ยกำลังผ่านจุดตรวจ เฉินเยวี่ยหันไปมองโจวอวิ๋นด้วยความลนลาน พูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรว่า “แม่ โทรหาคุณปู่กู้ไม่ได้ หนูติดต่อเขาไม่ได้เลย จะทำยังไงดี?” “แม่ แม่บอกหนูมาเถอะ แม่ทำเรื่องผิดกฎหมายจริง ๆ ใช่ไหม?” “ถ้าแม่กู้เงินนอกร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 216
ฉันไม่อยากเจอกู้จือโม่ ฉันรังเกียจเขา เกลียดเขา สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ คือจับตัวคนที่ทำร้ายเธอทั้งหมดมาส่งตรงถึงฉัน กู้จือโม่ขึ้นมานั่งบนรถ มองผ่านกระจกหน้าต่างจ้องไปยังห้องวีไอพีที่ฉันอยู่ หลังจากผ่านไปนานแสนนาน กู้จือโม่ก็สตาร์ตรถแล้วขับมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล…… สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะโทรหาเฉิงเฉิงอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เฉิงจื่อเคยบอกไว้ว่า ถ้ามีเรื่องสนุกต้องชวนเธอไปดูให้ได้ ฉันรู้ว่าเธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรโง่ ๆ เพื่อให้เธอสบายใจ โทรศัพท์สายนี้ฉันต้องโทรให้ได้ อีกอย่าง นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องสนุกที่น่าดูจริง ๆ สายโทรศัพท์ถูกเชื่อมต่อ ฉันพูดว่า “ไปกันเถอะ ถึงเวลาชมเรื่องสนุกแล้ว” “ได้เลย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” เฉิงเฉิงตอบอย่างตื่นเต้น ความดีใจของเธอส่งผ่านคลื่นสัญญาณตรงเข้าสู่หัวใจของฉัน ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนวางสายแล้วเดินออกจากบ้าน หลังจากเจอกับเฉิงเฉิงแล้ว เรามุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติอวิ๋นเฉิงทันที “ที่สนามบินมีอะไรน่าสนุกหรอ?” ทันทีที่ลงจากรถ เฉิงเฉิงก็เริ่มขมวดคิ้ว เธอหันมามองฉันแล้วพูดว่า “ลั่วเป่า เธอไม่ได้หลอกฉัน
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 215
เฉิงเฉิงได้รับการปกป้องจากพ่อแม่และครอบครัวของเธอเป็นอย่างดี แต่ช่วงนี้ เพราะเรื่องของฉัน เธอกลายเป็นเหมือน ‘วัวน้อยผู้กล้าหาญ’ ที่ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็พร้อมพุ่งชนทุกสิ่งที่ขวางหน้า เธอกำลังปกป้องฉัน และเป็นห่วงฉัน ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนยื่นมือไปกอดเธอไว้แน่น “เฉิงจื่อ เธอไม่ต้องห่วงนะ ถึงแม้คุณย่าจะจากไปแล้ว แต่ฉันยังมีพวกเธออยู่ ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเสี่ยงอันตรายง่าย ๆ ส่วนเหตุผลที่ฉันต้องสืบเรื่องของโจวอวิ๋นกับลูกสาว...” ฉันยกยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “อีกไม่กี่วัน เธอก็จะได้รู้เอง” นักสืบบอกว่า อีกสองวันโจวอวิ๋นกับลูกสาวจะเดินทางออกนอกประเทศ ฉันต้องรีบจัดการเรื่องนี้โดยด่วน หากชักช้าเกินไป ของขวัญชิ้นนี้ก็คงมอบให้ไม่ทันแล้ว หลังจากนั้น ฉันก็พูดคุยเล่นกับเฉิงเฉิงไปพลาง พร้อมกับจัดการสิ่งต่าง ๆ ไปด้วย พอจัดการทุกอย่างเสร็จ รถก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางพอดี เฉิงเฉิงบอกว่าจะจัดการต้อนรับฉันอย่างเต็มที่ พูดแล้วก็ต้องทำจริง เธอพาฉันตรงไปที่ร้านจวี้เต๋อลั่ว สั่งอาหารอร่อยเต็มโต๊ะไว้เรียบร้อย และกำลังรอพวกเราไปลิ้มลองอยู่ ขณะที่ก้าวเข้าไปในประตู ร่างหนึ่งก็แวบผ่านไปในหา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 214
“อืม ฉันกลับมาแล้ว” ฉันกลับมาเพื่อแก้แค้น ฉันกอดกับเฉิงเฉิงอยู่สักพัก เธอก็ปล่อยฉัน แล้วรับกระเป๋าเดินทางจากฉันมาถือไว้ พร้อมกับจูงมือฉันพาเดินออกไปด้านนอกสนามบิน ระหว่างเดินเธอก็พูดไปด้วยว่า “เธอบอกว่าจะมาถึงวันนี้ ฉันรอคอยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ” “แต่ก็น่าเสียดายนะ ฟางฉิงหยางติดธุระเลยมาไม่ได้ ช่วงนี้ลั่วอี้ฝานก็ยุ่งมากจนมาไม่ได้เหมือนกัน เขายังฝากบอกฉันด้วยว่า ให้ฉันจัดการต้อนรับเธอให้เต็มที่เลย” ฉันตอบรับเบา ๆ “อืม” แล้วเอียงหน้ามองเธอ “ช่วงนี้ลั่วอี้ฝานยุ่งมากเหรอ?” “ใช่สิ” เฉิงเฉิงพาฉันมาถึงข้างรถ เปิดฝากระโปรงหลังแล้วจัดการยกกระเป๋าเดินทางของฉันใส่เข้าไปให้เรียบร้อย จากนั้นก็ปิดฝากระโปรงแล้วพาฉันขึ้นรถ หลังจากแจ้งที่อยู่กับคนขับเสร็จ เธอก็พูดต่อ “ฉันได้ยินฟางฉิงหยางบอกว่า เขาเพิ่งได้งานอะไรสักอย่างเกี่ยวกับ...โครงการพัฒนาอะไรสักอย่าง ตอนนี้เลยยุ่งมาก” ฉันนึกออกแล้ว เป็นโครงการพัฒนาที่ดินเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ นี่เป็นโครงการใหญ่ ลั่วอี้ฝานคงยุ่งน่าดูเลยเฉิงเฉิงเป็นคนร่าเริง ตลอดทางเธอพูดไม่หยุด เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่อวิ๋นเฉิงในช่วงหลายวันที่ผ่านมา รวมถึงพ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 213
ทันทีที่เฉิงเฉิงจากไป ลานบ้านก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เมื่อไม่มีความวุ่นวายของเมืองใหญ่ จังหวะชีวิตของฉันก็ช้าลงเล็กน้อย ทุกวันฉันจัดระเบียบลานบ้าน และยังไปซื้อดอกไม้มามากมายเพื่อแต่งเติมลานบ้านให้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา วันเวลาค่อย ๆ ผ่านไปอย่างช้า ๆ ราวกับสายน้ำ ความรู้สึกของฉันก็สงบสุขมากขึ้นเรื่อย ๆ ความคิดที่ยุ่งเหยิง ในที่สุดก็ถูกจัดระเบียบได้เรียบร้อย ฉันจะล้างแค้น! ในเมื่อความยุติธรรมที่ฉันต้องการไม่มีใครมอบให้ได้ ฉันก็จะลงมือทำเอง มีตระกูลกู้อยู่ ฉันทำอะไรเฉินเยวี่ยไม่ได้ แต่โอกาสต้องมาถึงในสักวันแน่ ขณะที่ฉันอยู่ชนบทได้ครึ่งเดือน โทรศัพท์ของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็โทรเข้ามา เดิมทีฉันไม่อยากรับสาย เพราะฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรที่ต้องพูดคุยกับเขาอีกแล้ว แต่ด้วยมือที่สั่น ฉันเผลอกดรับสายโดยไม่ตั้งใจยังไม่ทันที่ฉันจะวางสาย เสียงด่าด้วยความโกรธของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็ดังขึ้นจากปลายสาย “เฉียวซิงลั่ว! แกไปก่อเรื่องอะไรอีก!” ฉันขมวดคิ้ว กำลังจะยกมือกดวางสาย แต่เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วก็แทรกเข้ามาอีก “ฉันบอกแกไว้เลยนะ! หัดอยู่นิ่ง ๆ เวลาที่อยู่ข้างนอก ถ้ายังทำเรื่องที่ทำให้คนอื่นไม่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 212
แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่า วันถัดมา จะมีกลุ่มคนที่ฉันไม่คาดฝันมาที่ลานบ้านเล็ก ๆ ของฉัน วันรุ่งขึ้น ขณะที่ฉันกำลังจัดเก็บของเก่าในลานบ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากหน้าประตูว่า “ลั่วเป่า” ฉันหันกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่แดงก่ำ เฉิงเฉิงเดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว อ้าแขนทั้งสองข้างและกอดฉันแน่น เสียงของเขาสั่นเครือพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ “ลั่วเป่า ทำไมเธอจากมาโดยไม่บอกพวกเราเลย เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย” ฟางฉิงหยางเดินตามหลังเฉิงเฉิงมา สายตาจับจ้องมาที่ฉัน ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “หลังจากที่เธอไป พวกเราก็พยายามตามหาเธอมาตลอด จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ถึงได้ข่าวของเธอจากคนขับรถตู้คนหนึ่ง” “เฉิงจื่อทนอยู่เฉยไม่ได้ เดิมทีตั้งใจจะมาหาเธอตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตอนนั้นดึกมากแล้ว ฉันเลยห้ามเธอไว้ และตัดสินใจมาหาเธอวันนี้แทน” เมื่อได้ยินคำพูดของฟางฉิงหยาง ความรู้สึกผิดก็แวบขึ้นมาในใจของฉันแต่ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากคำว่า “ขอโทษ” เฉิงเฉิงกอดฉันไว้ร้องไห้อยู่นาน พอเธอสงบลงได้ ก็เริ่มมองสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ และถามฉันด้วยความไม่พอใจว่าทำไมถึงไม่เปิดโทรศัพท์ ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยจนต้อ
