LOGINShare
บทที่ 192
Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 193
เสียงของโจวอวิ๋นหยุดลงทันทีเธอนอนอยู่บนพื้นอยู่นานประมาณสองนาทีก่อนจะลุกขึ้นมา ส่งสายตาอาฆาตมาทางฉัน พร้อมกับบ่นอะไรบางอย่างพลางเดินจากไปฉันมองแผ่นหลังของเธออยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มเยาะและยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยถ้าไม่มีตระกูลกู้ เฉินเยวี่ยกับแม่ก็เป็นแค่พวกไร้ค่า พวกเธอคงไม่มีอำนาจที่จะทำเรื่องชั่ว ๆ และคุณย่าของฉันก็คงไม่ต้องมาตายธรรมชาติของมนุษย์นั้นชั่วร้าย ยิ่งคนโง่เขลาเท่าไหร่ ก็ยิ่งเต็มไปด้วยความโลภและความใคร่ เฉินเยวี่ยที่กล้าทำตัวอวดดีถึงขั้นทำเรื่องที่ทำลายชีวิตคนอื่นได้แบบนี้ แม่ของเธอก็มีส่วนช่วยสร้างนิสัยเหล่านั้นไม่น้อยเลยงั้นก็ปล่อยให้พวกเธอได้รับผลกรรมที่ตัวเองก่อไว้ก็แล้วกันฉันยิ้มบาง ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความสั้น ๆ แล้วส่งออกไป…… ที่คฤหาสน์ตระกูลกู้โจวอวิ๋นยืนอยู่ต่อหน้ากู้เซิ่งเหยียน ร้องไห้จนน้ำตาและน้ำมูกไหลพราก “คุณท่านคะ เฉินกังทิ้งฉันกับเยวี่ยเยวี่ยไว้เพียงลำพังมาตั้งแต่หลายปีก่อน ตอนนี้ในชีวิตฉันก็มีแค่เยวี่ยเยวี่ยเท่านั้น”“ถ้าเยวี่ยเยวี่ยต้องถูกนางเด็กหน้าด้านนั่นส่งเข้าคุก ฉันก็คงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว ตระกูลเฉินก็คงต้องจบสิ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 194
โจวอวิ๋นยืนขึ้นทันทีและพยักหน้าอย่างแรง "ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะคุณท่าน""แต่ในขณะเดียวกัน..." กู้เซิ่งเหยียนจ้องไปที่โจวอวิ๋น "การหมั้นหมายของเด็กสองคนที่เคยสัญญาไว้ก่อนหน้านี้ จะถือว่าเป็นโมฆะ"โจวอวิ๋นไม่คาดคิดว่ากู้เซิ่งเหยียนจะยกเลิกการหมั้นหมาย เธอนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากแล้วร้องไห้ออกมา "คุณท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ! ทำแบบนี้ก็เหมือนไปแยกคนรักกันออกจากกันไม่ใช่เหรอคะ?""เด็กสองคนรักกันมากนะคะ" โจวอวิ๋นทรุดตัวลงบนเก้าอี้อีกครั้ง "นี่ไม่ใช่การทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาหรอกเหรอ?""ถ้าทำแบบนี้ เด็กสองคนจะต้องโกรธท่านแน่ ๆ""อาโม่ไม่ได้ชอบเฉินเยวี่ย" กู้เซิ่งเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ฉันจะส่งเธอกับเฉินเยวี่ยไปอยู่ต่างประเทศ ตั้งแต่นั้นไป อย่าได้กลับมาอีก""ไม่..." โจวอวิ๋นตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "ไม่มีทาง! อาโม่น่ะเหรอที่จะไม่ชอบเยวี่ยเยวี่ยของฉัน?!""เด็กสองคนโตมาด้วยกัน อาโม่ดูแลเยวี่ยเยวี่ยดีมาก แล้วเขาจะไม่ชอบเยวี่ยเยวี่ยได้ยังไง?""พาแขกออกไปได้แล้ว" กู้เซิ่งเหยียนหมดความอดทน เขาหันหลังเดินออกจากห้องทำงานทันทีโจวอวิ๋นรีบ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 195
เมื่อพ่อบ้านหลี่สบเข้ากับสายตาลุ่มลึกเย็นชาของกู้จือโม่ เขาก็เงียบกริบทันทีกู้จือโม่มองเขาอยู่สองสามวินาที ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังห้องทำงานของกู้เซิ่งเหยียนผู้เป็นปู่ในห้องทำงาน กู้เซิ่งเหยียนไม่ได้พักผ่อน เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองลงไปเห็นโจวอวิ๋นถูกคนรับใช้ของบ้านหิ้วออกไปโยนทิ้งไว้ข้างถนน จากนั้นโจวอวิ๋นก็ลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับพวกคนรับใช้ ก่อนจะถูกคนหนึ่งเตะจนเซและถูกขู่จนเธอยอมลดท่าที และเดินโซเซออกไปอย่างจำนนเสียงเปิดประตูดังขึ้น กู้เซิ่งเหยียนได้ยินจึงค่อย ๆ หันกลับมาหลังจากเหตุการณ์ที่กู้เซิ่งเหยียนช่วยปกป้องเฉินเยวี่ยในคดีที่เธอสั่งให้คนไปลักพาตัวโจวซิงลั่ว กู้จือโม่ก็ทะเลาะกับผู้เป็นปู่อย่างหนัก และไม่เคยกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกเลยเป็นเวลาสองเดือนหลังจากหยุดพักกลับมาที่อวิ๋นเฉิงได้ประมาณครึ่งเดือน เขาก็พักอยู่แต่ในอพาร์ตเมนต์ของตัวเองโดยไม่เคยกลับมาที่บ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียวในวันส่งท้ายปีพ่อบ้านหลี่ไปหาเขาที่อพาร์ตเมนต์ พูดจาเกลี้ยกล่อมด้วยความตั้งใจอยู่นาน แต่เขาก็ยังไม่ยอมกลับบ้านการที่เขาปรากฏตัวในวันนี้ทำให้กู้เซิ่งเหยียนไม่แน่ใจว่ากู้จือโม่รู้เรื่องอะไรบางอ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 196
ฟางฉิงหยางที่แอบออกมาโดยไม่ให้เฉิงเฉิงรู้ ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็เปิดประตูห้องส่วนตัวเข้าไปก็เห็นกู้จือโม่กำลังดื่มเหล้าอยู่ ขวดไวน์แดงบนโต๊ะพร่องไปแล้วกว่าครึ่งมือซ้ายของกู้จือโม่คีบบุหรี่อยู่ ส่วนมือขวาถือโทรศัพท์ก้มหน้าทำอะไรบางอย่าง จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูจึงเงยหน้าขึ้นมองในฐานะเพื่อนสนิทของกู้จือโม่ การเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาล้วนอยู่ในสายตาของฟางฉิงหยางจากที่ไม่เคยแตะบุหรี่และเหล้า ชายหนุ่มก็กลายเป็นคนที่สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า และเงียบขรึมมากขึ้น บาดแผลจากการถูกแทงเมื่อไม่นานมานี้ก็ยังไม่หายดี แถมยังผ่ายผอมลงจนแทบจำไม่ได้ รัศมีรอบตัวของเขาดูเย็นชาและไม่เป็นมิตรฟางฉิงหยางถอนหายใจ เดินเข้าไปหา “แผลหายดีแล้วหรือไง นายยังจะสูบบุหรี่อีก?”“เร็ว ๆ นี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับซิงลั่วหรือเปล่า?” กู้จือโม่เงยหน้าขึ้นพลางดับบุหรี่ในที่เขี่ยอย่างไม่สนใจ“...” ฟางฉิงหยางมองเพื่อนสนิทอย่างหนักใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรกู้จือโม่มองเขานิ่ง ๆ “เฉิงเฉิงห้ามไม่ให้นายพูด?”“งั้นก็ไม่ต้องพูด” กู้จือโม่ยิ้มบาง ๆ ยกขวดไวน์มารินให้ฟางฉิงหยาง “ดื่มหน่อยไหม? นานแล้วที่พวกเราไม่ไ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 197
กู้จือโม่ชะงักทุกการกระทำในทันที ก่อนจะตัดสายโทรศัพท์ไปเฉินเยวี่ยฆ่าย่าของเฉียวซิงลั่วงั้นเหรอ?กู้จือโม่ไม่อยากเชื่อ สมองของเขาเต็มไปด้วยเสียงก้องวุ่นวายเต็มไปหมด"ฉันไม่เชื่อ" เขาพึมพำ ก่อนลุกขึ้นเดินออกไป ขณะที่เดินขาของเขาก็ชนเข้ากับมุมโต๊ะอย่างแรง จนกางเกงขายาวสีเข้มของเขาถูกย้อมด้วยสีแดงสดเขาคว้ากุญแจรถบนโต๊ะแล้วเดินออกไปทันที ราวกับว่ากู้จือโม่ไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อยเมื่อออกจากคลับ เขาตั้งใจจะไปที่ลานจอดรถใต้ดินเพื่อขับรถเอง แต่พอไปถึงก็เพิ่งนึกได้ว่าเขาดื่มเหล้ามาเยอะขณะนั้นมีรถแท็กซี่ที่ถูกจองผ่านแอปเข้ามาพอดี กู้จือโม่จึงไม่รอช้า เขาขึ้นรถทันที "ไปที่อะพาร์ตเมนต์หลี่เซี่ยง"คนขับหันมามองเขาอย่างงุนงง "ที่อยู่นี้ไม่ตรงกับที่อยู่ในที่แจ้งเลยนะครับ คุณเป็นเจ้าของเบอร์โทรศัพท์หมายเลขท้ายศูนย์เจ็ดสามหนึ่งใช่ไหมครับ?"พูดไม่ทันจบ เจ้าของออเดอร์ตัวจริงก็มาถึง"ใช่ ผมเอง!" เจ้าของออเดอร์ยืนอยู่ข้างประตูรถ จ้องมองกู้จือโม่ด้วยความไม่พอใจ "นายเป็นใคร? รถคันนี้ฉันจอง ลงมาซะ"กู้จือโม่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขาควักกระเป๋าสตางค์ออกมา ก่อนจะหยิบธนบัตรสีแดงใบละร้อยหลายใบออกม
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 198
แต่ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่ยังอยู่ต่อไปให้ดีที่สุดฉันพูดล้อเล่นกับสองคนนั้นแบบไม่คาดคิด ฟางฉิงหยางและเฉิงเฉิงก็หน้าแดงจนเห็นได้ชัดในทันที“ลั่วเป่า เธอชักจะร้ายแล้วนะ กล้าล้อฉันได้แล้ว”เฉิงเฉิงพูดพลางเหลือบตามองฟางฉิงหยางด้วยความเขินอาย ดวงตาทั้งสองคนสบกัน สายตาแห่งความสุขในดวงตาพวกเขาราวกับคลื่นเล็ก ๆ ในน้ำที่กระเพื่อมอย่างแผ่วเบาบ้านที่เคยเงียบเหงาเพราะการจากไปของคุณย่ากลับถูกแต่งแต้มด้วยแสงสว่างอ่อนโยนอีกครั้งฉันมองดูทั้งสองคน ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ โดยไม่รู้ตัว หัวใจที่หม่นหมองก็พลอยเบาขึ้นตามไปด้วย"เฮ้ ลั่วเป่า เธอยิ้มแล้ว!"เฉิงเฉิงอุทานขึ้นมาอย่างตื่นเต้น พร้อมใช้ข้อศอกสะกิดฟางฉิงหยาง ให้เขามองดูฟางฉิงหยางเงยหน้าขึ้น สายตาจับจ้องมาที่ใบหน้าฉัน ราวกับว่าเขาโล่งใจไปบ้าง "ใช่แล้ว ลั่วเป่า ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมาสักที""นั่นน่ะสิ พักนี้เธอไม่ยิ้มเลย พวกเรา..." เฉิงเฉิงพูดไม่จบ เสียงเธอเริ่มสั่นเล็กน้อย ดวงตาเริ่มแดง เธอหันหน้าไปอีกทางราวกับจะกลั้นน้ำตา ไม่สามารถพูดต่อได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ ฉันก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีช่วงนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 199
เมื่อพวกเขานั่งลง อุ่นไอทั้งสองสายก็โอบล้อมตัวฉันไว้ความกังวลที่เกิดจากสายโทรศัพท์ก็พลันถูกความอบอุ่นนี้ผลักไสออกไปทันใดนั้น ฉันก็ไม่กลัวอีกต่อไปไม่ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรขึ้นหรือไม่ การมีเพื่อนทั้งสองคนนี้อยู่เคียงข้าง ทำให้ฉันมีความกล้าหาญเพียงพอที่จะเดินหน้าต่อไปฉันสูดหายใจลึกๆ อย่างเงียบๆ และกดรับสายก่อนที่โทรศัพท์จะตัด พร้อมกับเปิดลำโพงเสียงออกมาทันทีที่สายเชื่อมต่อ เสียงทนายที่เคร่งขรึมก็ดังมาจากปลายสาย “คุณเฉียว ผมเพิ่งได้รับแจ้งว่า เฉินเยวี่ยเกิดอาการหัวใจวายอย่างกะทันหันในสถานกักกัน ตอนนี้อาการสาหัส และถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนแล้วครับ”“ใครนะ? ใครหัวใจวาย?”ฉันสะดุ้งขึ้นมาอย่างมึนงง รู้สึกราวกับได้ยินผิดไปทนายกำลังพูดถึงเฉินเยวี่ยใช่ไหม?แต่เฉินเยวี่ยจะเป็นโรคหัวใจได้ยังไงกัน!ฉันอ้าปากหมายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงโกรธเกรี้ยวของเฉิงเฉิงก็ดังขึ้นก่อน “ร่างกายเฉินเยวี่ยแข็งแรงดี จะเป็นโรคหัวใจได้ยังไง!”เมื่อเฉิงเฉิงพูดแทนฉันแล้ว ฉันจึงปิดปากเงียบ รอคำอธิบายจากทนาย"ผมไม่แน่ใจครับ เพิ่งได้รับแจ้งข่าวนี้มา เลยรีบบอกคุณทันที รายละเอียดเพิ่มเติม ตอนนี
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 200
ทนายเองก็รู้เรื่องนี้ดี เมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงเฉิง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังทันทีหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเตือนพวกเราอย่างเคร่งขรึมว่า “ครั้งนี้พวกคุณต้องใจเย็นห้ามทำอะไรบุ่มบ่ามเด็ดขาดนะครับ”แต่ฉันรู้สึกว่า คำเตือนนี้เขาหมายถึงฉันเป็นพิเศษในสายตาของเขา ฉันมีประวัติในเรื่องนี้มาก่อนรถเคลื่อนตัวเข้าสู่โรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกอย่างรวดเร็ว หลังจากจอดรถเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อสอบถามถึงที่อยู่ของเฉินเยวี่ยเมื่อเจ้าหน้าที่ได้ยินชื่อเฉินเยวี่ย สีหน้าของเธอแสดงถึงความระแวดระวัง สายตาจ้องมองพวกเราราวกับว่าเป็นอาชญากร ก่อนจะย้อนถามกลับว่า “พวกคุณเป็นใครคะ?”“ฉัน...” ฉันเพิ่งจะเริ่มพูด แต่ทันใดนั้นข้อมือก็ถูกใครบางคนจับไว้ พร้อมกับแรงดึงที่ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธพาฉันถอยไปข้างหลังฉันก้มมองมือตัวเอง เห็นมือที่เรียวยาวและเต็มไปด้วยข้อกระดูกชัดเจน แล้วเงยหน้ามองทนายที่อยู่ข้างๆทนายที่จับสังเกตได้ว่าฉันมองอยู่ เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้ฉัน ราวกับส่งสัญญาณให้ฉันวางใจและปล่อยให้เขาจัดการเรื่องนี้เองฉันลดสายตาลง แล้วถอยหลังออกมาอย่างว่าง่ายทนายเดินขึ้นไ
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 274
“ฉันเข้าใจ แต่ฉันอยากให้เธอจำไว้ว่า ฉันเคยอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจริง ๆ” ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ ฉันรู้ว่าเขายังพูดไม่จบ ฉันก็อยากจะกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายกับเขา เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาอาจจะหายไปจากชีวิตของฉันตลอดกาล ฉันจะไม่ยอมให้ใครทรยศฉันในโลกของฉันอีก “บางทีวัตถุประสงค์ที่ฉันเข้าหาเธออาจจะไม่บริสุทธิ์นัก แต่ฉันรักเธอจริง ๆ เพียงแค่ฉันใช้วิธีที่ผิด ฉันหวังว่าเธอจะรักฉันได้ ถ้าเธอคิดว่าฉันไม่คู่ควร ฉันก็อยากหาวิธีไถ่โทษ เพื่อให้เธอรักฉัน” ทำไมถึงมีคนที่น่าขำขนาดนี้ได้นะ? เหยียบย่ำความจริงใจของฉัน แล้วบดขยี้ศักดิ์ศรีของฉันลงกับพื้นอย่างไร้ปรานี สุดท้ายยังคิดจะให้ฉันรักเขาอีกเหรอ? เขาคิดว่าฉันเป็นคนที่ต่ำต้อยมากขนาดไหนกัน? “ฉันไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นให้ผลประโยชน์อะไรกับนาย แต่นายได้ทำร้ายฉันอย่างแท้จริง ฉันไม่อยากพูดอะไรกับนายอีก ไม่ว่าจะเป็นหรือตายจากนี้ไปเราสองคนอย่าได้เกี่ยวข้องกันอีก”ฉันนั่งอยู่บนรถด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด ที่แท้การถูกทรยศมันเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ฉันควรจะชินกับมันตั้งนานแล้วสิ ทำไมฉันถึงยังรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้อยู่ล่ะ? นั่นก็เพร
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 273
เขานิ่งเงียบอีกครั้ง ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ค่อย ๆ เอ่ยปากพูด “เป็นคุณปู่กู้ที่มาหาฉัน ให้ฉันเข้าหาเธอ เพื่อให้เธอออกห่างจากกู้จือโม่ แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งต่าง ๆ จะมาถึงจุดนี้ ฉัน...” เขายังพูดไม่ทันจบ ฉันก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว ที่แท้ เขาถูกตระกูลกู้จ้างมาเพื่อเข้าหาฉัน จุดประสงค์ก็เพื่อให้ฉันห่างจากกู้จือโม่ ในใจฉันเต็มไปด้วยความขมขื่น ที่แท้คนที่ฉันไว้ใจมาตลอดกลับกำลังใช้ประโยชน์จากฉัน ฉันหลับตาลง ไม่อยากให้ความรู้สึกของตัวเองหลุดควบคุมไปมากกว่านี้ ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถพ่ายแพ้ได้ง่าย ๆ แบบนี้ ฉันต้องเข้มแข็งและเผชิญหน้ากับทุกสิ่งอย่างกล้าหาญ รถค่อย ๆ จอดลง ฉันลืมตาขึ้นและมองดูโลกภายนอกผ่านหน้าต่าง ในใจมันเจ็บปวดเหลือเกิน ที่แท้ความรู้สึกถูกทรยศเป็นแบบนี้เองฉันหวังเหลือเกินว่าเหตุผลที่เขาเข้าหาฉันจะเป็นเพราะเขาคิดว่าฉันเป็นคนดี หรือเพราะเขารักฉัน ไม่ใช่เพราะค่าตอบแทนอันมากมายจากตระกูลกู้ “นายไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าการทำแบบนี้จะทำให้ฉันเจ็บปวดมากแตาไหน? นายไม่กลัวว่าจะสูญเสียฉันไปเลยเหรอ?” ฉันยอมละทิ้งคนที่เคยรักสุดหัวใจเพื่อให
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 272
แต่ว่าจนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งจะรู้ว่า ที่แท้เขาให้โอกาสฉันได้เข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อให้ฉันไว้ใจเขาจริง ๆ และจากนั้นจึงโจมตีฉันอย่างร้ายแรงที่สุด เมื่อฉันพูดทุกเรื่องจนหมด เขาก็นิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง “ลั่วลั่ว เธอลำบากมามาก แต่เธอต้องเชื่อนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอและคอยสนับสนุนเสมอ” ตอนนี้ฉันทำได้แค่แสร้งทำเป็นมองเขาด้วยท่าทางขอบคุณ เพื่อให้เขารู้สึกว่าหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและความอบอุ่น “เดิมทีฉันรู้สึกอึดอัดใจมาก แต่ตอนนี้พอได้คุยกับนาย ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย” ฉันแกล้งทำเป็นเหมือนว่าฉันเข้าใจและโล่งใจแล้ว เพื่อให้เขาพูดความจริงกับฉัน และบอกทุกอย่างที่ฉันอยากรู้ ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ไม่ใช่คนโง่ ความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดคือการเงียบใส่กัน แต่เข้าใจความคิดของกันและกัน รถเคลื่อนตัวเข้าสู่เขตเมืองอย่างช้า ๆ ฉันค่อย ๆ ฟื้นตัวจากความรู้สึกสับสนวุ่นวายในจิตใจ ฉันรู้ว่าช่วงเวลาที่เหลือระหว่างเราสองคนมีไม่มากแล้ว แต่บางเรื่องก็จำเป็นต้องพูดให้ชัดเจน “พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดกันนี่นา แล้วนายไม่มีอะไรอยากจะพูดกับฉันเหรอ?” หรือว่าเขาไม่คิดจะบ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 271
เขาจอดรถแล้วรีบเดินตรงมาหาฉัน มองฉันด้วยสายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?” ฉันสูดลมหายใจลึก พยายามระงับความสั่นไหวในใจ แต่ความขมขื่นในใจกลับพลุ่งพล่านราวกับน้ำท่วมที่เอ่อล้น ยากจะหยุดยั้งฉันยิ้มบาง ๆ อย่างเรียบเฉย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะต้องแสดงออกมาให้เห็น แต่ฉันอาศัยความเข้มแข็งทางจิตใจทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงเพื่อให้เขายอมเปิดใจบอกความจริงกับฉัน “ไม่มีอะไรหรอก แค่หลงทางนิดหน่อย” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่เชื่อข้อแก้ตัวของฉัน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ฉันจะหลงทางมาที่นี่ได้ยังไง? นอกจากมาที่บ้านตระกูลกู้แล้ว ฉันจะมีโอกาสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? ฉันรู้ว่าคนที่อยากได้คำตอบมากที่สุดต้องเป็นเขา แต่ตอนนี้ที่ฉันได้รู้ความจริงแล้ว กลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก ราวกับมีมีดปลายแหลมปักลงกลางใจของฉัน ทำให้ฉันไม่สามารถยิ้มออกมาได้ เขาหันไปเปิดประตูรถ สายตากลับมีความอ่อนโยนเจือปนอยู่ โดยไม่มีท่าทีตำหนิฉันเหมือนเมื่อครู่ ก็จริงอย่างที่คิด คนที่เสแสร้งเก่ง มักจะหาช่องทางปกป้องตัวเองได้ในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด และยั
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 270
เพื่อความรักที่เลื่อนลอย ไร้ตัวตน ฉันถึงกับยอมวางศักดิ์ศรีของตัวเองลงกับพื้นให้คนอื่นเหยียบย่ำ “แต่คุณสัญญากับผมแล้วว่าจะไม่ทำร้ายเธอ แล้วทำไมคุณถึงยังวางแผนให้เกิดอุบัติเหตุรถชนครั้งนี้? คุณรู้ไหมว่าเธอเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว?” ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนน้ำตาแทบจะไหลออกมา แต่ฉันพยายามอดกลั้นไว้ บังคับตัวเองให้ยืนหยัดอย่างเข้มแข็ง ณ ที่ตรงนี้ ส่วนคำพูดต่อจากนั้น ฉันไม่กล้าฟังอีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจากมาได้อย่างไร แต่รู้สึกถึงความสูญเสียและเจ็บปวดอย่างที่สุดในหัวใจ ผู้คนมากมายล้วนฉวยโอกาสจากความไว้วางใจของฉัน ค่อย ๆ เข้ามาใกล้จนรู้จุดอ่อนของฉัน แล้วใช้กริชอันแหลมคมแทงลงไปในจุดที่ฉันเจ็บปวดที่สุด ฉันเดินออกจากสถานที่อันกว้างใหญ่แห่งนี้ด้วยความสิ้นหวัง มองไปที่สนามกอล์ฟแล้วนึกถึงตัวเองในอดีต ดูเหมือนว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตระกูลกู้จะไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกสุขใจได้เลย แม้แต่ความทรงจำเหล่านั้นก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างยากจะลืมเลือน ยังจำได้ว่าตอนนั้นฉันอยากพากู้จือโม่กลับบ้าน แต่กู้จือโม่ที่เมาแอ๋แล้วกลับนอนอยู่ข้างนอกอย่างไร้สติจนเป็นหวัด เขายอมอยู่ท่ามกลางลมหนาวอยู่ข้าง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 269
บุหรี่ในมือที่ใกล้หมดอยู่แล้ว เถ้าบุหรี่จำนวนหนึ่งพลันร่วงหล่นลงมาอย่างกะทันหัน หัวบุหรี่ที่ยังติดไฟลวกมือของเขาปลายบุหรี่ในมือของคุณปู่ร่วงลงสู่พื้นทันที ความตกใจทำให้เขาทั้งร่างเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น และรายงานในมือก็พลันร่วงลงพื้นตามไปด้วยหน้าต่างเปิดอยู่ ลมพัดผ่านมาทำให้เอกสารไม่กี่แผ่นนั้นปลิวไปข้างหน้า ฉันที่ยืนอยู่หน้าประตูถึงกับสะดุดตากับหัวข้อบนหน้าแรกของเอกสารหัวใจที่เคยแขวนอยู่กลางอากาศพลันร่วงหล่นลงอย่างสิ้นเชิงในขณะนี้ แต่ก็เหมือนมันได้ตายไปแล้วเรียบร้อยเป็นอย่างที่คิด ฉันไม่อาจเชื่อใจใครอย่างหมดใจเลยสักคน แม้กระทั่งผู้ชายตรงหน้าที่พูดนักพูดหนาว่าจะไปต่างประเทศกับฉัน ท้ายที่สุดเขาก็หักหลังฉันจนได้เอาหลักฐานที่ได้ไปจากมือฉันไปประจบคุณปู่ตระกูลกู้แม้จะเป็นฤดูร้อนที่สดใส แต่ฉันกลับรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่แผ่ซ่านออกมาจากใจ ปลายนิ้วที่เย็นเฉียบทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายกำลังไหลย้อนกลับอย่างรุนแรงที่แท้คนที่หลอกลวงฉันมีมากมายถึงเพียงนี้ มีผู้คนมากมายที่เกาะติดฉันเหมือนปลวกกัดกินอยู่บนร่างกายของฉันเองพวกเขาอยากกัดกินร่างกายของฉัน บีบคั้นจิตวิญญาณของฉัน แล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 268
ตรงข้ามห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นห้องรับรอง ซึ่งห้องรับรองนั้นแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งคือห้องโถงใหญ่ อีกส่วนหนึ่งคือห้องเล็กที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวเขาถือเอกสารปึกนั้นเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ส่วนฉันแอบซ่อนตัวอยู่หลังประตูอย่างเงียบเชียบปกติที่นี่แทบไม่มีคนมา สนามกอล์ฟได้รับการดูแลรักษาเพียงสัปดาห์ละครั้ง เพราะธุรกิจหลายอย่างที่เจรจากันที่นี่ล้วนเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้เห็น จึงต้องหลีกเลี่ยงสายตาผู้อื่น ในตอนนี้ คุณปู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายดูแก่ชราลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงแสดงท่าทีหยิ่งยโสและอวดดีออกมาอย่างชัดเจนเขาราวกับนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร มองลงมาราวจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ สายตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจ้องมองชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ในมือของคุณปู่คีบบุหรี่อยู่ มวลควันลอยอ้อยอิ่งรอบตัว ใบหน้าของเขาค่อย ๆ เคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ แถมยังแฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน “ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทุกเรื่องมันคุยกันได้ แล้ววันนี้นายยังจะมาเจอฉันอีก จะเอาอะไรกันแน่?” เขาดูเหมือนจะไม่พอใจอย่างมาก ขณะที่ฉันซึ่งเห็นฉากนี้กลับรู้สึกตกตะลึงอย่างยิ่ง ในใจเริ่มสงสัยว่าทั้งสองคนต้อง
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 267
ถึงแม้ว่าตระกูลกู้อาจมีอำนาจล้นฟ้า แต่สักวันหนึ่งฉันจะต้องหาช่องโหว่จนได้ ตระกูลกู้ในตอนนี้เปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่ที่มีอายุนับร้อยปี รากของมันหยั่งลึกและซับซ้อนจนก่อเกิดเครือข่ายเฉพาะตัวใต้พื้นดินฉันต้องมีต้นทุนที่มากพอหากต้องการต่อสู้กับพวกเขา วิธีเดียวคือไปต่างประเทศเพื่อเสริมสร้างพลังของตัวเอง ไม่เพียงแต่ต้องสร้างเครือข่ายที่กว้างขวางขึ้น แต่ยังต้องพัฒนาตัวเองให้กลายเป็นคนที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นด้วยแต่ว่าบางเรื่องกลับเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จนทำให้แผนการทั้งหมดของฉันต้องพังทลายตั้งแต่ลั่วอี้ฝานพูดว่าอยากไปต่างประเทศกับฉัน ฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความผูกพันบางอย่างในใจ บางทีนี่อาจจะเป็นแค่ภาพลวงตา แต่ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นความจริงฉันก็เหมือนผักตบที่ไร้ราก ล่องลอยมาเป็นเวลานาน ใครก็ตามที่มอบความอบอุ่นให้ฉันเพียงเล็กน้อย ฉันก็มักจะฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเขา แต่บางเรื่องจะไปหวังให้คนอื่นช่วยได้อย่างไรกัน?วันนี้ฉันรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองฟื้นฟูจนเกือบจะปกติแล้ว การนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยตลอดเวลาก็เริ่มทำให้ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าสดใส แสงแดดอบอุ่น ดอก
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 266
“ถ้าเป็นไปได้ ให้ฉันได้มีโอกาสสักครั้ง ฉันจะจัดการเรื่องที่เกี่ยวข้องในประเทศให้เรียบร้อย แล้วหลังจากนั้น ฉันอยากไปต่างประเทศพร้อมกับเธอ”วันนั้นที่ร้านกาแฟ เขาก็ให้คำมั่นแบบนี้เหมือนกัน สำหรับฉันช่างน่าประหลาดใจอย่างยิ่ง ไม่มีใครเคยเลือกฉันอย่างหนักแน่นและไม่เปลี่ยนใจแบบนี้มาก่อนเลยคนเดียวที่รักฉันอย่างแท้จริงได้กลายเป็นเพียงเถ้ากระดูกไปนานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังไม่สามารถจับตัวคนร้ายที่เป็นต้นเหตุได้เลยด้วยซ้ำฉันกลัวว่าเขาอาจทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ โดยไม่ได้คาดคิดถึงผลลัพธ์ที่เลวร้ายยิ่งกว่านี้ และธุรกิจของเขาก็เติบโตได้เพียงในประเทศเท่านั้น“จริง ๆ แล้ว นายจะมีโอกาสพัฒนาตัวเองได้ดีกว่าในประเทศ อีกทั้งการเรียนของนายก็ยังไม่จบ ถ้านายตัดสินใจตามฉันมาแบบหุนหันพลันแล่น อาจจะทำให้เวลาสำเร็จการศึกษาของนายล่าช้าได้” ฉันไม่ต้องการให้ใครเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะฉัน ฉันเพียงหวังว่าการตัดสินใจของพวกเขาทุกครั้งจะมาจากมุมมองของตัวเองและเพื่ออนาคตของตัวเองบางทีเขาอาจสัมผัสได้ถึงความจริงใจในคำพูดของฉัน เขายืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบงัน เดิมทีเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่กลับนิ่งเงียบเสียจนดูเหมือนน
