บททั้งหมดของ หวนรักหนีลิขิต: บทที่ 211 - บทที่ 220

แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่า วันถัดมา จะมีกลุ่มคนที่ฉันไม่คาดฝันมาที่ลานบ้านเล็ก ๆ ของฉัน วันรุ่งขึ้น ขณะที่ฉันกำลังจัดเก็บของเก่าในลานบ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากหน้าประตูว่า “ลั่วเป่า” ฉันหันกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่แดงก่ำ เฉิงเฉิงเดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว อ้าแขนทั้งสองข้างและกอดฉันแน่น เสียงของเขาสั่นเครือพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ “ลั่วเป่า ทำไมเธอจากมาโดยไม่บอกพวกเราเลย เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย” ฟางฉิงหยางเดินตามหลังเฉิงเฉิงมา สายตาจับจ้องมาที่ฉัน ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “หลังจากที่เธอไป พวกเราก็พยายามตามหาเธอมาตลอด จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ถึงได้ข่าวของเธอจากคนขับรถตู้คนหนึ่ง” “เฉิงจื่อทนอยู่เฉยไม่ได้ เดิมทีตั้งใจจะมาหาเธอตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตอนนั้นดึกมากแล้ว ฉันเลยห้ามเธอไว้ และตัดสินใจมาหาเธอวันนี้แทน” เมื่อได้ยินคำพูดของฟางฉิงหยาง ความรู้สึกผิดก็แวบขึ้นมาในใจของฉันแต่ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากคำว่า “ขอโทษ” เฉิงเฉิงกอดฉันไว้ร้องไห้อยู่นาน พอเธอสงบลงได้ ก็เริ่มมองสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ และถามฉันด้วยความไม่พอใจว่าทำไมถึงไม่เปิดโทรศัพท์ ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยจนต้อ

“อืม ฉันกลับมาแล้ว” ฉันกลับมาเพื่อแก้แค้น ฉันกอดกับเฉิงเฉิงอยู่สักพัก เธอก็ปล่อยฉัน แล้วรับกระเป๋าเดินทางจากฉันมาถือไว้ พร้อมกับจูงมือฉันพาเดินออกไปด้านนอกสนามบิน ระหว่างเดินเธอก็พูดไปด้วยว่า “เธอบอกว่าจะมาถึงวันนี้ ฉันรอคอยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ” “แต่ก็น่าเสียดายนะ ฟางฉิงหยางติดธุระเลยมาไม่ได้ ช่วงนี้ลั่วอี้ฝานก็ยุ่งมากจนมาไม่ได้เหมือนกัน เขายังฝากบอกฉันด้วยว่า ให้ฉันจัดการต้อนรับเธอให้เต็มที่เลย” ฉันตอบรับเบา ๆ “อืม” แล้วเอียงหน้ามองเธอ “ช่วงนี้ลั่วอี้ฝานยุ่งมากเหรอ?” “ใช่สิ” เฉิงเฉิงพาฉันมาถึงข้างรถ เปิดฝากระโปรงหลังแล้วจัดการยกกระเป๋าเดินทางของฉันใส่เข้าไปให้เรียบร้อย จากนั้นก็ปิดฝากระโปรงแล้วพาฉันขึ้นรถ หลังจากแจ้งที่อยู่กับคนขับเสร็จ เธอก็พูดต่อ “ฉันได้ยินฟางฉิงหยางบอกว่า เขาเพิ่งได้งานอะไรสักอย่างเกี่ยวกับ...โครงการพัฒนาอะไรสักอย่าง ตอนนี้เลยยุ่งมาก” ฉันนึกออกแล้ว เป็นโครงการพัฒนาที่ดินเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ นี่เป็นโครงการใหญ่ ลั่วอี้ฝานคงยุ่งน่าดูเลยเฉิงเฉิงเป็นคนร่าเริง ตลอดทางเธอพูดไม่หยุด เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่อวิ๋นเฉิงในช่วงหลายวันที่ผ่านมา รวมถึงพ

ฉันไม่อยากเจอกู้จือโม่ ฉันรังเกียจเขา เกลียดเขา สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ คือจับตัวคนที่ทำร้ายเธอทั้งหมดมาส่งตรงถึงฉัน กู้จือโม่ขึ้นมานั่งบนรถ มองผ่านกระจกหน้าต่างจ้องไปยังห้องวีไอพีที่ฉันอยู่ หลังจากผ่านไปนานแสนนาน กู้จือโม่ก็สตาร์ตรถแล้วขับมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล…… สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะโทรหาเฉิงเฉิงอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เฉิงจื่อเคยบอกไว้ว่า ถ้ามีเรื่องสนุกต้องชวนเธอไปดูให้ได้ ฉันรู้ว่าเธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรโง่ ๆ เพื่อให้เธอสบายใจ โทรศัพท์สายนี้ฉันต้องโทรให้ได้ อีกอย่าง นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องสนุกที่น่าดูจริง ๆ สายโทรศัพท์ถูกเชื่อมต่อ ฉันพูดว่า “ไปกันเถอะ ถึงเวลาชมเรื่องสนุกแล้ว” “ได้เลย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” เฉิงเฉิงตอบอย่างตื่นเต้น ความดีใจของเธอส่งผ่านคลื่นสัญญาณตรงเข้าสู่หัวใจของฉัน ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนวางสายแล้วเดินออกจากบ้าน หลังจากเจอกับเฉิงเฉิงแล้ว เรามุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติอวิ๋นเฉิงทันที “ที่สนามบินมีอะไรน่าสนุกหรอ?” ทันทีที่ลงจากรถ เฉิงเฉิงก็เริ่มขมวดคิ้ว เธอหันมามองฉันแล้วพูดว่า “ลั่วเป่า เธอไม่ได้หลอกฉัน

“ดี ดี ดี” วันหน้ายังอีกยาวไกลใช่ไหม? งั้นก็รอไป รอจนเธอกลับมา แล้วค่อยสะสางบัญชีของวันนี้ทีละเรื่องให้หมดจด! เฉินเยวี่ยเอ่ยคำว่า “ดี” สามครั้งติดกัน ก่อนจะกลั้นความโกรธไว้แล้วก้าวขึ้นเครื่องบินเที่ยวนี้ไป ฉันรู้ดีว่า การต่อสู้ระหว่างฉันกับเธอยังไม่จบสิ้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก “เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆ” เฉิงเฉิงเบ้ปาก แสดงความไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้ “ใช่แล้วล่ะ” ฉันหัวเราะเยาะในใจ แต่ภายนอกยังคงสงบนิ่ง เฉินเยวี่ยฆ่าคนแต่กลับไม่ต้องรับโทษ ก็เพราะมีกู้เซิ่งเหยียนคอยช่วยเหลือทุกทาง ส่งเธอหนีไปต่างประเทศเพื่อหลบเลี่ยงปัญหา แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาทำแบบนี้ ต่อให้มีเหตุผลแค่ไหน ก็ต้องติดคุกสิบกว่ายี่สิบปีอยู่ดี ต้องยอมรับว่าคำพูดของเฉิงเฉิงไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆสายตาฉันแวบผ่านความเยือกเย็น ก่อนจะพูดกับเฉิงเฉิงว่า “พวกเรากลับกันเถอะ” ละครฉากนี้จบลงแล้ว ก็ควรไปทำเรื่องอื่นต่อได้แล้ว เฉิงเฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เห็นฉันกำลังจะเดินลับไปไกล จึงรีบเร่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ หลังจากฉันกับเฉิงเฉิงออกจากสนามบิน ฉันก็สั่งให้คนไปตรวจสอบเรื่องต

จริงดังคาด พอเขากลับถึงบ้าน เพียงคิดถึงหน้าฉันในตอนกลางคืน ใบหน้าก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด ส่วนเรื่องที่เขาพยายามจะหลอกเอาเงินจากฉัน ฉันก็ได้บอกกับลั่วอี้ฝานแล้วเหมือนกัน ตอนที่เขารู้เรื่องนี้ สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนักและเต็มไปด้วยความสับสน “ทั้งที่เป็นครอบครัวกันแท้ ๆ ทำไมต้องมาถึงขั้นนี้ด้วย?” ลั่วอี้ฝานถามด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาเผยให้เห็นถึงความสับสนและไม่แน่ใจ ฉันตอบเขาอย่างตรงไปตรงมา “บนโลกใบนี้มีคนมากมายที่ทำทุกอย่างเพียงเพราะผลประโยชน์ และพวกเขาก็เหมือนกับปลิงฝูงหนึ่ง ที่นอกจากดูดเลือดก็ไม่รู้จะทำอะไรได้อีกแล้ว” ใบหน้าของลั่วอี้ฝานเผยความตกตะลึงออกมา คงไม่เคยคาดคิดว่าคำพูดจากปากของฉันจะไร้ความปรานีถึงเพียงนี้ “เราจำเป็นต้องทำลายตระกูลเฉียวจริง ๆ เหรอ?” ลั่วอี้ฝานจ้องหน้าฉัน พยายามจับความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของฉัน น่าเสียดาย ที่ฉันยังเหมือนเดิม เย็นชาเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง และจะแสดงความเป็นมนุษย์ออกมาเพียงเล็กน้อยในช่วงเวลาที่ไม่มีใครล่วงรู้เท่านั้น “ตระกูลเฉียวโลภไม่รู้จักพอ ฉันเคยถูกพวกเขาดูดจนหมดตัวมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้จะไม่ยอมอีกต่อไป” ฉันจะไม่คาดหวัง