บทที่ 212

แต่ฉันไม่คาดคิดเลยว่า วันถัดมา จะมีกลุ่มคนที่ฉันไม่คาดฝันมาที่ลานบ้านเล็ก ๆ ของฉัน

วันรุ่งขึ้น

ขณะที่ฉันกำลังจัดเก็บของเก่าในลานบ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากหน้าประตูว่า “ลั่วเป่า”

ฉันหันกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่แดงก่ำ

เฉิงเฉิงเดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว อ้าแขนทั้งสองข้างและกอดฉันแน่น เสียงของเขาสั่นเครือพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ “ลั่วเป่า ทำไมเธอจากมาโดยไม่บอกพวกเราเลย เธอทำให้ฉันตกใจแทบตาย”

ฟางฉิงหยางเดินตามหลังเฉิงเฉิงมา สายตาจับจ้องมาที่ฉัน ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

“หลังจากที่เธอไป พวกเราก็พยายามตามหาเธอมาตลอด จนกระทั่งเมื่อวานนี้ ถึงได้ข่าวของเธอจากคนขับรถตู้คนหนึ่ง”

“เฉิงจื่อทนอยู่เฉยไม่ได้ เดิมทีตั้งใจจะมาหาเธอตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตอนนั้นดึกมากแล้ว ฉันเลยห้ามเธอไว้ และตัดสินใจมาหาเธอวันนี้แทน”

เมื่อได้ยินคำพูดของฟางฉิงหยาง ความรู้สึกผิดก็แวบขึ้นมาในใจของฉัน

แต่ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากคำว่า “ขอโทษ”

เฉิงเฉิงกอดฉันไว้ร้องไห้อยู่นาน พอเธอสงบลงได้ ก็เริ่มมองสำรวจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ และถามฉันด้วยความไม่พอใจว่าทำไมถึงไม่เปิดโทรศัพท์

ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยจนต้อ