LOGINShare
บทที่ 215
Last Updated:
2025-01-01 17:00:00Related chapters
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 216
ฉันไม่อยากเจอกู้จือโม่ ฉันรังเกียจเขา เกลียดเขา สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ คือจับตัวคนที่ทำร้ายเธอทั้งหมดมาส่งตรงถึงฉัน กู้จือโม่ขึ้นมานั่งบนรถ มองผ่านกระจกหน้าต่างจ้องไปยังห้องวีไอพีที่ฉันอยู่ หลังจากผ่านไปนานแสนนาน กู้จือโม่ก็สตาร์ตรถแล้วขับมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล…… สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะโทรหาเฉิงเฉิงอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เฉิงจื่อเคยบอกไว้ว่า ถ้ามีเรื่องสนุกต้องชวนเธอไปดูให้ได้ ฉันรู้ว่าเธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรโง่ ๆ เพื่อให้เธอสบายใจ โทรศัพท์สายนี้ฉันต้องโทรให้ได้ อีกอย่าง นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องสนุกที่น่าดูจริง ๆ สายโทรศัพท์ถูกเชื่อมต่อ ฉันพูดว่า “ไปกันเถอะ ถึงเวลาชมเรื่องสนุกแล้ว” “ได้เลย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” เฉิงเฉิงตอบอย่างตื่นเต้น ความดีใจของเธอส่งผ่านคลื่นสัญญาณตรงเข้าสู่หัวใจของฉัน ฉันยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนวางสายแล้วเดินออกจากบ้าน หลังจากเจอกับเฉิงเฉิงแล้ว เรามุ่งหน้าไปยังสนามบินนานาชาติอวิ๋นเฉิงทันที “ที่สนามบินมีอะไรน่าสนุกหรอ?” ทันทีที่ลงจากรถ เฉิงเฉิงก็เริ่มขมวดคิ้ว เธอหันมามองฉันแล้วพูดว่า “ลั่วเป่า เธอไม่ได้หลอกฉัน
Last Updated : 2025-01-01หวนรักหนีลิขิต บทที่ 217
เฉินเยวี่ยได้ยินดังนั้น ก็รีบควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าทันที“หนูจะโทรเดี๋ยวนี้ จะโทรเดี๋ยวนี้เลย” ด้วยความร้อนรน มือของเฉินเยวี่ยสั่นไปหมด ค้นกระเป๋าอยู่หลายครั้งก็ยังหยิบโทรศัพท์ออกมาไม่ได้ ตำรวจดึงตัวโจวอวิ๋นขึ้น พร้อมแสดงเอกสารที่เกี่ยวข้องให้เฉินเยวี่ยดู “เราจะพาตัวเธอไปที่สถานีก่อน หากมีปัญหาอะไร พวกคุณสามารถให้ทนายมาติดต่อที่สถานีได้” พูดจบก็เตรียมจะพาตัวโจวอวิ๋นไปทันที โจวอวิ๋นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ร้องไห้โวยวายลั่นว่า “ฉันจะไม่ไปสถานีตำรวจ! ฉันจะไปต่างประเทศ! ฉันต้องไปต่างประเทศ!” “เยวี่ยเยวี่ย รีบโทรหาคุณปู่กู้เดี๋ยวนี้!” เฉินเยวี่ยร้องไห้ พลางพยายามหาโทรศัพท์จนเจอและกดโทรออก แต่ทางฝั่งกู้เซิ่งเหยียนไม่มีใครรับสาย โทรติดต่อไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสายเลยสักครั้ง เสียงประกาศดังขึ้นแจ้งเตือนว่าเที่ยวบินของเฉินเยวี่ยกำลังผ่านจุดตรวจ เฉินเยวี่ยหันไปมองโจวอวิ๋นด้วยความลนลาน พูดอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรว่า “แม่ โทรหาคุณปู่กู้ไม่ได้ หนูติดต่อเขาไม่ได้เลย จะทำยังไงดี?” “แม่ แม่บอกหนูมาเถอะ แม่ทำเรื่องผิดกฎหมายจริง ๆ ใช่ไหม?” “ถ้าแม่กู้เงินนอกร
Last Updated : 2025-01-02หวนรักหนีลิขิต บทที่ 218
“ดี ดี ดี” วันหน้ายังอีกยาวไกลใช่ไหม? งั้นก็รอไป รอจนเธอกลับมา แล้วค่อยสะสางบัญชีของวันนี้ทีละเรื่องให้หมดจด! เฉินเยวี่ยเอ่ยคำว่า “ดี” สามครั้งติดกัน ก่อนจะกลั้นความโกรธไว้แล้วก้าวขึ้นเครื่องบินเที่ยวนี้ไป ฉันรู้ดีว่า การต่อสู้ระหว่างฉันกับเธอยังไม่จบสิ้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก “เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆ” เฉิงเฉิงเบ้ปาก แสดงความไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้ “ใช่แล้วล่ะ” ฉันหัวเราะเยาะในใจ แต่ภายนอกยังคงสงบนิ่ง เฉินเยวี่ยฆ่าคนแต่กลับไม่ต้องรับโทษ ก็เพราะมีกู้เซิ่งเหยียนคอยช่วยเหลือทุกทาง ส่งเธอหนีไปต่างประเทศเพื่อหลบเลี่ยงปัญหา แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาทำแบบนี้ ต่อให้มีเหตุผลแค่ไหน ก็ต้องติดคุกสิบกว่ายี่สิบปีอยู่ดี ต้องยอมรับว่าคำพูดของเฉิงเฉิงไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เฉินเยวี่ยโชคดีจริง ๆสายตาฉันแวบผ่านความเยือกเย็น ก่อนจะพูดกับเฉิงเฉิงว่า “พวกเรากลับกันเถอะ” ละครฉากนี้จบลงแล้ว ก็ควรไปทำเรื่องอื่นต่อได้แล้ว เฉิงเฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เห็นฉันกำลังจะเดินลับไปไกล จึงรีบเร่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ หลังจากฉันกับเฉิงเฉิงออกจากสนามบิน ฉันก็สั่งให้คนไปตรวจสอบเรื่องต
Last Updated : 2025-01-02หวนรักหนีลิขิต บทที่ 219
โครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์เป็นพื้นที่ที่มีข้อได้เปรียบด้านสิ่งแวดล้อมอย่างมาก หากใช้แผนงานนี้ อาจทำให้ที่นี่กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งใหม่ของอวิ๋นเฉิงก็เป็นได้ “ขอบคุณสำหรับความทุ่มเท” ฉันไม่ลังเลที่จะชื่นชมลั่วอี้ฝาน เพราะแผนงานนี้ได้แสดงให้เห็นถึงศักยภาพของโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์ได้อย่างเต็มที่ จนไม่ต้องกังวลเลยว่าจะไม่มีเงินไหลมาเทมา เงื่อนไขสำคัญคือพวกเธอต้องสามารถดำเนินแผนงานนี้ได้อย่างราบรื่น หลังจากพิจารณาแผนงานนี้อย่างละเอียดแล้ว ฉันกับลั่วอี้ฝานก็จัดประชุมเล็ก ๆ เพื่อปรับแก้ไขแผนงานนี้ เมื่อแก้ไขจนเกือบสมบูรณ์แล้ว ก็ถือว่าเสร็จสิ้นไปส่วนหนึ่ง เหลือเพียงแค่ดำเนินการตามแผนงานนี้ให้สำเร็จ ขณะที่ฉันกำลังยุ่งวุ่นวาย สายโทรศัพท์ที่เข้ามาก็ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “เรื่องของย่าแก ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก” เสียงของเฉียวเจี้ยนกั๋วดังมาจากปลายสาย “มีอะไรก็พูดมาในโทรศัพท์นี่แหละ” ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่ ไม่มีเวลาเล่นเกมทายปริศนากับเขา “ถ้าอยากรู้ว่าย่าของแกทิ้งของสำคัญอะไรไว้ให้ก่อนตาย ก็มาเจอฉันที่สตาร์ไลท์ คาเฟ่” เฉียวเจี้ยนกั๋วพูดจบแล้ววางสายไปทันที
Last Updated : 2025-01-02หวนรักหนีลิขิต บทที่ 220
จริงดังคาด พอเขากลับถึงบ้าน เพียงคิดถึงหน้าฉันในตอนกลางคืน ใบหน้าก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด ส่วนเรื่องที่เขาพยายามจะหลอกเอาเงินจากฉัน ฉันก็ได้บอกกับลั่วอี้ฝานแล้วเหมือนกัน ตอนที่เขารู้เรื่องนี้ สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนักและเต็มไปด้วยความสับสน “ทั้งที่เป็นครอบครัวกันแท้ ๆ ทำไมต้องมาถึงขั้นนี้ด้วย?” ลั่วอี้ฝานถามด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาเผยให้เห็นถึงความสับสนและไม่แน่ใจ ฉันตอบเขาอย่างตรงไปตรงมา “บนโลกใบนี้มีคนมากมายที่ทำทุกอย่างเพียงเพราะผลประโยชน์ และพวกเขาก็เหมือนกับปลิงฝูงหนึ่ง ที่นอกจากดูดเลือดก็ไม่รู้จะทำอะไรได้อีกแล้ว” ใบหน้าของลั่วอี้ฝานเผยความตกตะลึงออกมา คงไม่เคยคาดคิดว่าคำพูดจากปากของฉันจะไร้ความปรานีถึงเพียงนี้ “เราจำเป็นต้องทำลายตระกูลเฉียวจริง ๆ เหรอ?” ลั่วอี้ฝานจ้องหน้าฉัน พยายามจับความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของฉัน น่าเสียดาย ที่ฉันยังเหมือนเดิม เย็นชาเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง และจะแสดงความเป็นมนุษย์ออกมาเพียงเล็กน้อยในช่วงเวลาที่ไม่มีใครล่วงรู้เท่านั้น “ตระกูลเฉียวโลภไม่รู้จักพอ ฉันเคยถูกพวกเขาดูดจนหมดตัวมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้จะไม่ยอมอีกต่อไป” ฉันจะไม่คาดหวัง
Last Updated : 2025-01-02หวนรักหนีลิขิต บทที่ 221
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยเฉียวกรุ๊ป" แต่เมื่อไหร่นั้น ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉันเอง เมื่อได้รับคำรับรองจากฉัน เฉียวเจี้ยนกั๋วที่เคยบ้าคลั่งก็ดูสงบลงบ้าง เขาดูอารมณ์ดีขึ้นมาก ก่อนจะร้องว่าฟ้าไม่ทอดทิ้งฉันแล้ว และชมฉันว่าในที่สุดก็ทำตัวกตัญญูสักที ฉันยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมรอยยิ้มหยันบาง ๆ ที่มุมปากหลังจากนั้นฉันก็ให้ลั่วอี้ฝานไปวางแผนล่อให้เฉียวกรุ๊ปมาติดกับฉันให้เขาโยนโครงการหนึ่งในโปรเจกต์ "โครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์" ไปให้เฉียวกรุ๊ปจัดการด้วยความโลภของเฉียวกรุ๊ป พวกเขาไม่มีทางที่จะไม่ใช้วิธีลักไก่ในโครงการนี้ ฉันแค่ต้องรอให้พวกเขาติดกับดักเท่านั้นเองวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฉียวเจี้ยนกั๋วดูมีความสุขราวกับทุกอย่างกำลังไปได้สวย ไม่มีร่องรอยของความตกอับก่อนหน้านี้เลยส่วนฉันยังคงใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ กับการเรียนของตัวเองต่อไป จนเมื่อเวลาสุกงอม ฉันจึงสั่งให้ลั่วอี้ฝานลงมือเก็บตาข่ายจับเป้าหมายทันทีในวันที่ปิดเกม ฉันเห็นข่าวบนโลกออนไลน์เต็มไปหมด ทุกข่าวต่างประณามเฉียวกรุ๊ปว่าเรื่องการลดต้นทุนจนคุณภาพต่ำเมื่อฉันยื่นฟ้องเฉียวกรุ๊ปเรื่องคุณภาพโครงการที่ไม่ผ่านมาตรฐาน เฉียว
Last Updated : 2025-01-03หวนรักหนีลิขิต บทที่ 222
เมื่อเฉียวกรุ๊ปล้มละลาย เฉียวเจี้ยนกั๋วก็ไม่ต้องการเป็นผู้แพ้เพียงคนเดียว เขาจึงต้องการให้ฉันจบชีวิตไปพร้อมกับเฉียวกรุ๊ปด้วย!ตลกน่า! นั่นไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ฉันกัดฟันแน่น ก่อนจะวิ่งพุ่งเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่งในตึกยังมีคนอยู่ ดูเหมือนพวกเขากำลังประชุมกันตอนที่ฉันเข้าไป คนในนั้นเพียงแค่ตกใจเล็กน้อย แต่ทันทีที่เฉียวเจี้ยนกั๋วถือมีดบุกเข้ามา ทุกคนถึงกับแตกตื่นทันที!เสียงกรีดร้องและการวิ่งหนีเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกันแต่สายตาของเขาฉับไวมาก เขาเลือกที่จะวิ่งไล่ตามฉันเพียงคนเดียว!วิ่งมาไกลขนาดนี้ ตอนที่ไม่ได้หยุดรู้สึกเหมือนยิ่งวิ่งก็ยิ่งเร็วขึ้น แต่พอหยุดกะทันหันกลับรู้สึกได้ทันทีถึงความเหนื่อยล้าอย่างแท้จริง"นางลูกทรพี แกตายพร้อมกับเฉียวกรุ๊ปของฉันเสียเถอะ!" เฉียวเจี้ยนกั๋วตะโกนพล่ามราวกับคนเสียสติ ไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้น แสดงเจตนาชัดเจนว่าต้องการฆ่าฉันขณะที่เขาถือมีดพุ่งเข้ามาจะจ้วงแทงฉัน ฉันกำลังจะวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ทันใดนั้น เสียง “ปัง" ก็ดังขึ้น เก้าอี้ตัวหนึ่งกระแทกเข้าที่ด้านหลังของเฉียวเจี้ยนกั๋วเต็มแรงเฉียวเจี้ยนกั๋วเซถลาไปสองสามก้าว ก่อนจะหันกลับมาฟันด้วยมีดตามสัญชาตญา
Last Updated : 2025-01-03หวนรักหนีลิขิต บทที่ 223
บรรยากาศเงียบงันโดยไร้สาเหตุ ฉันเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า "ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันก่อนนะ"ถึงอย่างไรฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้โดยไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา มีก็แต่ความกระอักกระอ่วนใจและความลำบากใจ“ลั่ว...” ในที่สุด กู้จือโม่ก็เปิดปากพูด แต่พูดได้เพียงคำเดียวก่อนจะหยุดลงฉันรู้ว่าเขาอยากจะเรียกฉันว่า "ลั่วเป่า" แต่สำหรับตอนนี้ ชื่อเรียกนั้นมันเป็นเพียงเรื่องตลกร้ายสำหรับฉันและเขาเท่านั้นกู้จือโม่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จ้องมองฉันด้วยแววตาลึกซึ้ง ฉันกลับมองไม่ออกว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร“คุณกู้?” ฉันเรียกเขา เพียงแค่อยากให้สถานการณ์ตอนนี้จบลงโดยเร็วแต่การเรียกของฉันกลับทำให้ความเงียบงันในสายตาของเขาเกิดประกายแห่งความยินดีและความแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะกลับกลายเป็นความหม่นหมองดังเดิมในชั่วขณะนั้น ฉันกลับรู้สึกใจอ่อนขึ้นมานิดหน่อยในใจฉันเกิดเพลิงโทสะขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ทั้งที่เขาเป็นคนที่มีส่วนทำให้คุณย่าของฉันต้องตาย แต่เมื่อได้พบเขาอีกครั้ง ฉันก็นึกว่ามันควรจะเหลือเพียงความเกลียดชังและความไม่พอใจเท่านั้นแต่เมื่อฉันมองเขาในตอนนี้ ท่าทีที่เหมือนอยากพูดแต่ก็ไม่กล้าพูด อยากเ
Last Updated : 2025-01-03
Latest chapter
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 228
ฉันง่วงมากจนไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน พอรู้ตัวอีกที เสียงของลั่วอี้ฝานก็ดังขึ้นปลุกฉัน“ซิงลั่ว ตื่นเถอะ”ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างงงงวย มองไปรอบ ๆ อย่างสับสนดูเหมือนว่าเราจะจอดอยู่หน้าร้านเช่าชุดราตรี ฉันเปิดประตูรถลงไปถามว่า “มาที่นี่ทำไม?”“ลืมแล้วเหรอ?”เสียงของลั่วอี้ฝานดังขึ้นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “ลืมจริง ๆ เหรอ?”“อ๋อ” ฉันพึ่งจะนึกออก หลังจากที่เขาโทรมาบอกตอนกลางวันว่า ตอนเย็นจะพาฉันไปเจอใครบางคน ดูเหมือนว่าเป้าหมายของเราคือไปร่วมงานเลี้ยงไม่นานนัก เราก็เลือกชุดราตรีจากร้านเสื้อผ้าได้หนึ่งชุด พร้อมทั้งจัดแต่งทรงผมและแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยเมื่อออกมาจากร้านชุดราตรี รถเบนท์ลีย์สีดำสำหรับนักธุรกิจจอดรออยู่ตรงหน้าฉันลั่วอี้ฝานผายมือเชิญอย่างสุภาพ ฉันหันไปมองเขาพลางถาม “เปลี่ยนรถแล้วเหรอ?”“อืม” เขาดูเวลาที่นาฬิกา จากนั้นเปิดประตูรถ “เร็วเข้า เดี๋ยวจะไม่ทันเอา”บนรถ เขาเพิ่งเล่าให้ฉันฟังว่าในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เขาได้ขยายทีมงานเพิ่มขึ้น ทั้งจ้างคนขับรถและพนักงานใหม่ อีกทั้งยังเล่าถึงครั้งหนึ่งที่เขาไปเจรจาธุรกิจ แต่ถูกยกเลิกการนัดหมาย เพราะแต่งตัวไม่เป็นทางการและรถที่ใ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 227
อัลเลนหมายถึงให้ฉันเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบเสื้อผ้างั้นเหรอ?ก่อนกลับมาจากเมืองอวิ๋นเฉิง ฉันลาออกจากงานของเขาไปแล้วการออกแบบเสื้อผ้าเป็นความฝันของฉัน แต่ตอนนั้นมีหลายอย่างที่ต้องรีบทำจนต้องพักความฝันไว้ก่อน แล้วตอนนี้ล่ะ?ฉันควรสานต่อไหมนะ?ฉันคว้าหมอนอิงมาหนึ่งใบ เอนตัวขึ้นมานั่ง มองออกไปนอกหน้าต่างทั้งคืนฉันนอนไม่หลับเลย พอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น รู้สึกทั้งร่างกายอ่อนล้าและไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิดฉันเดินไปชงกาแฟในครัว หยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูกลุ่มแชทของเพื่อนในห้องมีข้อความที่หลี่เสี่ยวอวี่และเจี่ยนซินแท็กฉันไว้ พวกเธอบอกว่าอีกหนึ่งสัปดาห์จะมีการแข่งขันออกแบบเสื้อผ้า มีกรรมการชื่อดังมากมาย พวกเธอถามฉันว่าจะเข้าร่วมหรือเปล่าฉันกดลิงก์รายละเอียดการสมัครแข่งขันครู่หนึ่ง ก่อนจะปิดโทรศัพท์ลงแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงขณะเหม่อลอยอยู่นั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเป็นสายจากลั่วอี้ฝานฉันคิดว่าเขาคงโทรมาเรื่องปัญหาโครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์จึงกดรับสาย “มีอะไรเหรอ?”“อยู่ไหน?”“อยู่ที่อะพาร์ตเมนต์”“วันนี้วันศุกร์ เธอไม่มีเรียนแล้วใช่ไหม?” เสียงของลั่วอี้ฝานฟังดูสบาย
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 226
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พอใจ ฉันกลับรู้สึกสนุก หัวเราะเย้ยเบา ๆ ทำให้สีหน้าที่ไม่พอใจอยู่แล้วยิ่งดูแย่ลงไปอีกบางทีลูกน้องข้างกายเขาอาจรู้สึกว่าคำพูดของฉันล้ำเส้นไป และล่วงเกินคุณปู่กู้เกินงาม จึงได้ก้าวออกมาข้างหน้า“คุณหนูเฉียว ข้อเสนอของคุณท่านนั้นเอื้อเฟื้อมากกว่าคนส่วนใหญ่เยอะ คุณลองคิดดูสิครับ ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น พวกเขาจะให้ได้มากขนาดนี้ไหม?”ฉันส่ายหัว “แน่นอนว่าไม่”เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นกู้เซิ่งเหยียนเขานี่ช่างใจกว้างจริง ๆแต่ในความเป็นจริงล่ะ?มีแค่คนใกล้ชิดเขาเท่านั้นที่จะรู้ว่าความจริงเขาเป็นคนยังไงเงื่อนไขที่ดูดี?ก็ต้องดูด้วยว่าต้องแลกมากับอะไรบ้างการให้และผลตอบแทนที่มากมายเช่นนี้ สำหรับฉันแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากโจรกู้เซิ่งเหยียนไม่ชอบฉัน และฉันก็เกลียดเขายิ่งกว่าฉันอ่านเอกสารข้อตกลงตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกครั้งที่อ่านผ่านหนึ่งข้อ ความโกรธในใจก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นเมื่ออ่านจบ ฉันก็ฉีกมันเป็นชิ้น ๆ ด้วยมือของตัวเอง!กู้เซิ่งเหยียนนิ่งอึ้งไป ก่อนที่ใบหน้าของชราจะขึ้นสีแดงจัดนั่นเพราะเขาโกรธ“คุณท่าน อย่าเพิ่งโกรธเลยครับ!” ลูกน้องรีบปลอบใจ“ใช่ค่ะ ต้องโกรธอยู่แล
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 225
ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับตระกูลกู้เลยสักนิด ฉันลังเลว่าจะไปที่ภัตตาคารจิ่งเฮ่อดีไหม แต่ปลายสายกลับส่งหมายเลขห้องที่จองไว้มาให้เรียบร้อยแล้วรวดเร็วขนาดนี้ คุณปู่กู้ดูมั่นใจเหลือเกิน ไม่กลัวว่าฉันจะเบี้ยวนัดในเมื่อเป็นแบบนี้ แล้วฉันจะกล้าทำลายความหวังดีของเขาได้ยังไงล่ะ?ฉันปรับอารมณ์ หอบความสงสัยไปที่ภัตตาคารจิ่งเฮ่อเมื่อมาถึงห้องสองศูนย์หนึ่งชั้นสาม ก็พบว่ามีสองคนรอฉันอยู่ในนั้น ซึ่งไม่น่าแปลกใจเลย คนหนึ่งคือผู้ดูแลของกู้เซิ่งเหยียน และอีกคนก็คือตัวเขาเองจะบอกว่าฉันให้ความเคารพหรือยกย่องเขาน่ะเหรอ? คงไม่มี มีเพียงความไม่ชอบเท่านั้น“คุณปู่กู้เรียกฉันมาที่นี่โดยเฉพาะ คงไม่ใช่แค่เพื่อมารำลึกความหลังหรอกใช่ไหมคะ?” ฉันพูดเย้ยหยันอย่างเย็นชาเมื่อรู้ว่ากู้จือโม่ทำให้เขาโมโหจนต้องเข้าโรงพยาบาล แล้วมองดูร่างกายที่ร่วงโรยใกล้สิ้นลมของเขาในตอนนี้ ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายของโรครุมเร้าแม้จะอยู่ห่างออกไป ฉันก็ยังได้กลิ่นยาจากตัวเขาน่าเสียดายที่กู้จือโม่ไม่ได้ทำให้เขาโมโหจนตายไปเสียเลยคุณปู่กู้ขมวดคิ้ว พยายามใช้อำนาจของเขาเพื่อกดดันฉันฉันหัวเราะเยาะในใจ หยิบกาน้ำชาขึ้นมา เทชาดื่มด้วยท่
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 224
"ดึกดื่นขนาดนี้ ยังมีหน้ามาดื่มอีก! ว่าไง บอกมาเลยว่าทำไมถึงดื่ม?" เฉิงเฉิงถาม เธอนี่สมกับเป็นเพื่อนรักของฉันจริง ๆ แค่คำพูดประโยคเดียวก็เดาเรื่องราวได้มากมาย แถมคงจินตนาการเสริมอีกเพียบแน่นอนฉันหลุดขำเบา ๆ "เธอมานี่ก่อนสิ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันยาว ๆ"เฉิงเฉิงตอบกลับทันที "ได้" แล้วเธอก็วางสายไปฉันรู้ว่าตอนนี้เธอคงกำลังมุ่งหน้ามาหาฉันแล้วพอมาถึง เฉิงเฉิงยังไม่ทันพูดอะไร ก็เริ่มไล่บ่นพลางนับจำนวนขวดไวน์ที่ฉันดื่มทันที มิตรภาพราวกับพี่น้องแบบนี้ ต้องยอมรับเลยว่าจริงใจมาก…"ดื่มเยอะขนาดนี้เชียว?" เฉิงเฉิงอุทานอย่างตกใจฉันมองขวดเปล่าบนพื้นอย่างเลื่อนลอย "เยอะเหรอ?"เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "เยอะสิ! ดื่มเยอะมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ บอกมาสิว่าทำไมคืนนี้ถึงดื่มหนักขนาดนี้?"เมื่อถูกเธอถาม ฉันก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เธอฟัง"เธอถูกกู้จือโม่ทำให้จิตใจปั่นป่วนใช่ไหม? ถึงได้มานั่งดื่มเหล้าคนเดียวตอนดึก ๆ แบบนี้ แล้วยังเรียกฉันมาคุยเป็นเพื่อนอีก!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแทบจะกรีดร้องออกมา"ก็แน่ล่ะ เธอเป็นเพื่อนรักของฉันนี่ ฉันไม่เรียกเธอแล้วจะให้ไปเรียกใครล่ะ?" ฉันยิ้มหวานให้
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 223
บรรยากาศเงียบงันโดยไร้สาเหตุ ฉันเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า "ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันก่อนนะ"ถึงอย่างไรฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้โดยไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา มีก็แต่ความกระอักกระอ่วนใจและความลำบากใจ“ลั่ว...” ในที่สุด กู้จือโม่ก็เปิดปากพูด แต่พูดได้เพียงคำเดียวก่อนจะหยุดลงฉันรู้ว่าเขาอยากจะเรียกฉันว่า "ลั่วเป่า" แต่สำหรับตอนนี้ ชื่อเรียกนั้นมันเป็นเพียงเรื่องตลกร้ายสำหรับฉันและเขาเท่านั้นกู้จือโม่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จ้องมองฉันด้วยแววตาลึกซึ้ง ฉันกลับมองไม่ออกว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร“คุณกู้?” ฉันเรียกเขา เพียงแค่อยากให้สถานการณ์ตอนนี้จบลงโดยเร็วแต่การเรียกของฉันกลับทำให้ความเงียบงันในสายตาของเขาเกิดประกายแห่งความยินดีและความแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะกลับกลายเป็นความหม่นหมองดังเดิมในชั่วขณะนั้น ฉันกลับรู้สึกใจอ่อนขึ้นมานิดหน่อยในใจฉันเกิดเพลิงโทสะขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ทั้งที่เขาเป็นคนที่มีส่วนทำให้คุณย่าของฉันต้องตาย แต่เมื่อได้พบเขาอีกครั้ง ฉันก็นึกว่ามันควรจะเหลือเพียงความเกลียดชังและความไม่พอใจเท่านั้นแต่เมื่อฉันมองเขาในตอนนี้ ท่าทีที่เหมือนอยากพูดแต่ก็ไม่กล้าพูด อยากเ
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 222
เมื่อเฉียวกรุ๊ปล้มละลาย เฉียวเจี้ยนกั๋วก็ไม่ต้องการเป็นผู้แพ้เพียงคนเดียว เขาจึงต้องการให้ฉันจบชีวิตไปพร้อมกับเฉียวกรุ๊ปด้วย!ตลกน่า! นั่นไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ฉันกัดฟันแน่น ก่อนจะวิ่งพุ่งเข้าไปในอาคารแห่งหนึ่งในตึกยังมีคนอยู่ ดูเหมือนพวกเขากำลังประชุมกันตอนที่ฉันเข้าไป คนในนั้นเพียงแค่ตกใจเล็กน้อย แต่ทันทีที่เฉียวเจี้ยนกั๋วถือมีดบุกเข้ามา ทุกคนถึงกับแตกตื่นทันที!เสียงกรีดร้องและการวิ่งหนีเกิดขึ้นแทบจะพร้อมกันแต่สายตาของเขาฉับไวมาก เขาเลือกที่จะวิ่งไล่ตามฉันเพียงคนเดียว!วิ่งมาไกลขนาดนี้ ตอนที่ไม่ได้หยุดรู้สึกเหมือนยิ่งวิ่งก็ยิ่งเร็วขึ้น แต่พอหยุดกะทันหันกลับรู้สึกได้ทันทีถึงความเหนื่อยล้าอย่างแท้จริง"นางลูกทรพี แกตายพร้อมกับเฉียวกรุ๊ปของฉันเสียเถอะ!" เฉียวเจี้ยนกั๋วตะโกนพล่ามราวกับคนเสียสติ ไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้น แสดงเจตนาชัดเจนว่าต้องการฆ่าฉันขณะที่เขาถือมีดพุ่งเข้ามาจะจ้วงแทงฉัน ฉันกำลังจะวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ทันใดนั้น เสียง “ปัง" ก็ดังขึ้น เก้าอี้ตัวหนึ่งกระแทกเข้าที่ด้านหลังของเฉียวเจี้ยนกั๋วเต็มแรงเฉียวเจี้ยนกั๋วเซถลาไปสองสามก้าว ก่อนจะหันกลับมาฟันด้วยมีดตามสัญชาตญา
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 221
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยเฉียวกรุ๊ป" แต่เมื่อไหร่นั้น ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉันเอง เมื่อได้รับคำรับรองจากฉัน เฉียวเจี้ยนกั๋วที่เคยบ้าคลั่งก็ดูสงบลงบ้าง เขาดูอารมณ์ดีขึ้นมาก ก่อนจะร้องว่าฟ้าไม่ทอดทิ้งฉันแล้ว และชมฉันว่าในที่สุดก็ทำตัวกตัญญูสักที ฉันยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมรอยยิ้มหยันบาง ๆ ที่มุมปากหลังจากนั้นฉันก็ให้ลั่วอี้ฝานไปวางแผนล่อให้เฉียวกรุ๊ปมาติดกับฉันให้เขาโยนโครงการหนึ่งในโปรเจกต์ "โครงการเซาท์เทิร์น ฮิลด์ เรสซิเดนซ์" ไปให้เฉียวกรุ๊ปจัดการด้วยความโลภของเฉียวกรุ๊ป พวกเขาไม่มีทางที่จะไม่ใช้วิธีลักไก่ในโครงการนี้ ฉันแค่ต้องรอให้พวกเขาติดกับดักเท่านั้นเองวันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฉียวเจี้ยนกั๋วดูมีความสุขราวกับทุกอย่างกำลังไปได้สวย ไม่มีร่องรอยของความตกอับก่อนหน้านี้เลยส่วนฉันยังคงใช้ชีวิตอย่างสบาย ๆ กับการเรียนของตัวเองต่อไป จนเมื่อเวลาสุกงอม ฉันจึงสั่งให้ลั่วอี้ฝานลงมือเก็บตาข่ายจับเป้าหมายทันทีในวันที่ปิดเกม ฉันเห็นข่าวบนโลกออนไลน์เต็มไปหมด ทุกข่าวต่างประณามเฉียวกรุ๊ปว่าเรื่องการลดต้นทุนจนคุณภาพต่ำเมื่อฉันยื่นฟ้องเฉียวกรุ๊ปเรื่องคุณภาพโครงการที่ไม่ผ่านมาตรฐาน เฉียว
หวนรักหนีลิขิต บทที่ 220
จริงดังคาด พอเขากลับถึงบ้าน เพียงคิดถึงหน้าฉันในตอนกลางคืน ใบหน้าก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธจัด ส่วนเรื่องที่เขาพยายามจะหลอกเอาเงินจากฉัน ฉันก็ได้บอกกับลั่วอี้ฝานแล้วเหมือนกัน ตอนที่เขารู้เรื่องนี้ สีหน้าของเขาดูไม่สู้ดีนักและเต็มไปด้วยความสับสน “ทั้งที่เป็นครอบครัวกันแท้ ๆ ทำไมต้องมาถึงขั้นนี้ด้วย?” ลั่วอี้ฝานถามด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตาเผยให้เห็นถึงความสับสนและไม่แน่ใจ ฉันตอบเขาอย่างตรงไปตรงมา “บนโลกใบนี้มีคนมากมายที่ทำทุกอย่างเพียงเพราะผลประโยชน์ และพวกเขาก็เหมือนกับปลิงฝูงหนึ่ง ที่นอกจากดูดเลือดก็ไม่รู้จะทำอะไรได้อีกแล้ว” ใบหน้าของลั่วอี้ฝานเผยความตกตะลึงออกมา คงไม่เคยคาดคิดว่าคำพูดจากปากของฉันจะไร้ความปรานีถึงเพียงนี้ “เราจำเป็นต้องทำลายตระกูลเฉียวจริง ๆ เหรอ?” ลั่วอี้ฝานจ้องหน้าฉัน พยายามจับความเปลี่ยนแปลงในสีหน้าของฉัน น่าเสียดาย ที่ฉันยังเหมือนเดิม เย็นชาเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง และจะแสดงความเป็นมนุษย์ออกมาเพียงเล็กน้อยในช่วงเวลาที่ไม่มีใครล่วงรู้เท่านั้น “ตระกูลเฉียวโลภไม่รู้จักพอ ฉันเคยถูกพวกเขาดูดจนหมดตัวมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้จะไม่ยอมอีกต่อไป” ฉันจะไม่คาดหวัง
