บททั้งหมดของ ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: บทที่ 331 - บทที่ 340

เจี่ยนอันอันไม่รู้จักแม้แต่คนเดียว จึงไม่ได้ใส่ใจนางเก็บสมุนไพรขึ้นมา แล้วพูดกับฉู่ตั๋วตั่ว “ตั๋วตั่วลองดู สมุนไพรนี้เรียกว่ารากมังกรหัก มีพิษ”“หากว่าบาดแผลถูกแปดเปื้อนจากส่วนผสมของสมุนไพรชนิดนี้ พิษจะซึมผ่านเลือดเข้าไปในร่างกาย”ฉู่ตั๋วตั่วจ้องมองไปยังรากมังกรหักในมือของเจี่ยนอันอันโดยไม่หันเหสายตาไปที่ใดนางถามออกมาอย่างประหลาดใจ “ท่านน้า สมุนไพรชนิดนี้มีพิษร้ายแรงมากเพียงใดกัน?”“ส่วนผสมจากสมุนไพรชนิดนี้หากซึมผ่านเข้าไปทางเลือด จะทำให้บาดแผลของผู้คนเกิดอาการเหน็บชาขึ้นมา”เจี่ยนอันอันพูดขึ้นพลางเดินไปข้างหน้าอีกสองสามก้าว ย่อกายลงไปหยิบสมุนไพรอีกชนิดหนึ่งขึ้นมา“ตั๋วตั่วลองดู นี่เป็นหญ้าหุยกัง มีพิษเช่นกัน”“หากว่ามันผสมเข้ากับรากมังกรหักแล้ว ก็จะทำให้คนเป็นอัมพาตไปได้ครึ่งกาย”ฉู่ตั๋วตั่วจดจำชื่อและประโยชน์ของสมุนไพรทั้งสองชนิดไว้ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันอยู่นั้น รถม้าเก่าๆ คันนั้น ก็ขับมาไม่ไกลจากทั้งสองคนมากนักมีคนบนรถม้าส่งเสียงตะโกนดังออกมา “ไม่ทราบว่าที่นี่คือหมู่บ้านชิงสุ่ยใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันหันหน้าไป มองไปทางด้านของรถม้า“ที่นี่คือหมู่บ้านชิงสุ่ย พว

เฉียนซื่อส่งเสียงเย้ยหยันน่ากลัวออกมา ในดวงตาฉายแววชั่วร้ายวาบผ่าน“อาศัยที่ข้าเป็นย่ารองของท่านแม่ทัพ ข้าบอกว่าจะอาศัยที่นี่ก็ต้องอาศัยที่นี่”“ไม่ต้องพูดจาไร้สาระให้มาก รีบให้คนในครอบครัวของพวกเจ้าย้ายออกไปให้หมด ข้าจะเข้าอาศัย”เมื่อฉู่จวินสิงได้ยินว่าอีกฝ่ายคือย่าของแม่ทัพ เขาก็รีบเลื่อนสายตามองไปยังชายหนุ่มที่ยังคงสลบอยู่บนรถม้าคนนั้นใบหน้าของคนผู้นั้นเต็มไปเลือด เสื้อผ้าหยาบกระด้างเองก็เปื้อนเลือดแดงฉานฉู่จวินสิงจำคนผู้นั้นได้ ก็คือแม่ทัพเสิ่นจือเจิ้งของเมืองซินเหอเขาไม่คิดเลยว่า เสิ่นจือเจิ้งเองก็จะถูกเนรเทศมายังเมืองอินเป่ยเช่นกันดูเหมือนว่าฉู่ชางเหยียนคงคิดที่จะกำจัดคนของฮ่องเต้พระองค์ก่อนให้หมด เพื่อที่จะขยายอำนาจใหม่ของเขาได้และในตอนที่ฉู่จวินสิงกำลังจะพูดขึ้นนั้น จู่ๆ เสียงของเจี่ยนอันอันก็ดังขึ้น“ข้าจะว่าใครกันที่กล้าเข้ามายึดครองเรือนข้า ข้าจะถลกหนังของคนนั้นเสีย!”เจี่ยนอันอันดึงมือของฉู่ตั๋วตั่ว เดินก้าวใหญ่เข้ามายังประตูเรือนนางให้ฉู่ตั๋วตั่วกลับไปรอด้านในเรือน ใช้สายตาเย็นชากรุ่นโกรธมองไปยังหญิงชราบนรถม้าเฉียนซื่อเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคือหญิงชาวบ้านที

กวนซินและฉู่ตั๋วตั่วเดิมทีก็มิได้ออกไปที่ไหน พอได้ยินคำบอกเล่าของเจี่ยนอันอัน ต่างก็อดรู้สึกหวาดหวั่นแทนนางไม่ได้ฮูหยินใหญ่ครุ่นคิดไปมา ก็ยังหาหนทางแก้ไขที่เหมาะสมไม่ได้นางร้อนใจจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีฮูหยินรองกล่าวขึ้นว่า “อันอัน งั้นเจ้าหลบออกไปก่อนสักสองสามวันดีหรือไม่ รอให้เรื่องนี้เบาลงแล้วค่อยกลับมา”ฮูหยินใหญ่ได้ยินดังนั้น ก็รีบเอ่ยเสริมด้วยความกระตือรือร้นว่า “ใช่แล้วอันอัน หรือเจ้าจะไปหาเซิ่งฟางยังที่ว่าการอำเภอดีเล่า”“ที่นั่นมีพลังหยางหนักแน่น พวกวิชาอาถรรพ์พวกนี้คงไม่อาจตามไปถึงได้”เจี่ยนอันอันเพียงส่ายหน้าช้า ๆ นางรู้สึกว่าในเมื่อเฉียนซื่อหมายมั่นจะยึดครองที่นี่ไว้ให้ได้...หากนางหลบไปอยู่ที่ว่าการอำเภอ แล้วคนเหล่านี้เล่าจะทำเช่นไร?แม้ฉู่จวินสิงและคนอื่น ๆ จะมีวรยุทธ์ติดตัว แต่เกรงว่าคงมิอาจรับมือกับวิชาอาถรรพ์ของเฉียนซื่อได้เวลานี้นางจำต้องหาหนทางรับมือกับยายเฒ่าผู้ชั่วร้ายนั่นให้ได้ ไม่อาจปล่อยให้นางสำเร็จในสิ่งที่หมายมั่นตอนนี้ถึงยามค่ำคืนยังมีเวลาอีกครึ่งวันสมองของเจี่ยนอันอันทำงานอย่างรวดเร็ว ขณะที่ทุกคนรอบตัวต่างมีสีหน้าเคร่งเครียดเต็มไปด้วยความก

เจี่ยนอันอันเห็นเช่นนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าความคิดของนางนั้นถูกต้องนางถอนหายใจยาว พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า “อดีตฮ่องเต้ไม่ได้ทรงแสวงหาความเป็นอมตะหรอก นี่มันเหมือนกับทรงมุ่งหน้าสู่ความตายเสียมากกว่า!”โชคดีที่นางเคยอ่านตำราประเภทนี้มาก่อน จึงมองออกในทันทีว่าเนื้อหาในตำราเล่มนี้ล้ำลึกเกินไปหากคนธรรมดาอ่าน แม้จะไม่ถึงกับเสียสติ ก็อาจล้มป่วยหนักได้เพราะคนธรรมดาไม่มีปัญญาหยั่งรู้ถึงความลับที่ซ่อนอยู่ในตำราเล่มนี้แต่ถ้าเป็นผู้ที่เข้าใจศาสตร์ลี้ลับบ้าง เมื่ออ่านแล้วกลับสามารถพัฒนาตนเองจนบรรลุความหมายที่แฝงไว้ในตำราได้คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้ใจของฉู่จวินสิงเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอก“อันอัน เจ้าหมายความว่าอย่างไร รีบอธิบายให้ชัดเจน”เจี่ยนอันอันเห็นว่าเขาไม่ได้พยายามแย่งตำราสามชะตามรรคาลี้ลับไปอีก นางจึงดึงเขากลับมานั่งลงบนเตียงอุ่นอีกครั้งนางไม่ได้บอกความคิดของตัวเองออกไปในทันที แต่กลับเป็นฝ่ายซักถามฉู่จวินสิง“ตอนนั้น ใครกันที่เป็นคนนำตำราเล่มนี้ถวายอดีตฮ่องเต้?”ฉู่จวินสิงตอบอย่างตรงไปตรงมา “เป็นนักทำนายนามเหวยป๋อจื่อ เขาเคยได้รับการช่วยชีวิตจากเสด็จพ่อ”“ด้วยความซา

ไม่นาน เจี่ยนอันอันก็ถ่ายทอดคาถาให้กับทุกคนที่อยู่ที่นั่นแม้แต่ฉู่ตั๋วตั่วและฉู่จื่อซีก็เงยหน้าขึ้นตั้งใจฟังโชคดีที่คาถานี้ไม่ได้ยากเกินไป ทุกคนจึงสามารถท่องจำได้อย่างรวดเร็วหลังจากนั้น สาวใช้ก็เริ่มนวดแป้งเตรียมทำซาลาเปา ส่วนเจี่ยนอันอันเดินอย่างรวดเร็วไปยังห้องของซ่างตงเยว่ร่างกายของซ่างตงเยว่ฟื้นตัวขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว แต่เพราะร่างของนางยังอ่อนแอที่สุด จึงต้องให้นางท่องคาถานี้จนขึ้นใจเมื่อซ่างตงเยว่เห็นเจี่ยนอันอันเข้ามา นางจึงพยายามยันตัวขึ้นนั่ง“ฮูหยินน้อยรอง ร่างกายข้าจะดีขึ้นเมื่อไรหรือเจ้าคะ?”ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา บิดาของนางมาเยี่ยมทุกวันแม้คนตระกูลฉู่จะไม่ได้พูดอะไร แต่ทั้งซ่างตงเยว่และบิดาของนางต่างก็รู้สึกเกรงใจอย่างยิ่ง“ทำไมเล่า คิดถึงบ้านแล้วหรือ?” เจี่ยนอันอันหยอกล้อซ่างตงเยว่ซ่างตงเยว่ก้มหน้าด้วยความลำบากใจ นางคิดถึงบ้านจริงๆคิดถึงเตียงอุ่น ๆ ที่บ้าน คิดถึงทุกสิ่งที่บ้านแต่ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นางทำได้เพียงนอนอยู่ที่นี่ แม้แต่จะลุกขึ้นเดินก็ยังทำไม่ได้หากต้องนอนเช่นนี้ต่อไป นางเกรงว่าตัวเองคงกลายเป็นคนไร้ค่าในที่สุดนางเป็นถึงสาวใช้ใกล้ชิดของเจ