Semua Bab ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Bab 801 - Bab 807

เหยียนซวงกล่าวด้วยความไม่พอใจ “เถ้าแก่โรงเตี๊ยมเหล่านี้ตาบอดหรืออย่างไร ผักสดเช่นนี้ยังจะติโน่นตินี่อีก”แต่เจี่ยนอันอันหาได้นำพาไม่ นางไม่เชื่อว่าจะไม่มีโรงเตี๊ยมสักแห่งเดียว ที่ยอมใช้ผักที่นางปลูก“ในเมื่ออำเภอไถหยางไม่มีผู้ใดต้องการผักของเรา เราลองไปติดต่อที่อื่นดู”ไม่นานฉู่จวินสิงก็รีบควบรถม้า มุ่งไปยังอำเภออู่หนานต่อก่อนหน้านี้ที่พวกเขาไปติดต่อโรงเตี๊ยมหลายแห่ง เจี่ยนอันอันได้สังเกตข้างทางว่ามีลูกเป็ดลูกไก่ขายหรือไม่แต่ลูกเป็ดลูกไก่ในอำเภอไถหยาง ดูไม่ค่อยแข็งแรงสักเท่าใดนัก คล้ายกับล้วนติดโรคอะไรบางอย่างซึ่งเจี่ยนอันอันย่อมไม่คิดซื้อเป็ดไก่ขี้โรคเหล่านี้ ไปให้เสิ่นจือเจิ้งเลี้ยงดูแน่นอนรถม้าเดินทางไกลอีกระยะหนึ่ง จนมาถึงอำเภออู่หนานที่นี่มีผู้คนสัญจรมากนัก มากกว่าอำเภอไถหยางเป็นเท่าตัวเลยทีเดียวตามถนนหนทางล้วนมีแต่ผู้คน แลดูคึกคักเป็นอย่างมากฉู่จวินสิงไปสืบข่าวมา ได้ความว่าอำเภออู่หนานก็มีโรงเตี๊ยมเจ็ดแปดแห่งเช่นกันและที่ตั้งของโรงเตี๊ยมแต่ละแห่งก็อยู่ห่างไกลกัน แสดงว่าคงไม่ต้องการให้ร้านอื่นมาแย่งลูกค้าของตนกระมังฉู่จวินสิงจึงมุ่งไปยังทิศทางของโรงเตี๊ยมแห่งห

คำพูดของฉู่จวินสิง ทำให้ต่งฮุ่ยจับสังเกตได้เช่นกันแต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า อาหารที่ปรุงจากผักหลายชนิดเมื่อครู่นี้ รสชาติดีกว่าผักที่เคยรับมาแต่ก่อนจริงๆ“คุณชายท่านนี้ คิดว่าอยากให้ข้าจ่ายเท่าใด จึงยอมส่งผักเหล่านี้มาให้ได้?”ต่งฮุ่ยก็เป็นพ่อค้าเช่นกัน ย่อมมีความคิดสะระตะของเขาเองหากฉู่จวินสิงตั้งราคาสูงเกินไป ก็คงต้องตัดใจปฏิเสธไปเสียแล้วหลายวันนี้ค่อยไปหาคนปลูกผักเจ้าอื่น เพื่อให้ส่งผักมายังโรงเตี๊ยมจ้งเยว่แห่งนี้ฉู่จวินสิงกล่าวตอบ “แปดสิบห้าตำลึง ท่านเห็นว่าเป็นอย่างไร?”ต่งฮุ่ยนิ่งเงียบครู่หนึ่ง วันละแปดสิบห้าตำลึงนับว่าสูงพอดูแต่ก็ต้องยอมรับว่า หากใช้ผักที่สามคนนี้ส่งมา ทำเป็นอาหารรสชาติดี ถึงตอนนั้นแขกที่มาโรงเตี๊ยม ก็อาจมากกว่าตอนนี้หลายเท่าปกติคนขายอาหาร ย่อมหวังลูกค้าประจำกลับมาซื้อซ้ำอยู่แล้วลูกค้าที่ติดใจในรสชาติ จะต้องกลับมาอุดหนุนโรงเตี๊ยมของเขาซ้ำอีกเมื่อคำนวณเช่นนี้ เงินแปดสิบห้าตำลึงใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวัน ก็จะได้กลับคืนมาแน่นอนเสี่ยวเอ้อที่ยืนอยู่ด้านข้าง เห็นต่งฮุ่ยนิ่งเงียบไม่พูดจาจึงพลอยรู้สึกร้อนรน เพราะเมื่อครู่เขาได้แอบชิมอาหารจานนั้นมาบ้าง

เซียงเสวี่ยเห็นลูกเป็ดและลูกไก่ตัวน้อยที่อยู่ในกรง นางดีใจจนรีบมารับไป“ฮูหยินน้อยรอง อีกหน่อยเมื่อเลี้ยงเป็ดและไก่เหล่านี้จนโต พวกเราก็จะมีเนื้อเป็ดเนื้อไก่กินแล้ว”เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อย พลางมองไปยังเสิ่นจือเจิ้ง“พี่ใหญ่ เป็ดไก่เหล่านี้เพียงพอให้พวกท่านกินหลายวันสินะ”เสิ่นจือเจิ้งยิ้มตอบ “เด็กโง่ พี่ใหญ่กลับไม่คิดเช่นนั้น”เจี่ยนอันอันเลิกคิ้วเล็กน้อย “ความหมายของท่านคือ?”เสิ่นจือเจิ้งบอกเล่าความคิดของตนให้ฟังเขาตั้งใจว่าจะเลี้ยงเป็ดไก่เหล่านี้ให้โต พร้อมทำการเพาะพันธุ์ต่อจากนั้นก็ทยอยนำเป็ดไก่ไปขาย เชื่อว่าน่าจะได้เงินเป็นจำนวนมากเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่ต้องอยู่อย่างยากจนข้นแค้นดั่งเช่นทุกวันนี้อีกเจี่ยนอันอันเห็นว่าวิธีนี้พอใช้ได้ ปกติพี่ใหญ่มองการณ์ไกลมากกว่านางอยู่แล้ว“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่าน”เจี่ยนอันอันกล่าวจบ จึงคิดจากไปนางยังคิดจะไปดูแอ่งน้ำเสียหน่อย เผื่อจะปล่อยพันธุ์ปลาลงไปในน้ำบ้างเผื่อวันหน้าปลาโตขึ้น ชาวหมู่บ้านชิงสุ่ยก็จะมีเนื้อปลากินอีกขณะที่เจี่ยนอันอันเตรียมตัวจะออกไป กลับถูกเสิ่นจือเจิ้งเรียกตัวไว้“เมื่อคืนที่บ้านเจ้าได้เกิดเรื่อ

เจี่ยนอันอันเห็นว่าฉู่จวินสิงก่อสร้างเป็น นางก็วางใจไปได้มากนางยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ใช่กระโจม แต่เป็นโรงเรือนสำหรับเพาะปลูกแบบหนึ่ง”นางมีความคิดคร่าวๆ ในใจแล้วจึงรีบกลับบ้านไปกับฉู่จวินสิงนางหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากในมิติ แล้ววาดภาพร่างบนโต๊ะฉู่จวินสิงนั่งอยู่ข้างๆ ตั้งใจดูภาพร่างโรงเรือนที่เจี่ยนอันอันวาดที่นี่ไม่มีเหล็กเส้น เจี่ยนอันอันยังไม่อยากใช้เงินจำนวนมากไปซื้อจากในร้านค้านางต้องการสร้างโรงเรือนสำหรับคนในหมู่บ้านทุกคน เหล็กเส้นที่ต้องใช้จึงมีไม่น้อยหากใช้เงินไปซื้อมา นั่นไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยนางไม่อยากใช้เงินพวกนั้นในมิติมากเกินไป นางยังรอที่จะสนับสนุนฉู่จวินสิงขึ้นนั่งบัลลังก์ฮ่องเต้หลังจากการทำสงครามกลับเมืองจิงโจวในวันหน้าเมื่อถึงตอนนั้น เงินทองของล้ำค่าเหล่านั้นในมิติก็จะได้นำไปใช้แล้วฮ่องเต้จนกรอบคนหนึ่งที่ไม่สามารถจ่ายเบี้ยหวัดให้เหล่าขุนนางได้ ทั้งยังไม่สามารถทำให้ชาวบ้านอยู่ดีมีสุข กับฮ่องเต้ที่มั่งคั่งร่ำรวยคนหนึ่ง เงินในมือสามารถซื้อเมืองทั้งเมืองได้ชาวบ้านกับเหล่าขุนนางจะเอนเอียงไปทางคนไหนมากกว่า นั่นไม่ต้องพูดก็สามารถรู้ได้แล้วในไม่ช้า เจี่ยน