บททั้งหมดของ ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: บทที่ 351 - บทที่ 360

เฉียนซื่อรู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในตันทั้งห้าและอวัยวะภายในกลวงทั้งหกราวกับถูกหนอนนับหมื่นตัวกัดกินนางเจ็บจนเหงื่อเย็นไหลออกมา เสื้อผ้าเนื้อหยาบเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นในที่สุดเฉียนซื่อก็เข้าใจแล้วว่าวันนี้ตัวเองได้พบกับคนที่ต่อกรยากเข้าแล้วนางไม่กล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ทำได้เพียงนั่งหอบหายใจบนพื้นหมายจะทำแบบนี้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในร่างกายเจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจเฉียนซื่ออีก นางสืบเท้ายาวๆ เดินไปที่รถม้าแสงจันทร์ช่วยส่องให้เห็นว่าเสิ่นจือเจิ้งที่อยู่บนรถม้ากำลังลืมตาอยู่ทว่าดวงตาของเขาว่างเปล่าไร้ประกาย นอนแน่นิ่งอยู่ในนั้นเหมือนขอนไม้เจี่ยนอันอันยื่นมือไปส่ายเบื้องหน้าเสิ่นจือเจิ้ง พบว่าดวงตาของอีกฝ่ายยังคงไม่ไหวติงนางจับข้อมือของเขาขึ้นมาจับชีพจรดูจากชีพจรแล้ว ภายในร่างกายของเสิ่นจือเจิ้งไม่มีพิษร้ายใดๆที่เขามีอาการเช่นนี้ เป็นไปได้สูงมากว่าจะเกิดจากวิชาไสยศาสตร์เจี่ยนอันอันหันไปมองเฉียนซื่อ พบว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาทางนี้เช่นกันภาพนี้ทำให้เจี่ยนอันอันยิ่งมั่นใจว่าเป็นฝีมือของเฉียนซื่อตอนนี้เสิ่นจืออวี้หายเป็นปกติในที่สุด เขาลุกขึ้นเดินมาอยู่ข้างเจี่ยนอันอัน

เจียงหว่านเอ๋อร์ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางมองออกว่าเจี่ยนอันอันเป็นคนมีเหตุผลสิ่งใดที่นางไม่ควรทำ นางก็จะไม่ฝืนทำเรื่องนี้ทำให้ความคิดที่เจียงหว่านเอ๋อร์มีต่อเจี่ยนอันอันเปลี่ยนไปเล็กน้อยเสิ่นจืออวี้เห็นเจียงหว่านเอ๋อร์ถอดกางเกงให้เสิ่นจืออวี้ด้วยความระมัดระวังเขารู้สึกว่าตัวเองจะเอาแต่นิ่งดูดายไม่ได้ เขากระโดดขึ้นรถม้าทันที ช่วยเจียงหว่านเอ๋อร์ถอดกางเกงให้เสิ่นจือเจิ้งบาดแผลที่น่าสยดสยองทำให้ทั้งสองคนอดที่จะหายใจดังเฮือกไม่ได้แผลที่ขาของเสิ่นจือเจิ้งสาหัสกว่าแผลตามร่างกายมากบวกกับช่วงที่ผ่านมานี้ไม่ได้รับการรักษามาโดยตลอด ทำให้เนื้อหนังที่เน่าเปื่อยหลุดออกมาพร้อมกับกางเกงบางจุดเนื้อหลุดจนเห็นถึงกระดูกเจียงหว่านเอ๋อร์รีบยกมือปิดตาเสิ่นคังเพราะกลัวว่าเขาจะกลัว“ท่านแม่ ข้าไม่กลัวขอรับ ข้าอยากเห็นพวกท่านทายาให้ท่านพ่อ”เสิ่นคังค่อนข้างสงบนิ่ง เขาแกะมือของเจียงหว่านเอ๋อร์ออก ไม่ว่าอย่างไรก็จะดูให้ได้เจี่ยนอันอันได้ยินเสียงพูดของเสิ่นคัง นางหันกลับไปมองทางรถม้าปราดหนึ่งสีหน้าของทั้งสามคนทำให้นางพอจะเดาได้ว่าบาดแผลบริเวณขาของเสิ่นจือเจิ้งต้องสาหัสมากเป็นแน่ทันใด

เจี่ยนอันอันมองเจียงหว่านเอ๋อร์ด้วยสีหน้าเย็นชา “อยากให้สามีมีชีวิตรอดหรือไม่?”“แน่นอนอยู่แล้ว” เจียงหว่านเอ๋อร์ตอบทันทีนางไม่เข้าใจว่าเจี่ยนอันอันถามเช่นนี้มันหมายความว่าอย่างไร นั่นคือสามีของนางนะ นางต้องหวังว่าเขาจะดีขึ้นโดยไวอยู่แล้วสิ“ในเมื่ออยากให้เขามีชีวิต เช่นนั้นก็อย่าสงสัยในวิชาแพทย์ของข้า”เจี่ยนอันอันไม่ชอบให้คนอื่นสงสัยในความหวังดีของตัวเองที่สุดแล้วหากไม่ใช่เพราะทุกคนถูกเนรเทศเหมือนกันและมาอยู่หมู่บ้านชิงสุ่ยด้วยกันนางก็คร้านจะสนใจความเป็นความตายของเสิ่นจือเจิ้งเจียงหว่านเอ๋อร์ได้ยินดังนี้ก็ผงะ แต่นางก็เข้าใจอย่างรวดเร็วนางรู้ว่าตัวเองอ่อนไหวเกินไปหากว่าเจี่ยนอันอันไม่คิดที่ช่วยสามีของนาง เกรงว่าตอนนี้อาการของเขาคงทรุดหนักขึ้นเรื่อยๆ“ขออภัย ข้าอ่อนไหวเกินไปเอง”เจี่ยนอันอันเห็นเจียงหว่านเอ๋อร์ก้มหน้ายอมรับผิดก็ไม่อยากถือสาหาความมากนักเพื่อคลายความกังวลของเจียงหว่านเอ๋อร์ เจี่ยนอันอันก็พูดว่า “เมื่อครู่นี้ข้าให้เขากินโอสถรักษาบาดแผลภายใน”“เขาไม่ได้มีแค่บาดแผลภายนอก แต่ยังมีบาดแผลภายในที่สาหัสมากด้วย”“นอกจากนี้ยังถูกวิชาไสยศาสตร์ ต่อให้ตอนนี้ทุบ

เฉียนซื่อเก็บความแค้นนี้ไว้ในใจมาโดยตลอด ระหว่างทางไม่วายด่าพวกเราสองพี่น้องว่าเป็นคนอ่อนแอไร้ประโยชน์คาดว่าระหว่างทาง เสิ่นจือเจิ้งคงถูกเฉียนซื่อร่ายวิชาไสยศาสตร์ใส่เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสิ่นจืออวี้มองเฉียนซื่อด้วยความโกรธแค้นเจี่ยนอันอันเอ่ยถามขึ้นว่า “เหตุใดพวกท่านจึงเรียกนางว่าย่ารอง หรือว่านางไม่ใช่ย่าแท้ๆ ของพวกท่าน?”เสิ่นจืออวี้เช็ดหยาดน้ำที่มุมตา ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก“ใช่แล้ว นางไม่ใช่ย่าแท้ๆ ของพวกข้า นางเป็นฮูหยินรองของท่านปู่ และนางไม่มีลูกเป็นของตนเอง”“เนื่องจากนางเรียนรู้วิชาไสยศาสตร์ลึกลับ พวกเราจึงไม่มีใครกล้าขัดใจนาง มีเพียงพี่ใหญ่ของข้าเท่านั้นที่กล้าต่อปากต่อคำนางเป็นครั้งคราว”เจี่ยนอันอันเข้าใจทันที มิน่าละว่าทำไมเสิ่นจือเจิ้งถึงกลายเป็นเช่นนี้เฉียนซื่อคงเก็บความแค้นไว้จากการที่เสิ่นจือเจิ้งมักโต้เถียงกับนางเป็นประจำ เมื่อสบโอกาสจึงใช้จังหวะที่เขาล้มป่วยหวังจะปลิดชีพเขานางไม่กล้าลงมือฆ่าเสิ่นจือเจิ้งอย่างโจ่งแจ้ง แต่กลับใช้วิชาไสยศาสตร์ทำให้เขากลายเป็นเหมือนคนตายทั้งเป็นเจี่ยนอันอันยังไม่ได้คิดจะฆ่าเฉียนซื่อตอนนี้ นางยังต้องการหาคำตอบจากเฉียนซื่อเกี่

เจี่ยนอันอันหัวเราะเย็นชา มองเตียวเฉียงและแม่นมหลี่ราวกับกำลังมองตัวตลกสองตัวบ้านหลังนี้นางได้จ่ายเงินซื้อเอาไว้แล้วตั้งแต่แรกจริงๆตอนนั้นที่ย้ายบ้าน นางได้ทำอย่างรอบคอบเป็นพิเศษโดยทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรกับท่านปู่เฉินที่เป็นผู้ใหญ่บ้านแล้ว และจ่ายเงินจำนวนมากพอที่จะซื้อบ้านหลังนี้เงินก้อนนั้น ยังถูกท่านปู่เฉินแบ่งให้ชาวบ้านคนอื่นๆ ด้วยเมื่อเป็นเช่นนี้ บ้านหลังนี้จึงกลายเป็นทรัพย์สินในชื่อของเจี่ยนอันอันโดยสมบูรณ์เจี่ยนอันอันตั้งใจจะพูดคุยตกลงกับพวกเขาดีๆ เพื่อให้ครอบครัวเสิ่นจือเจิ้งมาพักค้างคืนที่นี่สักคืนแล้วพอถึงพรุ่งนี้ นางก็ค่อยหาทางสร้างบ้านใหม่ให้พวกเขาแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นต้องพูดจาดีๆ กับพวกเขาอีกแล้วในเมื่อเตียวเฉียงและแม่นมหลี่ไม่รู้ดีชั่วเช่นนี้ งั้นก็ให้พวกเขาไสหัวออกไปนอนกลางแจ้งจะดีกว่าเจี่ยนอันอันพูดเสียงดังว่า “ลืมตาสุนัขของเจ้าดูให้ดีๆ นี่คือสัญญาซื้อขายบ้าน!”นางพูดพลางหยิบสัญญาซื้อขายบ้านออกมาจากมิติส่วนตัวกวนซินรีบก้าวเข้าไปในบ้าน หยิบเทียนออกมาเพื่อช่วยให้เห็นชัดขึ้นทุกคนกรูกันเข้ามามุงดูสัญญาในมือของเจี่ยนอันอันเป็นตาเดียวบน