บททั้งหมดของ ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: บทที่ 341 - บทที่ 350

แววตาชิวเหลียนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม รีบร้อนถอยหลังไปหลายก้าวจึงหลบพ้นมีดของแม่นมหลี่แม่นมหลี่อาศัยจังหวะนั้นบุกเข้ามาในเรือน ถลึงตาเคียดขึ้งใส่ชิวเหลียน แต่ไม่กล้าควงมีดใส่นางอีกแล้วอย่างไรเสียนางก็เข้ามาในบ้านคนอื่นแล้ว ถ้ายังลงมือกับชิวเหลียนอีก เกรงว่าเจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงคงไม่ปล่อยนางไปแน่นอนแม่นมหลี่ชี้กวนซินพลาดด่าทอเสียงดัง “นางหญิงไม่รักษาคุณธรรมสตรีคนนี้ ไม่มีธุระก็ชอบแล่นมาบ้านคนอื่น”“อย่าลืมฐานะของเจ้า ที่นี่ไม่ใช่จวนรัชทายาทของเจ้าหรอกนะ ไม่มีใครคุ้มกะลาหัวเจ้าได้”“ยังไม่รีบตามข้ากลับไปอีก ชักช้าอยู่นั่นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”กวนซินเห็นแม่นมหลี่ถือมีดบุกเข้ามา นางไม่อยากสร้างปัญหาให้คนอื่นจึงได้แต่จูงมือฉู่ตั๋วตั่วทำท่าจะจากไปเจี่ยนอันอันเห็นอย่างนั้นก็ก้าวยาวๆ เข้ามาหา“พวกเจ้ารอสักครู่ค่อยไป”เจี่ยนอันอันกล่าว นางเดินมาถึงเบื้องหน้ากวนซินแล้วแม่นมหลี่เห็นเจี่ยนอันอันมาขัดขวางอีกครั้งก็โมโหจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน“เจี่ยนอันอัน ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องเมื่อวานกับเจ้าเลยนะ เจ้าอย่าคิดนะว่าเอาป้ายคำสั่งของฝ่าบาทไปแล้ว ข้าก็จะกลัวเจ้า”“ถ้ารู้กา

แม่นมหลี่ถูกเฉียนซื่อด่าว่าเป็นพวกไร้ประโยชน์ก็ให้โกรธแค้นจนอยากใช้มีดฟันฝ่ายตรงข้ามเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่นางรับทราบความร้ายกาจของคนในครอบครัวเฉียนซื่อ ย่อมไม่กล้าฟันเฉียนซื่อจริงๆก่อนหน้านี้ไม่นาน นางยังทะเลาะกันกับเฉียนซื่ออยู่เลยหลังจากรถม้าของเฉียนซื่อไปจากหน้าประตูเรือนของเจี่ยนอันอัน ทั้งหมดก็มาถึงหน้าประตูเรือนของแม่นมหลี่แล้วนางก็ได้เห็นว่าเรือนที่แม่นมหลี่อาศัยอยู่ก็กว้างขวางโอ่อ่ามากเช่นกันด้วยเหตุนี้จึงคิดจะให้พวกแม่นมหลี่ย้ายออกมาทั้งหมด ให้พวกตนทั้งบ้านเข้าไปอยู่แทนคิดไม่ถึงว่าแม่นมหลี่ไม่เพียงไม่ย้าย แต่ยังพูดจาโอหังกับนาง บอกว่าตนเองเป็นคนโปรดของฝ่าบาทถ้าเฉียนซื่อกล้ายึดครองเรือนของนาง นางก็จะรายงานฮ่องเต้ ให้ฮ่องเต้เนรเทศพวกนางทั้งครอบครัวไปยังสถานที่ทุรกันดารกว่าเดิมเฉียนซื่อย่อมไม่เก็บคำพูดของแม่นมหลี่มาใส่ใจ นางด่าทอแม่นมหลี่ว่านางเฒ่าหนังเหนียวถ้าแม่นมหลี่ไม่ย้ายออกจากที่นี่ นางก็จะเผาเรือนหลังนี้ซะขณะที่เฉียนซื่อกำลังทะเลาะกับแม่นมหลี่ ลูกธนูดอกหนึ่งก็พุ่งตรงมาทางเฉียนซื่อดีที่เสิ่นจืออวี้ลงมือเตะลูกธนูดอกนั้นกระเด็นได้ทันเวลาเฉียนซื่อจึงไม

เจี่ยนอันอันไม่สนใจคำขอร้องของแม่นมหลี่ นางผลักประตูแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปข้างในแม่นมหลี่คิดจะตามเข้าไปด้วย แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันปิดประตูใส่หน้าหน้าผากแม่นมหลี่กระแทกกับประตูอย่างหนักหน่วง เจ็บปวดจนนางเห็นดาวทองเลยทีเดียวนางกุมหน้าผากที่ถูกกระแทกเจ็บพลางจ้องประตูที่ปิดสนิทด้วยความโมโหภายในห้อง เจี่ยนอันอันวางถาดซาลาเปาลงบนเตียงอุ่นกวนซินกับชิวเหลียนรีบมานั่งลงเจี่ยนอันอันกล่าวกับพวกนางว่า “รีบกินตอนที่ยังร้อนๆ เถอะ ไม่พอข้าจะกลับไปเอามาให้ใหม่”ชิวเหลียนหยิบซาลาเปาไส้เนื้อลูกหนึ่งขึ้นมากัดคำโต กลิ่นหอมของเนื้อฟุ้งกระจายอยู่ในปากชิวเหลียนไม่เคยกินซาลาเปาไส้เนื้อที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ถึงจะเป็นตอนอยู่ในจวนเยียนอ๋องก็ไม่เคยกินเหมือนกันนางเงยหน้ามองเจี่ยนอันอัน “ฮูหยินน้อยรอง ซาลาเปาไส้เนื้อนี่ใครเป็นคนทำหรือเจ้าคะ ไยจึงอร่อยเช่นนี้?”เจี่ยนอันอันนั่งลงบนขอบเตียงอุ่น สองขาแกว่งไปมาอยู่หน้าเตียงอุ่น“ข้าเป็นคนผสมไส้เนื้อ ส่วนแป้งสี่เอ๋อร์เป็นคนทำ”ชิวเหลียนได้ยินดังนั้นก็ชูนิ้วโป้งให้เจี่ยนอันอัน“ฮูหยินน้อยรอง ฝีมือของท่านยอดเยี่ยมจริงๆ เจ้าค่ะ ซาลาเปาไส้เนื้อนี่อร่อยที่ส

“พวกเจ้าแต่ละคน คิดจะขบถกันใช่หรือไม่!”“ข้าจะบอกพวกเจ้าให้นะ วันนี้ข้าจะกินซาลาเปาไส้เนื้อให้ได้”“หากพวกเจ้าไม่แย่งมา ข้าจะฟาดพวกเจ้าให้เป็นซาลาเปาไส้เนื้อแล้วเอาไปนึ่งกิน”เฉียนซื่อว่าจบก็เหวี่ยงไม้เท้าใส่แผ่นหลังของเจียงหว่านเอ๋อร์อีกรอบเสิ่นจืออวี้รู้ว่าสองคนนี้ถูกตีเพราะตัวเขาเขารีบก้าวออกไปคว้าไม้เท้าที่เหวี่ยงเข้ามา“ท่านย่ารอง ท่านอย่าทำเกินไปนัก” เสิ่นจืออวี้ทนเฉียนซื่อมาตลอดทางตอนนี้พี่ใหญ่ยังคงหมดสติ ผู้เดียวที่จะช่วยพี่ใหญ่ได้ก็มีแต่ท่านย่ารองทว่าตลอดทางมานี้ อย่าว่าแต่การรักษาพี่ใหญ่เลย ท่านย่ารองไม่แม้แต่จะมองพี่ใหญ่แม้แต่ปราดเดียวด้วยซ้ำและตอนนี้ ท่านย่ารองก็ยังคิดจะตีพี่สะใภ้ใหญ่กับเสิ่นคังให้ตายเพียงเพราะอยากได้ซาลาเปาไส้เนื้อในฐานะทหารคนหนึ่ง เสิ่นจืออวี้นั้นเหลืออดเหลือทนมานานแล้วเขาออกแรงแย่งไม้เท้ามาจากมือเฉียนซื่อ“ท่านย่ารอง เมื่อครู่นี้ท่านกินหมั่นโถวไปแล้วและมีเรี่ยวแรงคงจะถึงเวลาต้องรักษาให้พี่ใหญ่ของข้าแล้วกระมัง”เฉียนซื่อคิดไม่ถึงว่าไม้เท้าของตัวเองจะถูกเสิ่นจืออวี้แย่งไปนางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชี้นิ้วใส่พวกเสิ่นจืออวี้ทั้งสามคนอย่างสั

“ท่านแม่ ซาลาเปาไส้เนื้อนี่อร่อยมากจริงๆ ขอรับ ท่านเองก็กินสักลูกเถอะ”เจียงหว่านเอ๋อร์เห็นว่าตัวเองห้ามไม่ทันจึงได้แต่ปล่อยให้เสิ่นคังกินอย่างไรนางก็เห็นมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วว่าซาลาเปานี้ไม่มีพิษเสิ่นจืออวี้สืบเท้ายาวๆ เดินไปหาเจี่ยนอันอัน“แม่นางท่านนี้ ท่านบอกว่าตัวเองสามารถช่วยพี่ใหญ่ของข้าได้งั้นหรือ?”เสิ่นจืออวี้ไม่ได้สนใจการมองตาขวางของเฉียนซื่ออาการของพี่ใหญ่ไม่อาจทนรอได้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าผู้ใดที่ช่วยรักษาได้ เขาก็จะไม่ขัดขวางทั้งนั้นเจี่ยนอันอันยิ้มบางๆ “จะช่วยได้หรือไม่ก็ต้องดูอาการก่อน”“แต่ที่นี่มีคนขัดขวางไม่ให้ข้าตรวจดูอาการ ข้าเองก็จนปัญญาเช่นกัน”เจี่ยนอันอันพูดแล้วยักไหล่ตอนนี้เสิ่นจืออวี้ร้อนใจเหมือนมดบนกระทะร้อนพี่ใหญ่ของเขาจะตายไม่ได้เด็ดขาด หากผู้ใดกล้าขัดขวางการรักษาของพี่ใหญ่ เช่นนั้นเขาจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ในครอบครัวอีกต่อไปถึงอย่างไรเขากับเฉียนซื่อก็ไม่ได้มีความข้องเกี่ยวทางสายเลือดต่อกัน ตลอดทางถูกอีกฝ่ายก่นด่ามาไม่น้อยนอกจากนี้ เขาก็มองออกว่าเฉียนซื่อไม่มีทีท่าจะช่วยพี่ใหญ่หากเฉียนซื่อยังกล้าขัดขวางอีก เช่นนั้นเขาจะใช้ไม้เท้าในมือ