MasukShare
บทที่ 344
Bab terkait
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 345
เจี่ยนอันอันไม่สนใจคำขอร้องของแม่นมหลี่ นางผลักประตูแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปข้างในแม่นมหลี่คิดจะตามเข้าไปด้วย แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันปิดประตูใส่หน้าหน้าผากแม่นมหลี่กระแทกกับประตูอย่างหนักหน่วง เจ็บปวดจนนางเห็นดาวทองเลยทีเดียวนางกุมหน้าผากที่ถูกกระแทกเจ็บพลางจ้องประตูที่ปิดสนิทด้วยความโมโหภายในห้อง เจี่ยนอันอันวางถาดซาลาเปาลงบนเตียงอุ่นกวนซินกับชิวเหลียนรีบมานั่งลงเจี่ยนอันอันกล่าวกับพวกนางว่า “รีบกินตอนที่ยังร้อนๆ เถอะ ไม่พอข้าจะกลับไปเอามาให้ใหม่”ชิวเหลียนหยิบซาลาเปาไส้เนื้อลูกหนึ่งขึ้นมากัดคำโต กลิ่นหอมของเนื้อฟุ้งกระจายอยู่ในปากชิวเหลียนไม่เคยกินซาลาเปาไส้เนื้อที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ถึงจะเป็นตอนอยู่ในจวนเยียนอ๋องก็ไม่เคยกินเหมือนกันนางเงยหน้ามองเจี่ยนอันอัน “ฮูหยินน้อยรอง ซาลาเปาไส้เนื้อนี่ใครเป็นคนทำหรือเจ้าคะ ไยจึงอร่อยเช่นนี้?”เจี่ยนอันอันนั่งลงบนขอบเตียงอุ่น สองขาแกว่งไปมาอยู่หน้าเตียงอุ่น“ข้าเป็นคนผสมไส้เนื้อ ส่วนแป้งสี่เอ๋อร์เป็นคนทำ”ชิวเหลียนได้ยินดังนั้นก็ชูนิ้วโป้งให้เจี่ยนอันอัน“ฮูหยินน้อยรอง ฝีมือของท่านยอดเยี่ยมจริงๆ เจ้าค่ะ ซาลาเปาไส้เนื้อนี่อร่อยที่ส
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 346
ทั้งสองคนมาถึงที่ที่เฉียนซื่ออยู่อย่างรวดเร็วกลิ่นหอมของเนื้อยิ่งอบอวลยิ่งขึ้นเมื่อเจี่ยนอันอันมาถึงเฉียนซื่อมองซาลาเปาไส้เนื้อหนึ่งจานในมือเจี่ยนอันอันแล้วค่อยๆ มีรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้านางคิดว่าแม่นมหลี่ไปขอซาลาเปาไส้เนื้อที่บ้านเจี่ยนอันอันคิดไม่ถึงว่าเจี่ยนอันอันจะนำมาส่งให้ด้วยตัวเองเฉียนซื่อมองซาลาเปาเนื้อร้อนๆ แล้วส่งสายตาให้เสิ่นจืออวี้ที่อยู่ด้านข้าง“เจ้าไปเอาซาลาเปาไส้เนื้อมา”เสิ่นจืออวี้ลุกขึ้นย่อตัวให้เจี่ยนอันอันอย่างมีมารยาท “ขอบคุณแม่นางที่นำซาลาเปาไส้เนื้อมาให้พวกข้า”เสิ่นจืออวี้พูดจบก็ยื่นมือไปรับจานจากมือเจี่ยนอันอันเจี่ยนอันอันแค่นเสียงหัวเราะก่อนจะถอยห่างออกมาหนึ่งก้าวใหญ่“ทำอะไร ข้าบอกแล้วหรือว่าจะให้พวกเจ้ากิน?”เสิ่นจืออวี้อดที่จะผงะไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าเจี่ยนอันอันไม่ได้นำซาลาเปาไส้เนื้อมาให้พวกเขากินหรอกหรือ?เฉียนซื่อได้ยินว่าเจี่ยนอันอันไม่ได้จะให้กินซาลาเปาไส้เนื้อก็หน้าบึ้ง นางกระแทกไม้เท้ากับพื้นอย่างแรง“หากไม่ให้พวกข้ากินแล้วจะยกมาทำอันใด?”เจี่ยนอันอันได้ยินแบบนี้ก็หัวเราะ นางใช้มือพัดให้กลิ่นหอมของเนื้อลอยไปปะจมูกของอีกฝ่าย“อื
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 347
“พวกเจ้าแต่ละคน คิดจะขบถกันใช่หรือไม่!”“ข้าจะบอกพวกเจ้าให้นะ วันนี้ข้าจะกินซาลาเปาไส้เนื้อให้ได้”“หากพวกเจ้าไม่แย่งมา ข้าจะฟาดพวกเจ้าให้เป็นซาลาเปาไส้เนื้อแล้วเอาไปนึ่งกิน”เฉียนซื่อว่าจบก็เหวี่ยงไม้เท้าใส่แผ่นหลังของเจียงหว่านเอ๋อร์อีกรอบเสิ่นจืออวี้รู้ว่าสองคนนี้ถูกตีเพราะตัวเขาเขารีบก้าวออกไปคว้าไม้เท้าที่เหวี่ยงเข้ามา“ท่านย่ารอง ท่านอย่าทำเกินไปนัก” เสิ่นจืออวี้ทนเฉียนซื่อมาตลอดทางตอนนี้พี่ใหญ่ยังคงหมดสติ ผู้เดียวที่จะช่วยพี่ใหญ่ได้ก็มีแต่ท่านย่ารองทว่าตลอดทางมานี้ อย่าว่าแต่การรักษาพี่ใหญ่เลย ท่านย่ารองไม่แม้แต่จะมองพี่ใหญ่แม้แต่ปราดเดียวด้วยซ้ำและตอนนี้ ท่านย่ารองก็ยังคิดจะตีพี่สะใภ้ใหญ่กับเสิ่นคังให้ตายเพียงเพราะอยากได้ซาลาเปาไส้เนื้อในฐานะทหารคนหนึ่ง เสิ่นจืออวี้นั้นเหลืออดเหลือทนมานานแล้วเขาออกแรงแย่งไม้เท้ามาจากมือเฉียนซื่อ“ท่านย่ารอง เมื่อครู่นี้ท่านกินหมั่นโถวไปแล้วและมีเรี่ยวแรงคงจะถึงเวลาต้องรักษาให้พี่ใหญ่ของข้าแล้วกระมัง”เฉียนซื่อคิดไม่ถึงว่าไม้เท้าของตัวเองจะถูกเสิ่นจืออวี้แย่งไปนางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชี้นิ้วใส่พวกเสิ่นจืออวี้ทั้งสามคนอย่างสั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 348
ครอบครัวของพวกเขาเป็นแม่ทัพมาหลายชั่วคน ตอนนั้นแม่ทัพผู้เฒ่าเสียชีวิตในสนามรบแล้วได้มอบป้ายคำสั่งแม่ทัพให้กับเสิ่นจือเจิ้งและเสิ่นจือเจิ้งก็ไม่ได้ทำให้ผู้เป็นบิดาต้องผิดหวังแต่อย่างใด เขาสร้างคุณูปการให้กับเมืองซินเหอเยอะมากฉู่จวินสิงเคยพบเสิ่นจือเจิ้งที่วังหลวง ถือว่าเป็นสหายที่เคยพยักหน้าทักทายกันเพียงแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดเสิ่นจือเจิ้งจึงถูกเนรเทศเช่นกันเวลานี้เสิ่นจืออวี้กำไม้เท้าแน่น ครั้นเห็นว่าย่ารองไม่มีทีท่าจะรักษาให้พี่ใหญ่ เขาก็เริ่มนึกย้อนเสียใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองบุ่มบ่ามเกินไปหรือไม่หากว่าเขาอดทนอีกสักหน่อย ไม่แน่ว่าย่ารองจะช่วยรักษาให้พี่ใหญ่อากาศที่นี่ร้อนอบอ้าวมาก ถ้าหากพี่ใหญ่ยังไม่ได้รับการรักษาอีก บาดแผลตามร่างกายเขาก็จะเริ่มอักเสบเมื่อผ่านไปนานวัน เกรงว่าพี่ใหญ่คงไม่ฟื้นตื่นขึ้นมาอีกแต่เขาได้ล่วงเกินย่ารองไปแล้ว ส่วนตอนนี้ก็รักศักดิ์ศรีเกินกว่าจะขอร้องอีกฝ่ายเขาทำได้เพียงยืนอยู่ที่นี่ มองพี่ใหญ่ที่อยู่บนรถม้าด้วยใจร้อนรนเจี่ยนอันอันเห็นว่าวิธีที่ตนใช้เมื่อครู่ไม่อาจทำให้เฉียนซื่อโมโหจนเสียสติเห็นทีว่านางคงต้องเพิ่มเชื้อเพลิงให้มากก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 349
“ท่านแม่ ซาลาเปาไส้เนื้อนี่อร่อยมากจริงๆ ขอรับ ท่านเองก็กินสักลูกเถอะ”เจียงหว่านเอ๋อร์เห็นว่าตัวเองห้ามไม่ทันจึงได้แต่ปล่อยให้เสิ่นคังกินอย่างไรนางก็เห็นมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วว่าซาลาเปานี้ไม่มีพิษเสิ่นจืออวี้สืบเท้ายาวๆ เดินไปหาเจี่ยนอันอัน“แม่นางท่านนี้ ท่านบอกว่าตัวเองสามารถช่วยพี่ใหญ่ของข้าได้งั้นหรือ?”เสิ่นจืออวี้ไม่ได้สนใจการมองตาขวางของเฉียนซื่ออาการของพี่ใหญ่ไม่อาจทนรอได้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าผู้ใดที่ช่วยรักษาได้ เขาก็จะไม่ขัดขวางทั้งนั้นเจี่ยนอันอันยิ้มบางๆ “จะช่วยได้หรือไม่ก็ต้องดูอาการก่อน”“แต่ที่นี่มีคนขัดขวางไม่ให้ข้าตรวจดูอาการ ข้าเองก็จนปัญญาเช่นกัน”เจี่ยนอันอันพูดแล้วยักไหล่ตอนนี้เสิ่นจืออวี้ร้อนใจเหมือนมดบนกระทะร้อนพี่ใหญ่ของเขาจะตายไม่ได้เด็ดขาด หากผู้ใดกล้าขัดขวางการรักษาของพี่ใหญ่ เช่นนั้นเขาจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ในครอบครัวอีกต่อไปถึงอย่างไรเขากับเฉียนซื่อก็ไม่ได้มีความข้องเกี่ยวทางสายเลือดต่อกัน ตลอดทางถูกอีกฝ่ายก่นด่ามาไม่น้อยนอกจากนี้ เขาก็มองออกว่าเฉียนซื่อไม่มีทีท่าจะช่วยพี่ใหญ่หากเฉียนซื่อยังกล้าขัดขวางอีก เช่นนั้นเขาจะใช้ไม้เท้าในมือ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 350
“นังแพศยา กล้าดีอย่างไรมาตบหน้าข้า สงสัยจะอยากตายสินะ!”เฉียนซื่อสลัดมือของบ่าวรับใช้ทิ้งแล้วง้างมือเตรียมตบใส่เจี่ยนอันอันฉู่จวินสิงเอาตัวไปบังเบื้องหน้าเจี่ยนอันอัน จับมือที่ตบเข้ามาของเฉียนซื่อเอาไว้“กล้าทำร้ายแม้แต่ผู้หญิงของข้า คนที่อยากตายคงเป็นเจ้ามากกว่ากระมัง”ฉู่จวินสิงว่าพลางออกแรงบีบที่มือเฉียนซื่อถูกบีบแรงจนรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ เจ็บจนเหงื่อเย็นไหลออกมา“ปล่อยนะ ข้อมือข้าจะหักอยู่แล้ว!”เฉียนซื่อเจ็บจนไม่มีกะจิตกะใจมากคิดมาก ร่างกายของนางขดเป็นก้อนเดียวกันฉู่จวินสิงแค่นเสียงเย็นก่อนจะเหวี่ยงเฉียนซื่อลงพื้นเฉียนซื่อกุมข้อมือที่ถูกบีบเจ็บของตัวเองและกัดฟันกรามหลังด้วยความโมโหนางไม่เคยถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนในชีวิตตอนนี้นางไม่ได้ลุกไปตบเจี่ยนอันอัน แต่ก้มศีรษะลง รอยยิ้มแปลกประหลาดปรากฏบนใบหน้าอีกครั้งปากเริ่มสวดคาถา ไอดำกลุ่มหนึ่งลอยออกมาจากปากของนางเจี่ยนอันอันรู้ว่ายายมารเฒ่ากำลังจะจัดการนางด้วยวิชาไสยศาสตร์แล้วนางรีบท่องคาถาในใจสามรอบเมื่อไอดำกลุ่มนั้นลอยมาถึงตัวเจี่ยนอันอันก็สลายไปในทันทีเฉียนซื่อนึกไม่ถึงว่าวิชาไสยศาสตร์ของตัวเองจะไม่ได้ผลกั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 351
เฉียนซื่อรู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในตันทั้งห้าและอวัยวะภายในกลวงทั้งหกราวกับถูกหนอนนับหมื่นตัวกัดกินนางเจ็บจนเหงื่อเย็นไหลออกมา เสื้อผ้าเนื้อหยาบเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นในที่สุดเฉียนซื่อก็เข้าใจแล้วว่าวันนี้ตัวเองได้พบกับคนที่ต่อกรยากเข้าแล้วนางไม่กล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ทำได้เพียงนั่งหอบหายใจบนพื้นหมายจะทำแบบนี้เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดในร่างกายเจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจเฉียนซื่ออีก นางสืบเท้ายาวๆ เดินไปที่รถม้าแสงจันทร์ช่วยส่องให้เห็นว่าเสิ่นจือเจิ้งที่อยู่บนรถม้ากำลังลืมตาอยู่ทว่าดวงตาของเขาว่างเปล่าไร้ประกาย นอนแน่นิ่งอยู่ในนั้นเหมือนขอนไม้เจี่ยนอันอันยื่นมือไปส่ายเบื้องหน้าเสิ่นจือเจิ้ง พบว่าดวงตาของอีกฝ่ายยังคงไม่ไหวติงนางจับข้อมือของเขาขึ้นมาจับชีพจรดูจากชีพจรแล้ว ภายในร่างกายของเสิ่นจือเจิ้งไม่มีพิษร้ายใดๆที่เขามีอาการเช่นนี้ เป็นไปได้สูงมากว่าจะเกิดจากวิชาไสยศาสตร์เจี่ยนอันอันหันไปมองเฉียนซื่อ พบว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาทางนี้เช่นกันภาพนี้ทำให้เจี่ยนอันอันยิ่งมั่นใจว่าเป็นฝีมือของเฉียนซื่อตอนนี้เสิ่นจืออวี้หายเป็นปกติในที่สุด เขาลุกขึ้นเดินมาอยู่ข้างเจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 352
แต่แล้วตอนนี้ท่านพ่อกลับไม่แม้แต่จะสนใจเขา ราวกับว่าได้ตายไปแล้วเมื่อคิดว่าท่านพ่ออาจจะตายแล้ว เสิ่นคังก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ“ท่านพ่อ ท่านอย่าตายนะขอรับ อย่าทิ้งคังเอ๋อร์ไป!”เสียงร้องไห้ของเสิ่นคังดังขึ้นเรื่อยๆ จนเฉียนซื่ออดที่จะด่าไม่ได้ “ร้องอะไรนักหนา ขืนยังร้องอีก ข้าจะให้เจ้าเป็นเหมือนเขา”ถ้อยคำของเฉียนซื่อทำให้เสิ่นคังต้องรีบปิดปากด้วยความหวาดกลัวเขาไม่กล้าร้องไห้เสียงดังอีก กระนั้นก็ยังคงมีเสียงร้องไห้ฮือๆ ดังออกมาจากปากเฉียนซื่อแค่นเสียงเย็น ไม่ได้สนใจเสิ่นคังอีกตอนนี้นางกำลังครุ่นคิดว่าจะจัดการเจี่ยนอันอันด้วยวิธีอะไรดีวิชาไสยศาสตร์ของนางไม่เคยพลาดมาก่อน ทว่ามันกลับใช้ไม่ได้ผลกับเจี่ยนอันอันเรื่องนี้ทำให้เฉียนซื่อไม่พอใจมากเดิมทีเจี่ยนอันอันก็มีจรรยาบรรณของความเป็นแพทย์ อีกทั้งฉู่จวินสิงก็รู้จักกับเสิ่นจือเจิ้งนางกระโดดขึ้นรถม้าไปเลิกเสื้อของเสิ่นจือเจิ้งขึ้นบาดแผลบนร่างเขาเน่าพุพองมานานแล้วการเลิกเสื้อขึ้นเมื่อครู่ของเจี่ยนอันอันทำให้แผลถูกกระตุ้นอีกครั้งโลหิตไหลออกมาทางปากแผลทันทีที่นี่มืดมาก มองเห็นแผลได้ไม่ค่อยชัดเจี่ยนอันอันนำ
Bab terbaru
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 813
พวกเขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไรญาติที่เป็นขุนนางของลูกพี่เป็นผู้มีอิทธิพลนัก ดูแลทุกอย่างในอำเภอไถหยางก็ว่าได้เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็น “คุยมาตั้งนาน ยังไม่เห็นบอกชื่อว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ข้าว่าคงจะแต่งเรื่องส่งเดชมากกว่า”เฝิงซานกวงถูกเจี่ยนอันอันยุยงอีกครั้ง เดิมทีเขาก็ไม่อยากเอ่ยชื่อเจ้าเมืองออกมาแต่ครั้งนี้เห็นทีไม่พูดก็ไม่ได้เสียแล้ว“ฮึ่ม พูดแล้วพวกเจ้าจะตกใจ ท่านอารองของข้าเป็นเจ้าเมืองแห่งอำเภอไถหยาง”“หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องกิจการในเหมืองของข้า ข้าจะให้ท่านอาส่งคนมาจับพวกเจ้าไปขังคุกเสีย!”เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินว่าอารองของเฝิงซานกวงก็คือเจ้าเมืองตานนั่นเอง นางจึงเริ่มมีแผนการในใจ“อ้อ หมายถึงเจ้าเมืองตานผู้นั้นหรอกรึ? ยังนึกว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ใดเสียอีก”“เชิญไปเรียกตัวมาได้เลย แล้วเรามายันกันซึ่งหน้า ให้รู้ไปว่าเขาจะเข้าข้างเจ้า หรือเห็นด้วยกับเรามากกว่า”เฝิงซานกวงมองดูท่าทีของเจี่ยนอันอัน คล้ายไม่กลัวกระทั่งคนเป็นเจ้าเมือง จึงให้ตกใจซ้ำอีกเขาแอบคิดในใจ หรือว่าท่านอารองจะรู้จักกับคนสองคนนี้?จึงหันไปกระซิบกระซาบต่อลูกน้องข้างกาย “รีบไปเชิญอารองข้ามาเดี๋ยวนี้”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 812
เหล่าคนงานที่เข้าออกเหมืองแร่เห็นเหตุการณ์เข้า ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมากเพราะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นลูกน้องของนายจ้างถูกผู้อื่นทำร้ายเช่นนี้แม้แต่ละคนจะมีความตกใจ แต่ลึกๆ กลับรู้สึกสะใจมากกว่าเพราะบริวารของเฝิงซานกวงเหล่านี้ ปกติมักจะใช้กำลังกับพวกเขาบ่อยๆทุกครั้งที่พวกเขาขุดหาแร่ออกมาไม่ได้ปริมาณตามที่ต้องการ ลูกน้องเฝิงซานกวงก็พากันมารุมซ้อมพวกเขาอย่างหนัก แต่พวกเขาก็ไม่กล้าไปบอกใครบางคนเคยคิดหนีไปจากที่นี่ แต่ครั้งใดที่มีผู้หลบหนี มักถูกจับกลับมาแล้วซ้อมหนักยิ่งกว่าเดิมอีกที่สำคัญพวกเขาแทบจำไม่ได้ว่าตนคือใคร บ้านช่องอยู่ที่ใดจึงได้แต่ใช้แรงกายแลกกับเงินน้อยนิดเพียงสองอีแปะในแต่ละวัน อดทนทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปเมื่อชายสองคนถูกทำร้ายเข้า จึงมีลูกน้องเฝิงซานกวงตามออกมาอีกทุกคนเมื่อเห็นว่ามีคนมาก่อเรื่อง จึงกรูกันเข้าหาฉู่จวินสิงทันทีแต่มิต้องรอให้พวกเขามาเข้าใกล้ ฉู่จวินสิงใช้กำลังภายในซัดออกไปก่อนแล้วทุกคนต่างทยอยล้มลง พลางกลิ้งไปมา ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดทันใดนั้นเอง มีเสียงหนึ่งตะคอกดังขึ้น “ผู้ใดกล้าบังอาจมาก่อเรื่องในเหมืองของข้า อยากตายหรืออย่างไร?”ใบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 811
แต่บัดนี้นางเปิดร้านมาสิบกว่าวัน ขายได้เพียงรูปสัตว์โลหะไม่กี่ตัวเท่านั้นเฉียวซื่อบอกเล่าสิ่งที่พบเจอให้เจี่ยนอันอันฟัง ทำให้นางเกิดความเข้าใจขึ้นทันทีที่แท้เฉียวซื่อถูกเฝิงซานกวงหลอกลวงมาแต่แรกเจี่ยนอันอันเพียงคิดว่าต่อให้นางซื้อของตกแต่งเหล่านี้กลับไป ก็มิได้ใช้ประโยชน์นักจึงนำหนูโลหะตัวเล็กในมือวางกลับที่เดิมเฉียวซื่อเห็นเจี่ยนอันอันทำเช่นเดียวกับลูกค้าอื่นในร้าน เพียงเข้ามาหยิบดูเล็กน้อย จากนั้นจึงวางของตกแต่งลงไว้ที่เดิมดูแล้วคล้ายไม่สู้ถูกใจผลงานที่นางสร้างสรรค์ออกมาเท่าใดนัก พลันเกิดความรู้สึกท้อแท้ นางคงไม่เหมาะจะทำอาชีพนี้จริงๆ กระมังหากตอนนี้สามียังอยู่ก็คงดี นางจะได้ฝึกวิชาการตีเหล็กจากเขาให้ออกมาเป็นงานอื่นบ้างและเมื่อครู่เจี่ยนอันอันรู้จากปากเฉียวซื่อ ว่าเฝิงซานกวงได้เปิดกิจการเหมืองแร่แห่งหนึ่งทุกวันจะมีคนงานไปด้านหลังภูเขาที่อยู่ห่างไกล ขุดเอาแร่เหล็กและหยกออกมา เพื่อนำกลับมาถลุงเป็นเครื่องหยกและของใช้ที่ทำจากเหล็กนางเห็นเฉียวซื่อคล้ายมีอาการท้อใจ จึงกล่าวยิ้มแย้ม “พี่เฉียว ท่านพาข้าไปดูที่เหมืองของเฝิงซานกวงก่อน ข้ามีสิ่งของบางอย่างต้องการจะซื้อ”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 810
เจี่ยนอันอันหยิบมากวาดตาดูก็มองความผิดปกติบนนั้นออกได้ในทันที“เงื่อนไขในนี้เข้มงวดเกินไปแล้ว ถ้าฝ่ายไหนยุติสัญญาจะต้องชดเชยให้อีกฝ่ายเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึง”“เจ้าหมอนี่ช่างกล้าเขียน สัญญานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเงื่อนไขแบบมัดมือชกกันชัดๆ”“ข้าว่าท่านไม่ร่วมงานกับเขาเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้เฉียวซื่อใจหายวูบนางรู้จักตัวหนังสือแค่ไม่กี่ตัว นอกจากเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้ว เงื่อนไขในนั้นนางอ่านไม่เข้าใจเลยสักนิดเฝินซานกวงเป็นคนอ่านให้นางฟัง นางรู้สึกว่าเงื่อนไขสมเหตุสมผลมากจึงลงนามในสัญญากับอีกฝ่ายแต่คิดไม่ถึงเลยว่า เฝิงซานกวงจะกล้าเล่นเล่ห์กับนางแบบนี้เดิมนั้นนางอยากยกเลิกสัญญากับอีกฝ่าย แต่กลับได้ยินเฝิงซานกวงพูดว่า ถ้านางกล้าเป็นฝ่ายยกเลิกสัญญาก็จะต้องชดเชยเงินให้เฝิงซานกวงเป็นเงินจำนวนหนึ่งแสนตำลึงตอนนั้นเฉียวซื่อตกใจยิ่งนักนางเคยไปถามเถ้าแก่ร้านข้างเคียง ฝ่ายตรงข้ามก็บอกว่าเงื่อนไขนี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ต้องจ่ายเงินชดเชยให้อีกฝ่ายหนึ่งแสนตำลึงจริงๆเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้ นางจะไปหาเงินมากมายขนาดนี้มาจากที่ไหนถึงตอนนี้เฉียวซื่อจึงตระหนักว่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 809
ตอนนี้เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด ยอมรับการทุบตีจากเฉียวอี้บริเวณรอบๆ มีคนล้อมเข้ามามุงดูจำนวนมาก พวกเขาต่างชี้ไม้ชี้มือมาทางชายผู้นั้น“คนคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่คนดีแน่ ดูหน้าตาทรงโจรของเขาสิ แปดส่วนคงเป็นเพราะไปหาเรื่องคนอื่นก่อน ถึงได้ถูกเด็กคนนั้นซ้อมเอาแบบนี้”“เมื่อครู่ข้าได้ยินแล้ว เขาไปลงไม้ลงมือกับแม่ของเด็กคนนั้น ข้าว่าตีเขายังน้อยไป ควรแจ้งความมากกว่า”คนมุงบริเวณรอบๆ ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาเฉียวอี้ควงหมัดทักทายใบหน้าของชายผู้นั้นหนักกว่าเดิมในไม่ช้า เฉียวอี้ก็ตีจนรู้สึกเจ็บกำปั้น แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนกระทั่งอัดศีรษะชายผู้นั้นจนบวมเป่งเหมือนหมู เฉียวอี้ถึงได้หยุดมือพร้อมหอบหายใจแม้ว่ากำปั้นของเฉียวอี้จะไม่ใหญ่ แต่ครั้นทุบตีคนก็ร้ายกาจยิ่งนักเห็นใบหน้าชายผู้นั้นเขียวช้ำไปหมด เฉียวอี้ก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากเจี่ยนอันอันกล่าวกับชายผู้นั้นว่า “หากวันหน้าเจ้ายังกล้ามาคุกคามแม่ลูกตระกูลเฉียวอีก ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าสบายแบบนี้แน่ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”ชายผู้นั้นไม่กล้าพูดมาก ลุกขึ้นมากุมศีรษะแล้วเผ่นหนีไปคนมุงบริเวณรอบๆ เ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 808
เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงสบตากัน“พวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้” ฉู่จวินสิงว่าแล้วก็ก้าวยาวๆ ตรงไปทางตรอกน้อยชายผู้นั้นเห็นว่าฉู่จวินสิงตรงมาทางเขาก็หันหลังเตรียมวิ่งหนีแต่เขาวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกถีบเข้าที่เอวเสียแล้วชายผู้นั้นถูกถีบกระเด็นไปไกล คว่ำหน้าอยู่บนพื้นร้องโอดโอยออกมาอย่างทนไม่ไหวฉู่จวินสิงย่างสามขุมตรงเข้าไปหาแล้วหิ้วคอเสื้อของชายผู้นั้นขึ้นมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย“ไปกับข้า!”ฉู่จวินสิงกล่าวพลางผลักชายผู้นั้นตรงออกไปนอกตรอกชายผู้นั้นได้ลิ้มรสความร้ายกาจของฉู่จวินสิงแล้วย่อมไม่กล้าวิ่งหนีส่งเดชเขาไม่อยากถูกถีบอีกหรอกนะ จนถึงตอนนี้เอวยังระบมอยู่เลยฉู่จวินสิงผลักชายผู้นั้นมาถึงตรงหน้าเจี่ยนอันอันกับเฉียวอี้แล้วกล่าวเสียงเข้ม “บอกมา ระหว่างเจ้ากับเด็กคนนี้เป็นเรื่องอะไรกันแน่?”ชายผู้นั้นมองเฉียวอี้ แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นแค้น“คุณชายท่านนี้ ข้าไม่รู้จักเขาเสียหน่อย เขาวิ่งออกมาถนนใหญ่เอง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าเลยนะ”ขณะที่ชายผู้นั้นพูดก็ถลึงตาใส่เฉียวอี้อย่างดุร้ายเฉียวอี้เห็นฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมรับ เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโมโห แล้วตวาดใส่ชายผู้นั้นว่า“ท่านโก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 807
เจี่ยนอันอันเห็นว่าฉู่จวินสิงก่อสร้างเป็น นางก็วางใจไปได้มากนางยิ้มเอ่ยว่า “ไม่ใช่กระโจม แต่เป็นโรงเรือนสำหรับเพาะปลูกแบบหนึ่ง”นางมีความคิดคร่าวๆ ในใจแล้วจึงรีบกลับบ้านไปกับฉู่จวินสิงนางหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากในมิติ แล้ววาดภาพร่างบนโต๊ะฉู่จวินสิงนั่งอยู่ข้างๆ ตั้งใจดูภาพร่างโรงเรือนที่เจี่ยนอันอันวาดที่นี่ไม่มีเหล็กเส้น เจี่ยนอันอันยังไม่อยากใช้เงินจำนวนมากไปซื้อจากในร้านค้านางต้องการสร้างโรงเรือนสำหรับคนในหมู่บ้านทุกคน เหล็กเส้นที่ต้องใช้จึงมีไม่น้อยหากใช้เงินไปซื้อมา นั่นไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยนางไม่อยากใช้เงินพวกนั้นในมิติมากเกินไป นางยังรอที่จะสนับสนุนฉู่จวินสิงขึ้นนั่งบัลลังก์ฮ่องเต้หลังจากการทำสงครามกลับเมืองจิงโจวในวันหน้าเมื่อถึงตอนนั้น เงินทองของล้ำค่าเหล่านั้นในมิติก็จะได้นำไปใช้แล้วฮ่องเต้จนกรอบคนหนึ่งที่ไม่สามารถจ่ายเบี้ยหวัดให้เหล่าขุนนางได้ ทั้งยังไม่สามารถทำให้ชาวบ้านอยู่ดีมีสุข กับฮ่องเต้ที่มั่งคั่งร่ำรวยคนหนึ่ง เงินในมือสามารถซื้อเมืองทั้งเมืองได้ชาวบ้านกับเหล่าขุนนางจะเอนเอียงไปทางคนไหนมากกว่า นั่นไม่ต้องพูดก็สามารถรู้ได้แล้วในไม่ช้า เจี่ยน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 806
เมื่อมีชาวบ้านผ่านมาที่นี่แล้วเห็นลูกปลาในสระน้ำเข้าเขาก็ส่งเสียงด้วยความประหลาดใจทันทีว่า “แม่นางเจี่ยน เจ้าเป็นคนนำลูกปลาพวกนี้มาปล่อยไว้ในนี้หรือ?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าพร้อมยิ้มบาง ชาวบ้านผู้นั้นเรียกคนอื่นๆ มาด้วยความดีใจทุกคนล้วนรู้สึกซาบซึ้งในความเอาใจใส่ของเจี่ยนอันอัน แบบนี้ต่อไปพวกเขาก็จะสามารถกินเนื้อปลาสดใหม่ได้แล้วชาวบ้านจำนวนมากล้วนรู้สึกยินดีเพราะเรื่องนี้ แต่มีชาวบ้านคนหนึ่งที่นิ่วหน้าคิ้วขมวดเขาอดพูดขึ้นไม่ได้ว่า “สระน้ำนี่ก็ดีอยู่หรอก แต่อากาศค่อยๆ เย็นลงแล้ว กลัวจริงๆ ว่าเมื่อถึงฤดูหนาว สระน้ำนี่ก็จะจับตัวเป็นน้ำแข็ง”“พอถึงยามนั้น อย่าว่าแต่พวกเราจะไม่ได้กินเนื้อปลา เกรงว่าแม้แต่พืชผักก็คงปลูกไม่ได้เหมือนกัน”วาจาประโยคเดียวของชาวบ้านทำให้คนอื่นๆ กลัดกลุ้มตามไปด้วยหลายวันมานี้อากาศค่อยๆ เย็นลง พวกเขาล้วนแต่เพิ่งปลูกผักทั้งยังได้รับเงินสามสิบตำลึงมาแล้วหากถึงฤดูหนาวจริงๆ พวกเขาก็ไม่สามารถปลูกผักพวกนี้ได้อีกแล้วเมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาก็จะได้กลับไปมีชีวิตที่ยากลำบากเหมือนที่ผ่านมาอีกครั้งพวกเขาเกี่ยวข้าวไว้มากแล้ว แต่ผักพวกนี้ควรทำอย่างไรดีเล่า?หาก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 805
เซียงเสวี่ยเห็นลูกเป็ดและลูกไก่ตัวน้อยที่อยู่ในกรง นางดีใจจนรีบมารับไป“ฮูหยินน้อยรอง อีกหน่อยเมื่อเลี้ยงเป็ดและไก่เหล่านี้จนโต พวกเราก็จะมีเนื้อเป็ดเนื้อไก่กินแล้ว”เจี่ยนอันอันยิ้มเล็กน้อย พลางมองไปยังเสิ่นจือเจิ้ง“พี่ใหญ่ เป็ดไก่เหล่านี้เพียงพอให้พวกท่านกินหลายวันสินะ”เสิ่นจือเจิ้งยิ้มตอบ “เด็กโง่ พี่ใหญ่กลับไม่คิดเช่นนั้น”เจี่ยนอันอันเลิกคิ้วเล็กน้อย “ความหมายของท่านคือ?”เสิ่นจือเจิ้งบอกเล่าความคิดของตนให้ฟังเขาตั้งใจว่าจะเลี้ยงเป็ดไก่เหล่านี้ให้โต พร้อมทำการเพาะพันธุ์ต่อจากนั้นก็ทยอยนำเป็ดไก่ไปขาย เชื่อว่าน่าจะได้เงินเป็นจำนวนมากเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็ไม่ต้องอยู่อย่างยากจนข้นแค้นดั่งเช่นทุกวันนี้อีกเจี่ยนอันอันเห็นว่าวิธีนี้พอใช้ได้ ปกติพี่ใหญ่มองการณ์ไกลมากกว่านางอยู่แล้ว“ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่ท่าน”เจี่ยนอันอันกล่าวจบ จึงคิดจากไปนางยังคิดจะไปดูแอ่งน้ำเสียหน่อย เผื่อจะปล่อยพันธุ์ปลาลงไปในน้ำบ้างเผื่อวันหน้าปลาโตขึ้น ชาวหมู่บ้านชิงสุ่ยก็จะมีเนื้อปลากินอีกขณะที่เจี่ยนอันอันเตรียมตัวจะออกไป กลับถูกเสิ่นจือเจิ้งเรียกตัวไว้“เมื่อคืนที่บ้านเจ้าได้เกิดเรื่อ
