All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 421 - Chapter 430

หลี่ว์เผิงเทียนใบหน้ามืดมนลงทันที ในใจด่าทอลู่เหิงจือไปหลายรอบ ก่อนจะออกไปอย่างไม่เต็มใจผลปรากฏว่าเมื่อเขาเดินออกไปถึงประตูท่ามกลางสายลมหนาว ลู่เหิงจือผู้อำมหิตก็จากไปแล้วเหลือเพียงฉางชิงที่พูดคุยกับเขาว่า “ใต้เท้าข้าบอกว่า หากท่านไม่ย้ายออกไปภายในสามวัน ตำแหน่งพ่อค้าหลวงจะตกเป็นของคนอื่นทันที”หลี่ว์เผิงเทียนด่าทออย่างรุนแรงว่า “ไอ้เจ้าเล่ห์ ใต้เท้าของเจ้าช่างเจ้าเล่ห์นัก”*วันรุ่งขึ้นในการเข้าเฝ้า เซี่ยถิงอวี่ได้กำหนดวันขึ้นครองราชย์ในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า และมีพระราชโองการประทานบรรดาศักดิ์แก่ขุนนางทั้งปวงขุนนางที่ตามเสด็จจักรพรรดิหลวง ส่วนใหญ่ถูกลดตำแหน่งลงสองขั้น แต่ไม่มีใครกล้าบ่น เพราะนั่นถือเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างสูงแล้วขุนนางที่ติดตามเซี่ยถิงอวี่ต่างได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์นอกจากลู่เหิงจือที่ได้รับพระราชทานตำแหน่งเป็นไท่ซือแล้ว อวี๋ซื่อชิงได้รับพระราชทานมากที่สุดฮ่องเต้ไม่เพียงเลื่อนตำแหน่งงอวี๋ซื่อชิงขึ้นเป็นเสนาบดีกรมราชทัณฑ์เท่านั้น แต่เมื่อทรงทราบว่าเรือนืั้พักของเขาถูกชาวเป่ยตี๋โจมตี ฮ่องเต้ก็ยังทรงพระราชทานที่อยู่อาศัยใหม่ให้แก่เขาอีกด้วยแต่ขุนนางจำน

ลมหายใจอันเย็นเยือกของเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม ซูชิงลั่วรู้สึกไม่สบายใจ จึงหันหน้าหนีภาพคุ้นเคยผุดขึ้นมาในสมองราวกับเย้อนกลับไปยังป่าไผ่เมื่อนานมาแล้ว เขาก็ทำแบบนี้กับนางเช่นกันป่าไผ่สั่นไหวด้วยเสียงลม ราวกับกับเสียงลมในยามนี้ ทำให้นางรู้สึกไม่เป็นจริงซูชิงลั่วพยายามจะเอ่ยปากพูดบางอย่าง แต่เพราะฝ่ามือของเขาที่วางอยู่บนไหล่อย่างแผ่วเบา ทำให้นางลืมทุกอย่างไปชั่วขณะกิ่งไม้แห้งที่ถูกพายุพัดสั่นระรัวลู่เหิงจือสายตามองลงมา ราวกับจะเอื้อมมือไปลูบหน้าท้องของนางเบาๆ แต่ก็อดทนไว้ซูชิงลั่วก้มลงมอง เห็นเท้าของเขาอยู่ภายในประตู นางสงสัยว่านี่เป็นแผนของเขาหรือไม่ลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้นมองนาง ดวงตาของเขามืดมิดราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนเขาออกแรงกดไหล่ของนางซูชิงลั่วรู้สึกอึดอัด จึงยกไหล่ขึ้นเบาๆ เขาก็ยอมปล่อยนางทันทีนางมองออกว่าลู่เหิงจือไม่อยากจากไป แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้ากลับไปเถิด กลับไปพักผ่อนเถิด”ซูชิงลั่วตอบ "อืม" เสียงเบาลู่เหิงจือเอ่ยต่อว่า “หากต้องการสิ่งใดเพิ่มก็ให้คนมาบอกข้าได้ ข้าอยู่เรือนข้างๆ”ซูชิงลั่วตอบรับอีกครั้ง พอตอบเสร็จก็เงยหน้าขึ้นร

"ไม่ได้" ซูชิงลั่วปฏิเสธเสียงเรียบทันทีลู่เหิงจือนี่ช่างคำนวณได้รอบคอบเสียจริง นางแค่ขอร้องเขาเล็กน้อย เขาก็รีบขอกลับทันทีแล้วซ่งเหวินไม่ใช่ลูกน้องของเขาหรอกหรือเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องของนางคนเดียวลู่เหิงจือรออยู่หน้าประตูจวนตระกูลซูตั้งแต่เข้าเฝ้าเสร็จ เห็นคำปฏิเสธว่า "ไม่ได้" แล้วอดที่จะเอามือไปขยี้ขมับไม่ได้ถือว่าคาดการณ์ไว้แล้วพอหันกลับไป ก็เจออวี๋ซื่อชิงพอดีอวี๋ซื่อชิงถือไก่สดสองตัวมาด้วย มองเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม"โอ้ ใต้เท้าลู่ท่านยังเข้าไปไม่ได้อีกหรือ?อากาศเย็นขนาดนี้ จะให้คนไปเอาสุรามาสักกามาอบอุ่นร่างกายหน่อยหรือไม่?"ลู่เหิงจือตอบเสียงเรียบ "ไม่จำเป็น"เขาเงยหน้ามองและเอ่ยเสียงเรียบว่า "ข้าอยู่เรือนข้างๆ หากท่านอวี๋ต้องการ ก็แวะมาได้"“……”“เกรงว่าจะไม่มีเวลาว่าง” อวี๋ซื่อชิงเอ่ยเสียงเบา “หลังจากเยี่ยมแม่แล้ว ข้าก็ต้องมาพบแมานางซู ถึงตอนนั้นให้ข้าออดอ้อนแม่นางซูแทนเจ้าหรือไม่?”ลู่เหิงจือ "......"นี่เป็นการโอ้อวดที่เปิดเผยอย่างโจ่งแจ้งเสียจริงๆอวี๋ซื่อชิงเอ่ยว่า “ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”ลู่เหิงจือมองตามหลังเขา แล้วเรียกฉางชิงมาถามว

จนกระทั่งลู่ซือไหวได้พบกับซูชิงลั่ว นางก็เข้าใจความรู้สึกแปลกๆ ของวันนั้นเสียทีเมื่อลงจากรถม้า ลู่ซือไหวก็เห็นป้ายชื่อ "จวนตระกูลซู" บนประตูใหญ่ของจวนลู่ซือไหวรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างในใจ และลางสังหรณ์นั้นก็ได้รับการยืนยันเมื่อได้พบกับซูชิงลั่วซูชิงลั่วมาต้อนรับนางที่ประตูด้วยตัวเองนางสวมชุดสีเหลืองอ่อน ดูสง่างามมากเนื่องจากตั้งครรภ์ ใบหน้าของนางจึงปราศจากเครื่องแป้ง เพียงแค่รวบผมด้วยปิ่นแบบเรียบง่าย ราวกับดอกบัวในน้ำใส แต่ยังแฝงไปด้วยความยั่วยวนอย่างเป็นธรรมชาติซูชิงลั่วจับมือนางแล้วเอ่ยว่า "น้องสาวเดินทางมาจากเซวียนเฉิงคงเหนื่อยมากแน่"ลู่ซือไหวตอบทันทีว่า "ขอบคุณพี่สะใภ้ที่เป็นห่วง ข้ามีคนดูแลตลอดทาง ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย"ซูชิงลั่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "บัดนี้เจ้าเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ไม่ได้แล้ว ข้ากับพี่ชายเจ้าหย่าขาดกันแล้ว เรียกข้าว่าพี่สาวจะดีกว่านะ"อันที่จริงแล้ว อายุของลู่ซือไหวมากกว่านางหนึ่งปีแต่ลู่ซือไหวก็ต้องเรียกนางว่าพี่สะใภ้ในอนาคตอยู่ดี จะให้นางเรียกตัวเองว่าน้องสาวก็ดูไม่เหมาะสมเมื่อลู่ซือไหวได้ยินเช่นนั้นก็รู้ว่าซูชิงลั่วยังไม่ให้อภัยพี่ชายขอ

ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจนางคิดว่าคำพูดที่ลู่ซือไหวบอกว่าจะอยู่ข้างนาง เป็นเพียงคำพูดปากเปล่าเท่านั้น แต่แล้วในวันรุ่งขึ้น นางก็พิสูจน์ให้เห็นในทันทีนางเห็นลู่เหิงจือกระตุกมุมปากอย่างไม่สบอารมณ์ ก็อดขำไม่ได้และเมื่อเห็นรอยคล้ำใต้ตาของลู่เหิงจือ นางก็อดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า “น้องสาวพูดถูก ท่านควรพักผ่อนอยู่ที่จวน”น้องสาวซูชิงลั่วจงใจแน่นอนลู่เหิงจือมองลู่ซือไหวเงียบๆ ลู่ซือไหวกะพริบตาให้เขาอย่างขี้เล่นซึ่งหมายความว่า - รอข่าวดีจากข้าลู่เหิงจือก้มสีรษะลง แล้วเอ่ยว่า “ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็ระวังกันด้วย ข้าจะอยู่ที่จวน หากมีอะไรให้คนมาบอกข้าก็แล้วกัน”ซูชิงลั่วพยักหน้าตอบตกลง แล้วลุกขึ้นเตรียมตัวขึ้นรถม้าลู่เหิงจือยื่นมือไปประคองนางอย่างเป็นธรรมชาติซูชิงลั่วยกมือขึ้นโดยสัญชาตญาณ เมื่อสัมผัสกับฝ่ามือเย็นของเขา นางก็รู้ตัวว่าถูกเขาประคอง หัวใจของนางเต้นเร็วขึ้นทันที แล้วรีบขึ้นรถม้าไปลู่ซือไหวอดยิ้มไม่ได้*ลู่ซือไหวคิดว่าซูชิงลั่วจะพานางไปซื้อเสื้อผ้า เครื่องประดับ แต่นึกไม่ถึงว่าซูชิงลั่วจะพานางไปที่ร้านช่างไม้ที่คุ้นเคยก่อนซูชิงลั่วบอกกับเถ้าแก่ว่าจะเตรียมเครื่องเรือ