All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 411 - Chapter 420

น้ำเสียงของลู่เหิงจือแหบพร่าเพราะระหกระเหินไปหลายที่ "ชิงลั่ว ข้าเพิ่งจะกลับมา"ใบหน้าซูชิงลั่วไร้ความรู้สึก ยัดข้าวโพดปิ้งเข้าปากท่าเสวี่ย ไม่ได้สนใจเขาอีก จากนั้นก็กลับหลังหันเดินไปทางห้องของตนลู่เหิงจือตามนางไป"ชิงลั่ว พวกเราต้องคุยกัน""ข้าไม่มีสิ่งใดจะพูดกับท่าน"น้ำเสียงของซูชิงลั่วเฉยชา นางปิดประตูประตูถูกมือของลู่เหิงจือดันเอาไว้พละกำลังของซูชิงลั่วสู้เขาไม่ได้ แต่นางกำลังท้องอยู่ ลู่เหิงจือจึงไม่กล้าออกแรงมากเกินไป ทั้งสองคนจึงค้างอยู่ในท่านี้ไม่รู้ว่าค้างอยู่นานเพียงใด ในที่สุดซูชิงลั่วก็ปล่อยมือ"มีเหตุอันใด ใต้เท้าลู่จะบีบบังคับข้าอีกแล้วหรือ"น้ำเสียงของนางหนาวเหน็บดุจเกร็ดน้ำค้างลู่เหิงจือ : "ชิงลั่ว เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน"ทันใดนั้นเอง ซ่งเหวินพลันเข้ามากะทันหัน เขามองสถานการณ์ตึงเครียดของพวกเขาทั้งคู่ปราดหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา "ใต้เท้า ติ้งอ๋องเรียกท่านเข้าวังด่วน"ยามนี้สถานการณ์ยังไม่คลี่คลาย ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องสะสางลู่เหิงจือทำได้เพียงแค่ตอบไป "คืนนี้ข้าจะกลับมาอธิบายให้เจ้าฟัง"ซูชิงลั่วตอบเสียงแข็ง "ไม่ต้อง"ลู่เหิงจือยกมือขึ้นมาตั้งใจจะ

ลู่เหิงจือเริ่มเบาใจขึ้นมาบ้าง จึงพูดต่อ "ข้าไม่ควรหย่ากับเจ้า แล้วก็ไม่ควรทิ้งเจ้าไว้ที่นี่คนเดียว ข้าควรพาเจ้าไปด้วยกัน"ซูชิงลั่วรออยู่เงียบๆทว่าหลังจากลู่เหิงจือพูดประโยคนี้จบ ก็ดูไม่มีท่าทีจะพูดสิ่งใดต่อความอ่อนโยนภายในแววตานางพลันหายไปในพริบตาอีกครั้ง"เพียงเท่านี้เองหรือ"สีหน้าของลู่เหิงจือแสดงให้เห็นถึงความสับสนมึนงงยังมีสิ่งใดที่เขาคิดไม่ถึงอีกซูชิงลั่วรู้สึกเพียงแค่ว่าไฟโกรธที่เพิ่งถูกกดเอาไว้เมื่อครู่นี้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง"เช่นนั้นที่ท่านบังคับให้ข้าหย่าโดยไม่บอกกล่าว พอกลับมาก็เพียงแค่พูดว่า ข้าผิดไปแล้ว ประโยคเดียว แล้วคิดจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ เช่นนั้นหรือ"ลู่เหิงจือพูดเสียงเบา "ชิงลั่ว""ออกไป" ซูชิงลั่วชี้ไปที่ประตู ก่อนจะหลับตาลง "ท่านจงรีบออกไปเดี๋ยวนี้ ยามนี้ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน"นางลุกขึ้นเตรียมตัวจะเดินไปขึ้นเตียง ทว่ากลับถูกลู่เหิงจือไล่ตามไปแล้วคว้าข้อมือเอาไว้ลู่เหิงจือเริ่มเกิดความกระสับกระส่ายขึ้นในใจความกระสับกระส่ายนี้ไม่ได้เป็นเพราะนาง เพียงแต่เพราะสถานการณ์ในตอนนี้มีบางอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้จึงเกิดเป็นความร้อนรนกระวนกระวายเ

ลู่เหิงจือนอนหลับในห้องหนังสือทั้งชุดแบบนั้นไปทั้งคืนเมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังมืดอยู่เขาแต่งกายด้วยชุดขุนนาง แล้วเมื่อออกไปก็ต้องเจอกับลมหนาวพัดใส่หน้าทันทีซ่งเหวินรีบนำเสื้อคลุมมาให้แล้วกระซิบว่า “วันนี้ลมแรงกว่าที่เซวียนเฉิงเสียอีกขอรับ”ลู่เหิงจือหันมองประตูห้องข้างๆ ซ่งเหวินก็เข้าใจทันทีว่า “ฮูหยินยังคงหลับอยู่ เมื่อคืนเพิ่งจะหลับไปหลังเที่ยงคืน”ลู่เหิงจือพยักหน้า แม้จะอยากเข้าไปดูนางสักนิด แต่ก็กลัวจะปลุกนางตื่น จึงตัดสินใจไปเข้าเฝ้าก่อนการทำงานของเขาในฐานะขุนนางใหญ่เป็นไปอย่างคล่องแคล่วมากขึ้นการจัดการขุนนางเก่า และการใช้ขุนนางใหม่ การให้ตบรางวัลแก่ผู้ที่มีความดีความชอบ ล้วนทำให้เหล่าขุนนางในราชสำนักเลื่อมใสหลังจากเข้าเฝ้าเสร็จ ขุนนางใหม่ที่ลู่เหิงจือเพิ่งแต่งตั้งขึ้นมาหลายคนก็เข้ามาตีสนิท “ขอบคุณท่านอัครมหาอัครเสนาบดีที่เมตตา ข้าน้อยยังต้องเรียนรู้จากท่านอัครมหาเสนาบดีอีกมาก”ลู่เหิงจือแสดงสีหน้าเย็นชา ไม่สนใจใครเลย แล้วเดินจากไปคนที่เอ่ยปากรู้สึกงุนงง หันไปถามคนที่อยู่ข้างๆ ว่า “ทำไมใต้เท้าถึงดูอารมณ์เสียเช่นนี้”เพิ่งได้รับความดีความชอบจากฮ่องเต้ เป็นถึงอัครมหาเส

เมื่อรู้ตัวว่าพูดผิด นางก็รีบแก้ตัวทันทีว่า "คุณหนู ข้าหมายถึงคุณหนู"หลังจากที่ซ่งเหวินกลับมา เขาก็เรียกนางว่าฮูหยินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนางเองก็เผลอเรียกตามไปด้วยซูชิงลั่วถึงกับยิ้มอย่างเย็นชาและยามนั้น อวี๋ซื่อชิงเดินเข้ามาจากประตูพอดีหลังจากปราบปรามเป่ยตี๋ได้แล้ว ในวังหลวงก็ยังมีเรื่องให้ต้องสะสางอีกจำนวนมาก เขายังไม่มีเวลาว่างที่จะไปรับมารดากลับ ได้แต่แวะเวียนมาเยี่ยมมารดาที่จวนเป็นครั้งคราว นึกไม่ถึงว่าวันนี้จวนจะถูกทหารปิดล้อมไม่แปลกใจเลยที่ลู่เหิงจือจะมีสีหน้าไม่สู้ดีขณะเข้าเฝ้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับซูชิงลั่วแต่พอคิดถึงสีหน้าของลู่เหิงจือที่ดูอับอาย เขาอดรู้สึกสะใจไม่ได้เขาเหลือบมองซูชิงลั่ว เห็นได้ชัดว่านางก็ดูไม่ค่อยสบอารมณ์อวี๋ซื่อชิงเดินเข้าไปใกล้แล้วถามเสียงเบาว่า "ใต้เท้าลู่ไม่ให้ท่านออกไปข้างนอกรึ?"ซูชิงลั่วตอบเสียงเบาว่า "ก็ไม่เชิง"อวี๋ซื่อชิงเลิกคิ้วขึ้น "ถ้าเช่นนั้นออกไปเดินเล่นกันดีหรือไม่ วันนี้ร้านค้าในตลาดตะวันออกเปิดใหม่พอดี และข้าก็ยังติดค้างบุญคุณท่านอยู่ อยากจะชวนท่านไปกินอาหารที่โรงเตี๊ยมสักมื้อ"ซูชิงลั่วมองอวี๋ซื่อชิงด้วยความสงส

หลังจากลู่เหิงจือได้ยินคำพูดของเซี่ยถิงอวี่พู เขาก็ออกจากวังกลับไปที่จวน แล้วสั่งให้ทหารที่เฝ้าอยู่รอบๆ จวนถอนกำลังหลังถอนกำลัง แม้จะรู้สึกร้อนใจ แต่เขาก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และลึกๆ แล้วรู้สึกว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่น่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องเดิมทีเขาตั้งใจจะเดินเข้าไปโดยตรง แต่พอนึกถึงคำพูดของซูชิงลั่ว ก็ชะงักฝีเท้าเขาถามว่า "ฮูหยินล่ะ?"บ่าวรายงานว่า "ฮูหยินออกไปข้างนอกกับใต้เท้าอวี๋และเถ้าแก่หลี่ว์ขอรับ""ไปที่ใด?""บอกว่าไปกินข้าวที่โรงเตี๊ยม"ลู่เหิงจือใบหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย สั่งให้คนออกตามหา แล้วตัวเขาเองก็เดินไปที่ย่านร้านค้าหลังจากเป่ยตี๋ถอยทัพกลับไป ย่านร้านค้าแห่งนี้เพิ่งเปิดเป็นวันแรก ผู้คนจึงไม่ค่อยพลุกพล่านอากาศก็หนาวเย็น ทำให้ถนนทั้งสายดูเงียบเหงาเขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็เห็นรถม้าที่คุ้นเคยของจวนและท่าเสวี่ยม้าตัวโปรดของนางด้วยเขายืนอยู่หน้าโรงเตี๊ยมซูชิงลั่วกำลังนั่งกินอาหารอยู่ข้างในกับชายอีกสองคนเขากลับมาแล้ว แต่ยังไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลยสักมื้อเขาไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกในใจนี้อย่างไร หากเป็นในอดีต คงพุ่งเข้าไปนานแล้ว แต่คราวนี้กลับ