Se connecterShare
บทที่ 411
Related chapter
แต่งกับขุนนาง บทที่ 412
น้ำเสียงของลู่เหิงจือแหบพร่าเพราะระหกระเหินไปหลายที่ "ชิงลั่ว ข้าเพิ่งจะกลับมา"ใบหน้าซูชิงลั่วไร้ความรู้สึก ยัดข้าวโพดปิ้งเข้าปากท่าเสวี่ย ไม่ได้สนใจเขาอีก จากนั้นก็กลับหลังหันเดินไปทางห้องของตนลู่เหิงจือตามนางไป"ชิงลั่ว พวกเราต้องคุยกัน""ข้าไม่มีสิ่งใดจะพูดกับท่าน"น้ำเสียงของซูชิงลั่วเฉยชา นางปิดประตูประตูถูกมือของลู่เหิงจือดันเอาไว้พละกำลังของซูชิงลั่วสู้เขาไม่ได้ แต่นางกำลังท้องอยู่ ลู่เหิงจือจึงไม่กล้าออกแรงมากเกินไป ทั้งสองคนจึงค้างอยู่ในท่านี้ไม่รู้ว่าค้างอยู่นานเพียงใด ในที่สุดซูชิงลั่วก็ปล่อยมือ"มีเหตุอันใด ใต้เท้าลู่จะบีบบังคับข้าอีกแล้วหรือ"น้ำเสียงของนางหนาวเหน็บดุจเกร็ดน้ำค้างลู่เหิงจือ : "ชิงลั่ว เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน"ทันใดนั้นเอง ซ่งเหวินพลันเข้ามากะทันหัน เขามองสถานการณ์ตึงเครียดของพวกเขาทั้งคู่ปราดหนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา "ใต้เท้า ติ้งอ๋องเรียกท่านเข้าวังด่วน"ยามนี้สถานการณ์ยังไม่คลี่คลาย ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องสะสางลู่เหิงจือทำได้เพียงแค่ตอบไป "คืนนี้ข้าจะกลับมาอธิบายให้เจ้าฟัง"ซูชิงลั่วตอบเสียงแข็ง "ไม่ต้อง"ลู่เหิงจือยกมือขึ้นมาตั้งใจจะ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 413
เขารีบออกไปเรียกพลทหารมากลุ่มหนึ่ง คอยเปิดทางแทนลู่เหิงจืออยู่ด้านหน้าแม้เด็กรับใช้จะได้รับคำสั่งให้ขวางลู่เหิงจือ แต่เมื่อเห็นท่าทีเช่นนี้จะยังกล้าขวางอยู่ได้เช่นไร รีบเปิดทางให้ทันที*ซูชิงลั่วกำลังกินมื้อดึกอยู่ในห้องช่วงนี้รู้สึกอยากอาหารมากขึ้นเรื่อยๆ กลางคืนต้องกินเพิ่มอีกมื้อจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าพร้อมเพรียงเป็นระเบียบที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีจากด้านนอกประตู อดเงยหน้าขึ้นมาถามไม่ได้ "เกิดเหตุอันใดขึ้น"จื๋อหยวนออกไปถาม หลังจากนั้นก็กลับเข้ามา "ใต้เท้ามาที่นี่"ซูชิงลั่วแค่นหัวเราะเย็นชา "อ่อ เช่นนั้นเขาพาทหารบุกเข้ามาหรอกหรือ"จื๋อหยวนไม่กล้าพูดสิ่งใดนัยน์ตาของซูชิงลั่วฉายแววความหนาวเหน็บ "ไปเอาธนูของข้ามา"จื๋อหยวนสะดุ้งตกใจ "คุณหนู ?""ไปหยิบมา"ก่อนหน้านี้ ตอนที่เป่ยตี๋โจมตีเมืองหลวง เพื่อเป็นการเฝ้าระวังเอาไว้ก่อน ธนูจึงถูกแขวนเอาไว้อยู่บนกำแพงห้องด้านนอกตลอดเวลาจื๋อหยวนทำได้เพียงแค่ไปหยิบเข้ามาซูชิงลั่วออกคำสั่งให้จื๋อหยวนเปิดประตู จุดไฟ ยกเก้าอี้หนึ่งตัวมานั่งหน้าประตู ในมือถือธนูและศรรอเอาไว้วินาทีที่เห็นลู่เหิงจือเดินเข้าประตูมา นางง้างคัน
แต่งกับขุนนาง บทที่ 414
ลู่เหิงจือเริ่มเบาใจขึ้นมาบ้าง จึงพูดต่อ "ข้าไม่ควรหย่ากับเจ้า แล้วก็ไม่ควรทิ้งเจ้าไว้ที่นี่คนเดียว ข้าควรพาเจ้าไปด้วยกัน"ซูชิงลั่วรออยู่เงียบๆทว่าหลังจากลู่เหิงจือพูดประโยคนี้จบ ก็ดูไม่มีท่าทีจะพูดสิ่งใดต่อความอ่อนโยนภายในแววตานางพลันหายไปในพริบตาอีกครั้ง"เพียงเท่านี้เองหรือ"สีหน้าของลู่เหิงจือแสดงให้เห็นถึงความสับสนมึนงงยังมีสิ่งใดที่เขาคิดไม่ถึงอีกซูชิงลั่วรู้สึกเพียงแค่ว่าไฟโกรธที่เพิ่งถูกกดเอาไว้เมื่อครู่นี้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง"เช่นนั้นที่ท่านบังคับให้ข้าหย่าโดยไม่บอกกล่าว พอกลับมาก็เพียงแค่พูดว่า ข้าผิดไปแล้ว ประโยคเดียว แล้วคิดจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปง่ายๆ เช่นนั้นหรือ"ลู่เหิงจือพูดเสียงเบา "ชิงลั่ว""ออกไป" ซูชิงลั่วชี้ไปที่ประตู ก่อนจะหลับตาลง "ท่านจงรีบออกไปเดี๋ยวนี้ ยามนี้ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน"นางลุกขึ้นเตรียมตัวจะเดินไปขึ้นเตียง ทว่ากลับถูกลู่เหิงจือไล่ตามไปแล้วคว้าข้อมือเอาไว้ลู่เหิงจือเริ่มเกิดความกระสับกระส่ายขึ้นในใจความกระสับกระส่ายนี้ไม่ได้เป็นเพราะนาง เพียงแต่เพราะสถานการณ์ในตอนนี้มีบางอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้จึงเกิดเป็นความร้อนรนกระวนกระวายเ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 415
ลู่เหิงจือชะงักงัน"่ไม่ใช่อย่างแน่นอน""เช่นนั้นท่านก็จงออกไป" ซูชิงลั่วชี้ไปที่ประตู "ท่านฟังให้ดี พวกเราหย่ากันแล้ว ตอนนี้ข้าไม่ต้องการพบท่าน ที่นี่ก็ไม่ใช่เรือนอาศัยของท่านแล้ว ท่านจะเข้ามาตามอำเภอใจไม่ได้"ลู่เหิงจือลุกขึ้น ตอบนิ่งๆ "ไม่ได้"ซูชิงลั่ว "...?"ลู่เหิงจือเอ่ย "เจ้าโกรธได้ ข้าก็ปลอบได้ แต่ข้าย้ายออกไปไม่ได้"ซูชิงลั่ว : "พวกเราหย่ากันแล้ว หย่า ท่านไม่เข้าใจหรือ เหตุใดถึงย้ายออกไปไม่ได้"ลู่เหิงจือพูดเสียงเรียบ "เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้เรื่องนี้มาเสียดแทงข้า ตอนนั้นข้าบอกเจ้าชัดเจนแล้วว่า นี่เป็นเพียงแค่เรื่องหลอกๆ ที่ใช้ตบตาผู้คนเท่านั้น"ซูชิงลั่วพยักหน้า "ได้ ถ้าหากเป็นเพียงแค่เรื่องหลอกๆ เช่นนั้นเหตุใดท่านไม่ให้ข้าแต่งกับอวี๋ซื่อชิง เหตุใดจึงต้องรีบกลับมาก่อนที่พวกเราจะแต่งงานกัน นี่ก็เป็นเรื่องหลอกเช่นกันไม่ใช่หรือ"ลู่เหิงจือนิ่งเงียบอยู่นานเพราะเขาพบว่า เขาไม่สามารถให้คำอธิบายได้เลยทั้งๆ ที่เป็นเรื่องเดียวกัน แต่เมื่อเกิดกับตัวเขา เขากลับรับไม่ได้ให้นางไปแต่งงานกับผู้อื่น ต่อให้เป็นแค่เรื่องหลอกๆ ก็ไม่ได้ซูชิงลั่วจ้องมองไปที่เขา "เหตุใดท่านไม่พูดสิ่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 416
ลู่เหิงจือนอนหลับในห้องหนังสือทั้งชุดแบบนั้นไปทั้งคืนเมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังมืดอยู่เขาแต่งกายด้วยชุดขุนนาง แล้วเมื่อออกไปก็ต้องเจอกับลมหนาวพัดใส่หน้าทันทีซ่งเหวินรีบนำเสื้อคลุมมาให้แล้วกระซิบว่า “วันนี้ลมแรงกว่าที่เซวียนเฉิงเสียอีกขอรับ”ลู่เหิงจือหันมองประตูห้องข้างๆ ซ่งเหวินก็เข้าใจทันทีว่า “ฮูหยินยังคงหลับอยู่ เมื่อคืนเพิ่งจะหลับไปหลังเที่ยงคืน”ลู่เหิงจือพยักหน้า แม้จะอยากเข้าไปดูนางสักนิด แต่ก็กลัวจะปลุกนางตื่น จึงตัดสินใจไปเข้าเฝ้าก่อนการทำงานของเขาในฐานะขุนนางใหญ่เป็นไปอย่างคล่องแคล่วมากขึ้นการจัดการขุนนางเก่า และการใช้ขุนนางใหม่ การให้ตบรางวัลแก่ผู้ที่มีความดีความชอบ ล้วนทำให้เหล่าขุนนางในราชสำนักเลื่อมใสหลังจากเข้าเฝ้าเสร็จ ขุนนางใหม่ที่ลู่เหิงจือเพิ่งแต่งตั้งขึ้นมาหลายคนก็เข้ามาตีสนิท “ขอบคุณท่านอัครมหาอัครเสนาบดีที่เมตตา ข้าน้อยยังต้องเรียนรู้จากท่านอัครมหาเสนาบดีอีกมาก”ลู่เหิงจือแสดงสีหน้าเย็นชา ไม่สนใจใครเลย แล้วเดินจากไปคนที่เอ่ยปากรู้สึกงุนงง หันไปถามคนที่อยู่ข้างๆ ว่า “ทำไมใต้เท้าถึงดูอารมณ์เสียเช่นนี้”เพิ่งได้รับความดีความชอบจากฮ่องเต้ เป็นถึงอัครมหาเส
แต่งกับขุนนาง บทที่ 417
ลู่เหิงจือขมวดคิ้วราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างเซี่ยถิงอวี่เอ่ยว่า “ให้ข้าพูดนะ ที่ฮูหยินของเจ้าไม่ยอมให้อภัยเจ้า ก็มีเหตุผลของนาง”“เอาข้ากับชิงไต้เป็นตัวอย่างแล้วกัน - ช่วงแรกข้าก็ไม่มีเงินจะไปสู่ขอนางได้ ข้าจึงไม่ได้ถามความเห็นของนางใครจะไปคิดว่านางจะตัดสินใจกระโดดลงทะเลสาบเช่นนั้นหากข้าถามนางก่อนสักนิด คงมีวิธีอื่นที่จะได้แต่งงานกับนาง ไม่จำเป็นต้องบีบให้นางไปถึงขั้นนั้น”พูดจบ เขาก็ดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่าง แล้วใบหน้าก็ปรากฏร่องรอยแห่งความรู้สึกผิดขึ้นมา“ก็หลังจากนั้นแหละที่ข้าถึงเข้าใจว่า ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ข้าก็ต้องถามความเห็นของนางเสมอการตัดสินใจร่วมกัน จะทำให้ทั้งสองคนไม่เสียใจภายหลัง”ลู่เหิงจือชะงักไปเล็กน้อย แล้วจึงค่อยๆ เข้าใจ “นางโกรธที่ข้าไม่ปรึกษานางใช่หรือไม่?”เซี่ยถิงอวี่ตอบว่า “ในที่สุดก็เข้าใจแล้ว”ลู่เหิงจือขมวดคิ้ว “แต่ข้าทำไปก็เพื่อนางนะ”เซี่ยถิงอวี่อุทาน “จุ” ออกมา “อะไรคือเพื่อนางรึ? คือการให้นางในสิ่งที่นางชอบ หรือให้ในสิ่งที่เจ้าคิดว่าดีสำหรับนาง?”แสงสาดส่องเข้ามาจากหน้าต่างวงแหวนหยกบนนิ้วโป้งส่องประกายระยิบระยับลู่เหิงจือคิ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 418
เมื่อรู้ตัวว่าพูดผิด นางก็รีบแก้ตัวทันทีว่า "คุณหนู ข้าหมายถึงคุณหนู"หลังจากที่ซ่งเหวินกลับมา เขาก็เรียกนางว่าฮูหยินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนางเองก็เผลอเรียกตามไปด้วยซูชิงลั่วถึงกับยิ้มอย่างเย็นชาและยามนั้น อวี๋ซื่อชิงเดินเข้ามาจากประตูพอดีหลังจากปราบปรามเป่ยตี๋ได้แล้ว ในวังหลวงก็ยังมีเรื่องให้ต้องสะสางอีกจำนวนมาก เขายังไม่มีเวลาว่างที่จะไปรับมารดากลับ ได้แต่แวะเวียนมาเยี่ยมมารดาที่จวนเป็นครั้งคราว นึกไม่ถึงว่าวันนี้จวนจะถูกทหารปิดล้อมไม่แปลกใจเลยที่ลู่เหิงจือจะมีสีหน้าไม่สู้ดีขณะเข้าเฝ้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับซูชิงลั่วแต่พอคิดถึงสีหน้าของลู่เหิงจือที่ดูอับอาย เขาอดรู้สึกสะใจไม่ได้เขาเหลือบมองซูชิงลั่ว เห็นได้ชัดว่านางก็ดูไม่ค่อยสบอารมณ์อวี๋ซื่อชิงเดินเข้าไปใกล้แล้วถามเสียงเบาว่า "ใต้เท้าลู่ไม่ให้ท่านออกไปข้างนอกรึ?"ซูชิงลั่วตอบเสียงเบาว่า "ก็ไม่เชิง"อวี๋ซื่อชิงเลิกคิ้วขึ้น "ถ้าเช่นนั้นออกไปเดินเล่นกันดีหรือไม่ วันนี้ร้านค้าในตลาดตะวันออกเปิดใหม่พอดี และข้าก็ยังติดค้างบุญคุณท่านอยู่ อยากจะชวนท่านไปกินอาหารที่โรงเตี๊ยมสักมื้อ"ซูชิงลั่วมองอวี๋ซื่อชิงด้วยความสงส
แต่งกับขุนนาง บทที่ 419
โชคดีที่ซูชิงลั่วออกมาช่วยได้ทันเวลานางทำเป็นไม่สนใจ “ถ้าเช่นนั้นลองชิมดูก็ได้”เถ้าแก่เหงื่อท่วมหน้า หลังจากรับรายการอาหารของลูกค้าทั้งสามเสร็จก็เดินกลับไปที่โต๊ะยาวหน้าร้าน แล้วบ่าวหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาบอกเขาอย่างรีบร้อนว่า “ท่านเถ้าแก่ ท่านยังไม่รู้หรือว่า อัครมหาเสนาบดีลู่หย่าขาดกับฮูหยินลู่แล้ว”เถ้าแก่ “อะไรนะ?”“ก่อนหน้านี้ ฮูหยินลู่เกือบแต่งงานกับใต้เท้าอวี๋แล้ว หากไม่ใช่เพราะคนป่าเถื่อนอย่างเป่ยตี๋บุกโจมตีเข้ามา พงเขาทั้งสองคนคงแต่งงานกันไปแล้ว”เถ้าแก่ตกใจอีกครั้ง “อะไรนะ?”“แต่ก็มีคนพูดกันว่า ใต้เท้าลู่ยังตัดใจจากฮูหยินลู่ไม่ได้ เมื่อวานส่งทหารไปล้อมจวนของฮูหยินลู่แล้ว” บ่าวหนุ่มชี้ไปยังทหารสองแถวที่ยืนเรียงรายอยู่หน้าประตูเถ้าแก่ตกใจจนแทบจะหัวใจวาย “อะไรนะ?”หลังจากได้รับข่าวร้ายถึงสามหน เขาก็ไม่มีกำลังใจจะไปพูดคุยกับลูกค้าผู้ทรงเกียรติอีกแล้ว จึงสั่งให้บ่าวหนุ่มไปดูแลลูกค้าแทนซูชิงลั่วคีบตีนเป็ดตุ๋นใส่ปากอาหารมีรสเผ็ดเล็กน้อย ไม่ฉุนเกินไปกำลังดี ตีนเป็ดก็เนื้อนุ่มอันที่จริงแล้วขณะที่อวี๋ซื่อชิงชวนนางออกมา นางเพิ่งจะทะเลาะกับลู่เหิงจือพอดี จึงตั้งใจจะออกมาเพื่อ
Latest chapter
แต่งกับขุนนาง บทที่ 458
เสียงของนางแฝงความหมายว่า “รู้แล้วทำไมไม่บอกข้า”ซูชิงลั่วกระซิบว่า “ซือไหวไม่ให้ข้าบอกท่าน และข้าก็กลัวว่าหากบอกท่านไป แล้วจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสาวได้”ลู่เหิงจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่เจ้าไม่กลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาหรือ”ซูชิงลั่วซบลงในอ้อมอกเขา “จะกระทบหรือ?”ลู่เหิงจือฮึดฮัด น้ำเสียงนั้นชัดเจนว่าไม่เป็นเช่นนั้นซูชิงลั่วอดยิ้มไม่ได้ “อันที่จริงแล้วใต้เท้าอวี๋ก็ไม่เลวเลย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเข้มขรึมว่า “ห้ามชมเขา”ซูชิงลั่วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ได้”อวี๋ซื่อชิงเดินมาพร้อมกับลู่ซือไหวลู่เหิงจือมองคนทั้งสองพลางถามว่า “นานแค่ไหนแล้ว?”อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างมั่นใจว่า “เกือบปีแล้ว”นานแค่ไหนนะ???เช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาเริ่มคบหากันหลังจากที่เขาและซูชิงลั่วออกจากเมืองหลวงไม่นานอย่างนั้นหรือ?ลู่เหิงจือหันมองลู่ซือไหว “เจ้ามานี่”อวี๋ซื่อชิงพูดว่า “มีเรื่องอะไรข้าจะคุยกับท่านเอง”ลู่เหิงจือยิ้มเย้ยหยัน “การสนทนาของพวกข้าสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ลู่ซือไหวดึงแขนเสื้อของอวี๋ซื่อชิง อวี๋ซื่อชิงจึงถอยออกไปลู่เหิงจือพาลู่ซือไหวออ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 457
เซี่ยถิงอวี่เดินเข้ามา มองลู่เหิงจือพลางเอ่ยว่า “เหิงจือ รอบที่แล้วเจ้าแต่งงาน ข้าไม่สะดวกไปร่วมงานเพราะสถานะของข้า รอบนี้เจ้าแต่งงาน ข้าจะต้องมาดูสักครั้ง เพื่อความสบายใจของข้าเอง”เสียงของเขาดูจริงใจ ราวกับกำลังพูดคุยกับมิตรสหายคนหนึ่งลู่เหิงจือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณมาก”ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีการใช้กันและกันเป็นเครื่องมือหรือไม่ แต่ยามนี้ พวกเขาเป็นสหายที่จริงใจต่อกันมากที่สุดเมิ่งชิงไต้ก็เอ่ยว่า “รอบที่แล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงานของน้องซู ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน อันที่จริงแล้ว ข้าพาอวี้จู๋และโฉวกว่างมาด้วย”หลังจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่วกลับจินหลิง เซี่ยถิงอวี่ก็เรียกโฉวกว่างกลับมาเพราะการส่งองครักษ์ลับที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักไปยังจินหลิงนั้นดูจะไม่คุ้มค่า ลู่เหิงจือก็ไม่มีความเห็นอะไร อวี้จู๋จึงยังคงอยู่ในเมืองหลวงและติดตามเมิ่งชิงไต้ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและเอ่ยว่า “ขอบคุณพี่เมิ่ง”เซี่ยถิงอวี่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันเพราะปิดหน้าอยู่ ซูชิงลั่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา รู้สึกได้เพียงว่าเสียงของเขามีความเย้าแหย่แฝงอยู่“ใช่แล้ว ข้าพาอวี๋ซื่อชิงมาด้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 456
เนื่องจากชุดเครื่องประดับศีรษะชุดนี้ทำค่อนข้างยาก รวมถึงสุขภาพของซูชิงลั่วที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ และหลิงเกอเอ๋อร์ยังเล็กอยู่ การแต่งงานรอบสองระหว่างลู่เหิงจือกับซูชิงลั่วจึงเลื่อนออกไปหนึ่งปีทั้งสองเคยแต่งงานกันมารอบหนึ่งแล้ว การแต่งงานรอบสองเป็นเพียงการให้คำมั่นสัญญาแก่กัน และไม่ได้จัดงานใหญ่โต มีเพียงเชิญญาติฝ่ายเรือนสามและญาติของตระกูลซูมาร่วมงานคล้ายคลึงกับงานฉลองอายุครบเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์เท่านั้นซูชิงลั่วสวมเครื่องประดับศีรษะที่ลู่เหิงจือคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยจื๋อหยวนเอ่ยว่า “ของที่ใต้เท้าคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเองย่อมงดงามมาก”ซูชิงลั่วพยักหน้า ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือทำให้ฝีมือของช่างเหล่านั้นพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นเลยทีเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยมีงานฝีมือการทอเส้นไหมทองที่ประณีตขนาดนี้มาก่อนอัญมณีสีชมพูที่ใช้ประดับดอกไม้ต้องมีสีที่เหมือนดอกท้อมากที่สุด ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือเดินทางไปทั่วเจียงหนานเพื่อคัดเลือกอัญมณีหลายร้อยชิ้น จนกระทั่งพบกับอัญมณีที่มีสีใกล้เคียงกับสีชมพูของดอกท้อมากที่สุดหลิงเกอเอ๋อร์เดินได้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้วยามนี้เขาวิ่งเข้ามาอย่างท
แต่งกับขุนนาง บทที่ 455
ลู่เหิงจือนวดหว่างคิ้วเบาๆ ไม่ตอบอะไรซ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “อันที่จริงแล้วข้ามีวิธีฝังเข็มคุมกำเนิดสอนท่านได้ หากท่านไม่ต้องการมีลูก หลังจากมีเพศรักทุกครั้ง ท่านก็สามารถฝังเข็มให้ฮูหยินได้ ไม่มีผลข้างเคียง เพียงแต่อาจจะเรียนรู้ยากหน่อย”ลู่เหิงจือโล่งอก “ข้าเรียน”เขายังเรียนเขียนบทบรรยายได้เลย การฝังเข็มแค่นี้เขาไม่กลัวอยู่แล้วซ่งอวี้ “เรื่องนี้ต้องปรึกษาฮูหยินของท่านด้วย”“แน่นอน ข้าแค่มาถามท่านก่อน” ลู่เหิงจือตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติหลังจากส่งซ่งอวี้กลับห้องแล้ว ลู่เหิงจือก็เดินตามทางเดินที่คดเคี้ยวกลับต้องยอมรับว่าจวนตระกูลซูสร้างได้ดีจริงๆ แม้แต่แสงจันทราก็ยังสวยกว่าที่เมืองหลวงเขายกหน้าขึ้นมองพระจันทร์ คิดว่ายามนี้หลิงเกอเอ๋อร์หลับแล้วแน่นอน คงพาซูชิงลั่วออกมาชมจันทร์ได้เขายิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็คิดบางอย่าออก รีบก้มดูถุงหอมที่ตนเองห้อย- ถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้ลู่ซือไหวล้วนเป็นการปักสองด้านหมด แล้วของเขา......เขารีบเปิดออกนี่คือถุงหอมอันแรกที่ซูชิงลั่วให้เขานางเคยให้เขาสามอัน เขาห้อยอันนี้บ่อยที่สุด เพราะรู้สึกว่าอันแรกมีความหมายที่แตกต่างปลายนิ้วของเขาสั่น
แต่งกับขุนนาง บทที่ 454
ลู่เหิงจือเอ่ยกึ่งติดตลกว่า "หรือว่าข้าจะมาเป็นกรรมการดี?"เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ลู่ซือไหวกลับคิดจริงจัง "ดีเลย"นางก็รีบแกะถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้นางมาจากเอวซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ - นางพกติดตัวตลอดจริงๆลู่เหิงจือหยิบขึ้นมาเทียบกับสร้อยทองในมือของซูชิงลั่ว แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า "ก็สู้ของพี่สะใภ้ไม่ได้หรอก"ลู่ซือไหวไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ถูกพูดเช่นนี้ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม "ก็เพราะการปักลายสองด้านจำกัดฝีมือของพี่สะใภ้"นางพลิกถุงหอมกลับด้าน ด้านในมีอะไรซ่อนอยู่ลู่เหิงจือรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ก็จับไม่ได้ทันที ก็ได้ยินบ่าวรับใช้มารายงานว่าหมอหลวงซ่งจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเขาอายุมากแล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่มีหมอหลวงที่ไว้ใจได้ของพระองค์เอง เขาจึงลาออกจากตำแหน่งกลับบ้านเกิดเขาเป็นชาวจินหลิง พอได้ยินว่าลูกชายของลู่เหิงจืออายุครบเดือน ก็รีบมาแสดงความยินดีในวันรุ่งขึ้นทันทีคนอื่นๆ ล้วนเป็นญาติหรือสหายเก่าของตระกูลซูแห่งจินหลิง ลู่เหิงจือไม่จำเป็นต้องไปต้อนรับเป็นพิเศษ แต่เมื่อซ่งอวี้มาเอง เขาต้องไปพบซูชิงลั่วเห็นว่าญาติมาครบแล้ว ก็อุ้มหลิงเกอเอ๋อร์และจูงมือลู่ซือไหวออกไปทักทายทุกคนทัน
แต่งกับขุนนาง บทที่ 453
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่กระทำกลับอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อนเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลนางเป็นอย่างดีหลังคลอดไม่นานทว่าซูชิงลั่วก็อดร้องออกมาด้วยเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่ได้เขาเพิ่งเคยจูบนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก จูบที่ทั้งถี่และอ่อนโยนจนแทบจะทั่วทั้งร่างกายของนางสุดท้ายแนบชิดนางอย่างระมัดระวังจูบเสร็จแล้ว ซูชิงลั่วก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและถามว่า “ท่านจะเขียนบทบรรยายให้ข้าอีกหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเบาว่า “หากเจ้าอยากอ่าน ข้าก็จะเขียน”ซูชิงลั่วตอบว่า “อยากอ่าน”ลู่เหิงจือตอบว่า “ได้”ซูชิงลั่วรู้สึกพึงพอใจและหลับไปในอ้อมแขนของเขา*งานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์ จัดขึ้นเมื่อเขาอายุได้ สามสิบห้าวันซึ่งจัดช้ากว่าที่จินหลิงไม่กี่วันเนื่องจากญาติฝ่ายตระกูลซูเหลือไม่มาก และญาติฝ่ายตระกูลลู่ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองหลวง จำนวนแขกที่มาในงานจึงไม่มาก มีเพียงแค่สองโต๊ะเท่านั้นแต่ภายในบ้านก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะไม่ได้มีงานมงคลเช่นนี้มานานแล้วลู่ซือไหวก็ถูกรับกลับมาจินหลิงเช่นกัน เนื่องจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่ววางแผนจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามปี นางจึงอยากอยู่กับพี่ช
แต่งกับขุนนาง บทที่ 452
ลู่เหิงจือจึงได้อยู่เดือนเป็นเพื่อนซูชิงลั่วเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าเมนูอาหารในบ้านเปลี่ยนไปจากเดิมมากโดยเฉพาะเมนูที่ไม่ค่อยได้ทำมาก่อนแต่ปรากฏในช่วงนี้อยู่บ่อยครั้ง - ตีนเป็ดตุ๋นน้ำแดง เนื้อแพะตุ๋น มะเขือม่วงย่าง และหัวสิงโตนึ่งลู่เหิงจือกินไปหลายวันก็เริ่มฉุกคิดได้ จึงหันไปมองซูชิงลั่ว“ครั้นที่เจ้าไปกินข้าวกับอวี๋ซื่อชิงและหลี่ว์เผิงเทียน แล้วถามเถ้าแก่ว่าข้าชอบกินอะไร”ซูชิงลั่วก็ไม่ได้ปฏิเสธหลังจากคืนดีกับลู่เหิงจือแล้ว พวกเขาทั้งสองก็เข้าใจกันมากขึ้น - สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ราวกับไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วทำให้นางกับลู่เหิงจือต่างรู้สึกสบายใจมากขึ้น“ข้าเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาท่านเอาใจข้าเรื่องอาหารมากเลย” ซูชิงลั่วเอ่ยติดตลก “ไม่แปลกใจเลยที่ท่านจะไม่ค่อยกลับบ้านมากินข้าว”ลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้นมองนางซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อย “ที่ผ่านมาเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่เคยได้สังเกต”นางเอื้อมมือไปดึงหูเขาเบาๆ พลางเอ่ยว่า "ต่อไปนี้ สามีจะได้กินอาหารถูกปากที่บ้านบ่อยๆ แล้วนะ"การที่นางเรียกเขาว่า "สามี" และดึงหูเขาทำให้สายตาของลู่เหิงจือลึกซึ้งยิ่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 451
ซูชิงลั่วหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะฟื้นพอฟื้น คนแรกที่เห็นคือลู่เหิงจือที่นอนอยู่ข้างๆ มือของเขายังจับมือนางไว้อยู่ และฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อนางขยับมือลู่เหิงจือรู้สึกตัวทันที ไม่ต้องให้นางเอ่ยสิ่งใด เขาก็รีบเทน้ำอุ่นใส่ถ้วย แล้วอุ้มนางเข้ามากอดในอ้อมแขน ป้อนน้ำให้นางซูชิงลั่วดื่มไปหลายถ้วยถึงจุใจ เสียงของนางก็แหบพร่า “ลูกล่ะ”“อยู่ห้องข้างๆ เจ้าน่ะ มีแม่นมเหมยและแม่นมคอยดูแลอยู่ ท่านย่าก็แวะไปดูเป็นระยะๆ เจ้าไม่ต้องห่วง” ลู่เหิงจือถามนาง “หิวหรือไม่”ซูชิงลั่วพยักหน้า หิวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนลู่เหิงจือตอบว่า “ข้าวต้มกับบะหมี่เตรียมไว้แล้ว เจ้าอยากกินอะไร”“แม่นมเหมยบอกว่าเจ้าเพิ่งคลอด ควรกินอาหารอ่อนๆ ไปก่อน”เขาเอื้อมมือไปจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “พอเจ้าสบายตัวขึ้นแล้ว ข้าจะลงครัวทำอาหารที่เจ้าชอบกินด้วยตนเอง”ซูชิงลั่วพยักหน้า “บะหมี่แล้วกัน”นางไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนลู่เหิงจือจึงอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ป้อนให้นางทีละคำนางกินบะหมี่ไปสองชามเล็กถึงจะอิ่ม และคิดถึงลูกขึ้นมา จึงถามว่า “ลูกหลับอยู่หรือไม่ หากตื่นแล้วอุ้มมาให้ข้าดูหน่อย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงทุ้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 450
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล ลู่เหิงจือและหญิงชราก็ยังคงรอคอยอยู่ข้างนอกเยว่เออร์จึงปลอบว่า “นายหญิงเฒ่า คุณหนูคงยังไม่คลอดในทันที ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน มิเช่นนั้น เมื่อคุณหนูคลอดบุตรออกมาแล้ว ร่างกายของท่านจะไม่ไหวเอาได้ คุณหนูก็ต้องมาเป็นห่วงอีก”หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาปลอบข้าหรอก ข้านอนไม่หลับอยู่แล้ว”เยว่เออร์จึงได้แต่ทำตามคำสั่งโชคดีที่เป็นเดือนหกของจินหลิง ค่ำคืนนี้จึงไม่หนาวลู่เหิงจือได้สั่งให้คนนำนาฬิกาทรายมาวางไว้ในบริเวณลานกว้าง และรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินราวกับว่าความอดทนทั้งหมดของเขาหมดไปกับค่ำคืนนี้ฟ้าสางแล้วเสียงร้องครวญครางของซูชิงลั่วก็เบาลง ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน และค่อยๆ สงบลงลู่เหิงจือใจร้อนจึงรีบส่งคนเข้าไปถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”สาวใช้รีบตอบว่า “ใต้เท้าอย่าได้เป็นห่วงเลย ฮูหยินเพียงแค่เหนื่อยจนหลับไปเจ้าค่ะ”นางไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงร้องครวญครางก็พยายามกลั้นไว้ คงจะเหนื่อยล้ามากลู่เหิงจือพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อซูชิงลั่วหลับไปเพียงครึ่งชั่วยาม ท้องก็เริ่มปวดอีกครั้งนางตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บป
