All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 401 - Chapter 410

อวี๋ซื่อชิงยิ้มเยาะกับตัวเอง : "ท่านพูดถูก"แต่เขาพูดต่อ : "อย่างไรข้าก็อยากรู้"ดวงตาคู่นั้นของเขาสว่างชัดเจน ราวกับจะต้องรู้คำตอบให้ได้ถึงจะยอมเลิกราซูชิงลั่วสบตาเขาด้วยความสงบนิ่ง : "ไม่ ข้าไม่เคยมีความรู้สึกฉันท์ชายหญิงกับใต้เท้า ต่อให้ไม่มีลู่เหิงจือ ข้าก็จะไม่แต่งกับใต้เท้า"ราวกับมีดเล่มหนึ่งกรีดลงกลางใจของเขาทั้งเจ็บปวด แต่ก็รู้สึกโล่งใจบรรยากาเงียบสงัดไปสักพักอวี๋ซื่อชิงหัวเราะเบาๆ พลางพยักหน้าราวกับได้รับการปลดปล่อยแล้ว : "ข้าเข้าใจแล้ว"ซูชิงลั่วตอบ : "ใต้เท้าจะต้องได้พบกับบุพเพสันนิวาสของตนเจอเป็นแน่"อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างตรงไปตรงมา : "ย่อมเป็นเช่นนั้นแน่นอน"ในเมื่อถามจนรู้เรื่องแล้ว เขาจึงไม่ได้วนเวียนอยู่กับเรื่องนี้อีก : "หลังจากนี้ ข้าจะไปเฝ้าประตูเมืองกับติ้งอ๋อง ท่านแม่ของข้าอยู่บ้านตัวคนเดียว ข้าไม่ค่อยวางใจ ไม่รู้ว่าจะรับนางมา ให้ท่านช่วยดูแลสักหน่อยได้หรือไม่"ซูชิงลั่วพยักหน้า : "ก่อนหน้านี้ยังไม่ได้ขอบคุณที่ใต้เท้าช่วยเหลือข้าเอาไว้ ยามนี้ก็เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย ข้าย่อมเต็มใจ"อวี๋ซื่อชิงเอ่ยขอบคุณ ไม่ได้พูดสิ่งใดอีก เพียงแค่หันหลังเดินจากไป

มีคนร้องรายงานเสียงดัง : "ใต้เท้า พวกเป่ยตี๋บุกเข้ามาอีกแล้ว"สีหน้าของเซี่ยถิงอวี่จริงจังหนักแน่นพวกเป่ยตี๋เองก็บุกเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิตเช่นกันเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจอย่างรวดเร็ว "ไม่ต้องตามแล้ว ล้อมปราบพวกศัตรูด้านนอกอย่างเต็มกำลัง"เขาเชื่อว่าในเมื่อซูชิงลั่วมาแจ้งกับเขาได้ นางก็คงต้องเตรียมความพร้อมด้วยตัวเองแล้วเป็นแน่*เดิมทีกลุ่มเป่ยตี๋ที่บุกเข้าไปได้มีประมาณสี่ห้าร้อยคน หลังจากที่โดนสกัดกั้นแล้ว สุดท้ายมีร้อยกว่าคนที่เอาชีวิตไม่รอดเหลืออีกสามร้อยกว่าคนที่หลุดเข้าไปในเมืองแล้วกลับพบว่าไม่มีใครตามพวกเขามาแล้วหนู่ฮาได้ยินเสียงตะโกนปลุกใจและเสียงปืนใหญ่ด้านนอกก็หัวเราะออกมาเบาๆข่านเองก็กำลังช่วยเหลือพวกเขาอยู่แม้จะต้องตาย แต่อย่างไรก็ต้องสร้างความย่อยยับในเมืองให้ได้ก่อน มีผู้คนล้มตายมากมายเช่นนี้ก็นับไม่ว่าเสียแรงเปล่าแล้วเขาเงยหน้าขึ้นไปมองปราดหนึ่ง ตัดสินใจเลือกเรือนอาศัยตรงหน้าที่มีโคมแดงแขวนอยู่ เตรียมจะเข้ายึดครองใช้เป็นฐานปฏิบัติการชาวบ้านราชวงศ์ฉู่อ่อนแอมาแต่ไหนแต่ไร อีกทั้งยังมือเปล่าไร้อาวุธ จัดการง่ายเสียยิ่งกว่าสิ่งใดพวกเขาเดินไปยั

เขาเพิ่งจะยิงออกไปได้แค่ลูกเดียว แต่นางกลับกำลังประกอบศรลูกที่สามแล้วหญิงชราพูดต่อ "ไปเถอะ ข้าจะช่วยตัดแต่งทรงผมและหนวดให้ เจ้าจะได้ไม่ต้องขายหน้ายามไปพบผู้คน"ในใจเหอป๋อบอกว่าข้าให้เจ้าช่วยข้าแต่งทรงแล้วหรือแต่ไม่รู้เพราะเหตใด เท้ากลับก้าวตามนางไปเสียได้หลี่ว์เผิงเทียน : ?เหอป๋อเชื่อฟังเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด*หลังจากปะทะกันครั้งนี้จบลง ซูชิงลั่วก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งอย่างอดไม่ได้ทนทรมานมาถึงกลางดึก ร่างกายนางก็เหนื่อยล้ามากแล้วเมิ่งชิงไต้เป็นฝ่ายอาสารับหน้าที่ที่เหลือต่อ บอกให้นางไปพักผ่อนนางนำทุกคนไปเก็บกวาดสถานที่ สั่งให้ผู้ดูแลบ้านนำพวกเป่ยตี๋ทั้งหมดไปมัดไว้แล้วส่งตัวให้เซี่ยถิงอวี่หลังจากที่ซูชิงลั่วกลับไปที่ห้อง ความง่วงก็ถึงขีดจำกัด นางผล็อยหลับไปโดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด ได้ยินเสียงตะโกนร้องปลุกใจดังสนั่นจากนอกเมืองอยู่ลางๆ การสู้รบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆนางตื่นขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจท้องฟ้าด้านนอกเริ่มสว่างแล้วนางล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินออกไป ได้ยินอารักขาผู้หนึ่งกำลังพูดกับเมิ่งชิงไต้ "วันนี้พวกเป่ยตี๋บุกเข้ามาอย่างบ้า

ซูชิงลั่วเดินก้มตัวไปตลอดทางไปหอสังเกตการณ์ ข้างหูได้ยินเสียงธนูลอยผ่านไปอยู่เป็นระยะแม้ท้องของนางจะเริ่มนูนออกมาแล้ว แต่ภายใต้เสื้อผ้าหลวมโคร่งที่ปกคลุมอยู่ทำให้คนนอกแทบจะมองไม่ออกมีเพียงแค่ตัวนางเองเท่านั้นที่รู้ว่าการเดินโค้งตัวเช่นนี้อันตรายเพียงใดนางเผลอลูบท้องของตัวเอง พลางพูดในใจ ลูกน้อย ลำบากเจ้าแล้ว อดทนอีกหน่อยนะนายทหารผู้นั้นคล่องแคล่วว่องไว วิ่งไปด้วยความรวดเร็วซูชิงลั่วก็รีบตามไปติดๆ กระทั่งไปถึงจุดทางเข้ากำแพงเมืองได้อย่างปลอดภัย แล้วเริ่มปีนบันไดกำแพงเมืองขึ้นไปบันไดทั้งสูงทั้งชัน นางสะพายธนูไว้ด้านหลัง ทำให้ต้องผ่อนฝีเท้าให้ช้าลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ค่อยๆ ปีนขึ้นไปด้านบนทีละก้าวได้อย่างมั่นคงทัศนวิสัยตรงนี้กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาซูชิงลั่วเพียงมองไปแวบเดียวก็เจอชายหนุ่มสวมหมวกหนาที่ถูกทหารหลายนายห้อมล้อมอยู่ตรงกลางใต้ธงรบเป่ยตี๋นางรวบรวมสมาธิ หยิบลูกศรขึ้นมา ดึงสายธนูจนสุด "ฝึบ" เสียงลูกศรถูกยิงออกไปศรลูกนั้นพุ่งตรงไปยังข่าน เฉียดแก้มเขาไปใบหน้าของข่านพลันมีเลือดสีแดงสดไหลลงมาทหารคุ้มกันรอบทิศรีบเอ่ย : "คุ้มกันข่าน"ไม่นานนักก็มีศรอีกลูกยิงเข้ามา ศรป

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดเขาเพิ่งกำจัดเป่ยตี๋ได้ เกียรติยศความน่าเกรงขำกำลังพุ่งถึงขีดสุดเหล่านายทหารโดยรอบต่างก็พากันตกตะลึงหลังจากได้ยินแม้จะอยู่ภายใต้การนำทัพของติ้งอ๋องในช่วงหลายวันนี้ ทำให้มีความรู้สึกที่ดีต่อเขาไม่น้อย แต่จะให้ทำการกบฎเลยก็ดูจะเกินกว่าเหตุไปหน่อยนายทหารรอบกายลู่เหิงจือได้รับคำสั่งลับมาก่อนหน้าแล้ว เวลานี้ต่างก็คุกเข่าลงไปตั้งแต่ที่ได้ยินครั้งแรก ก่อนจะพูดเสียงดังฟังชัด "ถวายบังคมฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี"นายทหารประจำเมืองหลวงหันมามองหน้ากันทันใดนั้นเองพลันมีเสียงแก่หง่อมดังขึ้นกะทันหัน "กระหม่อมขอคาราวะฝ่าบาท ขอพระองค์อายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปี"กลุ่มคนมองตามสายตาไป กลับเห็นเป็นซิ่นกั๋วกงซิ่นกั๋วกงเคยทำสงครามสู้รบกับพวกเป่ยตี๋เมื่อครั้งยังเยาว์วัย เขาหวังเพียงแค่จะทำลายเป่ยตี๋ให้สิ้นซากครั้งนี้ที่เป่ยตี๋บุกโจมตีเมืองหลวง แม้เขาจะอายุมากแล้ว แต่ก็ออกมาต้านศัตรูที่กำแพงเมืองด้วยตัวเอง ฆ่าพวกเป่ยตี๋ไปได้สิบกว่าคน เป็นที่เคารพนับถือของเหล่าชาวบ้านยิ่งนักยามนี้ทั่วทั้งตัวของเขาอาบไปด้วยเลือด กำลังถูกเมิ่งชิงไต้ประครองระหว่างที่เขาคุกเข่าลงตร