บททั้งหมดของ แต่งกับขุนนาง: บทที่ 381 - บทที่ 390

หลังจากที่อวี๋ซื่อชิงพูดประโยคนี้จบ ซูชิงลั่วก็ตื่นตระหนกขึ้นมาอีกครั้งดีที่เขาเพียงแค่ยกมือขึ้นมาแล้ววางลงไปบนหมอนที่คั่นอยู่กึ่งกลางเท่านั้นที่แท้ก็พูดประโยคนี้ให้คนนอกฟังซูชิงลั่วโล่งอก หันหน้าไปอีกทางทั้งๆ ที่ร่างกายเหนื่อยล้าเต็มที ทว่าไม่ว่าทำเช่นไรก็นอนไม่หลับเสียงลมหายใจของคนที่อยู่ข้างๆ ทำให้นางไม่เป็นสุขราวกับว่าพื้นที่ที่เดิมเป็นของตนถูกคนแปลกหน้ารุกล้ำ แต่กลับไม่อาจต่อต้านได้ช่างทรมานยิ่งนักเพื่อต่อสู้กับความทรมานนี้ นางนึกถึงลู่เหิงจือขึ้นมาโดยธรรมชาตินึกถึงตอนที่อยู่ในห้องเดียวกันกับลู่เหิงจือเป็นครั้งแรกคือตอนที่อยู่ในกระท่อมไม้ไผ่หลังนั้นเขายืนอยู่ไกลออกไปตรงหน้าต่าง นางจ้องมองเขาอยู่เช่นนั้น ได้กลิ่นลมหายใจที่ลอยเข้ามาก็ทำให้รู้สึกเบาใจอย่างน่าประหลาดหลังจากแต่งงานกันแล้ว ครั้งแรกที่พวกเขานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ทั้งๆ ที่นางตื่นเต้นเหลือเกิน แต่หลังจากนั้นกลับผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วไม่ได้รู้สึกทรมานเหมือนในตอนนี้ที่ทำได้เพียงแค่คิดถึงลู่เหิงจือไปเรื่อยๆ ถึงจะค่อยๆ ฆ่าเวลาไปได้ทีละนิดๆไม่รู้ว่าลู่เหิงจือจะเป็นเช่นไรบ้างที่ชายแดนถ้าหากรู้ว่าว

เซวียนเฉิงหิมะตกกระหน่ำทั่วแผ่นฟ้าตรงหน้าเป็นเรือนอาศัยเล็กๆ ที่ไม่ดึงดูดสายตา หลังคากระเบื้องสีเทาและผนังอิฐ อยู่ลึกสุดของตรอกลู่เหิงจือคลุมเสื้อคลุม เดินโต้ลมเหยียบย่ำหิมะเข้าไปด้านใน ก่อนจะเอ่ยถาม : "คุณหนูเล่า"สาวใช้ตอบ : "คุณหนูกำลังเขียนหนังสืออยู่ด้านใน"ลู่เหิงจือพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปด้านในลู่ซือไหววางกระดาษและพู่กันในมือลงแล้วเข้ามาต้อนรับ : "พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว"สองเดือนก่อนหน้านี้ เป่ยตี๋บุกเข้ามาที่เซวียนเฉิงอย่างกะทันหันยามนั้นผู้คนในเมืองอกสั่นขวัญแขวน แม้แต่นางเองก็เก็บกระเป๋าเรียบร้อย เตรียมตัวจะหนีไปด้วยความตื่นตระหนกทว่าคิดไม่ถึงว่าการมาแบบปุบปับของลู่เหิงจือ จะทำให้ทหารของเป่ยตี๋ล่าถอยไปได้ด้วยแผนการและการนำทัพของเขาตั้งแต่ศึกแรกเขากลายเป็นจุดสนใจของผู้คนในเซวียนเฉิงในทันทีนางเพิ่งเคยได้ยินเรื่องราวของลู่เหิงจือเป็นครั้งแรก ได้เป็นอัครมหาเสนาบดีตั้งแต่อายุยังน้อย สติปัญญาหลักแหลม มีความสามารถในการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดนางรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้ขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ แต่กลับคิดไม่ออกว่าเพราะเหตุใดแต่บุคคลที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ ไม่มีทางมีความเกี่ย

หลังจากที่ซ่งเหวินออกไป ลู่เหิงจือก็วางตะเกียบลง ดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์กินแล้วลู่ซือไหวเอ่ยถาม "พี่ใหญ่อารมณ์ไม่ดีหรือ"ลู่เหิงจือ : "นิดหน่อย"ก่อนหน้า น้อยครั้งนักที่เขาจะเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงของตนต่อหน้าผู้อื่น ทว่าตั้งแต่ที่ได้เจอกับซูชิงลั่ว หัวใจของเขาก็เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เริ่มไม่ปิดกั้นการแบ่งปันบอกเล่ากับผู้อื่นยามนี้ยังตามหาลู่ซือไหวที่เป็นน้องสาวแท้ๆ เจอ อยู่ต่อหน้านางไม่มีสิ่งใดต้องปิดบัง เขาจึงพูดความจริงออกมาหลังจากที่พูดออกมา กลับรู้สึกว่าความรู้สึกที่มีคนที่สามารถระบายอารมณ์ด้วยได้เช่นนี้ก็ไม่เลวลู่ซือไหวยิ้มตาหยี : "แม้อาซ้อจะโกรธพี่ใหญ่ แต่นางก็ยังดีกับพี่ใหญ่""เจ้ารู้ได้อย่างไร""ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว" ลู่ซือไหวยิ้มมีเลศนัย กำลังจะเอ่ยปากพูด ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงซ่งเหวินวิ่งเหยาะๆ ดังเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่าง "ก็อก ก็อก ก็อก" เขาเคาะประตูเบาๆ ไม่รอให้ตอบ จากนั้นก็ถลาเข้ามาด้วยความลนลานลู่เหิงจือขมวดคิ้วมุ่นโดยไม่รู้ตัว "มีเหตุอันใด"หากมีเรื่องใหญ่ องครักษ์ลับคงมารายงานแต่แรกแล้ว ไม่มีทางรอให้ถึงมือซ่งเหวินซ่งเหวินชูจดหมายในมือขึ้นมา ย

อวี๋ซื่อชิงพยักหน้ามองซูชิงลั่วนางรู้สึกเขินอายเล็กน้อย รีบให้เขาออกไป เขาก็รู้ดีเขาจึงเอ่ยว่า "ข้าขอยืมตำราอ่านที่นี่สักเล่มสองเล่มหรือไม่ เพิ่งเข้ามาแล้วจะออกไปทันที กลัวว่าจะถูกคนสงสัยเอาได้"ตำราของลู่เหิงจือถูกส่งไปที่ตรอกปาเถียวแล้ว แต่นางเองก็มีตำราอยู่หลายเล่มนางถามว่า "ใต้เท้าต้องการอ่านหนังสือประเภทใด"อวี๋ซื่อชิงกล่าวว่า "อะไรก็ได้ ขอแค่ฆ่าเวลา"ซูชิงลั่วพยักหน้า "โปรดรอสักครู่"ตำราของนางมีบางเล่มที่ไม่สามารถให้อวี๋ซื่อชิงเห็นได้ นางต้องเลือกเองจึงจะได้นางเลือกตำราบันทึกการเดินทางที่ดูเป็นทางการมาสองสามเล่ม แล้วสั่งให้คนไปทำความสะอาดห้องหนึ่งในบ้านข้างเคียงเพื่อให้อวี๋ซื่อชิงใช้เป็นห้องทำงานอวี๋ซื่อชิงไม่ได้พูดอะไรต่อ หันศีรษะเดินเข้าไปในบ้านข้างเคียงทันที ทั้งสองต่างคนต่างอยู่ซูชิงลั่วจึงโล่งอกไม่รู้ทำไม ช่วงเวลาตั้งครรภ์รู้สึกยากลำบากเป็นพิเศษนางเดินไปที่โต๊ะ เปิดสมุดบัญชี มองไปที่ลายมือของลู่เหิงจือที่แข็งแรงชัดเจน ก็รู้สึกน้ำตาคลอเบ้า ราวกับคิดถึงเขาขึ้นมาแล้วยามนี้ จื๋อหยวนเอ่ยว่า “คุณหนู องครักษ์ลับมาแล้วเจ้าค่ะ”ซูชิงลั่วรู้สึกดีใจโดยไม่รู้ตัว

ดูจากท่าทางแล้ว คล้ายจะแลกจดหมายกันลู่เหิงจือเหลือบมองเขา แล้วหยิบจดหมายของจื๋อหยวนออกมาจากแขนเสื้อให้ซ่งเหวิน ซ่งเหวินจึงยื่นจดหมายฉบับนี้ไปลู่เหิงจือรีบเปิดทันทีในจดหมายเขียนว่า ซูชิงลั่วแพ้ท้องหนักมากหลังจากตั้งครรภ์ กินอะไรแทบไม่ได้เลย กินแต่ข้าวต้มกุ้ยกับขนมเกาลัด ผอมลงไปมากลู่เหิงจือขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกร้อนใจอ่านต่อไปก็เห็นจื๋อหยวนบอกว่าฮูหยินอยากกินซาลาเปาไส้ไก่ แต่แม่นมเหมยมาทำไม่ถูกปาก ถามใต้เท้าว่ามีสูตรหรือไม่ลู่เหิงจือยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว - ฮูหยินยังคงเป็นห่วงเขามากเขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนวิธีทำซาลาเปาไส้ไก่อย่างละเอียด พร้อมกับเขียนวิธีทำเส้นหมี่ไก่ หมูแดง แพะตุ๋นลงไปทั้งหมดจากนั้นก็เขียนจดหมายถึงบ้าน ให้ซูชิงลั่วดูแลตัวเองให้ดี รอเขากลับมา สุดท้ายยังเขียนเพิ่มเติมว่า คิดถึงนางมาก เขียนจดหมายมาหาข้าหน่อยได้หรือไม่เขายื่นจดหมายและสูตรอาหารให้กับซ่งเหวิน ซ่งเหวินรีบหันหลังออกไปเตรียมส่งให้องครักษ์ลับเมื่อเดินมาถึงประตู ก็ได้ยินลู่เหิงจือร้องเรียกเขา “ช้าก่อน”ลู่เหิงจือกล่าวว่า “เจ้าจงกลับไปส่งจดหมายให้ฮูหยินด้วยตนเอง แล้วแวะซื้อ