บทที่ 388

ร้านขายขนมเกาลัดในเมืองที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก ลูกค้าต่อแถวยาวเหยียด

การกินขนมเกาลัดคั่วในฤดูหนาวเป็นที่ชื่นชอบของหลายๆ คน

ท่ามกลางผู้คนแต่งกายเรียบง่าย อวี๋ซื่อชิงในชุดขุนนางสีน้ำเงินก็ดูโดดเด่นเป็นสง่า

มีคนรู้จักทักทายเขาว่า “ใ9hเท้าอวี๋คนมาซื้อขนมเกาลัดกินหรือ?”

อวี๋ซื่อชิงตอบเสียงเบาว่า “ให้ว่าที่ฮูหยินกินน่ะ”

ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนราวกับมีความสุขมาก

ฝูงชนก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์อยู่บ้าง แต่ก็ฟังไม่ค่อยชัด

ไม่ต้องตั้งใจฟังก็คาดเดาได้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร

อวี๋ซื่อชิงไม่ได้สนใจ เพราะเขารู้ว่าต้องทำตัวให้สมบทบาท

หลังจากซื้อขนมเกาลัดแล้ว เขาก็เดินซื้อผลไม้แห้งตามร้านต่างๆ ด้วย

เจ้าของแผงร้านหนึ่งเอ่ยด้วยความกระตือรือร้นว่า “ใต้เท้าอวี๋ผลไม้แห้งประเภทนี้เหมาะสำหรับสตรีมีครรภ์มากที่สุด”

ซึ่งแม้แต่เจ้าของร้านก็รู้ว่าซูชิงลั่วกินอาหารไม่ค่อยได้

อวี๋ซื่อชิงพยักหน้าและตอบว่า “หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”

ไม่นานข่าวก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงว่าอวี๋ซื่อชิงรักและห่วงใยฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีคนใหม่เป็นอย่างมาก

หลังจากซื้อของเสร็จ อวี๋ซื่อชิงก็ถือของเข้าประตูใหญ่ของจวนตระกูลซู

โฉวกว่าง