บทที่ 395

แต่แล้วในวันรุ่งขึ้น เขาก็ได้ทราบสาเหตุ

ทั้งที่เมืองหลวงอยู่ไกล แต่ข่าวก็ค่อยๆ ลือไปถึงเซวียนเฉิง ทำให้ทุกคนมองมาที่ลู่เหิงจือด้วยสายตาเห็นใจยิ่งนัก

ไม่เพียงเห็นใจ แต่รองแม่ทัพยังพยายามหาทางให้เขาคลายเศร้า ด้วยการส่งสาวสองคนเข้าไปในเรือนพักชั่วคราวของเขา ผลลัพธ์ก็คือถูกลู่เหิงจือไล่ออกมาอย่างไร้เยื่อใย

ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้าไม่คิดจะหาทางทำสงครามเอาชนะเผ่าเป่ยตี๋ แต่กลับไปคิดเรื่องนอกลู่นอกทาง ออกไปรับไม้สิบที”

หากไม่ใช่เพราะเป่ยตี๋ถอยทัพไม่หมด คงไม่ใช่แค่โบยสิบทีเท่านั้น

รองแม่ทัพรู้สึกเสียใจมาก เขาตั้งใจจะรับใช้ใต้เท้าด้วยใจจริง แต่ก็ต้องทนรับไม้ไป

*

ส่วนซูชิงลั่วที่อยู่ในเมืองหลวง ตั้งแต่ที่ซ่งเหวินจากไป อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมาก

ประการแรกคือช่วงนี้นางได้กินอาหารหลากหลายมากขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่กินแค่ข้าวต้มกุ้ยกับขนมเกาลัด

ประการที่สองคือเมื่อนึกว่าลู่เหิงจือจะต้องทราบข่าวที่นางจะแต่งงานกับอวี๋ซื่อชิง นางก็อดสะใจและเหมือนได้แก้แค้นไม่ได้

ในที่สุดลู่เหิงจือก็จะได้ลิ้มลองรสชาติเช่นนี้บ้าง

ขณะที่กินหมี่ไก่ นางหันไปถามจื๋อหยวนว่า “ช่วงนี้เจ้าเขียนจดหมายถึงซ่ง