บทที่ 390

ซูชิงลั่วเอนตัวลงบนเก้าอี้ยาว อ่านจดหมายจากลู่เหิงจือไปพลาง ค่อยๆ กินเกาลัดไปพลาง

จดหมายฉบับแรกที่นางเปิดอ่านคือจดหมายถึงครอบครัว

ลู่เหิงจือชายชั่วผู้นี้ใจร้ายเหลือเกิน ส่งคนมาบังคับให้นางหย่าร้างได้โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า

แต่ก็ต้องยอมรับว่า เมื่อเขาอ่อนโยน เขาก็ช่างทำให้คนหลงใหล

จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายที่ยาวที่สุดในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขียนถึงเรื่องราวมากมาย

เขาเริ่มต้นด้วยการบอกว่านางตั้งครรภ์ ร่างกายอ่อนล้า และบอกว่าไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนนางได้ การที่นางต้องอยู่คนเดียวในเมืองหลวงเป็นความผิดของเขาเอง

ซูชิงลั่วรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่เอาไหน

เพียงแค่เขาเห็นใจนางเล็กน้อย พูดคำหวานสองสามประโยค นางก็รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตาคลอเบ้า เกาลัดในปากก็ดูเหมือนจะไร้รสชาติ

นางพยายามกลั้นน้ำตาแล้วอ่านต่อ เป็นเรื่องราวที่ลู่เหิงจือเขียนเกี่ยวกับชายแดน

“ชายแดนแม้จะลำบาก แต่ของที่ฮูหยินเตรียมมาให้ครบถ้วน เสื้อคลุมขนสัตว์หลายตัวก็อบอุ่นมาก เสื้อผ้าก็เพียงพอ"

“ข้าพบซือไหวแล้ว และได้จัดหาที่พักให้นางเป็นบ้านหลังเล็กๆ เมื่อมีเวลาว่างข้าก็จะไปเยี่ยมนาง"

“นางไม่ค่อยรู้หนังสือ และงานเย็บปักถักร้อยก็ไม่ดีเท่า