Semua Bab แต่งกับขุนนาง: Bab 371 - Bab 380

ซ่งเหวินร้อนรนกระวนกระกระวายคำพูดก่อนหน้านี้ที่ลู่เหิงจืออธิบาย ไม่ว่าจะเป็น "ใต้เท้าเพียงแค่แกล้งทำ" "ในใจใต้เท้ามีเพียงนายหญิงผู้เดียว" "ใต้เท้าบอกว่านายหญิงจะต้องเข้าใจและให้ความร่วมมือกับเขา" "ใต้เท้าบอกว่ารอเขากลับมารับผิดเองทั้งหมด" พูดจนปากเปียกปากแฉะ แต่ซูชิงลั่วก็ไม่สนใจ เพียงแค่ออกคำสั่งให้คนเก็บของ หาที่พักหลังใหม่ ดูท่าทางจะจงใจย้ายออกไปจากจวนลู่จริงๆซ่งเหวินพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ ดึงโฉนดที่ดินในอ้อมแขนออกมา : "ใต้เท้าบอกว่าหลังหย่าแล้ว ทั้งหมดในจวนลู่ล้วนแต่เป็นของนายหญิง"ซูชิงลั่วหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมลู่เหิงจือคงต้องคิดว่าตัวเองรอบคอบเอาใจใส่เหลือเกินเป็นแน่ แม้แต่ที่พักแห่งนี้ก็คิดได้ว่าต้องยกให้นางเดิมทีนางไม่คิดจะรับไว้ ด้วยทรัพย์สินที่นางมีไม่ว่าเรือนอาศัยแบบใดก็ซื้อได้แต่นางพลันเปลี่ยนใจ รับโฉนดที่ดินในมือซ่งเหวินมาซ่งเหวินเพิ่งจะถอนหายใจด้วยความโล่ง ก็ได้ยินเสียงแค่นหัวเราะเยือกเย็นของซูชิงลั่ว : "ได้สิ ในเมื่อยามนี้จวนแห่งนี้เป็นของข้า เช่นนั้นก็นำของทั้งหมดของใต้เท้าพวกเจ้าโยนออกไป ที่แห่งนี้คับแคบไม่อาจรองรับผู้ที่ยิ่งใหญ่เช่นเขาได้"ซ่งเหวินหน้าสลด ส

นอกกระโจม ลมเหนือพัดกระโชกดังหวีดหวิวผ่านไปทว่าเสียงของลู่เหิงจือกลับเยือกเย็นเสียยิ่งกว่าลม : "พูดให้ชัดเจน"ซ่งเหวินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันนี้ด้วยความตะกุกตะกัก เล่าไปถึงตอนสุดท้าย ตัวเขาเองกลับแสดงความรู้สึกน้อยอกน้อยใจออกมาเสียก่อน"ใต้เท้า ข้าเกือบจะเสียภรรยาที่ข้าเพิ่งตบแต่งไปแล้ว"ลู่เหิงจือหลับตาลงพลางนวดหว่างคิ้ว : "เอาล่ะ ครั้งนี้จะไม่ลงโทษเจ้า"ซ่งเหวินถึงจะเบาใจลงมาได้ทันทีที่เขาเบาใจ ก็เริ่มเห็นใจนายของตัวเองอย่างอดไม่ได้ล้วนแต่เป็นชายหนุ่มที่มีครอบครัวด้วยกันแล้วทั้งคู่ ความเจ็บปวดภายในหัวใจของใต้เท้า เขาล้วนแต่เข้าใจดีเขาเงยหน้าขึ้นไปลู่เหิงจือยืนอยู่หน้าโต๊ะ ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ พลางพูดเสียงเรียบ : "นางเพียงแค่ต้องการเล่นตบตาให้สมจริงก็เท่านั้น อย่าตีโพยตีพายไปเลย"ภายในหัวซ่งเหวินเต็มไปด้วยคำว่า "จริงหรือ" "ข้าไม่เชื่อ" "เป็นไปไม่ได้หรอกกระมัง" "นายหญิงแสดงละครตบตา เหตุใดข้ามองไม่ออกเลยสักนิด"แต่เขาเห็นลู่เหิงจือยังใจเย็นอยู่เช่นนี้ ลึกๆ จึงเกิดความมั่นใจขึ้นมาบ้าง พลันรู้สึกว่านายหญิงก็ดูเหมือนจะไม่ได้โกรธมากมายถึงเพียงนั้นอย่างน่าประหลาดล

พระจันทร์ที่ชายแดนในค่ำคืนนี้หนาวเหน็บกว่าที่เคยค่ายทหารที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะทหารกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งดื่มเหล้ากินเนื้อสัตว์รอบกองไฟลู่เหิงจือเดินเข้าไปจากที่ไม่ไกลออกไป มือยกจอกเหล้าเพื่อดื่มให้กับทุกคนทหารนายหนึ่งพูดด้วยความตื่นเต้น : "ใต้เท้า พวกเป่ยตี๋ทนไม่ไหวแล้ว ส่งคนไปขอเจรจาสงบศึกกับพวกเราที่เมืองหลวงแล้ว ก็ไม่ได้แน่สักเท่าใด อย่างไรยุทธิ์ศิลป์ของใต้เท้าก็เลิศล้ำยิ่งนัก"ทหารอีกนายหนึ่งพูดขึ้นมา : "ใกล้จะปีใหม่แล้ว หวังว่าพวกเราจะได้กลับไปฉลองปีใหม่"ลู่เหิงจือตบบ่าเขาเบาๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบ : "กลับไป"ทุกคนนิ่งอึ้งยามนั้นที่เซวียนเฉิงประกาศภาวะฉุกเฉิน ลู่เหิงจือราวกับเทพลงมาจุติ แค่การประจัญหน้ากันไม่กี่ครั้งก็ทำให้พวกเป่ยตี๋พ่ายแพ้ เขาจึงมีอำนาจน่ายำเกรงลู่เหิงจือชนจอกเหล้าในมือเขา ก่อนจะเอ่ย : "สงครามนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรบไปถึงต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ข้าดื่มให้เจ้า"หลังจากที่สังสรรค์กับเหล่านายทหารเสร็จแล้ว ลู่เหิงจือก็กลับไปที่กระโจม หยิบจดหมายที่ส่งมาจากเมืองหลวงออกมา พลางนวดขมับเบาๆซูชิงลั่วไม่ได้เขียนถึงเขาแม้แต่ตัวอักษรเดียวเขา

หิมะลอยละล่องอยู่ท่ามกลางอากาศจิตใจของซูชิงลั่วในยามนี้เคว้งคว้างล่องลอยไร้ที่พึ่งเหมือนกับหิมะเหล่านี้นางสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะยกชายกระโปรงขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไป หางตาเหลือบเห็นอวี๋ซื่อชิงในชุดขุนนางสีน้ำเงิน กำลังหยุดอยู่ด้านล่างบันไดซูชิงลั่วก้มหน้าลง แล้วก้าวขึ้นบันไดไปแม้นางจะหย่ากับลู่เหิงจือแล้ว แต่ยศเก้ามิ่งฟูเหรินขั้นหนึ่งยังคงไม่ถูกริบกลับมา ฉะนั้น ตำแหน่งที่นั่งของนางในงานเลี้ยงจึงอยู่เกือบด้านหน้าสุดทั้งสองประเทศกำลังทำสงครามกัน บรรยากาศงานเลี้ยงย่อมไม่อบอุ่นคึกคักเท่าไหร่นักราชทูตซึ่งเป็นผู้นำของชนเผ่าเป่ยตี๋ครั้งนี้ชื่ออาสื่อน่า เขาแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะชี้แจงวัตถุประสงค์ของการเดินทางมาครั้งนี้ หวังว่าทั้งสองประเทศจะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เขาใช้ภาษาจีนกลางที่แข็งกระด้างเอ่ย : "ได้ยินมาว่าแม่นางซูชิงลั่ว อดีตฮูหยินอัครมหาเสนาบดีลู่เหิงจือมีฝีมือการยิงธนูและการใช้กระบี่ที่ยอดเยี่ยม ฉลาดหลักแหลมเกินผู้ใด ข้าได้รับคำสั่งจากข่านให้มาสู่ขอแม่นางซูเป็นการเฉพาะ ใต้เท้าลู่ไม่เห็นความดีของนาง ข่านของข้าไม่มีทางปล่อยให้แม่นางเป็นมุกที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น"ผู้ที่รู้จุดประ

เขาบ้าไปแล้วหรืออย่างไรอวี๋ซื่อชิงหันมามองหน้านางปราดหนึ่ง นัยน์ตาเคร่งขรึมคล้ายจะมีความร้อนรนอยู่เล็กน้อยเพียงแวบเดียว หลังจากนั้นเขาก็รีบหันหน้ากลับไปเหมือนต้องการจะกลบเกลื่อนซูชิงลั่ว "......"ฮ่องเต้ : “เป็นเช่นนี้จริงหรือ”อวี๋ซื่อชิงเม้มริมฝีปาก สีหน้าแสดงความกระอักกระอ่วนออกมาได้อย่างพอเหมาะ : “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัว กระหม่อมไม่อยากเปิดเผยให้รู้กันทั้งหมด แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้ จะไม่พูดก็ไม่ได้”“เจ้าไปทำนางท้องได้เช่นไร”อวี๋ซื่อชิงพูดด้วยความลำบากใจ : “ก่อนหน้านี้ กระหม่อมเคยช่วยงานอยู่ที่ร้านขายภาพวาดของแม่นางซูอยู่ช่วงหนึ่ง”ฮ่องเต้ : “เรื่องเกิดขึ้นเมื่อใด แม่นางซูเพิ่งจะหย่ากับลู่เหิงจือได้ไม่นาน”อวี๋ซื่อชิงกัดฟันกรอด : “หลังจากใต้เท้าลู่ไปจากเมืองหลวงได้ไม่นาน เรื่องเกิดก่อนจะหย่า”…เช่นนั้นซูชิงลั่วก็สวมเขาให้ลู่เหิงจือไม่ใช่หรอกหรือฮ่องเต้น้ำเสียงจริงจัง : “เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าหากหลอกข้า มีโทษถึงตาย”อวี๋ซื่อชิงเสียงก้องกังวาน : “กระหม่อมไม่บังอาจหลอกฝ่าบาท”ฮ่องเต้หันไปมองทางซูชิงลั่ว : “นางซู เจ้าว่ามา”ทุกสายตาต่างพากันจับจ้องไปทางซูช