บทที่ 375

พระจันทร์ที่ชายแดนในค่ำคืนนี้หนาวเหน็บกว่าที่เคย

ค่ายทหารที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ

ทหารกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งดื่มเหล้ากินเนื้อสัตว์รอบกองไฟ

ลู่เหิงจือเดินเข้าไปจากที่ไม่ไกลออกไป มือยกจอกเหล้าเพื่อดื่มให้กับทุกคน

ทหารนายหนึ่งพูดด้วยความตื่นเต้น : "ใต้เท้า พวกเป่ยตี๋ทนไม่ไหวแล้ว ส่งคนไปขอเจรจาสงบศึกกับพวกเราที่เมืองหลวงแล้ว ก็ไม่ได้แน่สักเท่าใด อย่างไรยุทธิ์ศิลป์ของใต้เท้าก็เลิศล้ำยิ่งนัก"

ทหารอีกนายหนึ่งพูดขึ้นมา : "ใกล้จะปีใหม่แล้ว หวังว่าพวกเราจะได้กลับไปฉลองปีใหม่"

ลู่เหิงจือตบบ่าเขาเบาๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบ : "กลับไป"

ทุกคนนิ่งอึ้ง

ยามนั้นที่เซวียนเฉิงประกาศภาวะฉุกเฉิน ลู่เหิงจือราวกับเทพลงมาจุติ แค่การประจัญหน้ากันไม่กี่ครั้งก็ทำให้พวกเป่ยตี๋พ่ายแพ้ เขาจึงมีอำนาจน่ายำเกรง

ลู่เหิงจือชนจอกเหล้าในมือเขา ก่อนจะเอ่ย : "สงครามนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรบไปถึงต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ข้าดื่มให้เจ้า"

หลังจากที่สังสรรค์กับเหล่านายทหารเสร็จแล้ว ลู่เหิงจือก็กลับไปที่กระโจม หยิบจดหมายที่ส่งมาจากเมืองหลวงออกมา พลางนวดขมับเบาๆ

ซูชิงลั่วไม่ได้เขียนถึงเขาแม้แต่ตัวอักษรเดียว

เขา