บทที่ 373

นอกกระโจม ลมเหนือพัดกระโชกดังหวีดหวิวผ่านไป

ทว่าเสียงของลู่เหิงจือกลับเยือกเย็นเสียยิ่งกว่าลม : "พูดให้ชัดเจน"

ซ่งเหวินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันนี้ด้วยความตะกุกตะกัก เล่าไปถึงตอนสุดท้าย ตัวเขาเองกลับแสดงความรู้สึกน้อยอกน้อยใจออกมาเสียก่อน

"ใต้เท้า ข้าเกือบจะเสียภรรยาที่ข้าเพิ่งตบแต่งไปแล้ว"

ลู่เหิงจือหลับตาลงพลางนวดหว่างคิ้ว : "เอาล่ะ ครั้งนี้จะไม่ลงโทษเจ้า"

ซ่งเหวินถึงจะเบาใจลงมาได้

ทันทีที่เขาเบาใจ ก็เริ่มเห็นใจนายของตัวเองอย่างอดไม่ได้

ล้วนแต่เป็นชายหนุ่มที่มีครอบครัวด้วยกันแล้วทั้งคู่ ความเจ็บปวดภายในหัวใจของใต้เท้า เขาล้วนแต่เข้าใจดี

เขาเงยหน้าขึ้นไป

ลู่เหิงจือยืนอยู่หน้าโต๊ะ ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ พลางพูดเสียงเรียบ : "นางเพียงแค่ต้องการเล่นตบตาให้สมจริงก็เท่านั้น อย่าตีโพยตีพายไปเลย"

ภายในหัวซ่งเหวินเต็มไปด้วยคำว่า "จริงหรือ" "ข้าไม่เชื่อ" "เป็นไปไม่ได้หรอกกระมัง" "นายหญิงแสดงละครตบตา เหตุใดข้ามองไม่ออกเลยสักนิด"

แต่เขาเห็นลู่เหิงจือยังใจเย็นอยู่เช่นนี้ ลึกๆ จึงเกิดความมั่นใจขึ้นมาบ้าง พลันรู้สึกว่านายหญิงก็ดูเหมือนจะไม่ได้โกรธมากมายถึงเพียงนั้นอย่างน่าประหลาด

ล