Semua Bab แต่งกับขุนนาง: Bab 391 - Bab 400

ซูชิงลั่วที่ใบหน้าผ่อนคลายลง จู่ๆ ก็กลับมาแข็งทื่ออีกครั้งซ่งเหวินเข้าใจดีว่าห้ามเอ่ยถึงลู่เหิงจือเด็ดขาด หากเผลอทำให้ฮูหยินไม่พอใจ ฮูหยินจะไม่ยอมกินแม้แต่ผักดองเขาไหวพริบดี ความคิดดีๆ ก็ผุดขึ้นมาทันที “คุณหนู ผักดองนี้ ท่าเสวี่ยกับบ่าววิ่งวุ่นกันหลายวันหลายคืน ไปเอามาจากเซวียนเฉิง เพื่อท่านโดยเฉพาะ ท่านเห็นแก่ท่าเสวี่ยกับข้าน้อยด้วยเถิด”ซูชิงลั่วแทบหัวเราะออกมาลำบากซ่งเหวินแล้ว ต้องหาเหตุผลโน้มน้าวให้นางกินอาหารของลู่เหิงจือนางรอครู่หนึ่ง ถึงค่อยๆ เอ่ยว่า "ถ้าเช่นนั้น ลองชิมดูก็ได้”ซ่งเหวินโล่งอกซูชิงลั่วไม่ได้เจอท่าเสวี่ยมานาน คิดถึงมันมากแต่นางก็รู้ว่าท่าเสวี่ยเพิ่งเดินทางกลับมาจากชายแดน ยามนี้คงนอนหลับใหลอยู่ในคอกม้า จึงไม่ได้ไปรบกวนมันนางกำชับให้จื๋อหยวนนำตำราอาหารไปให้แม่นมเหมยแม่นมเหมยเหลือบมองพลางเอ่ยว่า “โอ้สวรรค์ วิธีการกินที่ละเอียดละออขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเคยเห็น ใต้เท้าได้สูตรมาจากที่ใดกัน เยี่ยมมากจริงๆ”นางพูดจบ ก็รีบหันไปยังห้องครัวไม่นานนัก ซาลาเปาไส้ไก่ร้อนๆ ก็ถูกยกเข้ามาไว้ตรงหน้าซูชิงลั่วกลิ่นหอมคุ้นเคยราวกับมิได้รู้สึกน่าขยะแขยงเท

ก่อนจากไป ซ่งเหวินมองซูชิงลั่วด้วยสายตาเฝ้ารอ “ฮูหยิน ท่านจะไม่คิดจะเขียนจดหมายถึงใต้เท้าสักหน่อยหรือ”ซูชิงลั่ว "เขียนอะไร?""เขียนบอกว่าข้าจะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว ขอให้ใต้เท้าช่วยอวยพรด้วย หรือเขียนบอกว่าหลังแต่งงาน อวี๋ซื่อชิงจะย้ายเข้ามาอยู่ในจวนของข้าดีหรือ?"ซ่งเหวิน "......"ครู่หนึ่ง เขาก็บอกขึ้นมาทันทีว่า "ฮูหยินจะยืมกระดาษเปล่าสักแผ่นให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ?"ซูชิงลั่วมองเขาด้วยความระแวดระวัง "จะเอาไปทำอะไร?"ซ่งเหวินตอบว่า "อย่างไรเสียก็เป็นกระดาษในห้องฮูหยิน ข้าน้อยเอากลับไปรายงานก็ยังดี"ซูชิงลั่วแทบหัวเราะออกมาซ่งเหวินเองก็ไม่ง่ายเลยนางใจดีขึ้นมาทันทีและพยักหน้าตอบว่า "ก็ได้"จื๋อหยวนรีบเอากระดาษทั้งหมดบนโต๊ะให้ซ่งเหวินซ่งเหวินซาบซึ้งจนแทบร้องไห้ อย่างไรเสียภรรยาของตนก็ดีที่สุดแล้วเขามาถึงประตูพอดีกับที่อวี๋ซื่อชิงเดินเข้ามา เขามือซ้ายถือกล่องอาหารว่าง มือขวาถือกาสุราไว้อยู่ซ่งเหวินรีบเอ่ยว่า "คุณหนูท้องอยู่ ดื่มสุราไม่ได้"อวี๋ซื่อชิงเลิกคิ้ว แล้วส่งสุราให้กับเขาซ่งเหวินนิ่งอึ้ง "ให้ข้ารึ?"อวี๋ซื่อชิงยิ้ม "ข้างนอกหนาว ดื่มอุ่นๆ เป็นระยะๆ ช่วยทำให้ร่าง

แต่แล้วในวันรุ่งขึ้น เขาก็ได้ทราบสาเหตุทั้งที่เมืองหลวงอยู่ไกล แต่ข่าวก็ค่อยๆ ลือไปถึงเซวียนเฉิง ทำให้ทุกคนมองมาที่ลู่เหิงจือด้วยสายตาเห็นใจยิ่งนักไม่เพียงเห็นใจ แต่รองแม่ทัพยังพยายามหาทางให้เขาคลายเศร้า ด้วยการส่งสาวสองคนเข้าไปในเรือนพักชั่วคราวของเขา ผลลัพธ์ก็คือถูกลู่เหิงจือไล่ออกมาอย่างไร้เยื่อใยลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้าไม่คิดจะหาทางทำสงครามเอาชนะเผ่าเป่ยตี๋ แต่กลับไปคิดเรื่องนอกลู่นอกทาง ออกไปรับไม้สิบที”หากไม่ใช่เพราะเป่ยตี๋ถอยทัพไม่หมด คงไม่ใช่แค่โบยสิบทีเท่านั้นรองแม่ทัพรู้สึกเสียใจมาก เขาตั้งใจจะรับใช้ใต้เท้าด้วยใจจริง แต่ก็ต้องทนรับไม้ไป*ส่วนซูชิงลั่วที่อยู่ในเมืองหลวง ตั้งแต่ที่ซ่งเหวินจากไป อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมากประการแรกคือช่วงนี้นางได้กินอาหารหลากหลายมากขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่กินแค่ข้าวต้มกุ้ยกับขนมเกาลัดประการที่สองคือเมื่อนึกว่าลู่เหิงจือจะต้องทราบข่าวที่นางจะแต่งงานกับอวี๋ซื่อชิง นางก็อดสะใจและเหมือนได้แก้แค้นไม่ได้ในที่สุดลู่เหิงจือก็จะได้ลิ้มลองรสชาติเช่นนี้บ้างขณะที่กินหมี่ไก่ นางหันไปถามจื๋อหยวนว่า “ช่วงนี้เจ้าเขียนจดหมายถึงซ่ง

โฉวกว่างเอ่ยว่า “ได้ยินว่าใต้เท้านำทัพจากเซวียนเฉิงแปดหมื่นนายไปช่วยเมืองเหลียวด้วยตัวเอง”เป็นเช่นนั้นนี่เองซูชิงลั่วรู้สึกโกรธจัดจนแทบอาเจียนอาหารที่เพิ่งกินไปออกมานางคิดว่าลู่เหิงจือคงจะทั้งโกรธและเสียใจ แต่ไม่คิดว่าลู่เหิงจือจะยอมเสี่ยงขนาดนี้ และไม่ยอมให้นางแต่งงานกับอวี๋ซื่อชิงคำพูดที่ว่าจะใจเย็นและเด็ดขาดเป็นเพียงการแสดงล้วนๆ ใช่หรือไม่?จื๋อหยวนเห็นนางเป็นเช่นนี้ จึงรีบนำน้ำมาให้นางกลั้วปากซูชิงลั่วสงบสติอารมณ์ลง แล้วเอ่ยเสียงหนักแน่นว่า “โฉวกว่าง เจ้าไปหาติ้งอ๋อง แล้วบอกว่าเจ้าต้องการจะไปหาลู่เหิงจือโดยเร็ว”โฉวกว่างตกตะลึง “แต่ว่าใต้เท้าไม่ได้อยู่ที่เมืองเหลียวหรอกหรือ”น้ำไกลดับไฟใกล้ไม่ได้หรอกซูชิงลั่วเอ่ยเสียงเย็นชาว่า “ไปประเดี๋ยวนี้”โฉวกว่างไม่กล้ารอช้า รีบกลับไปยังจวนติ้งอ๋องแต่ยามนี้ติ้งอ๋องกลับอยู่ในวังหลวงฮ่องเต้เมื่อได้ยินว่ากองทัพเป่ยตี๋กำลังจะบุกถึงเมืองหลวง จึงรีบเรียกขุนนางเข้ามาหารือในวังหลวง"เป่ยตี๋ใกล้มาถึงแล้ว ใครจะนำทัพ?"ในท้องพระโรงเงียบกริบฮ่องเต้หันมองฉีอ๋อง ฉีอ๋องคุกเข่าลงและเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "ลูกไร้ความสามารถ"การอ

นางเฉียนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะอะไรกันเนี่ย?นางไม่ได้จะแต่งงานกับคนอื่นแล้วหรือ? ทำไมถึงยังเรียกเขาว่าเหิงจืออีกล่ะ?เหิงจือไม่อยู่เมืองเหลียวหรอกหรือ? ทำไมถึงกลับมา?แล้วก็ได้ยินซูชิงลั่วเอ่ยว่า “หากแม่จะไป ก็อย่าไปไกลนัก เประดี๋ยวจะเหนื่อยกับการเดินทางไปมา”นางยังเรียกนางว่าแม่!นางเฉียนหัวใจเต้นเร็วมาก รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองได้ค้นพบอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก คำใบ้ของซูชิงลั่วชัดเจนเกินไปนางจึงอดถามไม่ได้ว่า “เจ้ากับเหิงจือ.......”ยามนี้ฮ่องเต้ก็จากไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรแล้วนางพยักหน้ายิ้ม “เด็กคนนี้เป็นลูกของเขา ก่อนหน้านี้ทำไปเพื่อปกป้องตนเอง”นางเฉียนเข้าใจทันที นายเอ่ยว่า “ข้าเข้าใจแล้ว”นางรีบกลับไปยังเรือนพักของตนลู่จือยังคงเก็บของอยู่ แต่เมื่อเห็นนางเฉียนก็รีบพูดขึ้นมาว่า “รีบเตรียมตัวให้พร้อม อีกหนึ่งชั่วยามเราต้องออกเดินทางแล้ว”นางเฉียนพยักหน้าด้วยความสับสน และเมื่อนึกถึงคำพูดของซูชิงลั่วชั่วครู่ ก็รู้สึกลังเลใจอยู่บ้างขณะนี้เอง บ่าวข้างกายของลู่โย่วก็เดินเข้ามาและเอ่ยว่า “ท่านรองบอกว่าจะเดินทางไปด้วยกัน และระหว่างทางก็ต้องใช้เงินจำนวนมาก ขอเงินจากท่านใ