All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 351 - Chapter 360

หลังจากลู่เหรินผู้เป็นพ่อจากไป เฮ่อเสวี่ยหลานผู้เป็นแม่มีรูปโฉมงดงาม จึงเป็นที่ถูกตาต้องใจของลู่ซิวอาของเขา ทุกครั้งที่ลู่เหิงจือไม่อยู่บ้าน เขาจะเข้ามาเกาะแกะลวนลามแน่นอนว่าเฮ่อเสวี่ยหลานไม่ยินยอม ลู่ซิวจึงคิดหาหนทางครอบครองที่นาร้อยหมู่ของบ้านพวกเขา หนำซ้ำบ่าวชั่วยังหอบเงินหนีไปเพราะการยั่วยุของลู่ซิว อีกทั้งยังขายลู่ซือไหวที่ตอนนั้นยังเด็กน้อยอยู่ที่บ้านขาดรายรับอย่างกะทันหัน เหล่าคนใช้พากันแยกย้ายไปคนละทิศละทาง เหลือเพียงแค่ซ่งเหวินและเจียงหมัวมัวที่รับใช้เขามาแต่เด็กเฮ่อเสวี่ยหลานได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจติดๆ กันหลายหน ร่างกายก็ทรุดลงไปแม้จะเป็นเช่นนี้ หลังจากที่รู้ว่าลู่เหิงจือไม่มีเงินไปเรียน นางก็ยังคงฮึดสู้ขึ้นมา นึกถึงจวนหย่งซุ่นป๋อที่เป็นญาติห่างๆ ตระกูลนี้ จึงไปขอร้องจนลู่เหิงจือได้โอกาสเข้าศึกษาเล่าเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งหลังจากกลับไป แม่ก็ล้มป่วยรักษาไม่หาย ไม่นานนักก็ลาจากโลกไปน้ำเสียงของลู่เหิงจือหนักแน่น : "ข้าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ผู้อื่นกระทำผิดต่อข้า ข้าจะต้องเอาคืนเขาเป็นร้อยเท่าพันเท่า ฉะนั้น ข้าจะยอมปล่อยลู่ซิวไปได้อย่างไร..."หลังจากที่เขาได

ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไรกันแน่ตอนที่ผ่านหน้านางไปตั้งแต่ไกลๆแม้จะรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่บ้าง แต่ก็ทำได้เพียงแค่เดินผ่านนางไปเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นซูชิงลั่วคิดเตลิดไปไกล ในใจนึกถึงแต่ลู่เหิงจือ ไม่รู้สึกเลยสักนิดว่าอวี๋ซื่อชิงกำลังมองนางอยู่ แล้วก็ไม่รู้สึกตัวด้วยว่าอวี๋ซื่อชิงเข้ามาใกล้นาง และจากนางไปแสนไกลแล้วกระทั่งหน้าผากถูกเขกเบาๆ หนึ่งทีเสียงของลู่เหิงจือฟังดูใสกังวานโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ท่ามกลางเสียงดังวุ่นวายของหมู่ฝูงชน : "ดูจบหรือยัง"ซูชิงลั่วคล้องแขนเขา ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ : "ท่านมาได้เช่นไร"ลู่เหิงจือมองนางหน้าตายซูชิงลั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม : "เมื่อครู่ข้ากำลังคิดว่าขบวนยินดีของท่านในปีนั้นก็เป็นเช่นนี้หรือไม่ มีหญิงสาวโยนดอกไม้ให้ท่านเยอะเหมือนกันใช่หรือไหม"ลู่เหิงจือไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้ แล้วก็ไม่เคยโอ้อวดแต่ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ วันนี้เขาเกิดอยากจะรู้สึกเอาชนะใครบางคนขึ้นมา จึงเอ่ย : "แน่นอน เยอะกว่าที่โยนให้เขานัก"เขาดึงซูชิงลั่วเข้ามาในอ้อมกอด ใช้ปลายนิ้วจิ้มไปบนหน้าผากนางเบาๆ อีกครั้ง "ฉะนั้นเจ้าอย่าทำตัวไม่รู้จักพอ""ข้าไม่รู้จักพอ

ผู้ดูแลร้านดวงตาเบิกโพลงด้วยความตะลึง ราวกับได้พบเห็นเรื่องราวที่ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเพียงแต่ความประหลาดใจของหลี่ว์เผิงเทียนก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรังเกียจรังงอน : "จะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่"ซูชิงลั่วมองเขาปราดหนึ่ง ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : "พี่ใหญ่"แต่ทำเช่นไรดี นางเรียกเขาว่าพี่ใหญ่แล้ว !หลี่ว์เผิงเทียนโบกมือกับผู้ดูแลร้าน : "ยังยืนนิ่งอยู่ได้ เหตุใดไม่รีบไปยกชามา"ผู้ดูแลร้านรีบขานรับเขายังไม่เคยเห็นหลี่ว์เผิงเทียนปฏิบัติกับใครด้วยความกระตือรือร้นเช่นนี้มาก่อน กำลังคิดว่าควรจะยกชาที่ดีที่สุดออกมาตอนรับดีหรือไม่ ก็ได้ยินหลี่ว์เผิงเทียนพูดขึ้นมา : "น้องซูเป็นคนกันเอง เอาชาที่ราคาถูกที่สุดมาก็พอ"ผู้ดูแลร้านอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากงกได้โล่เสียจริงทั้งสองคนเดินเข้าไปด้านใน ซูชิงลั่วเอ่ยถามเขาเสียงเบา : "พี่ใหญ่ ตรงนี้คุยสะดวกหรือไม่"หลี่ว์เผิงเทียนครุ่นคิดก่อนจะตอบ : "เจ้ามากับข้า"เขาพาซูชิงลั่วเดินเข้าไปด้านใน แล้วขึ้นไปชั้นสอง ไปยังห้องส่วนตัวที่อยู่ด้านในสุดห้องหนึ่ง อีกทั้งยังเปิดหน้าต่างมองออกไปด้านนอกก่อนถึงจะพูดกับนาง : "ว่ามาเถอะ"ซูชิงลั่ว

แม่นมเหมยเกือบจะหลุดขำออกมาซูชิงลั่วตะโกนเรียกนางด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ : "แม่นม""เอาเถอะ" แม่นมเหมยยกมือขึ้นมาแตะไหล่นาง "เข้าไปแล้วนายหญิงอย่าไปโมโหใส่ใต้เท้าล่ะ คุยกับใต้เท้าดีๆ"ซูชิงลั่วส่งเสียงค้อนในลำคอ : "ให้เขาฝันไปเถอะ"*ซูชิงลั่วเฝ้ารออยู่ตลอด กระทั่งตกดึก คนของติ้งอ๋องถึงจะมารับนางที่ประตูด้านข้างแม้ในเมืองหลวงจะมีกฎห้ามออกนอกเคหะสถานยามดึก แต่สำหรับติ้งอ๋องแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ใช่เรื่องยาก นางเข้าไปถึงคุกกรมราชทัณฑ์ได้อย่างราบรื่นทางเดินที่อับชื้นทอดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุดนักโทษที่ถูกจองจำส่วนใหญ่ต่างก็หลับกันหมดแล้ว มีไม่กี่สายตาที่จะทอดมองมาทางนางเป็นครั้งคราวไม่รู้ว่าเดินไปนานเพียงใด แม้แต่นักโทษสักคนก็ไม่เห็นแล้ว เหลือแต่ห้องขังที่ว่างเปล่าเลี้ยวที่มุมโค้งอีกสองครั้ง ซูชิงลั่วถึงจะเจอลู่เหิงจือที่อยู่ในห้องขังหินที่อยู่ลึกเข้าไปข้างในสุดเขาสวมชุดสีขาวล้วน ผมปล่อยยาวไว้ด้านหลัง นั่งอยู่กลางคุกที่มืดสลัวและอับชื้นเพียงลำพังทันทีที่ยกโคมไฟส่องเข้าไป ก็สะท้อนให้เห็นใบหน้าซีดขาวที่ซูบโทรมและดวงตาที่ใสสว่างแต่เย็นเยียบคู่นั้นของเขาเขาเงยหน้าขึ้นมา จ้อ

ค่ำคืนเหล่านั้นหลังจากที่ได้พบกัน เขากระสับกระส่ายคิดวกไปวนมา ภายในหัวล้วนแต่เป็นภาพของนางอยู่ห่างกันยังพอควบคุมตัวเองได้ แต่พอเข้าใกล้คนที่ตนชอบแล้ว ความรู้สึกนั้นราวกับน้ำท่วมทะลักที่ไม่อาจยับยั้งได้ไม่อาจทนเห็นนางแต่งงานกับผู้อื่นได้ชีวิตของเขาขมขื่นเช่นนี้ เขาเพียงแค่ต้องการความหวานอันน้อยนิดให้กับตนเองบ้าง อยากจะโลภบ้างก็เท่านั้นแม้จะรู้ว่าเบื้องหน้ามีอาจมีความเสี่ยงที่ไม่อาจควบคุมได้รออยู่ เขาก็พร้อมที่จะยอมรับและทำเรื่องนี้ให้สำเร็จในเวลานี้ ลู่เหิงจือเปิดเผยความรู้สึกนึกคิดและแผนการทั้งหมดตรงหน้านางแล้วหลังจากพูดจบ สายตาของเขาก็หลุบมองบนตัวนาง"ชิงลั่ว ข้าแต่งงานกับเจ้าแล้ว แน่นอนว่าต้องปกป้องเจ้าให้เจ้าปลอดภัย หากไม่แยกจากกัน เจ้ากับข้าอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยา ไม่เพียงแต่จะไม่ดีกับเจ้า หลายๆ เรื่องก็จะเป็นตัวถ่วงสำหรับข้าด้วย"หลังจากที่พวกเราแยกกันอยู่แล้ว เซี่ยถิงอวี่จะปกป้องเจ้า หากเจ้าเต็มใจ ก็สามารถกลับไปรอข้าที่จินหลิงได้"องครักษ์ลับส่งข่าวมาแล้วว่าชนเผ่าทางเหนือกำลังรุกล้ำราชวงศ์ของเรา อีกไม่กี่วันราชสำนักก็จะได้รับเรื่อง ข้าจะออกไปขับไล่ข้าศึกที่ชายแด