All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 431 - Chapter 440

นางก้มลงมองไม้เสียบในมือของเด็กชายผู้นั้นทิ่มเข้าไปที่แขนของลู่เหิงจือจากปลายแหลมไปถึงส่วนกลางของด้ามไม้เสื้อคลุมตัวยาวสีขาวนวลมีคราบเลือดสีแดงสดซึมออกมาเป็นจุดราวกับกลีบดอกท้อกลีบหนึ่งนางพลันสูดหายใจเข้าลึกหนึ่งฟอดเด็กชายผู้นั้นเห็นว่าตนได้ก่อเรื่องเข้าแล้วก็เกิดอาการตื่นตกใจ ยืนอึ้งอยู่กับที่ระหว่างนั้นเองคนที่ยืนมุงอยู่รอบๆ คนหนึ่งพูดขึ้นมา "ผู้นี้เป็นถึงท่านอัครมหาเสนาบดีเชียวนะ ยืนนิ่งอยู่ใย ยังไม่รีบคุกเข่าอีก"ทันใดนั้น หญิงสาวนางนั้นก็ตามมาถึงได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของฝูนชน หญิงสาวรีบโอบเด็กชายไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะคุกเข่าลงไปพูดเสียงสั่น "ท่านอัครมหาเสนาบดี ข้าน้อยควรตาย ข้าน้อยดูแลลูกไม่ดีเอง ขอท่านโปรดอภัยให้ข้าด้วย"หากเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าอย่างไรลู่เหิงจือก็ต้องลงโทษผู้ที่ชนซูชิงลั่วให้ได้แต่เขาเห็นเด็กผู้ชายไร้เดียงสาที่เพิ่งจะอายุได้สามสี่ขวบนั่งคุกเข่าด้วยความตื่นกลัวอยู่บนพื้น ก่อนจะหันไปมองท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยของซูชิงลั่ว พลันเกิดความกังวลว่าลูกของตนในอนาคตก็คงซุกซนเช่นนี้แววตาของลู่เหิงจืออ่อนโยนลงมา น้ำเสียงกลับยังคงเย็นชาเล็กน้อย "เด็กวัยนี้กำล

ซูชิงลั่วตะลึงงัน : "ยังมีเสี้ยนไม้อยู่อีกหรือ"หมอ : "ใช่ ฮูหยินช่วยจุดตะเกียงแล้วส่องให้ข้าหน่อยได้หรือไม่"ลู่เหิงจือ : "ไปเรียกจื๋อหยวนเข้ามาเถิด"ซูชิงลั่วตอบว่าไม่จำเป็น ก่อนจะจุดตะเกียงด้วยตัวเองภายใต้แสงไฟ บาดแผลบนแขนของลู่เหิงจือดูม่วงยิ่งกว่าเดิมท่านหมอใช้เข็มแทงเข้าไปพลางเอ่ย "หากด้านในไม่มีเสี้ยนไม้ แผลไม่มีทางเปลี่ยนเป็นสีเช่นนี้"ซูชิงลั่วรู้สึกราวกับหัวใจถูกบีบคั้นขึ้นมากะทันหันมองดูเข็มเงินแทงลึกเข้าไปในบาดแผลทั้งยังควานหาเสี้ยนไม้ไปทั่วทุกทิศ มือที่จับตะเกียงอยู่ของนางกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ในใจได้แต่คิดว่าเหตุใดท่านหมอถึงได้ชักช้าเยี่ยงนี้ ไม่กลัวเขาเจ็บบ้างเลยหรืออย่างไรนางกังวลจนเหงื่อแทบจะไหลออกมา แต่เห็นสีหน้าของลู่เหิงจือ เขากลับไม่แม้แต่จะมุ่นคิ้วเลยแม้แต่น้อยไม่นานนัก ในที่สุดท่านหมอก็หาเสี้ยนไม้ด้านในบาดแผลชิ้นนั้นออกมาได้ ซูชิงลั่วโล่งใจในขณะที่นางคิดว่าเสร็จสิ้นแล้ว หมอผู้นั้นกลับใช้ผ้าขาวกดรอบๆ ปากแผลอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยความจริงจัง "ยังมีอีก ใต้เท้าต้องทนอีกหน่อย"ลู่เหิงจือ : "ไม่เป็นไร"ท่านหมอพยักหน้า ก่อนจะสอดเข็มเงินเข้

แต่หากไม่เขียน ก็ดูเหมือนจะไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆซูชิงลั่วยังคงไม่ยอมให้เขาเข้าเรือน อนุญาตให้เขาเข้าไปส่งของเท่านั้นเขาครุ่นคิดก่อนจะออกคำสั่งกับซ่งเหวิน "เจ้าไปซื้อหนังสือนิยายที่เป็นที่นิยมก่อนหน้านี้มาสักสิบกว่าเล่ม"ซ่งเหวินดีใจ รีบออกไปทันที*เซี่ยถิงอวี่กำลังตรวจฎีกาในห้องทรงพระอักษรไม่รู้ว่าเมิ่งชิงไต้เข้ามาตั้งแต่เมื่อใด เขาไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดกระทั่งนางเดินเข้าไปใกล้แล้วเขาถึงจะรู้สึกตัวเขาวางพู่กันในมือลง ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด "คิดถึงข้าหรือ"เมิ่งชิงไต้นั่งอยู่บนตักเขาเช่นนั้น ภายในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความตัดพ้อเล็กน้อย "ฎีกาของท่านเหตุใดถึงได้ตรวจไม่เสร็จเสียที"เซี่ยถิงอวี่พูดด้วยความงุนงง "ไม่รู้ว่าเจ้าลู่เหิงจือกำลังยุ่งสิ่งใด ถึงจะต้องขอลาหยุดหนึ่งเดือนให้ได้ อวี๋ซื่อชิงก็ยังเยาว์นัก เรื่องบางเรื่องข้าจำต้องจัดการด้วยตัวข้าเองถึงจะได้"ระหว่างที่เขาพูด มือก็สอดเข้าไปในกระโปรงของนาง "ข้าเฉยเมยต่อฮองเฮา ผิดนี้สมควรตาย"เมิ่งชิงไต้หลับตาลงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหันไปขบริมฝีปากเขา*ลู่เหิงจือขังตัวเองอยู่ในห้อง ศึกษาทำความเข้าใจนวนิยายด้วย

ซูชิงลั่วเห็นเนื้อเรื่องเช่นนี้ก็รู้สึกโมโห ปรากฏว่าลู่เหิงจือส่งคนมาถามว่าวันนี้จะขอเข้ามาเยี่ยมนางและลูกได้หรือไม่พอดีซูชิงลั่วกำลังโกรธเลือดขึ้นหน้า พลันตอบออกไป "บอกเขาไปว่าข้าไม่ว่าง ข้าจะอ่านนิยาย"ลู่เหิงจือที่อยู่ด้านนอกได้ยินประโยคนี้ก็เงียบไปสักพัก เกิดความรู้สึกราวกับตนยกหินมาทับเท้าของตัวเองเสียได้ซ่งเหวินหัวเราะเจื่อนๆ "ใต้เท้า ดูเหมือนนายหญิงจะชอบนิยายที่ท่านเขียนมาก ก่อนหน้าสั่งให้คนตบรางวัลให้เป็นการเฉพาะ ยามนี้ก็ยังเข้าถึงอารมณ์ขนาดนี้ จะกลับไปเขียนต่ออีกสักสองสามบทดีหรือไม่"ลู่เหิงจือตอบเสียงเรียบ "ไม่เขียน วันนี้พักผ่อน"ซ่งเหวิน "..."วันพรุ่งหากซูชิงลั่วไม่ได้อ่านนิยาย อย่างไรก็ต้องมีเวลามาพบเขาได้ไม่ใช่หรือเช้าวันรุ่งขึ้น ซูชิงลั่วได้ยินจื๋อหยวนบอกว่าวันนี้ไม่มีนิยาย ก็เกิดอยู่ไม่เป็นสุขขึ้นมาเล็กน้อยนักเขียนผู้นี้มีเงินหรือร้อนเงินกันแน่ ก่อนหน้าขยันขันแข็งถึงเพียงนั้น หรือเป็นเพราะตนตบรางวัลให้เขาไป เขาจึงขาดแรงกระตุ้นในการเขียนไปเสียอย่างนั้นหรือระหว่างที่ไม่รู้ว่าวันนี้จะทำอะไรดีก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากจินหลิงอย่างกะทันหันในจดหมายกล่าวไว้ว่า

ซูชิงลั่วชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบสนองโดยไม่รู้ตัว "เป็นไปไม่ได้ ข้าเคยอ่านนิยายที่ท่านเขียน ท่านไม่มีความสามารถเช่นนี้"ลู่เหิงจือ : "..."หลังจากที่ซูชิงลั่วพูดจบก็รู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง อยากจะเย็บปากตัวเองให้สนิทเสียเดี๋ยวนั้นแต่นางพลันนึกขึ้นมาได้ว่า เมื่อครู่ตอนที่ยังไม่รู้ว่าลู่เหิงจือเข้ามา นางก็พูดจาทำนองนี้ออกไปเช่นกัน จึงปล่อยวางได้ทันทีพอคิดได้เช่นนี้ นางก็มองไปทางลู่เหิงจืออย่างมั่นอกมั่นใจ ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า ท่านไม่มีความสามารถระดับนี้หรอกลู่เหิงจือเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เปิดเปลือกตาขึ้น "ดังนั้นข้าจึงได้มุมานะศึกษาหนังสือนิยายเหล่านั้นอยู่ครึ่งค่อนเดือนอย่างไรเล่า"ซูชิงลั่ว "ห้ะ ?"สาเหตุที่ช่วงนี้เขาไม่มาหานางก็เพราะสิ่งนี้หรอกหรือลู่เหิงจือ : "หนังสือนิยายในท้องตลาด ข้าอ่านมาแทบจะหมดแล้ว"ซูชิงลั่ว : "..."ทุ่มเทถึงเพียงนี้เชียวหรือ สร้างความลำบากให้เขาเหลือเกินซูชิงลั่วประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากนั้นก็หัวเราะแห้งๆ ออกมา "มิน่าล่ะ ความสามารถของท่านถึงได้ก้าวกระโดดเช่นนี้"แทบจะเทียบไม่ได้กับก่อนหน้านี้เลยเสียด้วยซ้ำ"ขอบคุณสำหรับคำชมของน้องหญิง