บททั้งหมดของ แต่งกับขุนนาง: บทที่ 441 - บทที่ 450

หลังจากนั้นก็ได้ยินซ่งเหวินทอดถอนใจ “เจ้าไม่รู้หรอกว่าใต้เท้าเขียนนิยายนั่นด้วยความยากลำบากเพียงใด”“เขาอ่านหนังสือนิยายที่เอากลับมา พลางด่าว่าเขียนสิ่งใดไร้สาระ แต่กลับต้องคอยเรียนรู้จากสิ่งไร้สาระพวกนั้น รู้สึกได้เลยว่าใต้เท้าผมร่วงไปหลายเส้นแล้ว”ซูชิงลั่วมโนภาพของลู่เหิงจือในตอนนั้นก็เกือบจะหลุดขำออกมา*ครั้นแล้วเมื่อถึงตอนกินข้าวเที่ยง ท่าทีที่ซูชิงลั่วมีต่อลู่เหิงจือก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดอย่างน้อยก็ไม่ได้แข็งทื่ออย่างเดิมแล้วลู่เหิงจือ : “บนเรือไม่มีไก่เป็น ข้าจึงทำซาลาเปาไส้หมูมาให้ เจ้าลองชิมดู”ซูชิงลั่วรู้สึกเสียดายเล็กน้อยช่วงหลายวันนี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยกินซาลาเปาไส้หมู แต่อย่างไรก็รู้สึกว่าคาวกว่าเนื้อไก่อยู่ดีแต่ไม่ว่าจะพูดเช่นไรก็เป็นซาลาเปาที่ลู่เหิงจือทำเองกับมือ จะต้องรสชาติดีกว่าของโรงเตี๊ยมเมื่อคืนไม่น้อยนางหยิบซาลาเปาลูกเล็กหนึ่งลูกใส่เข้าไป กลิ่นหอมอบอวลแตกต่างไปจากของโรงเตี๊ยม หรือแม้แต่ที่เคยกินในจวนไปโดยสิ้นเชิงซูชิงลั่วตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง “เหตุใดซาลาเปาที่ท่านทำถึงไม่มีกลิ่นคาวเลยสักนิด”ลู่เหิงจือตอบเสียงเรียบ “หั่นเอ็นและเนื้อติดมันใส่ลงไ

เนื้อหาเล่าเรื่องขององค์จักรพรรดิและบุตรสาวของขุนนางผู้มีอำนาจซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างอดไม่ได้ลู่เหิงจือตอบอย่างกระชับได้ใจความ “เจ้าจะได้ไม่เบื่อ”ความหมายอีกนัยหนึ่งคือ นิยายเรื่องเดิมเรื่องนั้นเขียนต่อไม่ได้ เขาสามารถเขียนเรื่องใหม่ให้นางได้ก็ได้ ถือว่ายอมรับได้ริมฝีปากของซูชิงลั่วยกโค้งด้วยความดีใจนางเริ่มก้มหน้าก้มตาอ่านปฏิเสธไม่ได้เลยว่า นิยายที่ลู่เหิงจือเขียนช่างมีความสร้างสรรค์แปลกใหม่ยิ่งนัก เนื้อเรื่องนี้ยังไม่เคยเห็นในนิยายเรื่องอื่นมาก่อนนางอ่านอย่างออกรสออกชาติตกดึก ลู่เหิงจือก็เข้ามาดูแลนางดังเดิมผ้านวมที่เปียกชื้นตั้งแต่ตอนกลางวันยังไม่แห้งดี เขาก็วางทับลงไปอีกชั้นซูชิงลั่วไม่ได้พูดอะไรที่จริงแล้วนางรอให้ลู่เหิงจือเอ่ยปากเรื่องขอนอนบนเตียงด้วยตัวเขาเอง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ลู่เหิงจือนอนอยู่หลายคืนก็ไม่มีท่าทีนี้เลย ดูเหมือนจะแค่ต้องการดูแลเท่านั้นจริงๆซูชิงลั่วเองก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อนเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ขณะที่เรือกำลังจะแล่นเข้าหังโจว ฝนห่าใหญ่ตกลงมากะทันหันกลางดึกทั้งๆ ที่เคยถามคนเรือมาก่อนแล้ว ฝนเช่นนี้พวกเขาพบบ่อย ไม่กระทบ

นางจ้องบทบรรยายเล่มใหม่ในมือ ครุ่นคิดในใจว่าอ่านให้จบก่อนแล้วค่อยว่ากันก่อนหน้านี้เขียนถึงเรื่องที่องค์ชายอภิเษกสมรสโดยบังเอิญกับสตรีสูงศักดิ์ที่ตนเองหลงรักมากแต่ด้วยความกลัวที่จะถูกแก้แค้น ในคืนวันแต่งงานองค์ชายจึงไม่ได้เสด็จไปนอนในห้องของพระชายา กลับไปนอนในห้องของสนมแทนพระชายาเศร้าใจมาก เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก็ทำสีหน้าเย็นชามององค์ชาย ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงยิ่งห่างเหินขึ้นไปอีกส่วนสนมก็ยิ่งทำตัวหยิ่งผยอง ดูถูกเหยียดหยามพระชายาอย่างหนักครานี้เขียนถึงเรื่องที่องค์ชายได้ขึ้นครองราชย์ด้วยความพยายามของตนเองในที่สุดคนทั้งปวงล้วนรู้ว่าองค์ชายไม่โปรดปรานพระชายา บางคนถึงขั้นมั่นใจว่าองค์ชายจะถอดถอนพระชายาและตั้งสนมขึ้นเป็นฮองเฮาแต่ไม่มีใครคาดคิดว่าในคืนแรกหลังจากขึ้นครองราชย์ ฮ่องเต้จะเสด็จไปนอนในห้องของพระชายาพื้นในตำหนักกลางเย็นเยือก ฮ่องเต้คุกเข่าบนแผ่นหิน อ้อนวอนให้ฮองเฮายกโทษตนฮองเฮาเพียงจ้องมองเขาอย่างเย็นชา ไม่ได้เอ่ยคำใดซูชิงลั่วรีบพลิกหน้าต่อไป - จบแล้วหรือ?ทันใดนั้น นางตระหนักได้ว่าลู่เหิงจือได้ขุดหลุมพลางไว้ให้นางอีกแล้วนั่นหมายความว่า หากนางไม่ให้อ

"......"ซูชิงลั่วท้องโตขึ้นแล้ว เวลาเดินนางจะเอามือไปรองพยุงเอวโดยไม่รู้ตัวนางไม่ได้พูดอะไร ค่อยๆ เดินไปยังเรือนข้างๆเรือนข้างๆ เป็นห้องรับแขก มีต้นอู๋ถงต้นใหญ่ปลูกไว้อยู่แสงตะวันส่องผ่านช่องว่างของใบไม้ ตกลงมาเป็นดวงๆ บนแผ่นหลังของลู่เหิงจือเขาคุกเข่าหลังตรง ราวกับต้นหยกจ้าวจิ้งยืนกอดอกมอง เมื่อเห็นว่าซูชิงลั่วเดินมา เขาก็เงยหน้าเหลือบมองนางซูชิงลั่วรีบทำท่า "ชู่ว์" ให้เงียบจ้าวจิ้งจึงไม่พูดอะไรซูชิงลั่วรู้สึกเจ็บปวดในใจทันทีนางไม่กล้ามองลง จึงหันกลับไปที่ห้อง ทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้หลังจากลู่เหิงจือคุกเข่าเสร็จ จ้าวจิ้งก็หยิบจดหมายลับออกมาเซี่ยถิงอวี่บอกเขาว่าแม้จะอยู่ที่จินหลิงก็อย่าได้ว่างงาน ควรคอยระวังสิ่งที่ควรระวังลู่เหิงจือยัดจดหมายลงในแขนเสื้อ ทำหน้าเฉยเมยและเอ่ยว่า “ไม่ส่ง”*ลู่เหิงจือกลับเข้าห้อง ซูชิงลั่วได้พาหญิงชราไปตากแดดเสร็จแล้ว และกำลังชงน้ำชาอยู่เขาอดแปลกใจไม่ได้ “วันนี้ทำไมกลับเร็วเพียงนี้”ซูชิงลั่วยิ้มเล็กน้อยพลางตอบว่า “วันนี้ท่านยายอยากเดินออกกำลังกายจึงเหนื่อยเร็ว และอยากกลับไปพักน่ะ”“แล้วเจ้ากลับมาเมื่อใด” ลู่เหิงจือชะงักไปชั่ว

เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล ลู่เหิงจือและหญิงชราก็ยังคงรอคอยอยู่ข้างนอกเยว่เออร์จึงปลอบว่า “นายหญิงเฒ่า คุณหนูคงยังไม่คลอดในทันที ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน มิเช่นนั้น เมื่อคุณหนูคลอดบุตรออกมาแล้ว ร่างกายของท่านจะไม่ไหวเอาได้ คุณหนูก็ต้องมาเป็นห่วงอีก”หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาปลอบข้าหรอก ข้านอนไม่หลับอยู่แล้ว”เยว่เออร์จึงได้แต่ทำตามคำสั่งโชคดีที่เป็นเดือนหกของจินหลิง ค่ำคืนนี้จึงไม่หนาวลู่เหิงจือได้สั่งให้คนนำนาฬิกาทรายมาวางไว้ในบริเวณลานกว้าง และรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินราวกับว่าความอดทนทั้งหมดของเขาหมดไปกับค่ำคืนนี้ฟ้าสางแล้วเสียงร้องครวญครางของซูชิงลั่วก็เบาลง ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน และค่อยๆ สงบลงลู่เหิงจือใจร้อนจึงรีบส่งคนเข้าไปถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”สาวใช้รีบตอบว่า “ใต้เท้าอย่าได้เป็นห่วงเลย ฮูหยินเพียงแค่เหนื่อยจนหลับไปเจ้าค่ะ”นางไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงร้องครวญครางก็พยายามกลั้นไว้ คงจะเหนื่อยล้ามากลู่เหิงจือพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อซูชิงลั่วหลับไปเพียงครึ่งชั่วยาม ท้องก็เริ่มปวดอีกครั้งนางตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บป